Een van de duizenden foto's die ik tegenkom in al mijn fotoboeken en die ik wil plaatsen is een van mijn vorige kat Geesje. Schitterend katje met witte vlekken. Er is alleen geen aanleiding. Geen noodzaak. Geen verhaallijn.
Geesje had ik in een biezen mandje gevonden, in het donker, onder een lantarenpaal op de Van Ostadestraat. Ze was klein, jong en adorable. Het was een heel nieuw mandje, met een mooi kussentje erin. Wat een rare manier om van je kitten af te geraken. Ik ben er wel een uur bij blijven staan, in de verwachting dat die mensen die dat gedaan hadden zich zouden bedenken. maar ze kwamen niet. Toen heb ik haar maar meegenomen.
Het was de avond voor Ex bij mij in zou trekken. Zij zou haar stokoude schildpadpoes Sylene meebrengen. Sylene is mijn laatste kat, had ze gezegd. Als Sylene dood is, wil ik nooit meer een poes. Toen haalde ik dus dit vondelingetje in huis. Het was een statement. Je mag wel bij mij komen wonen, maar ik Ga Mijn Eigen Gang. Geesje was een dropje. Zo klein, zo teer. Zo levendig, zo'n vechterbaasje. Ook Ex was meteen verkocht. Geesje viel constant je voeten aan. Vooral in bed. Speels. Tot op hoge leeftijd deed ze dat. Wij noemden haar Geesje Antoinetta, naar Anton Geesink. Waarom weet ik niet. Vanwege de tegenstelling tussen fragile en stoer.
Toch raar, dat ik die foto jaren niet gezien heb, de jonge Geesje op het knalrode tapijt, en een uur later op de radio hoor dat Anton Geesink is overleden. Het was een personage over wie ik weinig feitenkennis heb maar die in het collectief geheugen gegrift staat. Dan nu maar een foto van Geesjes naamgever.
Geesje had ik in een biezen mandje gevonden, in het donker, onder een lantarenpaal op de Van Ostadestraat. Ze was klein, jong en adorable. Het was een heel nieuw mandje, met een mooi kussentje erin. Wat een rare manier om van je kitten af te geraken. Ik ben er wel een uur bij blijven staan, in de verwachting dat die mensen die dat gedaan hadden zich zouden bedenken. maar ze kwamen niet. Toen heb ik haar maar meegenomen.
Het was de avond voor Ex bij mij in zou trekken. Zij zou haar stokoude schildpadpoes Sylene meebrengen. Sylene is mijn laatste kat, had ze gezegd. Als Sylene dood is, wil ik nooit meer een poes. Toen haalde ik dus dit vondelingetje in huis. Het was een statement. Je mag wel bij mij komen wonen, maar ik Ga Mijn Eigen Gang. Geesje was een dropje. Zo klein, zo teer. Zo levendig, zo'n vechterbaasje. Ook Ex was meteen verkocht. Geesje viel constant je voeten aan. Vooral in bed. Speels. Tot op hoge leeftijd deed ze dat. Wij noemden haar Geesje Antoinetta, naar Anton Geesink. Waarom weet ik niet. Vanwege de tegenstelling tussen fragile en stoer.
Toch raar, dat ik die foto jaren niet gezien heb, de jonge Geesje op het knalrode tapijt, en een uur later op de radio hoor dat Anton Geesink is overleden. Het was een personage over wie ik weinig feitenkennis heb maar die in het collectief geheugen gegrift staat. Dan nu maar een foto van Geesjes naamgever.
Aleid Wolfsen, burgemeester van Utrecht: 'Een grote Utrechtse held is niet meer. Hij heeft een enorme betekenis gehad voor de sport, de jeugd en de stad Utrecht. Een warm mens, die zeer betrokken was bij de stad en de wijk Ondiep, waar hij geboren was.' Jos Hell, voorzitter van de Judobond Nederland: 'Op alle gebieden was zijn invloed zeer groot. Anton stak letterlijk en figuurlijk boven iedereen uit. Hij was een man met visie. Hij had een uitgesproken mening, was vasthoudend en aan het einde van de rit bleek vaak dat hij gelijk had.'
Een In Memoriam op FokSport.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten