Het gaat zometeen beginnen, de intocht van IJmuiden naar Amsterdam met alle tall ships, replica's, marineschepen en andere schepen, die de stoet op weg naar hun ligplaats in de IJhaven begeleiden. 'De crews groeten vanaf hun posities in de masten en op de ra’s het publiek dat massaal is uitgelopen om de schepen welkom te heten. De beelden van deze unieke intocht gaan de hele wereld over en zetten Nederland en Amsterdam als nautische natie nadrukkelijk op de kaart.' Aldus de trotse site van Sail. Ik griezel ervan.Gistermiddag hoorde ik Colette op Radio 1, verslaggeefster. Die dag dus te IJmuiden bij de Pre-sail. Zij was met een loods mee geweest en aldaar zeeziek geworden. Terwijl ze nog wat natrillend (en wie weet wat nog meer?) op de kade verslag stond te doen bood een heer haar een puddingbroodje aan.
Een keer heb ik Sail gedaan. 1995? Tussen de miljoenen mensen geschuifeld. We woonden net een half jaar in Noord en hadden gezellig ons nieuwe buurmeisje Felicity van vier meegenomen naar Sail. Achterop de fiets zonder kinderzitje. Het was afschuwelijk afschuwelijk afschuwelijk druk. Er ging vanwege de drukte op het water en langs de kades al gauw geen pont meer terug. En ik had geen telefoonnummer van haar ouders meegenomen. Ze huilde niet, maar viel wel steeds in slaap. Ik geloof dat we er pas om een uur of 23 in slaagden weer aan de overkant van het IJ te geraken. Toen was het nóg 30 à 40 minuten fietsen.
Nu woon ik bijna in het Sail-gebied. Wat zal ik doen? Ga ik me ermee verbinden?
Het wordt sowieso een krankzinnig weekend, want er is ook nog Grachtenfestival. Daar op een vlet op de Prinsengracht heb ik zaterdag een verjaardagspartijtje. Die plekken die ik altijd als de pest mijd, die trekken miljoenen anderen aan. De kans is groot dat ik me in huis verstop en er niets van merk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten