En... hoe staat hij míj?

Als iemand aan mijn vraagt: Hoe gaat het met je, dan vertel ik van de bril. Een vrouw-met-bril te zijn dat is toch wel een ommekeer. Vooral het besef bij mijzelf dat ik weer mensen zie, en mijn eten zie, dat ik weer tv kan kijken, en dat ik mijn vriendinnen al die jaren niet gezien zou hebben, is confronterend. Deze en gene vindt het ook niet zo leuk, dat ik ze niet gezien zou hebben. Bobby vraagt wat ik er eigenlijk van vind, dat wij verkering hebben, nu ik hem zie.

Ja, jou staat-ie goed, zeggen ze. En dan: Mag ik hem even op? Ik heb al enige verzoeken ontvangen om een foto op dit blog van mij met bril, maar zelf voel ik meer voor een nieuwe beeldlijn van ándere mensen met mijn nieuwe bril op.

Het is wel fascinerend, de bril. Wat goed gaat is: de televisie, de computer, het eten, de disgenoot. Wat moeilijk gaat is kranten, iPhone en boeken lezen. En in het donker op straat lopen. Bij boekenlezen moet ik mijn kin raar hoog optillen en zie ik niet de hele pagina scherp. Dat is behoorlijk irritant. In het donker op straat of in het park zie ik de dingen mét bril even scherp als zónder, maar mét bril zie ik geen diepte, geen afstand.  Misschien is het wennen. Wie zal het zeggen.

Wie is die vrouw met jow bril op, vraagt deze en gene. Nou, dat is Marg!