In mijn huis is alweer máánden geleden een deur door zijn voegen gezakt. Twee van de drie scharnieren zijn uitgezakt. Het is de deur van het kamertje waar de kattenbak staat. Met al dat wildplassen van Vespa de laatste tijd moet ik die deur heel vaak open en dichtdoen. Het is een heel gedoe en geen gezicht zoals ik die deur open en dicht zeul, maar het is ook niet zomaar opgelost. De deur is héél zwaar.
Samen een zware deur in/op drie scharnieren tillen blijkt niet de forte van Bobby en mij samen. Vooral niet die van mij, zal ik onmiddellijk toegeven, want ik ben almaar bang dat ik mijn vingers of tenen onder of tussen de deur krijg. En alleen deze klus klaren kan hij ook niet. En de buurman vragen is mijn eer te na.
Aangezien ik in een woning van een woningbouwvereniging woon besluiten we dat het wijs is dat de woningbouwvereniging dit repareert. Sinds enkele maanden communiceert de woningbouwvereniging digitaal. Je kunt als huurder een webformulier inzenden en dan belt de volgende dag iemand voor een afspraak. Dat gebeurde tenminste toen het begon te vriezen en de radiator in de keuken niets deed. Ik vind dat digitale wel prettig, want daarvóór kon je alleen 's morgens tussen 8 en 9 bellen en als je daar al toe kwam, dan waren ze in gesprek. Ze kun je bij wijze van spreken op zondagavond al doorpakken.
Ik stuur mijn klacht in een maand tijd driemaal in, maar nu belt er niemand. Dus ik meld maar weer eens: 'Geachte, deze klacht heb ik al drie keer ingestuurd en er belt niemand!' 'Nee, er belt niemand', zegt de man die me dan uiteindelijk toch maar belt, 'omdat deze klacht de binnenkant van de woning betreft , en daar moet u zelf voor zorgen. Belt u maar een timmerman in de buurt', adviseert hij, 'want als u ons laat komen kost het alleen al 80 euro voorrijkosten'.
'Nou', zegt Bobby licht zuchtend, 'een timmerman...' Dat is geloof ik zijn eer te na. 'Dan proberen we zelf nog maar eens.' Ik ben vind ik zelf bovenmatig geïnteresseerd in elk klusje en elke oplossing. Maar zelf doen: Ho maar. Daar stokt het verstand, de wil. Wel wil ik weten hoe de analyse en de oplossing is en ik kijk graag toe welke onderdelen we nu weer moeten halen. Ditmaal hoeven we niets te halen en spuit Bobby de gaten in de deur vol wonderkit, of houtlijm, zodat die losgeraakte veel te korte schroeven voor deze veel te zware deur muur- en muurvast komen zitten. Dan is het een kwestie van 24 uur drogen en dan moeten ze er in getild.
Het is net voor het zondagvoetbal als ik voorstel de klus nog even voor het voetbal te klaren. De deur liften we op met een koevoet. En dan maar voorzichtig wiebelen met deur tot de scharnieren op alle drie de punten precies boven elkaar vallen. Dat steekt héél nauw en valt niet mee, er zit namelijk altijd net één scheef. En ik ben eigenlijk alleen maar bang voor mijn vingers en mijn tenen. We beginnen al een beetje tegen elkaar te snauwen en scharnieren aan de wilgen te hangen, als ze geheel onverwacht precies recht boven elkaar zitten en de deur erin valt. We zijn er beduusd van. Alsof er helemaal niets aan de hand is geweest. De deur kan weer netjes open en dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten