Dit probeer je dan te vermijden

Op mijn dijk is dit allemaal (foto Java-eiland) niet. De zon schijnt, alle buren zijn rustig thuis, die wonen niet voor niets hier. Af en toe komen er clubjes oranje wandelaars van de camping of oranje fietsers langs. 

Will belt, want bij haar bij het Leidseplein is de herrie alweer niet te harden. We fietsen naar Durgerdam waar het voor zo'n dag als vandaag bijzonder goed toeven is op een steiger aan het water.

Garen, geuren en stijven

30 april. Het huis begint naar taart te geuren. Twee maak ik er vandaag; een appelkruimeltaart en een yoghurttaart. De eerste geurt, de tweede staat te stijven.

Dit jaar heb ik er een heel leuk maatbekertje bij. Een detail uit de nalatenschap van Mutti. Net als het theelichtje een ernstig gewild ding voor mij, dat gelukkig niemand anders ook wilde. Dus we hoefden niet te dobbelen. 

Dit maatbekertje doet me herinneren aan de kokoscake die Mutti elke zaterdag bakte, voor de zondag. Mutti was geen kookwonder, maar dat wist ik toen nog niet. Ze maakte kokos-cake voor de zondag, en soms zandkoekjes, die vaak te bruin werden. Maar toch vond ik haar heel knap. Ik verkeerde als zij bakte graag in en om de keuken, om de beslagkom uit te likken. Er staat een eenheid op voor mee, suiker, rijst, griesmeel, cacao, aardappelzetmeel... Blijkbaar had je toen nog geen keukenweegschalen. Of was dat luxe.

Toen ik groot werd verwierp ik alle vrouwelijke en huishoudelijke kwaliteiten, ik leerde noch koken noch bakken, en huishoudelijk werd ik een slons. Wel een creatieve slons, maar toch een slons.

En terwijl elders in de wereld de hel van Koninginnedag losbreekt sta ik glanzend van genoegen in de keuken! Het kan verkeren, zullen we maar zeggen.

Willy Drie (7)

Ik weet het, het is je reinste pronken met andermans veren, maar ga vooral weer even kijken bij the continuing story van Hannie, Inge en hun stiertje.

Doorbloeding

Om nog wat door te badderen in de stilte gaan we naar Sauna Den Ilp. Ik vind de sauna altijd afschuwelijk. De eerste ronde althans. Zo heet, zo benauwd, zo naar. Het is denk ik net zoiets als voor het eerst mediteren. Ik mis de afleiding: het boek, de iPhone, de computer. Je ligt daar maar te zweten. Of te wachten tot je gaat zweten. En dan schrikken  in die koude baden. En de confrontatie met al die lijven: prachtige jonge lijven, dikke middelbare lijven... Je kijkt een beetje uit een ooghoek, maar toch. Veel onrust in lijf en leden, zeg maar.

Wel lekker vind ik het buitenzwembad met harde waterstralen waar je jezelf helemaal kunt masseren tot alles rood is en jeukt. Dat is vast een enorme doorbloeding. Heel heilzaam.

En bij de tweede ronde ga ik het lekker vinden, lekker heet, lekker koud, lekker sensatie, lekker scrubben, lekker drankje, lekker eten... En als ik dan na de derde ronde in het Turkse stoombad geheel doordesemd thuis kom denk ik: Dát was lekker. Moest ik vaker doen.

Just let me fall

Nu gaan we weer eens naar De Duif. Er is vandaag een 'stiltedienst' met medewerking van de boeddhiste Jotika Hermsen. Die naam hoor ik de laatste tijd vaker dus daar gaan we maar eens naar toe. Ik vind het wel mooi, maar ik vind ook dat er wel erg véél gepraat wordt over stilte. En over de angst van mensen voor de stilte. Ik zou het liever helemaal stil laten zijn.

En er wordt gedanst op 'Let me fall'. Het is een nummer van Cirque du Soleil. Mooi dramatisch.

Lyrics:  

Let me fall / Let me climb / There's a moment when fear / And dreams must collide 

Someone I am / Is waiting for courage / The one I want / The one I will become / Will catch me 

So let me fall / If I must fall / I won't heed your warnings / I won't hear them 

Let me fall / If I fall / Though the phoenix may / Or may not rise 

I will dance so freely / Holding on to no one / You can hold me only / If you too will fall / Away from all these / Useless fears and chains 

Someone I am / Is waiting for my courage / The one I want / The one I will become / Will catch me 

So let me fall / If I must fall / I won't heed your warnings / I won't hear 

Let me fall / If I fall / There's no reason / To miss this one chance / This perfect moment / Just let me fall

Zweer af de prietpraat

In mijn kapelletje ligt op de grond een dichtbundel die ik al bijna een jaar in huis heb en nog nooit gelezen: Wat ik zie kan ik niet zijn van Serge van Duijnhoven. Ondertitel: Een dichter opzoek naar de bronnen van het Groene Woud. Het is een 'Taoistisch werkje' waarin de auteur stem heeft proberen te geven aan het karakter van wat in de volksmond 'Het Groene Woud' is gaan heten. Dat is een natuurproject dat dankzij de inzet van talloze burgers, boeren en politici weer ademruimte geeft aan de natuur in het door en door geïndustrialiseerde Brabantse streeklandschap tussen Tilburg, Eindhoven en ‘s Hertogenbosch. 

De beschrijvingen, verhalen, gedichten, kruipen diep in de ziel. De foto's van L.J.A.D. Creyghton, die bijna allemaal in de avond of de nacht genomen lijken te zijn, benadrukken het mysterie.

Zweer af de prietpraat

Doof die te felle lamp in je hoofd. Zet de rust aan van buiten.
Hoor wat blijft fluisteren, bladeren, ademen in stilte.

Wat blijft koeren in duiven, kwaken in kikkers
bruisen van leven. Zweer af de prietpraat.

Laat varen de wind. Hoor de wijs van het leven.
Laat zijn wat wil wezen. Verwelkom wat gaat.

Wees langzaam. Door vogels gezongen.
Bereik wat je bent. Het priemende licht.

(Gedicht van Serge van Duijnhoven, uit de bundel Wat ik zie kan ik niet zijn, uitgeverij Pels en Kemper, 's-Hertogenbosch, 2011)

Brave buurt

In/op Het Parool lees ik dat de route waar ik elke dag langsrijd (op de fiets of met de bolide) het toneel was van een bizarre schietpartij en achtervolging. Er waren twee auto's bij betrokken. Vanuit de ene auto werd geschoten op de andere. Het incident begon op het Galileiplantsoen in Amsterdam-Oost en eindigde enkele kilometers verder bij het station Amstel. 

Dat Galileiplantsoen en en omgeving is werkelijk de braafste buurt van Amsterdam, vol middenklasse witte gezinnen met bakfietsfietsen met kinderzitjes. Vroeger vroegen de familie en kennissen van Mutti regelmatig: 'Amsterdam! Dat je dáár durft wónen! Is dat niet gevaarlijk? Ben je niet bang?' Nou nee, zei ik dan, ik maak nooit wat mee!

Nieuwe Geheimtipp: Marits Huiskamer

Ik heb een huiskamerrestaurant gevonden, Marits Huiskamer, in de buurt van het OLVG, waar zich niet alleen een eetgelegenheid bevindt, maar echt ook wordt gewoond. Het eten is eerlijk, eenvoudig, dagvers, mooi en kleurrijk. Marit werkt met biologische, duurzame en fair-trade producten. De gerechten zijn zonder vlees en vis, en met liefde en zorg bereid. Heel lekker.

Ik ga er uit eten met oud-collega Kees. Wat een genoegen. Alles vertellen. Hard lachen. Wat een vreugde: oude vrienden, oud vertrouwen, eeuwig plezier. Wordt hopelijk gauw weer vervolgd.

Nieuws van de dag

Het blijft moeilijk bloggen dezer dagen. Mijn insteek is dat ik blog over waarover een vlammetje in mij ontsteekt. Zo'n Moet-Je-Nou-Eens-Horen-vlammetje. Negatief of positief. Kleine opwindingen zijn ook goed. Júist.

Vandaag de dag ben ik vooral gebiologeerd door Den Haag. Maar ik kan alles wat ik op radio, tv en internet allemaal zie, lees en hoor hier toch niet allemaal overdoen? Jan Kees de Jager als postiljon d'amour. Geweldig beeld De minister die met een kolonne secundanten bij de fracties langsgaat. Het is een geweldig vervreemdend gezicht. En alle journaille dat er achteraan draaft. Zou het niet altijd zo moeten? 

Op de radio hoor ik flarden meningen over de blamage voor Rutte die dit alles in feite is: waar hij in zeven weken niet in geslaagd is met zijn bondgenoten, lukt Jan Kees de Jager (die niet mee mocht doen met Rutte in het Catshuis-overleg) in één dag met de oppositie! Kan er niet een regering gevormd worden van deze mensen? oppert iemand. De rol van Diederik Samsom is ook boeiend. Hij mag niet meedoen, lijkt het. Wat leren we hiervan? Te fel? Teveel aan het profileren? Te veel ego?

Lucky TV

Ik kan even weinig bloggen, want verslaafd aan de politieke verslaggeving. Weer helemaal blij met Lucky TV.

Bij de Vlamen

Op en neer naar Antwerpen. Lunch in het Kunstencentrum deSingel om 12 uur. De Routeplanner zegt dat de reis 1.41 uur duurt, maar dat geloof ik niet en het is ook niet waar. Het is twee uur heen en tweeënhalf uur terug. Pfff.

Symposium bij de Vlamen. Lunchen doen ze heerlijk. Praten doen ze dwingend overtuigend. Ik probeer in de pauzes wat nieuws/roddel/achterklap bevestigd te krijgen. 

'Ssst', sist de man in kwestie en kijkt schichtig om zich heen, 'dat vraag je toch niet híer?!? Alleen al de vráág! En verder heb ik geen commentaar.' 

'Maar u belt niet terug, ik weet ook wel dat het onbehoorlijk is om u zo te confronteren, hier, maar als al niet hier, waar dan wel?'

'1 juni,' zeg ik. 'Klopt dat?'

'Wie is je bron?' vraagt hij.

'Dat zeg ik dan weer niet', antwoord ik.

En zo weten we allemaal weer hoe het zit en komt er vooralsnog geen bericht.

Bij de laatste spreker hoor ik dat het kabinet zijn ontslag heeft ingediend. Pfff. 

Pas bij Hazeldonk 18.56u heb ik Radio 1.

Waar Ter Wereld

Omdat de treinen naar Schiphol vanwege het ongeluk van gisteren vanaf het CS nog niet rijden componeer ik een alternatieve route via Amsterdam Amstel en Duivendrecht. De eerste hobbel die op dit traject genomen moet worden is Bus 37. Na een half uur vanaf de bushalte de prachtige bloesems in het Flevopark bewonderd te hebben moet ik concluderen dat Bus 37 niet komt. 

Vanwege de reparatie en de afsluiting van de Schellingwouderbrug de komende maanden neemt de bus blijkbaar een andere route. Gek, want op het hek dat het verkeer tegenhoudt staat een bord waarop te lezen valt dat auto's de brug niet over mogen, maar fietsen, brommers, ambulances en het Openbaar Vervoer wèl. En het Openbaar Vervoer over deze brug, dat is toch Bus 37.

Enfin, nadat ik een half uur van de bloesem heb genoten neem ik toch maar de bolide.

Gelukkig ben ik nog wel op tijd. Reenskes Aeroflot landt een kwartier eerder dan verwacht. We wachten haar met Moeders, Broer, Broers' zoon en twee Vriendinnen op. Het duurt even, want de koffer is kwijt. Die staat nog te Bangkok of te Moskou of wie weet Waar Ter Wereld. Na een uurtje eerste verkennende gesprekken scheuren we met de bolide door de Amsterdamse avond. Er blijken veel meer straten en bruggen opgebroken. Vooral ook over de Amstel. Het is een ziekte. Maar we moeten erover. Na eindeloos slalommen geraken we toch op de Nieuwmarkt.

Nichtje heeft Reenskes woning kéurig achtergelaten. Ik gloei van trots. Er staan zelfs roze gerania voor in de plantenbakken. We doen kopjes thee. Het is zo gewoon dat ze er weer is: het is net of ze niet weggeweest is. Maar wel heb ik nu een prachtige armband uit Bangkok, er komen nog wierrookjes bij (maar die zitten in die kwijte koffer), ze komt binnenkort Rooie en Gele bewonderen en dan gaat ze Thais voor me koken. Dat is allemaal weer anders...

And Venus was her name

'Classic Albums' is een serie documentaires over pop- en rockalbums. Deze aflevering gaat over het album 'At Home' van Shocking Blue, dat in de jaren zestig werd opgericht door Robbie van Leeuwen en  in 1970 als eerste Nederlandse band de bovenste plaats in de Billboard Hot 100 behaalde met de single 'Venus'. Van Leeuwen wordt wel het grootste levende enigma uit de Nederbeat genoemd. 

De documentaire gaat alleen over de elpee, Van Leeuwen krijgt geen vragen over hoe hij de afgelopen decennia heeft doorgebracht, waarom hij alle publiciteit gemeden heeft en zich in grote afzondering van de popwereld heeft gehouden. 

Het is wel ontroerend om al die aan de muziek toegewijde mannen te zien. Ze zijn al in de zestig, maar zien er allemaal nog uit als kleine jongens.

Bobby en ik hebben nog een heel gesprek over Mariska Veres die - behalve dat ze prachtig, diep, soulvol en sensueel zong -  er volgens de mannen betoverend uitzag. Voor een elfjarig jongetje, vertelt Bobby, was ze een fantastisch vrouwspersoon. Als elfjarig meisje vond ik haar (als ik haar al zag) vooral heel erg opgeverfd. Gedanst heb ik wel veel op Venus. Maar dat was later.

VPRO-pagina over de uitzending

Nieuws van de dag

Wat je noemt een eclectische zaterdagavond. We eten Indiaas, luisteren Byzantijns, kijken Shocking Blue en dan de Bekercompetitie, en dan komt er ineens een nieuwsitem tussendoor ingelast dat er een treinbotsing is geweest in Amsterdam. Goh, we hebben tijdens al die eclectische gezellige dingen helemaal het Journaal gemist.

Het Journaal van kwart over twaalf dan maar. Dat opent met het treinongeluk en daarna pas het nieuws dat het Catshuisberaad is geklapt omdat G. Wilders is weggelopen. Dat lijkt mij toch van groter belang! Zal Rutte eindelijk eens wat minder lachen? Welk effect zal dit op verkiezingen hebben? Groeit G. Wilders hiervan? E. Roemer? D. Samsom?

En ook een heel belangrijke vraag: hoe kom ik nu op Schiphol? Ik ga Reenske halen en ik wilde met de trein. Ik hoop dat Joris Linssen van het realityprogramma Hello Goodbye er ook bij is.

Gabriel

Aartsengel Gabriel. Ik moet nog nazoeken waar hij/zij precies voor staat. Ergens las ik dat hij goed is voor communicatie, een soort schutspatroon voor journalisten en schrijvers. Ik vind hem/haar mooi androgyn, meer vrouw dan man. Ooit, lang lang geleden, ontmoette ik een jongensmeisje dat perse jongen wilde zijn/worden en zich Gabriël noemde. Maar dit terzijde.

Volgens de joods-christelijke traditie zijn er zeven aartsengelen, waarvan de katholieke Kerk er drie vereert: Michaël, Gabriël en Rafaël. Michaël wordt beschouwd als de aanvoerder van de hemelse legers in de strijd tegen Satan. Gabriël is de engel bij uitstek: hij is de verkondiger van goddelijke boodschappen. Zo bracht hij Maria de boodschap dat zij de moeder zou worden van de zoon van God. Rafaël is de engel die genezing en bescherming biedt. De Byzantijnse kerk vereert ze alle zeven.

Voor wie enorm gegrepen is en nóg meer wil weten: aartsengelen zijn geestelijke wezens die in Gods nabijheid leven en betrokken zijn bij de verlossing van de mensheid. De 'aartsengelen behoren tot de hoogste rang van engelen, die volgens de katholieke leer zuiver geestelijke en onsterfelijke schepselen zijn. In een middeleeuwse werden engelen ingedeeld in negen soorten: Serafijnen, Cherubijnen, Tronen, Heerschappijen, Vorstendommen, Machten, Krachten, Aartsengelen en Engelen.

Engelen doen het erg goed in het 'nieuwstijds'-denken. 'Gabriël richt zich op het tweede chakra (buik, leven, maatschappij, macht, gevoelens) en is geschikt voor familiemensen, ondernemers, commerciële mensen, sporters, warhoofden en entertainers. Gabriël helpt je leven te organiseren en brengt orde in je gevoelens. Hij helpt je relaties te verbeteren en succesvol te zijn. Hij versterkt de harmonie in families. Hij maakt het leven lichter, zachter en wijzer. En hij beschermt je innerlijk kind.' En daar kun je dan gels van kopen.

Let's Sit Down

Ineens heb ik een enorme Balkan-snik. Dus gaan we Balkan eten in Balkan-Grill Boro aan de Utrechtse Oudegracht, in een van de werfkelders.

We doen niet kinderachtig en nemen een driegangenmenu.Vooraf neem ik 'Salata Dobrogeana' en daarna 'Kaukasische Sjaslik'. Bobby neemt 'Corba od Pasulj' en dan 'Jagnica'. Het toetje is 'Kerasie' voor mij en 'Palacsinta' voor Bobby. Alles is even heerlijk en veel te veel. We halen herinneringen op aan de vakantie in Kroatië: Trogir, Split, Hvar, Dubrovnik, dat waren nog eens tijden...  

In het kader van de Balkansnik toon ik ook nog even deze foto ('Vlada in the kitchen') van fotograaf Bertien van Manen die ik vorig weekend ook al noemde vanwege haar tentoonstelling in het Foam, getiteld Let's Sit Down Before We Go.

Willy Drie

O! Voor iedereen die nog niet de blog van Hani501 volgt: volg haar vanaf nu! Inge en zij hebben een pasgeboren stiertje als huisdier genomen! Sommige dingen verzín je toch niet! Na één dag zijn de belevenissen al hilarisch. Ze heeft helemaal haar verhaalstof gevonden. Wat ben je toch leuk, sms ik haar. En dat wil ik haar wel elk moment schrijven. Ik hoop dat dit een boek wordt.

Willy Drie (1)
Willy Drie (2)
Willy Drie (3)
Willy Drie (4)

Maartje

Maartje van Weegen gaat per 1 september 2012 met pensioen. Raar moet dat zijn: het is een item voor de journaals. Ze heeft 41 jaar Nederlands televisie- en radiowerk op haar naam staan. Deze foto is van 1978.

Ze zit bij DWDD om over die 41 jaar te praten. Wonderlijk fenomeen. Volgens mij was ze niet lang altijd even gewaardeerd, net zo min als Mies Bouwman dat indertijd was, maar als ze eenmaal stoppen zijn ze in een keer grote monumenten van de radio en tv. Mooie fragmenten zien we. Onder meer van haar interview met wijlen Koningin Juliana en Prins Bernhard. De echtelieden kibbelen wat af, en Maartje ziet daar vooral de liefde in. Wat Matthijs van Nieuwkerk dan weer verbaast.

Ik hoor haar best vaak op de radio. 'k Moet wel in de auto zitten. Haar teksten over muziek die ze laat horen zijn altijd interessant en ook voor leken toegankelijk. Maartje wordt de laatste jaren als Radio-4 presentator beschouwd als dé ambassadeur van de klassieke muziek in Nederland. Het Nederlands Kamerkoor zingt vanavond een stukje Hohe Messe van Bach voor haar.

Beurd is beurd

Ik ontvang een schrijven van de Belastingdienst of ik nog toestemming geef om een elektronische kopie van mijn aanslagen en beschikkingen naar mijn belastingconsulent te sturen. Nee! Dat hoeft niet meer! Ik ben zijn e-mailadres kwijt en zoek hem op internet. O! Om met die foto geconfronteerd te worden. 

Hoe vaak heb ik niet met hem om tafel gezeten. Dan zei hij altijd, elke keer weer: 'Jullie hadden dat huis nooit moeten kopen.' Dat wisten wij ook wel, maar het was nu eenmaal gebeurd. Beurd is beurd, zeggen ze in Groningen. Dus dan zei je soort van beleefd: 'Willem, dat weten wij ook wel, dat hoef je niet steeds te herhalen, nu moeten we verder.'

'Mijn passie ligt bij het optimaal bedienen van de ondernemers in het MKB, waarbij persoonlijk contact met de ondernemer(s) achter de onderneming leidend is. Het kleinbedrijf en het kleinere middenbedrijf vallen onder mijn doelgroep. Ik hoop hiermee de ondernemers inspirerend bij te staan', staat bij zijn profiel.

Ik bel met de Belastingdienst en stuur de consulent een mailtje waarin ik hem vriendelijk dank voor de bewezen diensten. Die hoef ik nu nooit meer te zien.

Oranje

Ik leg het roze-grijze haar voor aan de Jordaankapper. Hij vindt het niets voor mij en wijst opnieuw op de kleur van Vivienne Westwood. Hij heeft er een naam voor met een P, maar die ben ik vergeten. Hij zegt ook: Wat heb je nu toch een rare kleur, zal ik het overdoen?

Het is wel weer ouderwets fijn bij de kapper, want het hele leven wordt doorgenomen. Zijn man is bij hem weg, vertrokken naar Ibiza. Nu gaat hij op een zeilvakantie te Kroatië, met 26 gay mannen op een zeilship. Alle klanten bemoeien zich ermee. Niet te snel weer verliefd worden hoor kapper, zeggen ze.

Er zit ook een nette burgerman met grijs haar, die het grijs met blonde highlights laat oplichten.

Nu hebben we een nieuwe afspraak dat hij mijn haar gaat verven... Wie weet de kleurnaam (met een p?) van dit oranje?

Het wereldtoneel

Ik heb een klein intiem zakendiner gepland bij eetcafé De Groene Olifant, tussen Artis en het Tropenmuseum. Dáár, omdat het me leuk lijkt om na werktijd iets gewóóns te doen.

Maar du moment dat de Belgische Audi komt voorrijden, weet ik dat dat een volstrekt verkeerde keus was en is. Het is shabby en het stinkt er. Zelf kan ik dat nog wel verdringen en negeren, maar een hooggeëerde gast... Dus zeg ik tegen bediening die al voor ons gedekt heeft: 'Het spijt me, ik heb me bedacht, we gaan, want het stinkt hier.' Wat hard. Het is zo'n aardig café. Maar het is niet goed. Zucht. 

We steken over naar restaurant Eten Bij Elkaar en dat klopt helemaal. Leuke locatie, heerlijk eten, goeie bediening, klasse. Stukje duurder ook...

Vanuit Eten Bij Elkaar hebben we zicht op de entree van het Tropentheater alwaar het een drukte van jewelste is vanwege het staatsbezoek van de Turkse president Abdullah Gül die daar een uitvoering bijwoont van het Turks Jeugd Philharmonisch Orkest bijwoont. Veel politie en marechaussee. Geen opstand. Zo bevind je je ongewild weer midden in/op het wereldtoneel.

2000 kcal per hap

Vinnie heeft een taart gemaakt. Voor zijn verjaardag. Schuim met slagroom. 50% suiker. 2000 calorieën per hap, zegt hij. Het is me toch lekker! Onverdragelijk! Ik doe wel dríe happen. En nóg een!

Het is natuurlijk een issue omdat ik over twee weken ook weer moet scoren met een taart. Recept van de schuimtaart Pavlova.

'Onhebbelijkheden'

Voor het jubileumnummer van Psychologie Magazine biechtten 379 mannen en 2103 vrouwen hun 'onhebbelijkheden' op. Die zijn:

- Stiekem naar jezelf kijken in de winkelruit: 84%

- Het achterste pak melk uit het schap pakken met de langste houdbaarheidsdatum (ook al drink je het snel op): 82%

- Proeven met de lepel die daarna weer in de pan gaat: 72%

- Een beschimmeld jampotje in de vuilnisbak mikken in plaats van uitspoelen en in de glasbak gooien: 70%

- Instemmend hummen als je met je (schoon)moeder belt, maar eigenlijk niet luisteren, omdat je bijvoorbeeld intussen tv-kijkt: 66%

- Zeggen: ‘Ik wil niet roddelen...’, en het dan toch doen: 63%
- Niet willen kijken naar een ongeluk op straat, maar het niet kunnen laten: 58%
- Sporten en daarna een extra wijntje of bak chips nemen omdat je het hebt verdiend: 52%
- Je kinderen verbieden te vloeken of snoepen, en het vervolgens zelf doen: 51%
- In de krant alleen het oppervlakkige (show)nieuws lezen: 47%

- Een afspraak afbellen en zeggen dat je ziek bent, terwijl je eigenlijk gewoon geen zin hebt: 46%
- Halverwege een verhaal erachter komen dat diegene het al aan je heeft verteld, maar het niet meer durven zeggen: 44%
- Facebooken, Wordfeuden of privé-internetten onder werktijd: 45%
- Te veel opscheppen bij een buffet: 40%

- Stiekem genieten als die succesvolle vriend of vriendin een blunder maakt: 39%

- Sneller gaan fietsen of autorijden als je merkt dat je wordt ingehaald: 38%
- Heel hard zuchten als je op straat trage kuieraars voorbij beent: 35%
- Als je partner zijn telefoon laat slingeren, stiekem zijn of haar sms’jes of mail lezen: 34%

- Een verjaardagskaart pas opsturen op de dag zelf, en de post de schuld geven als hij te laat is: 25%
- Stiekem spullen zoals ­tekeningen of ­boeken van je kinderen of partner weggooien: 27%
- Het huis nog even schoonmaken voordat de schoonmaakster komt: 22%

Die Päpstin

Vanavond 20.30 uur op RTL8: 'Die Päpstin'. Dat wordt een lange zit, want speelfilms op RTL8 hebben veel reclameblokken en duren tot minstens kwart voor elf. Die Päpstin is een film uit 2009, van Sönke Wortmann.

Pausin Johanna is een legendarische figuur die rond 855 of in de 11e eeuw het pausambt zou hebben bekleed. De film gaat over het leven van Johanna, waarin ze opklimt van arm meisje tot de meest invloedrijke persoon in Europa. Ze zou in Engeland of Ingelheim zijn geboren, haar ouders kwamen uit het Duitse Mainz. Zij zou gestudeerd hebben en - verkleed als man - naar Rome zijn vertrokken. In de film neemt ze de identiteit van haar oudere broer over, nadat hij omkomt tijdens een aanval van Vikingen. Onder zijn naam treedt ze in bij een Benedictijns klooster. Ze zou als curiekardinaal dienst gedaan hebben voordat ze tot paus gekozen werd. Door haar kennis maakte zij grote indruk en ze zou na de dood van paus Leo IV in 855 als paus gekozen zijn. Er speelt ook nog een liefdesverhaal doorheen met een graaf bij wie ze tijdens haar s hooltijd logeert en die ze in Rome weer terugziet. Tijdens een processie wordt hij vermoord en bevalt zij van een zoon.

Twee sterren slechts in de VPRO-gids. Maar ik ga toch kijken.

Nieuw haar

Reenske is bijna terug. Ik doe een afscheidsborreltje met Nichtje, die zeven maanden in Reenskes huis heeft gewoond. Nichtje heeft net op het nippertje een nieuwe woning gevonden ver weg in west. We bespreken het huis en de buren en de poezen. Straks horen die verhaalelementen niet meer bij Nichtje, maar weer terug bij Reenske. Raar zal dat zijn.

Te Thailand heeft Reenske op haar blog een foto gezet van heur haar dat zeven maanden lang niet geverfd is, en de vraag of ze het voor haar terugkomst zal verven. Nee! reageer ik, gun ons je grijs! Of doe het roze met grijze! Roze met grijs?

Op het werk ligt een modespecial van Het Parool van een paar weken of maanden geleden met deze foto. Dat wil ik ook, is het eerste wat ik denk. Ik laat het aan Hani501 zien en die zegt voorzichtig: 'Maar je hebt nu al dít!' waarmee ze doelt op mijn nogal hardrode haarkleur de laatste maanden. Sinds de smaak 'kopergoudblond' op onverklaarbare wijze bij alle drogeristerijwinkels uit het assortiment is verdwenen heb ik hazelnoot geprobeerd maar dat is het ook niet.

Ik vind dit roze-met-grijs gewéldig, maar de rest van de looks! Ik heb niet zo'n fijnbesnaard Japans gezichtje. Lijk ik als ik zoiets doe niet alleen maar een excentrieke dame op leeftijd? Vinnie is helemaal vóór. Hij zegt dat hij de kapper vast gaat bellen, naar wie ik morgen toe ga. Ik weet het nog iet. Ik laat hem de foto zien, maar besluit nog niets. Mij lijken het echt looks voor Reenske. Maar wil ze daartoe overgaan, dan moet ze wel heel erg veranderd zijn in het Verre Oosten.

Stof zijt gij

We hebben een nieuw vraagstuk: namelijk wat doen we voor grafsteen? Doen we de oude grafsteen of doen we een nieuwe. Niemand van de Geschwister vindt de oude grafsteen van Vati's graf mooi.  Roodmarmer, vierkant, plat, vlak, glad. Maar wat dan wel? Willen we aansluiten bij de oude steen, of iets anders. En: gaat iemand van ons nog wel eens naar Emmen, straks? Veegt iemand de steen? Watert nog iemand de plantjes?

We oriënteren ons op wat er is. Twee van ons bezoeken Zorgvlied te Amsterdam, een van ons een begraafplaats te Zeist, twee van ons de firma Norvold Memorials te Soesterberg. Daar is een verzameling van alle soorten stenen. Ongepolijst. Je weet niet wat je ziet. We gaan ook nog langs bij begraafplaats Den & Rust te Bilthoven, omdat ik daar ook moet zijn. Om een idee te krijgen. Deze hieronder vind ik wel mooi.

Te Bilthoven krijg ik vervolgens in sneltreinvaart 78 sheets met nieuwe 'verrekenmodellen' gepresenteerd. Na afloop vragen de heren of het de moeite waard was om helemaal naar Bilthoven te komen. Ach, zeg ik, ik moest toch ik Soesterberg zijn om een grafsteen uit te zoeken.*Slik*, doen de kelen van de heren.

Te Bilthoven wordt ook een natuurbegraafplaats ontwikkeld, zónder stenen. Dat spreekt me ook wel aan. Stof zijt gij, tot stof zult gij wederkeren.

Diepte

Nog maar een Venetië-plaatje maken om het af te leren. Het duurt een poosje voor  ik erin slaag om - ondanks mijn eenvoudige tamelijk platte zondagsschilderstechniek met waterverf en viltstift - enige diepte te definiëren en te realiseren.  Het stuk waar de zon op valt, dát is de fascinatie, dát moet eruit springen.

En ondertussen een potje hunkeren naar terug naar Venetië.

'Niemand hield van een ander'

Gelezen: Lief kind van mij door Mira Feticu, een Roemeense dichteres die in Nederland woont en die in het Nederlands schrijft. Ik neem het van de redactie mee omdat het een associatie oproept met Het land waar je nooit sterft van de Albanese schrijfster Ornela Vorpsi, die in Frankrijk woont en in het Italiaans schrijft. Dat vond ik erg mooi. Dit Lief kind van  mij wordt aangeraden door Abdelkader Benali met de tekst 'Dit boek spat echt van zinnelijkheid en hartstocht uit elkaar'. Het werkt misschien wel als verkooptruc, maar het wekt bij mij totaal verkeerde verwachtingen op.

Net als Vorpsi is deze Feticu een beelschone jonge vrouw die ook een nogal treurig bestaan beschrijft, vanuit het perspectief van een meisjes en jonge vrouw beschrijft, veel armoede, een liefdeloos maatschappelijk klimaat, weinig liefde ook in het familieleven, en van de kant van de mannen een grove opdringerige seksualiteit. Deze hoofdpersoon is een literair angehaucht meisje dat door haar ouders naar een internaat wordt gestuurd.

'Niemand hield van een ander, ieder alleen van zichzelf, met een fanatisme waar ik ook nu, na zo veel jaren, nog versteld van sta, en waarvan ik denk dat het een vorm van weerstand was, de enige misschien die binnen handbereik was, van ons, meisjes van het platteland die zes jaar werden opgesloten in een Internaat met als doel lerares te worden en beter te trouwen dan onze moeders hadden gedaan. In het Internaat hadden we geen televisie, de toespraken van Ceaucescu hoorden we niet en zagen we niet en ook van het begrip ‘politieke gevangene’ of ‘politieke detentie’ hadden we geen benul. En zelfs als we ervan hadden geweten zou andermans gevangenschap ons koud hebben gelaten.'

Het is een rauw en poëtisch geschreven roman. Het is aangrijpend. Inderdaad speelt seksualiteit een rol in het boek, in die zin dat de ik-figuur hongert naar liefde, aanraking en seks, maar de werkelijkheid daarvan is nogal teleurstellend. Zelf zou ik dit proza nooit als zinnelijk bestempelen....

Ik weet ook niet of ik zou zeggen: móet je lezen. Wie geïnteresseerd is in andere landen, andere werkelijkheden, andere levens dan ons eigen gedoe in het nog altijd rijke Nederland, de Nederlandse politieke en mediawerkelijkheid, die kan erdoor geboeid en geraakt worden. Het is niet behaaglijk. Het doet me ook denken aan de tentoonstelling van Bertien van Manen in het FOAM in Amsterdam - daar heb ik nog niet eens over geblogd -  waarin zij 'gewone' mensen in Wit Rusland fotografeert. Die armoede, en de manier waarop iedereen wat van zijn of haar leven probeert te maken en de een slaagt er wel in en de ander niet, het is wel een indringend verschil met ons rijke westen.

Jubileum

Ons bedrijf bestaat 5 jaar en we hebben feestje te Oud Zuilen. De collegae komen uit Amsterdam, Deventer en Capelle. 

Ik ben de enige die op de fiets komt. Als ik babbel dat het een mooie fietstocht is, en wel door de hoerenbuurt, schrikken ze een beetje. Niemand van de collegae heeft weet van een hoerenbuurt van Utrecht. Langs de Vecht, vertel ik, in woonboten. Als ik rond 22.30 uur terug fiets is het er veel minder druk dan om 16.30 uur. Blijkbaar gaan de mannen erheen tegen de tijd dat moeders de piepers schilt en op het vuur zet, onder het mom van: Schat, ik ga nog even naar de Gamma. ('Wat zeg ik? Gámma!') 

We hebben een deejay en dansen en bijna iedereen danst mee. Dansen maakt een feestje echt leuk.

Nieuwe uitdaging

Rooie, Gele en ik gaan straks naar Utrecht. Ik heb dat de afgelopen weekenden inzake het invallen van de lente een beetje vermeden. Maar nu wil Bobby wel weer eens bij hem zijn. 

Als ik bij hem ben, op zes hoog, wat ik heus fijn vind, zijn de visioenen aangaande twee kwijte katertjes nog veel groter dan op twee hoog aan mijn Amsterdamse dijk. Bij mij thuis zijn de zorgen trouwens over: Ze kunnen het balkon niet meer af. Bobby heeft echter geen privébalkon die afgehekt kan worden, maar een brede galerij, waar wel twintig flatwoningen aan liggen, plus twee keer een deur naar een halletje met elk twee liften en een trappenhuis. 

Indertijd is mijn vorige kat Vespa hier vaak een beetje, maar tweemaal ernstig zoekgeraakt. Beide keren kostte het minstens 24 uur voor ik haar terugvond. Briefjes in de brievenbussen, plakaten in de lift... O! En áls ik haar dan teruggevonden had bleven er raadsels die niet opgelost werden. Kortom, er doet zich weer een nieuwe zorg voor, een nieuw Ongemak.

Ik weet nu al: dat wordt een ramp, maar niks doen is ook zo wat. Stel dat de zon gaat schijnen, dan kunnen ze toch niet steeds binnen blijven! Bij de dierenwinkel in de Javastraat haal ik twee tuigjes. Deze winkel is niet bijzonder goed geoutilleerd. Als we het over tuigjes hebben: ze heeft wel tuigjes, maar alleen rooie, zwarte en blauwe. Dat kán niet, zeg ik tegen de eigenares, ik moet een géle? Zeg nu zelf: de Géle kan toch niet een bláuw tuigje? Ze kijkt me verbijsterd aan, waar-heeft-die-vrouw-het-over? 

Ik herinner me het gevecht om het halsbandje nog. Rooie heeft er twee weken over gedaan om het te accepteren. Waarschijnlijk wordt het weer zoiets. De vrouw adviseert me de dieren het tuigje om te doen terwijl ze eten. Anders lukt het waarschijnlijk niet.

Glamour en succes

Leen vertelt dat ze in haar blad een nieuwe reeks beginnen over  het menselijk ongemak. En ze zegt dat ik (en mijn blog) een soort lichtend voorbeeld zijn op dat gebied. Inderdaad, als je het zo zou willen noemen, het is het wel iets waar ik graag over schrijf en vertel. Soms denk ik wel eens dat ik dat tevéél doe, dat ik beter glamour en succes zou kunnen uitventen. Maar ja, wat is daar nou aan?

Zo ga ik op bezoek bij de nieuwe eigenaar van Selexyz en De Slegte. Deze man. Dit villapand. In de bossen van Bussum. Mijn bolide misstaat niet tussen de nonchalant geparkeerde Audi's en Mercedessen, al zeg ik het zelf. Of dat nu glamour is? (Eerlijk gezegd is er geen plek meer tussen de Audi's en de Mercedessen, omdat ze allemaal te nonchalant geparkeerd staan, en komt mijn bolide te staan tussen louter koekblikken.)

Van dit bezoek kan ik zo weer een uitgebreid verhaal van het ongemak vertellen. Maar waarom? Ik ben nooit eerder in zo'n villa geweest. De dichter Frederik van Eeden schijnt vroeger in de achtertuin van dit pand gewoond en gedicht te hebben. Ik mag anderhalf uur met deze ambitieuze meneer aan tafel zitten die vertelt en vertelt en vertelt. Dat is toch ook wel weer bijzonder.

De foto komt trouwens uit het FD, dat na mij een gesprek met hem heeft. Vandaag werk ik  mijn interview uit. Best interessant om mijn gesprek naast dat uit het FD te leggen.

Portierleed

Wij hebben gedoe met de Portier. Wij, dat zijn de collega's op ons kantoor. Vóór ons Kantoor strekt zich een groot leeg parkeerterrein uit. Je kunt er parkeren voor 0,10 cent per uur. Niet veel zult u zeggen. Dat klopt,maar: het kan niet langer dan 3 uur. Dan moet je bijstorten. Je moet op een werkdag 3 x naar beneden om de meter bij te vullen. Om 09 uur, om 12 uur en om 15 uur. De parkeerwachten van Cition, op Cition-scootertjes, staan om 11.55u al klaar om om 12.05u boetes uit te delen. Een boete kost 55 euro. Wanneer je geconcentreerd aan je werk bent of aan de telefoon, dan schiet het het er wel eens bij in. Grr!

Er is bij het Kantoor ook een binnenparkeerterrein. De bedrijven die in dit bedrijvenpand huren, kunnen daar parkeerplaatsen huren. Onze directie heeft er drie plaatsen gehuurd. Voor de directie. De rest van de mensen moet buiten tegen de bovenbeschreven condities. Maar er is veel leegstand in het bedrijfspand. Dus driekwart van de parkeerplaatsen op het binnenterrein staat leeg. 

In de hal van het gebouw zit een gepensioneerde meneer als Portier. Er zijn twee meneren. Eén werkt op maandag t/m woensdag, de andere op donderdag en vrijdag. Ik weet niet hoeveel ze ermee verdienen. Ze hebben heel weinig te doen. Een grotere doelloosheid kun je je nauwelijks voorstellen. Drie keer per dag komen er dus tientallen employés van boven voorbij hen hollen op weg naar de parkeerautomaat. En weerom. Balend.

Nu had de portier van maandag t/m woensdag een maand geleden bedacht dat hij ons op die lege parkeerplaatsen ging laten. Daar maakte hij zich bijzonder geliefd mee. Weken mochten we zomaar voor nop onder de slagboom door. We wuifden en groetten dat het een oordeel was. De portier van donderdag en vrijdag die ons niet binnen liet werd steeds minder geliefd...

Vorige week meldde de Portier van maandag t/m woensdag dat het niet meer mocht, want de mensen die voor die binnenplaatsparkeerplaatsen betalen waren bij het verhuurbedrijf gaan klagen dat er mensen grátis stonden. Dan wilden zij ook niet meer betalen. Dus nu moeten we weer steeds naar de parkeerautomaat. Grommend lopen wij langs de Portier, die er ook niets aan kan doen.

De donderdag-portier zit vandaag bijna te huilen. 'Het is al zo'n stom baantje', zegt hij. 'Wat ik allemaal wel niet over mij heen krijg! Ik kan er toch ook niets aan doen!'

It Had To Be You

Binnenkort gaat er geregistreerd partnershipped worden. En ik mag Getuigen. Dat wordt natuurlijk feest, ook al willen de te registreren partners het klein houden. Bobby en ik fantaseren een bandje genaamd 'Bobby & de Exen'.

Ik luister alvast ter inspiratie naar The Jazz Wedding Album. Wat gaat het worden? 'At Last' van Etta James? 'It had To Be You' van Shirley Horn? 'All The Things You Are' van Ella Fitzgerald? 'Someone To Watch Over You' van Blossom Dearie? 'A Kiss To Build A Dream On' van Louis Armstrong? 'When I Fall In Love' van Carmen McRae? 'As Time Goes By' van Billy Holiday?

Russisch-orthodoxe Paasmuziek

Met Pasen de stad (Amsterdam) in gaan is nooit zo'n feest vanwege de duizenden toeristen die hun geluk komen beproeven, dus de musea moeten nog maar een weekje wachten. We gaan naar een Amsterdams koor, het kamerkoor Oktoich, dat Russisch-orthodoxe muziek zingt en in Polen en Wit-Rusland prijzen heeft gewonnen. Ze zingen ditmaal in de Boomkerk aan het einde van de Admiraal de Ruyterweg. Schitterend! Zowel die kerk als de muziek.

Ik ben bijzonder onder de indruk van de frêle dirigente Aliona Ovsiannikova, die met hele kleine gebaren en dwingende ogen het koor totaal onder controle heeft. En van de stemmen van de koorleden die soleren, in het bijzonder de sopraan Reina van Zwieten en de tenor Rende Luitjes. Twee cd's koop ik na afloop: 'Aksion' en 'Rimski-Korsakov Tsjaikovski'.

Twee scholeksters

De kunst is licht in de tekeningen te krijgen. Dat vind ik hier wel aardig geslaagd. Verder weet ik het nog niet. Het dan ook al 02 uur in de nacht.

Twee eenden

We hebben eindelijk weer eens  bastel-avond. Bobby probeert zijn pyrograaf uit en ik doe wat ik altijd doe: tekenen. Geïnspireerd door het bezoek aan Woudsend komen nu de tekeningen weer. Daar word ik nu echt blij van.

Bobby vindt 't ook een leuke tekening. 'Zijn wij dat?' vraagt hij.

