Duindistel

Bobby heeft meer last van prevakantiestress dan ik dit jaar. Dat is logisch. Hij moet op zijn werk nog 100 duizend dingen regelen. En Schoonmama bellen en bezoeken.

Ik hoef alleen maar de zorg voor de diverse tuinen over te dragen aan deze en gene, niet onbelangrijk in deze hete tijden. En ook niet eenvoudig omdat veel mensen  dit jaar tegelijk op vakantie gaan. Verder houd ik me onledig met vakantieboeken verzamelen, het tekenmateriaal op orde krijgen, nieuwe lichte wandelschoenen kopen, en een jurk voor de bruiloft van Bobby’s oudste nichtje die gaat plaatsgrijpen vlak na onze terugkomt. Het is al met al toch weer nogal een waslijst. Vier uur shoppen. 

We gaan nog één keer naar Monster, alwaar Schoonmama probeert te survivelen. Ze is zo teer dat ik maar geen foto’s meer maak. Wel zit ze vandaag in de tuin tussen de medebewoners te socialisen, in die zin gaat het iets beter, maar ze is echt zwak. Ons wandelingetje met de rolstoel naar de duinovergang en weerom is voor haar een mega-inspanning. Ze geniet er wel van, maar wil eigenlijk het liefst weer snel naar haar kamertje en dan mogen we wel weer gaan. Duizendmaal dank dat we zo vaak komen. 'Ik blijf vechten hoor', zegt ze.

Bobby en ik gaan nog maar een keer naar het strand, want het wandelingetje met Schoonmama was wel erg kort, en het is zo’n heerlijk strand daar. We eten een lekkere souvlaki. Langs de opgang groeien prachtige duindistels: grijsgroen of grijspaars. Ook wel ‘blauwe zeedistel’ genaamd. Op de een of andere manier vind ik de plant een mooie metafoor voor dit alles.