zondag 30 december 2018

Cold War

Van verschillende kanten hebben Will en ik gehoord dat Cold War dé film van 2018 is. Ik kan naar het Louis Hartlooper Complex hier in Utrecht, maar liever ga ik gezellig met Will. De jaren dat ik in de Jordaan woonde gingen we heel vaak samen naar de film, toen in Cinecenter bij het Leidseplein. En daarna wijntjes drinken bij Eijlders. Those were the days, my friend...

Nu gaan we naar Rialto aan de Ceintuurbaan. Dat is redelijk in de buurt van het Amstel Station. De film is over een liefdesgeschiedenis tussen twee musici in Polen begin jaren vijftig: de componist Wiktor en zangeres Zula die elkaar in het communistische naoorlogse Polen ontmoeten. Ze werken samen, inspireren en irriteren elkaar, hebben elkaar lief, verlaten elkaar, vinden elkaar terug en laten elkaar  weer in de steek, en dit alles dwars door het Europa van de Koude Oorlog, in Warschau en Berlijn, Split en Parijs. De film is op het Filmfestival Cannes met een Gouden Palm voor Beste Regie onderscheiden, en  genomineerd voor vijf European Film Awards.

Het verhaal is deels geïnspireerd op dat van de ouders van regisseur Pawel Pawlikowski. Die waren danseres en legerarts, en hadden ook zo’n ‘niet met en niet zonder elkaar’-huwelijk. Vele liefdes en huwelijken later stierven zij samen, vlak voor de val van de Berlijnse Muur. Pawlikowski’s vader was net als Wiktor een charmante, maar ook beklagenswaardige man. Niet vrij in Polen en niet gelukkig in Duitsland, waar hij zich na zijn vertrek uit Polen in 1969 vestigde: 'De eerste keer dat ik mijn vader zag in het Westen was hij een andere man. Een bange man. Hij zag op tegen de simpelste dingen. Hij kon nog niet eens naar de bank gaan om een rekening te openen. Maar nu begrijp ik dat wel. Je verandert zodra je in een land komt waar je de taal niet spreekt. Sommige mensen bloeien op. Anderen verwelken.'

We vinden het echt een hele mooie goeie film, álles klopt, maar het maisje Zula (gespeeld door Joanna Kulig) vinden wij niet zo overtuigend als grote liefde. Ze is blond en wel mooi maar ook een beetje boertig. De mannelijke hoofdrolspeler Tomasz Kot vinden we daarentegen wel weer beeldschoon.

Geen opmerkingen: