‘s Avonds laat kijk ik regelmatig nog even naar het KRO-NCRV-programma ‘De Verwondering’, waarin Annemiek Schrijver met mij doorgaans volstrekt onbekende personages filosofeert over levensvraagstukken. Ze ontvangt haar gasten in een romantisch boshuisje. Je ziet de gast aan komen lopen langs een mooi bospad, er ruist een windje, er kwinkeleren wat vogeltjes... je ruikt het bos bijna. En dan komt Annemiek naar buiten, de gast halen, ze schudden handen en dan lopen ze zwijgend naast elkaar het huisje binnen. Daar hoort ze ze uit over hun thema. Levensbeschouwelijke thema’s, algemeen menselijk, met een religieus tintje. Meestal christelijk, afwisselend protestant en katholiek, maar ook wel eens wat anders.
Gisteren had ze een Vlaamse klinisch psycholoog, Manu Keirse. Hij schijnt heel beroemd te zijn op het gebied van rouwverwerking. Hij is trouwens tégen rouw-‘verwerking’. Je verwerkt het nooit, een groot verlies, zegt hij, het enige wat je kan doen is het overleven.
Hij zegt veel behartenswaardigs. Zoals: je moet leven zoals je later graag herinnerd wilt worden. Zoals je wilt dat de mensen aan je terugdenken. Dat je in het leven van een paar mensen een verschil gemaakt hebt.
En ook: je moet luisteren, luisteren, luisteren. Dat is het belangrijkste wat je kunt betekenen. Bij voorbeeld bij iemand die ziek is vragen: hoe ben je de laatste uren doorgekomen? Dan nodig je ze uit te vertellen wat er werkelijk in ze om gaat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten