Vorig jaar zomer was het ook af en toe zo heet. Toen waren Bobby en ik in de Dolomieten. Zo heet was het dat ik geen enkele energie had om op stap te gaan. Daar blogde ik over. Of het de leeftijd was. Nu heb ik dat thema weer.
Bobby wil de stadswandeling van Karlskrona doen, uit zijn reisgidsje. Nu heb ik het nooit zo op stadswandelingen uit gidsjes, liever loop ik intuïtief van hot naar haar waar de wind mij waait. In eerste instantie ga ik mee. Het was hier te Karlskrona sinds de 17e eeuw een militair bolwerk, dat nog niet zo lang geleden als zodanig afgebroken is, sinds de Koude Oorlog soort van voorbij is. Het voormalig militaire eiland is nu opengesteld voor publiek. Zoals ik al zei: net als in Den Helder. Je kan langs diverse voormalige kazernes, er is een groot militair museum, er staan nog wat oudere en nieuwere kanonnen. Nu ik er toch ben probeer ik wat interesse op te brengen. Alleen als ik een Polygoonfilmpje zie met roeiende matrozen aangeblaft door een ‘meerdere’ raak ik even involved. In die kazernes hebben jongens in stapelbedjes gelegen. Hunkerend maar hun moesje. Maar eigenlijk vooral kanonnenvlees.
Na de helft van de stadswandeling ga ik terug naar de camping. Zet mij maar onder een boom. Pff wat warm.
Daar denk ik aan Marg. Een jaar geleden was ze net geopereerd. Ze lag in juli thuis te genezen. Ik had haar nog een oudroze elastisch hemd gestuurd om haar verwonde buik op haar plaats te houden. Ze volgde mijn blog over de Dolomieten dagelijks. Het was echt niet de leeftijd dat ik geen puf had, reageerde ze op die aflevering over het gebrek aan puf: het was gewoon veel te heet.
Afgelopen september vierden we haar 60e verjaardag. Die was op 6 augustus. In september heette ze beter te zijn. De kanker was weg. Een maand of twee later volgde echter plompverloren de diagnose: U bent ongeneselijk ziek, u heeft nog een paar weken, of heel misschien een paar maanden. Het werden een paar maanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten