Gevonden! De foto van Felicity Sail 1995. We deden zo te zien alles om het Felicity (rechts op de foto) naar de zin te maken. Zij had de dag van haar leven. Draaimolens, patat, ijsjes. We scoorden zelfs een vriendinnetje voor haar.Onze vriendinnen mochten niet lachen om de naam Felicity. Dat had je nu eenmaal, zeiden wij, mensen die kinderen Felicity noemden. Daar had je er heel veel van in de buurt waar wij naar toe getrokken waren. Ik zette me er in elk geval snel overheen. Felicity en ik waren dol op elkaar. Toen in ik 1999 naar het centrum terugverhuisde ben ik haar helaas uit het oog verloren.
Ik weet nog goed dat het vreemd was om van zulke buren (postbodes) lesbische buren te zijn. Dat kenden ze niet. Eerst leken Felicity's ouders bang om hun kind bij ons in de tuin te laten, laat staan in huis. Bang dat we ons aan haar zouden vergrijpen. Maar na een paar maanden trok dat bij. We bleken gewone mensen, die net als iedereen boodschappen deden, bezoek ontvingen, tuinierden en werkten.
Toen ik Felicity die avond ver na 23 uur in het donker afleverde bood ik duizendmaal excuses aan, dat ik niet had gebeld. Ik vond mijzelf in haar ogen het ultieme bewijs van onverwantoordelijk onmaatschappelijk gedrag. Vooroordeelbevestigend. Of ze de waarheid sprak of niet weet ik niet, maar Felicity's moeder zei alleen maar: 'We hebben ons helemaal geen zorgen gemaakt. We wisten toch dat ze bij jullie was...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten