Mexicaans

Jongste Nichtje woont nu ook in Amsterdam en ik mag bij haar eten. Wel ver weg, diep in Buitenveldert. Het is een heel eind van ver-weg-in-Zeeburg naar ver-weg-in-Buitenveldert. Om precies te zijn: 13 km over de A10, en 8 km met de fiets. De kaarten-app van de iPhone stuurt je langs de Ringvaart naar het Amstelstation, dan de Kennedylaan af, dan onder de A10 door de Europaboulevard af... 8 km, dat zou in een half uur te doen moeten zijn, maar naar de Rivierenbuurt is al een half uur, dit is veel en veel verder. Ik ga maar met de auto, het weer is tenslotte koud en nat en guur en naar.

Jongste Nichtje woont met twee andere studentes in een driekamerflat. Mooi om te zien dat het spullen vergaren - zoals dat gaat in het leven - bij jaar nog maar in het prille beginstadium is. Ze heeft een bed, een stereo, een tv, een laptop, een boekenkast met voornamelijk kinderboeken, een tafel en drie stoelen. Als ik bedenk hoe ik op mijn zolderkamer in de Bloemstraat in Groningen begon en hoe ik nu woon, en al die onuitgepakte 19 dozen, dan oogt dit leven nog heerlijk overzichtelijk.

Een vaas bevat het jonge huishouden nog niet, maar gelukkig wel een (lege) fles bio-appelsap. Voor de 10 meegebrachte Franse tulpen. Ze passen er net allemaal in. Het is geloof ik haar eerste bos bloemen. Ik herinner me nog de eerste bos die ik voor Nichtje meebracht, dat is haar oudere zus. Nichtje was helemaal verrukt en ging sindsdien ook aan vriendinnen bloemen geven. Wat het toch is met vrouwen en bloemen? Kwek, ons jongste neefje uit Mecklenburg Vorpommern, zou laatst wijsneuziggezucht hebben: 'Ach, Frauen und Blumen...'

We eten Mexicaans. Mmm.