Aspergerisotto

Er zijn er die tot zichzelf komen door uren door te brengen  op een meditatiekussen. Dezer dagen is bij mij koken de manier om rustig aan en bij het moment te blijven.

Vandaag wordt het aspergerisotto. Lees eerst vijf recepten om te kijken hoe ze het allemaal doen (de asperges apart of samen met de rijst koken, het kookvocht van de asperges gebruiken om de rijst te koken, de topjes apart koken). 

Chipolataworstjes met paprika in de oven ernaast. Mmm.

't Ponkje

We zijn helemaal vergeten plannen te maken voor de Prettige Paasdagen. Ik sms naar Hani501: mogen we Paasontbijt bij jullie? We hebben Paasbrood, eieren en prosecco. En het mag! 

Zo raken we opeens verzeild in Woudsend. Wat een paradijs daar. We ontbijten goddelijk, wandelen door de weilanden, waar de wandelroutes allemaal afgesloten zijn vanwege het broedseizoen.

We eindigen in een restaurantje 't Ponkje, gevestigd in een voormalig doopsgezind Mennonietenkerkje. Het kerkinterieur is zoveel mogelijk bewaard gebleven, zoals kerk- en kerken raadsledenbanken, de kraak, de orgelgaanderij, het klankbord v/d preekstoel en de kerkenzakjes. De parafernalia daar zijn psalmborden en collectezakjes.

Op de site van 't Ponkje valt te lezen dat 'ponkje' 'collectezak' betekent. 

Lijdensliederen

Goede Vrijdag 20 uur Muiderkerk. De katholieken gedenken het Lijden 's middags om 15 uur, dat is me te vroeg na(ast) het werk. Bovendien moet je daar wel 100 keer knielen en opstaan, nogal ongemakkelijk. De Muiderkerk is mij tot nu toe een mysterie, die staat aan de Linnaeusstraat, waar alleen de toren nog van staat, verder zie je alleen een appartementencomplex. Mijn eerste kooroptreden gaat daar plaatsvinden, dus ik ben wel nieuwsgierig naar de binnenkant.

De dienst is oecumenisch. Dat belooft wellicht iets meer in de richting van de de Lijdensliederen mijner jeugd zoals 'Mijn Verlosser Hangt Aan 't Kruis' en 'Is Dat Is Dat Mijn Koning', al ben ik bij een orthodox protestantse dienst nog altijd 'n beetje bang dat ik in huilen uitbarst.

De Muiderkerk is modern van binnen, maar niet erg rijk. Er zit geen groot gezelschap, maar wel sympathiek. De dienst is mooi aandachtig: lezen, zingen, lezen, zingen, etcetera. De cantorij vind ik wel erg mooi. Als het met mijn huidige koor niets wordt, kan ik over en tijdje misschien nog dit koor overwegen. Een van de sopranen barst in snikken uit als de dominee (v) voorleest dat Jezus aan het kruis de geest geeft. Dat kan toch geen nieuws zijn, denk ik een beetje flauw. Maar ik denk dat ze om wat anders huilt, misschien is ze net haar moeder verloren.

Mijn Eerste Quiche

Over koken heb ik al een tijd niet geblogd, waarschijnlijk omdat ik weinig nieuwe dingen uitprobeerde. Afgelopen weekend bakte ik mijn eerste groentetaart en nu heb ik mijn eerste quiche gemaakt. 

Het is Pasen en hoogste tijd voor Mijn Eerste Quiche. Uit het Vegetarisch Kookboek haar ik een artisjokken-kaasquiche. Ik moet toegeven dat ik er ook uitgebakken spekjes door heb gedaan, anders leek het e een beetje saai. De groententaart van vorig weekend (met pompoen en courgette) was ook goed, maar de deegrad was een beetje droog uitgevallen. Deze quiche was heerlijk, al zeg ik het zelf.

'n Weetje: in een blikje artisjokken van AH zitten 5 artisjokkenharten, dus je hebt twéé blikjes nodig. Deze quiche is niet met room, maar met melk, dus hij is niet zo machtig. De calorieën vallen ook wel mee: per persoon 50 gram geraspte kaas en 25 gr gorgonzola.

Lenteschoenen

Will en ik doen rondje Vondelpark, van het voorjaar genieten en lunchen bij café Gent aan de Schinkel. We eindigen in de P.C.Hooftstraat. Zij heeft zich onlangs laten kleden in de Sissy Boy en gunt mij ook een nieuwe lentegarderobe. Maar mij doe je geen plezier in die modewinkel met kleren voor jonge strakke meisjesvrouwen. Daar wil ik wég.

Via de Nespressowinkel verzeilen we bij Dr. Adams, waar mijn oog op deze geweldige Sendra's valt. O! Als je al een dipje hebt, van zulke schoenen klaar je toch meteen weer op! Helaas is het een limited edition en hebben ze ze niet meer in mijn maat. De cognackleurige komt in maat 39 waarschijnlijk dinsdag weer. Die háált het alleen niet bij de groene.

Ik ga naar huis met een paar pauwblauwe slangenleren laarsjes. Ook mooi.

Hekwerk

De Rooie jammert luid. De Gele is weg. De Gele is nergens. Dan hoor ik van verre de boeddhistische buurvrouw roepen: 'Luus! De Gele was weer bij mij! En nu is hij verderop, nog weer drie buurmannen verder, op het hoekje!'

Hoe kán dat nou? Hij kan toch niet langs en over dat enorme hek met kippengaas? De Rooie staat hunkerend te loeren, hij wil ook, maar weet niet hoe (Hij-Weet-Niet-Hoe). De Gele torent ver weg avontuurlijk en trots hoog op de afrastering tussen de eennalaatste en de verste Buurman.

'Daarom twijfel ik of ik nog wel weer een kat wil', vertrouwt de buurvrouw mij toe. 'Dit gedoe met die hekken, waarbij je dag in dag uit bang bent dat ze naar beneden storten...'

Op enig moment staat de Gele weer voor het hek. Terug lukt hem niet. Ik moet hem om het hek heen in zijn nekvel grijpen. En Rooie staat erbij te jammeren. Prachtige symbiose, trouwens, die twee.

Nu uitvinden hóe Gele dit doet. Geduldig wachten tot hij weer gaat. Hij klimt in het hek, gooit een poot naar de andere kant en slingert zich als een ware acrobaat buiten langs, waarbij hij terwijl hij tussen hemel en aarde zweeft heel kunstig zorgt dat zijn zwaartepunt zich ín de beweging verplaatst. Hoe zeg je dat. Ik heb diepe bewondering. Nu komt er ook gaas aan de buitenkant van het hek.

Antirimpelcrèmes

Bij Pauw & Witteman aan tafel zit NCRV-programmamaakster Jetske van den Elsen die tijdschriftadvertenties anti-rimpelcrème misleidend vond (en vindt) en er bij de Reclame Code Commissie klachten over heeft ingediend. Er gaat veel geld om in de cosmetica-industrie. Vrouwen geven enorm veel geld uit aan crèmes, terwijl ze wéten dat het niet helpt. 

Ze is in het gelijk gesteld door de Reclame Code Commissie. Ze maakte bezwaar tegen de claims ‘langdurig liftend effect’ en ‘de huid wordt volledig getransformeerd in vier dagen’. De Reclame Code Commissie oordeelde dat er onvoldoende bewijs is voor deze twee beloftes en beveelt de fabrikant aan om niet meer op een dergelijke wijze reclame te maken. Ook naar hoger beroep heeft ze weer gelijk gekregen.

Zij is de enige vrouw aan een tafel bij Pauw & Witteman. Ze zit daar tussen de mannen die over belangrijke zaken spreken, zoals de rechtszaak tegen Robert M, en het verbod op stage lopen voor kinderen van 'illegalen', die hier zolang zij nog in Nederland zijn wel een opleiding mogen volgen maar geen stage lopen. Minister Kamp versus de Amsterdamse wethouder Asscher.

Ik kan er niets aan doen, ik vind zo'n onderwerp als crème dan ook onnozel. De mannen gaan quasi-serieus op in, ze weten dat ze vrouwen serieus moeten nemen, althans het gevoel geven dat ze ze serieus nemen. Geen van die mannen smeert, zeggen ze desgevraagd, en ze hebben allemaal rimpels van hier tot Tokio. Daar lijken ze niet mee te zitten. Van den Elsen is de jongste, maar zij smeert volop. Waar gáát het over? 

Maar ik geloof dat ze zegt dat er jaarlijks 80 miljoen omgaat in die crèmes. En ik moet toegegeven, ook al wil ik het niet, mij houdt het af en toe ook bezig. Ik wil niet van die dure crèmes, omdat ik het allemaal oplichterij vind, maar toch blijf je twijfelen. In 2008 was er een hype dat de antirimpelcrème van de Aldi de beste zou zijn.

Dead Men Talking

Op het nieuws valt te horen dat tegen de kinderverkrachter Robert M. 20 jaar gevangenisstraf en TBS wordt geëist. Ik zie dat er afgelopen vrijdag een aflevering van EenVandaag geweest is over 'Het brein van Robert M.', met deskundigen van het Pieter Baan Centrum. 

Moet ineens weer denken aan de documentaire 'Dead Men Talking', vorige week door de VPRO uitgezonden, in de reekst VPRO-Import, waarin een interviewster (Ding Yu) ter dood veroordeelden interviewt. Ze heeft dat al 200 keer gedaan en de serie is in China een tophit. Interviews vlak voor de terechtstelling. (Je kan de documentaire raar genoeg wel op Uitzending Gemist zien op de iPad, daar hèb ik het ook gezien, maar niet op internet. Dus ik kan het filmpje niet hier vertonen. Hoe kan dat nou?) 

Al zoekende naar een kom ik terecht in een discussie in DWDD over de documentaire, waar journalist Frénk van der Linden en NTR-directeur Paul Romer van leer trekken tegen het programma en de documentaire. Die zou alle grenzen te buiten gaan. Een schánde. Romer zegt tenminste nog dat hij erover in de war is. Want wel kijken. 

Gedreven door sensatiezucht, zeggen de heren. Zelf heb ik van de week eerlijk gezegd gefascineerd zitten kijken. China: land met de doodstraf. Het is raar en vreemd en onbegrijpelijk, dat hele land, die doodstraf, die executies, maar ik heb die interviewster dat geen moment kwalijk genomen. Nu ik deze ongezouten meningen beluister denk ik verschrikt? Ben ik ongevoelig? Immoreel? 

Nu denk ik: als ze Robert M. zouden interviewen zou toch ook iedereen kijken? Is het immoreel om naar mensen te kijken/luisteren die een gewelddelict hebben gepleegd en daarvoor veroordeeld zijn?

Nevenhumor

De neven zitten allemaal op een van de apparaten. Ze doen speeltjes en Facebooken met hun vrienden in Duitsland. Een van hen heeft deze foto op m'n iPad bewaard. Nevenhumor. Ik heb soms het gevoel dat ik geen gevoel voor humor heb, vanwege grappen waar ik niet om moet lachten, maar hier moet ik wel om lachen en steeds weer.

De Zussenfoto

Hier zitten ze met zijn vieren bij distilleerderij 't Nieuwe Diep in het Amsterdamse Flevopark. Met glaasjes thee en kaneel- en papegaaienlikeur. Wat is dit leuk! We gaan dit vaker doen, zeggen we. Misschien is het wel een idee om bij iedereen vanuit huis te gaan wandelen. Daar weet je vanzelf de leukste plekjes, de leukste cafétjes, restaurantjes, wandelpaadjes.

IJburg

Ik haal slagroomgebakjes bij Dé Bakker van Oost, en katjes bij de bloemenkraam op de Javastraat. Wat is het verukkelijk om op een doordeweeksedag zomaar thuis te zijn. Dat wil ik altijd wel.

Gevieren wandelen we vanaf de Zeeburgerdijk langs het AmsterdamRijnKanaal over de Nesciobrug naar IJburg en lunchen daar uitgebreid bij restaurant Blok 4. Wat mooi, 4 zussen tesamen. Echt leuk.

We eindigen met een likeurtje op het terras van distilleerderij 't Nieuwe Diep, waar het op een doordeweekse woensdagmiddag net het Praathuis met Bor de Wolf en Ed en Willem Bever. Een cadeautje: een feestdag, op zomaar een doordeweeksedag  in en om mijn huis.

Er zijn weer 'rijtjesfoto's' gemaakt, maar niet door mij. Ze volgen hopelijk snel!

Killing Me Softly

Wat ik voor de Duitse logés de afgelopen dagen allemaal wel niet gekocht heb: twee broden, twee pakken houdbare melk, appelsap, icetea, cola, chips, nootjes, stroopwafels, gegrilde ham, gerookt spek, jam, hagelslag, pindakaas. Nu gaan Kwik en zijn verloofde bij Broerlief slapen, Kwak is niet meegekomen, en Kwek blijkt ook liever bij zijn oom te logeren. Heb ik dan nog wel logés?

Kwek mee naar de keuken, naar de koelkast. 'Wat ik voor jullie gekocht heb,' zeg ik. 'Kijk! Twee broden, twee pakken houdbare melk, appelsap, icetea, cola, chips, nootjes, stroopwafels, ham, spec, jam, hagelslag, pindakaas...'

Ik bedoel het als grap, maar nu voelt hij zich schuldig. Nou vooruit, zegt hij, dan blijf ik wel. Dan ga ik morgenvróeg wel naar de anderen. Nu voel ík mij op mijn beurt weer schuldig...

Kwek speelt een stukje piano voor ons. Killing Me Softly. Het duurt 1 minuut en 45 seconden. Haakniet af maar let vooral op de laatste seconden. Hij verzoent zich al spelende en gefilmd wordende met de situatie. Hier mag hij naar de Champignons League naar de wedstrijd Bayern München-Milaan kijken.

Weer of geen weer

Morgen gaan we wandelen met vijf zussen. Tenminste, dat is de bedoeling. Nog ter ere van de 60e verjaardag van Zus1. Dat we samen nu eens iets léuks gaan doen in plaats van Mutti verzorgen en vergaderen. Zus2 heeft een programma gemaakt, maar nu belt ze dat ze ziek is. En dat het woensdag gaat regenen. Wat nu? Zus4 komt er helemaal voor over uit Mecklenburg Vorpommern! Ik denk: het zal zo'n vaart niet lopen. Hoe vaak voorspellen de weermannen het niet fout?

In afwachting van de Deutsche Familie die komt logeren stel ik snel een nieuw feestprogramma samen. Eigenlijk voldoen hun bijnamen niet meer, want Kwik Kwek en Kwak zijn kléine neefjes. Deze neefjes worden groot. Kwik heeft al weer twee jaar verkering