Trakteren

Trakteren met je verjaardag in je bedrijf heeft iets wonderlijks. Zeker als er grote cultuurverschillen zijn tussen het oude en het nieuwe bedrijf. Amsterdam-Rotterdam. Ajax-Feijenoord. Noem het cultuurverschillen.

In ons nieuwe bedrijf krijg je slingers en een boeket, maar het is niet de bedoeling dat je trakteert. Het zou best eens kunnen dat dat idee geboren is omdat het aantal verjaardagsfeestjes met de groei van de zaak de spuigaten uitliep. Voor je het weet hangt iedereen elke dag ergens in een kamer rond te hangen omdat er weer een collega jarig is.

Het zoveel collega's trakteren kan trouwens enorm in de papieren lopen. Toen we nog op het Frederiksplein zaten was het usance om gebakjes van de duurste bakker halen. Kreeg je 25 euro verjaardagsgift, was dat geld meteen op aan de taart. Hier is een maandelijkse verjaardagsborrel ingesteld, maar de eerste keer dat dat zou plaatsgrijpen en Vinnies verjaardag er gevierd zou worden kon ik net niet. Nootjes, zoutjes, kaas en augurken en een glas wijn. Niet veel collega's.

Ik wil toch iets doen. Maar wat? Bitterkoekjes, suggereert Vinnie. Dat vind ik te kaal. We lopen naar Winkelcentrum Zevenkamp om te kijken wat daar 'de beste bakker van Rotterdam' in het assortiment heeft, maar die heeft alleen petit fourtjes. Dat vind ik tuttig. We gaan naar de Super de Boer, alwaar ik een zak spekjes scoor. Hihihi, spekjes.

Ik verwacht dat alle collegae lief naar me zullen glimlachen en dan beleefd 'Nee dank je' zullen zeggen, maar op 5 na zegt iedereen ja. Sommigen pakken ongevraagd twéé en anderen melden dat ik alles wat over is wel bij hen mag brengen.

Wonderlijke gesprekjes heb je ineens met de Capelse collega's. De jongemannen glunderen als ik met de schaal spekjes langskom. Hoe oud bent u nu, als ik vragen mag, vraagt een brutale van de event-afdeling. 53? Zou ik u niet geven. En een van de sales-afdeling: Mag ik u zoenen? Ja, hoor zeg ik, lekker. Hij bloost ervan. Ik ook bijna.