Gelezen: De trooster van Esther Gerritsen. Als ik wakker word lees ik dat de lezers van Trouw het hebben verkozen tot Boek van het Jaar. En blijkt het beschikbaar in de digitale bibliotheek. Zondagmorgen boek in bed, dat is nog eens troost. Hoewel het geen erg troostrijk boek is.
Het is een ik-verhaal. De verteller is Jacob, een wat mismaakte koster in een klooster. Hij is geen monnik, maar hij woont er wel al lang en leeft ook de getijden en maaltijden met de broeders mee. Er komt een gast logeren, Henry, een politicus, en die wil steeds met deze koster praten, en niet met de gastenbroeder die daar voor is. Jacob houdt dat eerst af maar gaandeweg begint hij meer involved te raken en vriendschap te ervaren.
Het kloosterleven is an sich helder en simpel, maar het zieleleven van Jacob (en de anderen) is dat niet. Het is een ingewikkeld proces waar hij in zit dan wel in terecht komt terecht komt. Henry vertelt niet veel over zichzelf en waarom hij daar is, hij is een gewiekst persoon. Wel hebben ze gesprekken over het geloof, waarin de ik tamelijk eenvoudig en rechtlijnig in is. Henry heeft een mooie jonge vrouw en dochter bij wie hij al vaker is weggelopen. En naar wie hij altijd weer terugkeert. Die komt af en toe langs. Er een beetje te zijn. En er is in her gastenverblijf nog een vrouw, in een tulpenjurk, die weinig aandacht krijgt van de heren.
Alles loopt helemaal uit de hand als Jacob met Henry en deze vrouw in de Paasnacht naar het Paasvuur gaat in het nabijgelegen dorp. Jacob wordt dronken en Henry verdwijnt met de vrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten