Schoonmama heeft een nieuwe kamer gekregen, die iets gezelliger is dan de vorige, die toch meer als een ziekenboeg oogde. De nieuwe kamer is iets kleiner maar heeft een lagere vensterbank en ligt wel aan een tuin en aan een huiskamer waar gezamenlijk wordt gegeten. En een echter keukenblokje. Nu maar hopen dat ze gaat mengen met de medebewoonsters.
Wederom onderweg van huis naar Vlaardingen en terug peinzen we wat over wat maakt of ze zich ergens thuis zal voelen. Je moet als hoogbejaarde de dingen ook weten te aanvaarden. Ook al valt het niet mee. Dit is nu de vijfde kamer in de vierde woon-zorginstelling in zes maanden tijd. Steeds kost het wennen en accepteren erg veel moeite. Sinds oktober heeft ze een indicatie en ze staat sindsdien op de wachtlijst voor Maassluis, waar ze haar hele leven gewoond heeft, maar daar is een lange wachtlijst. Ik denk wel eens: wat maakt het uit: Vlaardingen of Maassluis, het ligt maar 5 km van elkaar, een woon-zorginstelling is een woon-zorginstelling en er zijn geen garanties, maar toch. Maasluis zal waarschijnlijk thuis zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten