Honingwit

Nichtje gaat verhuizen. Met man en de Bébé’s. Ze hebben een mooi groot huis gekocht aan de rand van Oosterbeek aan de uiterwaarden van de Nederrijn. Vandaag krijgen ze de sleutel. Ik heb beloofd te helpen. We gaan alles poetsen, en we gaan de muren van de meisjeskamer verven. Het is een ideaal huis. Alles is er, en alles is klaar. Ze kunnen er zo in. De vorige bewoners hebben het huis brandschoon opgeleverd. Voor de grap hebben ze een muisje in een van de keukenkastjes achtergelaten. Ha ha.

Oosterbeek is een mooi leuk chique dorp. Mooie huizen, goeie winkels. Het is maar 10 minuten fietsen naar Arnhem Centrum, zegt Nichtje. Vanaf ons is het 53 minuten rijden, meld ik. Hun huis in Nijmegen is 71 minuten rijden. Dat scheelt toch weer 18 minuten. Meten is weten. 

Er wordt laminaat gebracht, want ze willen nieuw laminaat op de eerste verdieping. En een picknicktafel. Ik help de pakken slepen. Ik ben niet handig, meld ik, maar ik ben daarentegen goed in slepen. Aanvoer en afvoer. Trap op trap af. Naar de vuilstort. Dat vind ik leuk.

Nichtje en ik poetsen het hele huis, zetten de picknicktafel in elkaar en bespreken het tuintje. Het is een beetje een saai tuintje. Aan een kant een hoge thuja-heg en twee kanten een met klimop begroeide schutting. Dan een terras en een grasveldje. En een grote roze hortensia. Plus twee vlakjes met fijn grind. Dat grind vindt Bébé heel erg leuk. Zij grabbelt in het grind en strooit het overal uit. Stralend. 

Nichtje is erg blij dat ik er ben. Voor de morele support. En ik blijk ook het werktempo behoorlijk te verhogen. Morgen komen de (schoon)vaders helpen het laminaat te vernieuwen. Het oude eruit, het nieuwe erin.

Om vijf uur gaan ze nog even bij de plaatselijke verfwinkel verf halen voor de meisjeskamer. Homingwit. Ik ga intussen vast alle randjes afplakken. Om half zes appt Nichtje naar een pizzeria voor pizza’s. ‘Wij beginnen vast te verven. We zien wel hoe ver we komen’, zeggen Manlief en ik. De pizza wordt nooit bezorgd en hop het kamertje is geverfd.