Met de muziek mee

Avondje bij Nol en Erni, ondanks dat ik nog erg griepig ben en de hele dag in bed gelegen heb. Maar het heeft zoveel moeite gekost om tot deze afspraak te komen, dat ik toch maar meega. We fietsen in het donker door de koude miezerregen met wind tégen langs het Amsterdam-Rijnkanaal naar Oog in Al. Heel oer. 

Nol wordt volgend jaar 60 en heeft een oproep voor de Griepprik gehad. Bobby wordt ook 60, maar hij niet. Ik ook. Ik heb het niet gedaan. Nol ook niet. Het is een vreselijke oproep. Moet je daar nu gehoor geven? Nee toch?

Nol er Erni vertellen over hun nieuwe instrument: hij speelt nu ook trompet en zij is overgestapt van de altsaxofoon op de tenorsaxofoon. Ze stralen helemaal als ze erover vertellen. ‘Speel eens wat’, vraag ik, en dat hoef ik geen twee keer te zeggen. Nee nee, geen filmpje, zegt Erni. Maar als het filmpje aan haar toestuur zegt ze: Die kan ik mooi aan mijn vader laten zien. 

Het is het avondje alleszins waard. Maar ook de fietstocht terug langs het Kanaal is (hoewel nu wind méé) bar en nat en koud en donker. En nu ben ik nog zieker dan gisteren. Echt ziek.