Ik ben snipverkouden (met hoofdpijn oorpijn niezen snuiten en warm) en breng veel tijd op de bank en in bed door. Gewoon omdat dat het enige haalbare is. Dus zie ik ook veel documentaires. De reeks ‘How to be gay’ van Margriet van der Linden heb ik inmiddels integraal gezien, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Ook heb ik gezien ‘De kinderen van Juf Kiet’. De documentaire is uit 2016, het jaar na de grote instroom van Syriërs, maar nu heeft ze geloof ik een prijs gewonnen. Gouden Kalf voor lange documentaires. Wat een mooie film. Die kinderen, wat een uitgesproken karakters. Leuk om alleen maar te kijken, je verstaat niet wat ze tegen elkaar in het Arabisch zeggen, hoewel dat wel ondertiteld wordt. Maar de juf weet op dat moment in elk geval niet wat ze zeggen. Die dwingt ze Nederlands te praten. Streng doch rechtvaardig. Bijsturend maar nooit boos. ‘n Ongelofelijk zware baan, dag in dag uit met zo’n groep. Petje af.
Wat ik grappig vind is dat nu ineens de beroemde tv-serie ‘De Luizenmoeder’ van vorig jaar mee-resoneert. Juf Ank. Die was er nog niet toen Juf Kiet gevolgd werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten