Dream on!

'Utrecht', zeg je dan als Amsterdammer. 'Utrecht? Kom maar naar mijn Zeeburgerdijk!' Dat kan niet. Niet nu. 'Nou, héél héél misschien dan, als je ons een huis aan de Vecht vindt, héél misschien ga ik dan om...'

Bobby laat zich niet onbetuigd en komt al fietsend met droomhuis na droomhuis aan de Vecht en in het frisse groen op de proppen.

'De Vecht? Dream on!' zegt Corry vandaag. Zij woont in de Haarlemmermeer. Zij gaat ons binnenkort verlaten. Met enige smart. maar ja, dan moet je maar geen interim worden. Ik heb gemeld dat ik wat vaker naar het strand wil en wel op doordeweekse dagen en nu zegt ze: 'Als ik hier straks niet meer werk, dan ga ik gewoon méé naar het strand. Oké?'

Engel van Amsterdam

Steen en ik hebben elkaar schatten we in zo'n twee jaar niet gezien. Maar het is onmiddellijk weer goed. In het verleden spraken we altijd af bij pizzeria Rimini in een Leidsedwarsstraat en daarna deden we een afzakkertje bij de een beetje ranzige homobar De Spijker. 

Nu heeft Steen een ander concept: we beginnen op het terras van café De Engel van Amsterdam op de Zeedijk en daarna gaan we eten bij de Thai Bird een eindje verderop.Voor mij als tamelijk eenkennige oosterling is dat een heel uitje.

Ik kom nooit op de Zeedijk. Ik herinner me dat ik in 1980 of daaromtrent voor het eerst naar Amsterdam ging, als studentjes zonder geld logeerden we in een WMCA ofzo, daar bij de Zeedijk. Het waren de dieptedagen van de Zeedijk met de meeste junks. Ik wilde niet bangig zijn of  overkomen, maar zei toch op een gegeven moment tegen mijn vriendin toen: 'Volgens mij is het hier Niet Pluis'.

Eigenlijk ben ik er sindsdien nauwelijks meer geweest. Het is er helemaal pluis nu. Eten op het Thaise bankje buiten met een Thais bord op schoot is ook heel leuk. We stellen elkaar op de hoogte van de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar. Steen wil praten over waarom werk zo belangrijk is voor hem. En hoe dat dan voor mij is. Maar hoe het was met de Alzheimer en de overstelpende liefde van Mutti en haar overlijden vorig jaar (De Engel van Emmen) vind ik zelf een boeiender verhaallijn.

54-Jarige loverboys

Zo'n twee weken geleden schreef ik onder het kopje 'Vergiftigd' een blog over een 60-jarige vrouwspersoon die onder verdachte omstandigheden gestorven en vergiftigd zou zijn. Voer voor een whodunnit. Een Agatha Christie.

Vandaag hoor ik meer ins en outs en vind ik meer dan ooit dat het een thriller mag worden. Als de pijn bij de nabestaanden iets minder is, bedoel ik. Dat kan nog wel een tijdje duren.

De vrouw zou gevallen zijn voor een Marokkaanse 54-jarige 'loverboy'. Ze zou met 'm getrouwd zijn in gemeenschap van goederen, terwijl dat niets voor haar zou zijn omdat ze met haar ex-man onder huwelijkse voorwaarden was getrouwd. 

Ze had de laatste jaren weinig mensen meer gezien, slechts mondjesmaat familie, nauwelijks vrienden, geen netwerkcontacten meer. De familie had al een paar keer de politie gevraagd een kijkje te nemen, maar die zei: we kunnen niets doen en als wij op hem afgaan dan isoleer je haar nog meer. 

Jeetje, een 54-jarige loverboy!

Back to normal

Nu zijn Rooie en Gele en ik weer back home waar ze niet meer van het balkon af kunnen naar buren toe, behalve dan eraf naar beneden vallen.

Wat een rust! Hoe was je Pinksteren, vragen we op het werk. Allemaal hebben we genoten van de uitbundige zon. Sommigen waren zeilen, anderen naar Zweden.... 

Ik kan eigenlijk alleen maar vertellen over Rooie en Gele en hoe ik onder de krassen zit. 'Verder heb ik heus wel Pinksteren gedaan, met wandelen, fietsen, bezoek, lezen, uit eten. Maar vooraan in de herinnering zitten de katten en hoe Gele in het donker in het huis van de buren M&M verdween. Die per ongeluk hun balkondeur open hadden laten staan... En het uitgezoek met de riempjes en de tuigjes, want niets voldoet. Alles krijgen ze uiteindelijk af.' De talloze schrammen zijn het bewijs.

Na de eerste werkdag kom ik vol verwachting thuis. Of het back to normal is weet ik niet zeker, want ze hebben allebei hun halsbandje afgedaan...

Alter ego's

Op de een of andere manier loop ik in het leven tegen mensen aan met alter ego's. Of heeft iedereen alter ego's? Of zijn het een multiple persoonlijkheidssyndromen? Ik herinner me Ernst Kazimir en Augustina Tekkel.

Nu is er weer een nieuw alter ego opgedoken: frater Robertus Doolmans OSM. Hij schrijft spirituele levenslessen voor de zoekende ziel, en dat met een knipoog. Hij heeft tientallen fans. Vanmiddag heb ik de frater met een van zijn grootste fans op de foto gezet. De zwarte kap is een kussensloop.

Het boek dat hier van een Opdracht voorzien en gesigneerd is, is Ons soort mensen. Levensstijlen in Nederland (uitgeverij Sun 1997).

Samaya

De Tweede Pinksterdagwandeling begint in Doorn en eindigt bij voormalig Augustinessenklooster Samaya in Werkhoven. Het klooster heeft een labyrint achter in de paradijselijke tuin. Er komen mensen een verjaarspartijtje vieren - mooi idee! - maar voor zij er zijn mag ik mijn rondjes lopen.

Mario's

Na de Eerste Pinksterfietstocht langs de Vecht sluiten we de Eerste Pinksterdag af bij de Griek Mario's aan de Amsterdamsestraatweg. We komen terecht aan de tafeltje naast een oud echtpaar dat al snel diepe vriendschap met ons sluit. Na verloop van tijd verdelen ze ons onder elkaar en gaan ze bonden langs de lijnen van de sekse. Hij met hem en ik met haar.

Zij is 85 en heel kwiek èn vertrouwelijk, al versta ik weinig van wat zij me toevertrouwt. Zij is van een gezin met 8 kinderen, streng katholiek, en een vader die veel werkloos was. Hij is van 1941, een stuk jonger dus, joods en bij zijn geboorte weggegeven door zijn moeder aan de nonnen in de Egelantiersgracht te Amsterdam. Levi heet hij. En praatgraag. Ze houden allebei van een borreltje. En van gezelschap.

Een mooie wondere avond. 'Wel weer typerend dat die man 'n Amsterdammer is', zegt Bobby, 'met Utrechters maak je zoiets nooit mee.'

Exit tuigjes

De tuigjes zijn weg. Die zijn niet bevorderlijk voor de sfeer. We worden allebei tot bloedens toe gekrabt wanneer ik - eenmaal binnen - als eerste handeling de dieren de tuigjes omdoe. Bobby vindt het allemaal onzin met die tuigjes.

Waarom had ik ze ook alweer die gekocht? Omdat ik Rooie en Gele bij hem op de galerij wilde kunnen laten lopen met een riempje achter zich aan, zonder ze voortdurend kwijt te zijn in een der twintig buurwoningen. En omdat ik vrees dat - met een riempje aan slechts een halsbandje - dat halsbandje zo van het poezenhoofdje losgetrokken is.

Omdat het zo ontzettend warm is gaan ze echter helemaal de galerij niet op. Ze liggen voor lijk in de vensterbank. Overal in huis liggen vlokken zwart poezenhaar. Komt dat voor lijk liggen door de warmte of door dat deprimerende tuigje met riempje? Het lijken wel marteltuigjes. SM met dieren.

Op naar de dierenwinkel aan de Nachtegaalstraat. Deze man verkoopt halsbandjes met een ringetje en een elastiekje. Daar kan het riempje ook aan. Hij heeft rooie en beige. Heeft u geen geel? Nee, alleen beige.

Thuis gooi ik eerst de vermaledijde tuigjes maar eens weg. Ver weg. Rooie peutert onmiddellijk zijn nieuwe rooie bandje los, maar bij hem heb ik inmiddels geleerd dat de aanhouder (=ik) wint.

Een vraag: moet 'Gele' nu in 'Beige' herdoopt worden?

Merkel

Het is nog maar zaterdag 14 uur en nu is mijn eerste Pinksterboek al uit: Het mirakel Merkel door Margriet Brandsma. Gisteren gekocht bij mijn nieuwe lievelingsboekhandel Inkt & Olie. Die is gelegen in hartje Pijp, aan de Ferdinand Bolstraat. Die boekhandel heeft niet heen veel boeken op voorraad, maar altijd erg leuke. Het is ook een cafeetje bij en je kunt buiten op een bankje zitten. Het is mijn nieuwe plek voor afspraken-buiten-de-deur en ik kom altijd met een stapeltje boeken naar buiten.

Ik heb twee vriendinnen uitgenodigd bij mij op het balkon te komen eten - ik heb de laatste tijd onstuitbare behoefte aan voor anderen zorgen. Ik laat mijn nieuwgekochte boeken zien en beiden grijpen ze opmerkelijk gretig naar het Merkelboek, hetgeen leidt tot gesprekken over de twee dames-dames-correspondenten van het NOS-Journaal Margriet Brandsma en Andrea de Vreede, die er nu allebei uit zijn. Maar dit terzijde. 'Mag ik het lenen? Mag ik het lenen?' Nee, zeg ik allerhartelijkst. Geleende boeken krijg je nooit meer terug.

Ik had Margriet Brandsma van de week al op de radio horen vertellen over Merkel, over haar mantelpakjes, allemaal hetzelfde maar in allemaal kleurtjes, en dat klonk zo lekker dat ik het boek wilde. Wat heeft die Merkel dat ze zo populair is? Ik kan niet zeggen dat het boek een antwoord geeft, maar het is goed geschreven en informatief. Je leest het zo in een ruk uit. In de bibliografie achterin staan een stuk of vijftien biografieën over Merkel, waar Brandsma vrijelijk uit geput heeft. Voortdurend bronvermeldingen en/of een gedetailleerd notenapparaat maakt een boek niet leesbaarder, maar je denkt onder het lezen wel steeds: hoe wéét ze dat? Veel meer privés kom je niet te weten. Het vooral een les in recente Duitse politieke geschiedenis. CDU, CSU, SPD, FDP.

Waarom is Merkel zo populair? Als fenomeen? Omdat ze zichzelf is en aan geen enkele mode meedoet? De meeste wetten van de marketing aan haar laars lijkt te lappen?  Leuk om te lezen dat haar twee naaste medewerkers vrouwen zijn, haar p.a. Beate Baumann en spindoctor Eva Christansen, die haar beiden ongezouten kritiek kunnen geven. Ze zouden regelmatig tegen elkaar staan te schreeuwen op kantoor. 

Leuke nieuwe reeks van uitgeverij Conserve, ze hebben ook al een boek over Sarkozy. Wil ik ook wel.

Zomaar een zaterdagochtend

Om acht uur in de ochtend gaat de telefoon. Ik lig nog te bed, maar al wel zo klaarwakker dat ik mijn eerste rondje Wordfeud lig te doen. Het is Hani501.

Of ik een computer bij de hand heb. Want ze is vrijdagavond Ergens Bij geweest en die foto's heeft ze vannacht nog online gezet (om het weekend vrij te zijn), maar ze was zo moe geweest en toen was ze vanmorgen gebeld door een mevrouw die woedend was over een fout gespelde naam. Dus die had al om half acht op onze site gekeken! 

Enfin, de naam moet acuut veranderd. En ze weet niet hoe dat moet. En Vinnie durft ze niet te bellen want die had ze vannacht al gebeld. 'Er staat Jan Bruijs en het moet Theo Ruijs zijn.' Ik ben toch nog wat slaperig. 'Wat zeg je?' 'Theo Ruijs', noteer ik. En voor de zekerheid: 'Hoe spel je dat? En wat staat er?' 'Jan Ruijs. Met een B. Er staat Bruijs. En het moet Theo Ruijs zijn.' Het duizelt me. En wat kan het opstarten van een computer dan lang duren. En zo geef ik haar in de ochtendstond geduldig les in de ins & outs van ons CMS. Dan gauw weer terug in bed.

Het onbegrijpelijke briefje bij de computer met teksten als  'Niet: Jan B Ruijs' en 'Wel: Theo Ruijs' leidt uren later tot flauwe grappen. Bobby zegt dat hij haar opdrachtgever gaat bellen om te vragen naar Jan Bruijs.

Onze Lieve Vrouwe

Regelmatig fiets ik langs de Onze Lieve Vrouwe Kapel van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis OLGV. Het is een mooi romanesk gebouwtje van buiten. Binnen is het heel wit, heb ik op foto's gezien, heel wat soberder dan de meeste kakelbonte Amsterdamse katholieke kerken. En er is een labyrint. Vandaag stap ik af en pers ik mij door het ziekenhuisgewoel om de stilte van de kapel te vinden.

Het is inderdaad een erg mooi kapelletje. Heel licht. Omdat het buiten zo ontzettend zonnig is lijkt het wel alsof je in een mediterraan gebied bent. Je hoort wel veel geluiden: een kantine met lunchend ziekenhuispersoneel en afwasgeluiden. Maar het is allemaal ver weg.

Het labyrint (foto rechts) is mooi, maar klein. Haast niet te doen. Terwijl ik het loop heb ik het gevoel dat ik enorme schuiten van voeten heb. Er is geen prangend vraagstuk, dat oplossing behoeft, maar het is toch fijn het labyrint te lopen. Dan brand ik kaarsjes voor wie voor mijn gevoel wel wat zegen al dan niet van boven zouden kunnen gebruiken.

Lijkt me eigenlijk wel mooi, een kapel bij je werk. In plaats van lunchpauze.

Rug aan rug

Afgelopen zondag gelezen: Rug aan rug van de Duitse schrijfster Julia Franck, auteur van internationaal geroemde roman De middagvrouw. Dit nieuwe boek van haar gaat over Ella en Thomas, zusje en broertje, in Oost-Berlijn eind jaren vijftig. Hun moeder Käthe, beeldhouwer, leeft helemaal voor haar werk en voegt zich zonder morren naar wat het politieke systeem vraagt. En dat gaat ver.

Julia Franck is zelf tot haar dertiende in de DDR opgegroeid, waarna ze - samen met moeder en zusjes - naar West-Berlijn vluchtte. Haar inspiratie voor het personage van Käthe, zo las ik ergens, haalde ze bij haar eigen grootmoeder, die zij als hard en gevoelloos ervaren had.

In Rug aan rug ontberen Ella en Thomas de meest basale liefde en aandacht. Het eerste hoofdstuk is alleen al hartverscheurend, als de twee tijdens de afwezigheid van hun moeder, die naar een steengroeve is om steen te halen, het huis tot in alle puntjes opruimen en schoonmaken. Wanneer moeder terugkomt keurt ze hen en hun werk geen blik waardig. Wat ze ook doen om haar aandacht te trekken, het werkt niet.

Käthe is joods en heeft de nazitijd overleefd. Zij kiest hoopvol voor het communistische Duitsland. De keerzijde van haar onvoorwaardelijke engagement is echter dat ze geen oog heeft voor hun kwetsbaarheid, eenzaamheid, en verlangen naar liefde. Ella en Thomas groeien op met alleen elkaar als houvast in het leven, rug aan rug, en toch alleen. Terwijl Ella haar toevlucht zoekt in ziekte, past Thomas zich aan aan de wensen van zijn moeder, maar hij verdraagt de vernederingen met steeds meer moeite.

Rug aan rug  is een schrijnende roman over de macht van ouders over hun kinderen, van de staat over zijn burgers, van de geschiedenis over mensenlevens. Over de strijd tussen vrijheid en zelfbestemming. Over hoe mensen in zo'n maatschappij en binnen het gezin en de familie gevangen zitten. Het is een mooi en beklemmend boek, dat mij raakt. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik vaak in voormalig Oost-Duitsland kom en zelf ben opgegroeid in een ideologisch systeem. Anders, ook wellicht in den beginne goedbedoeld, maar vergelijkbaar rigide.

Boeranovskie Baboesjki zingen Oedmoerts

Lees ergens: 'Dachten wij met onze indiaan hoge ogen te gaan gooien op het Eurovisie Songfestival 2012, klappen die professionele drankbakken er weer overheen met een groepje 85+ers. Gewoon nooit meer aan meedoen is het devies.'

Zes bejaarde dames vertegenwoordigen Rusland dit jaar bij het Eurovisie Songfestival in Azerbeidzjan. De Boeranovskie Baboesjki, flamboyante oma's in traditionele kleding, versloegen alleconcurrentie. De Russinnen zijn de oudste deelnemers aan het Songfestival in Azerbeidzjan. Dat was tot nog toe de 75-jarige Engelbert Humperdinck die de BBC stuurt.

Het nummer Party for Everybody is grotendeels in het Oedmoerts, een aan het Fins verwante taal die slechts 325.000 mensen spreken. Het refrein is in het Engels. De Boeranovskie Baboesjki, oftewel de oma's uit Boeranovo, treden al langer op. In 2010 deden de dames ook al een gooi naar het Eurovisie Songfestival, maar toen kwamen ze niet verder dan de derde plaats in de nationale finale.

Toprecept

Weer een toprecept uit de Kookkaravaan: Vis uit de Tajine. De tajine die ik heb is niet goed, die is helemaal geglazuurd. Die is alleen voor opdienen, voor 'showkoken'. Maar ik heb mijn Römertopf. Om zes uur gaat t allemaal in de Römertopf en om half acht staat het heerlijk doorgegaard op tafel.

Zo vanouds

Het is vijfentwintig jaar geleden dat we oneindig veel projecten organiseerden samen. Dat waren nog eens tijden. Het was de vorige economische crisis in de jaren tachtig. We waren allemaal werkloos maar o zo actief. Wij werkten allebei bij Xantippe, we organiseerden samen de Vrouwenboekenweek. Zij was kraakster, ik huurde.  Nu hebben we allebei een mooie baan en en goed inkomen. We lachen allebei om ons cv, dat steevast begint met die tijd met de Vrouwenboekenweek. Daar hebben we alle basis geleerd. Aanpakken. Geen zee te hoog.

We zijn van hetzelfde jaar. We praten over alles, hoe vat je 25 jaar samen? Zij heeft tegenwoordig en al lang een man en dochter. Zij wonen in een jaren zestig doorzonwoning en een tuintje van zes bij tien te Amstelveen. Het ging om het tuintje en om de schoonzus op spuugafstand. 

Ik kijk steeds naar haar, zoveel ouder zijn we nu. Aan wie doet ze me denken? Ze is zo damesachtig, maar ze is ook gewoon Rolien, met wie ik nachten plannenmakend doorgezakt heb. Maar nu ook een bezorgde moeder uit Amstelveen, die enorm kan uitwijden over het fenomeen coma-zuipen onder 14-jarigen. Dat is een onderwerp dat ik alleen van het Journaal ken. Bij haar is het heel actueel.

De volgende keer bij haar, zeggen we, met het hele gezin erbij.

Crisis what crisis

De eerste werkdag na vier vrije dagen is meteen weer propvol. er is Algemene Ledenvergadering en een Leuke en Belangrijke Bobo neemt afscheid. En wel in Kasteel Amerongen. Eerst in het Koetshuis (plaatje) en dan in het Poorthuis. 

350 mensen hebben zich voor de receptie aangemeld. Tout het vak is er en allemaal even geanimeerd. We staan allemaal in de rij om de voormalige Bobo de hand te schudden. Ons vak mag dan in crisis zijn, maar hier merk je daar niets van. 

Met Hani501 spreek ik af dat ze vooral de oude mannen fotografeert. Werktitel: Afscheid van het oude boekenvak. Ik sta met een relatief jonge man in de rij voor de scheidende Bobo. Hij zegt: Dit is de laatste keer zo'n lustrumboek, zo'n feest, en zo'n locatie. We'll see.

Zondag feestdag

Soms is het fijn als het ineens heel hard regent op zondag. Dan hoef je helemaal niets. Dan kun je de ganse dag op de bank liggen existeren. En dat is heel goed voor de ziel. Ik lees voor het eerst sinds weken weer zomaar een hele roman: 'Rug aan rug' van Julia Franck. Speelt in DDR 1957-1961. Indrukwekkend.

Als dan aan het eind van de middag het weer plots omslaat naar zomerse warmte dan heb je van twee soorten zondagen het mooiste.

Bij mij op de dijk blijkt het de jaarlijkse 'dijkschoonmaak'. Ben ik glad vergeten. Maar als ik de deur uit stap voor een wandeling naar de Oranjesluizen zitten alle buren buiten. Bijeen. 'Buurvrouw kom erbij!' Eerst aan de thee, dan aan de wijn. Na de wandeling voeg ik bij hen. Er is een hoop gebeurd bij deze en gene: maar liefst twee scheidingen. het voelt allemaal heel thuis. Deze buurt, deze mensen.

Nu zit ik van dat alles weer bij te komen, met twee fakkelkaarsen, op mijn eigen balkon, van deze onverwachte feestdag.

GroenLinks

De kwestie lijsttrekkersverkiezing binnen GroenLinks neemt bizarre vormen aan. Voer voor grappenmakers. Voor wie het gemist heeft.

Lauwe linzenschotel

Nog voor mijn verjaardag heb ik vorige week van de collegae het 'Kookboek van het Jaar 2011' gekregen: 'Kookkaravaan'. Mooi reisboek annax boek over de Marokkaanse keuken. Ik begin vandaag maar eens met een eenvoudige toch verrukkelijke linzensalade voor de lunch. Aan te bevelen! Zowel salade als boek.

Willy Drie

Nou, nog ééntje dan. Om het af te leren. Willy Drie is een van de attracties van het Woudsendse Partnershipfeest. Tegen de avond moet Hani501 even verkleden om Willy Drie te voederen.

Jopie Huisman

Er wordt gepartnershipt in Workum. Friesland. Voor wie niet zo'n overzicht heeft van Friesland: van Woudsend moeten we over Sneek en Bolsward. Want de weg over Balk is dicht.

Workum heeft een prachtig oud historisch gemeentehuis, maar wel met smalle gangetjes en grapjes. En er zijn twee rolstoelen mee. De bode had gezegd dat dat wel ging. Nou dat gaat dus ongeveer níet.

Met alle familie en vrienden gaan we na afloop naar het Jopie Huisman museum. De schilderende voddenman. Heel mooi, heel leuk, gaat dat zien. We krijgen koffie, appeltaart en een rondleiding van een vrijwilligster, die snibt dat ik niet mag fotograferen als ik fotografeer.

Ik doe het lekker toch.

De getuigen

Jessica en ik zijn de getuigen uit Amsterdam. De ambtenares van de burgerlijke stand betitelt ons als Hannies 'beste vriendinnen', wat ons een beetje doet gloeien van trots. Eigenlijk zijn wij Eerste Ex en Tweede Ex. Derde Ex en Vijfde Ex zitten ook on de zaal. Vierde Ex kon niet komen.

Ik begrijp dat Hani501het fenomeen Seriële Dinges en haar sliert Exen nog wel uit de doeken heeft gedaan aan de ambtenares, maar dat die in haar toespraak deze levensverhaallijn heeft laten liggen. Waarschijnlijk vond ze het niet gepast.

Ich will....

Ik ben naar de feestartikelenwinkel geweest voor iets leuks, ze hebben er práchtige bride-to-be-diadeempjes, maar die zie ik Hani501 en Inge niet dragen. Tien van deze kartonnen gouden koninginnendagkroontjes worden het en ze zijn best een succes. De jonggehuwden (pardon, gepartnershipten) dragen ze bijna de hele avond en andere gasten vinden het ook leuk.

Zoals u wellicht uit de afgelopen weken op dt blog heeft kunnen distilleren had ik graag een feestlied willen zingen, maar het leven was zo vol dat het niet ging. Ik vertel dat ik graag 'Fur Mich Solls Rote Rosen Regnen' van Hildegard Knef ten gehore had willen brengen, met dat prachtige 'Ich Will' aan het eind, maar het fenomeen 'feestlied' leeft meer bij mij dan bij de rest van de aanwezigen.

Feestje

Deze clematis (dat het het toch?) in de tuin van Bobby's moeder pas wel bij vandaag. Vandaag wilde ik wel dat we allemaal niet zo wars van dat huwelijk waren geweest. Nu hebben we er nauwelijks vormen voor. We? Ik heb in mijn leven in elk geval maar weinig huwelijken meegemaakt. (Het is geen huwelijk Lucie Theodora, het is Geregistreerd Pártnership!!!).

Wat is nu helemaal mijn ervaring met huwelijksvoltrekkingen? Drie zussen zijn getrouwd. Maar dat is al bijna veertig jaar geleden. En daarna hun kinderen, een stuk of vier neven en nichten.

Ook heb ik nog drie lesbische Geregistreerde Partnershippen bijgewoond. Waarvan twee nog altijd happily ever after. De lesbische partnership-ceremoniën gaan bijna altijd low key. 'Het is maar een formaliteit.' Geen viering.

Nu zou ik wel koetsen willen, veel witte bloemen, slingers, een Rolls Royce, en een hele lieve gay voorganger met prachtige teksten en muziek en humor rond Serieel Partnershippen en Liefde... Een soort dominee Gremdaat.

Dit wordt een slapeloze nacht...

Onderweg van Maassluis naar huis zing ik ineens: 'Dit wordt een slapeloze nacht / In het huis waar ik ben grootgebracht / Vadertje, bedankt hoor schat / Ik heb een fijne jeugd gehad / Moederlief je kijkt me aan / Je lacht, maar ik zie ook een traan / Ik blijf je kind, het maakt niets uit / Morgen ben ik de bruid...'

Hemelvaart 2012

Ben nog een beetje overspannen, merk ik, van de overvolle dag van gisteren met als sluitstuk de drie uur zoeken naar de verdwenen Rooie.

Vandaag Hemelvaart zijn we bij Bobby's moeder die haar heup gescheurd is/heeft. Het is heel fijn en gezellig, maar ook nogal warm - letterlijk. Buiten niet, maar binnen. Ze stookt haar huis op tot 22 graden. Dat is tamelijk veel voor iemand die thuis altijd de buitendeur heeft openstaan. 

Zo beland ik in mijn uppie in de tuin, met een hand vol crackerkruimels en havermout, waar de vogels van Maassluis in groten getale op afkomen. Een mooie slanke duifgrijze tortelduif, twee donkergrijze kauwen, een pikzwarte kraai, een lijster, een merel, een paar mussen. Wat een vredig tafereel, die vogels en ik, ik lijk Franciscus van Assisi wel! Ze komen om beurten, zodat ik niet de hele vogelschaar op de foto krijg.

Vergiftigd

Een plaatselijk zeer bekende 60-jarige boekhandelaarster uit Wageningen is zondag overleden. Ze is waarschijnlijk vergiftigd, meldt De Gelderlander, en wel door haar 54-jarige echtgenoot. Wat een nieuws! Ik heb haar wel eens ontmoet. Wat kan er gebeurd zijn? Het klinkt naar een oude Agatha Christie!

Máuw!

Na tweeënhalf uur roepen, rammelen, tjielpen, mauwen, na bij de buren briefjes verspreid te hebben, na de wanhoop nabij te zijn, zegt de boeddhistische buurvrouw opbeurend: 'Hij is vast van het balkon gevallen. Als het donker is en stil, dan komt-ie wel weer terug.' Zij heeft ervaring met van het balkon gevallen katten.

Ik loop maar weer een rondje, rammelend, mauwend, roepend. 'Róóie! Róóie!' Wat is het toch een idiote naam. Maar als ik 'Símba, Símba!' of 'Panthéra, Panthéra!' had lopen roepen was het even raar geweest. 'Véspa, Véspa!' klonk indertijd ook nergens naar.

En dan, na tweeënhalf uur roepen en rammelen, hoor ik ineens zijn karakteristieke miemelige mauwtje, ergens in de bosjes. Onmiskenbaar. Heel zielig. Máuw?

Hij doet maar héél af en toe een mauwtje. Maar dat mauwtje beweegt niet. En zo stommel ik op het gehoor het struikgewas in, op het mauwtje af. En na een kwartier ofzo heb ik hem. Stijf van de stress.

In het donker in diep struikgewas een zwarte kat terugvinden, het is best knap.

Zoek

Schrik van mijn leven. Rooie is zoek. Alle kasten en bedden en hoeken en gaten drie keer onderzocht. Buurman kwam een biertje drinken en ik vrees dat hij met Buurman mee de gang op is gegaan.

Rooie is nog nooit op de gang of buiten geweest. Hij kan niet van het balkon af. Of hij moet van het balkon af naar beneden gevallen zijn? Ik zoek en roep uren, rammelend met brokjes, in en om mijn huis en ons blok, maar hij meldt zich niet. 

'k Hang maar een briefje op in de gang. 'Lieve buren, Als jullie hem zien en ik ben er niet – zou je dan Buurman willen waarschuwen? Die kan hem eventueel terugzetten in mijn huis. Met goede moed en dank, Lucie Theodora.'

Gele is erg onrustig nu. Ik zou op Hemelvaartsvisite, maar men kan toch niet weg zo?

Concept Meeting

Een favoriete hangout dezer dagen is het Mercure Hotel aan de Amstel. Het ligt niet aan de Amstel, maar aan de Weespertrekvaart. Een kniesoor. Het Hotel heeft een businesshoekje, waar je geconcentreerd kunt werken en/of vergaderen.

Mijn baas heeft een reeks Concept Meetings in de agenda ingepland en ik heb toegestemd op voorwaarde dat we ze buitenshuis zouden doen. Liefst ging ik naar Inkt & Olie, maar Amsterdam ín vindt ze teveel gedoe, dus nu zitten we al weken op woensdagmiddag in dit Business Point. Voor 7,50 euro p.p.p.u. mogen we eindeloos koffie, thee, verse jus en koekjes nuttigen. Terwijl wij aan ons Concept sleutelen. En als klap op de vuurpijl een gratis uitrijkaart.

De spelregels van onze Concept Meetings zijn: ik bereid het goed voor,  praat een uur à anderhalf uur achtereen, de baas geeft tegengas en zet dan alles in spreadsheets. We hebben hier stekkers en gratis wifi aan tafel.

De oberes Krizstina is dol op ons, want er komen hier vooral pakkemansen.

Serieel Partnersjippen

We worden allemaal met zijn allen best al een beetje peu nerveu! 

Als ik Bruiden-te-Workum google krijg ik onder andere dit plaatje. Hani501 gaat er nu een verhaal over schrijven. Kom ik er in voor? roep ik licht hysterisch. Wat schrijf je over mij? Dat klopt niet, hoor! Ik heb trouwens nog heel boeiende aanvullingen. Maar je moet het eerst laten lezen voor je het publiceert. HOOR! (Alsof haar partnershippen over mij gaat.)

De mensen zijn heel hartelijk, vertelt ze. Ze willen allemaal weten hoe dat zit bij lesbo's, vertelt ze, hoe vaak ik al getrouwd ben. Of gepartnershipt. Dit in het beeld dat ze hebben van seriële monogamie, zegt ze. Bah, roep ik, seriële monogamie. Dat is toch geen woord voor een verháál! Dat is een term van sociologen. Zeg dan: seriële pólygamie. Zo is uiteindelijk toch het leven. Dat woord zet op het verkeerde been. Dat is leuk!

Jeugdige overmoed

Een paar weken geleden werd ik bijkans misselijk van de informatie-overkill. Ik werk de hele dag met een overkill aan informatie en tot 's avonds laat keek ik dan naar de val van het kabinet Rutte, de rondgang van Jan-Kees de Jager, het Kunduz-akkoord (sinds dit weekend Lente-akkoord) en alles daaromheen. Ik keek naar álles, helemaal gebiologeerd. Dat bleek niet gezond.

Nu probeer het niet meer te doen. Ach dat Griekenland, ach die CDA- coryfeeën, ach dat GroenLinks... Morgen is alles weer anders, houd ik mijzelf voor, je hoeft niet alles te volgen.

Maar nu ben ik tegen wil en dank toch weer gegrepen door het fenomeen Tofik Dibi. In zijn jeugdige overmoed wil hij  Jolande Sap voorbijstreven. Wat vind ik daarvan? Jullie vragen mij alleen maar naar wat ik op Jolande Sap tegen heb, zegt hij wat ontredderd tegen het journaille, niemand vraagt mij naar mijn inhoudelijk programma. Naar mijn ambities.En daar staat hij dan, met dat heilig vuur, die verlegen blik, die afhangende schoudertjes... Politiek leider.

Ave Verum Corpus

Mijn Youtube-filmpjes van afgelopen zaterdag hebben wel wat teweeg gebracht in het Koor. Zelf vonden ze dat het best goed ging, maar terugluisterende bleek het allemaal een stuk onzekerder dan men zelf doorhad. Daan de tenor pakt het positief op en besluit dat we daar aan gaan werken.

Vandaag oefenen we wat nieuws: het Ave Verum Corpus van Camille Saint Saens.  Het begin tamelijk eenvoudig en we zingen zelfs een soort van zeker, maar bij maat 17 raakt iedereen het spoor geheel bijster. Hieronder een versie zoals-ie bedoeld is....

The troubled waters of the mind

'In the seclusion of a cell—an existence whose quietness is only varied by the silent meals, the solemnity of ritual, and long solitary walks in the woods—the troubled waters of the mind grow still and clear, and much that is hidden away and all that clouds it floats to the surface and can be skimmed away; and after a time one reaches a state of peace that is unthought of in the ordinary world.'

'n Verlaat verjaarscadeau. Het stamt uit 1957, mijn geboortejaar. Patrick Leigh Fermor is een bekend Engels schrijver die ik niet ken maar die naar het schijnt veel indrukwekkende reisboeken heeft geschreven. In A Time to Keep Silence, schrijft hij vooral over de innerlijke reis die hij maakt wanneer hij oude kloosters bezoekt. Hij beschrijft in deze dunne bundel bezoeken en verblijven in drie Kloosters: de Benedictijner Abdij van St. Wandrille, en in een klooster van Trappisten waar de monniken de gelofte tot zwijgen hebben afgelegd. Hij bezoekt ook een van de beroemde rotsklooster in Cappadocië, een van de eerste kloosters uit de christelijke geschiedenis.

Ik heb nu drie keer een weekendretraite in een klooster gedaan en dat als heel bijzonder ervaren. Wat ik er vooral meemaakte was dat ik bij wijze van spreken als een donderwolk in ging, en als een zonnetje weer uit kwam. Maar hoe beschrijf je wat je daar ziet, hoort, beleeft? Woorden schieten je tekort. Deze Patrick Leigh Fermor kan het wel. Hij schrijft heel aandachtig wat hij ziet, hoort, beleeft. Mooi. Het is een reeks meditatieve teksten over de betekenis van stilte en afzondering in het moderne leven:

Anne de Vries

De Geschwister zitten bij mij om tafel en we verdelen de dozen met dingen van Mutti. Het zijn geen dure dingen maar dingen met emotionele waarde. Ik heb niet zo heel veel wensen behalve de kinderbijbels van Anne de Vries (met tekeningen van C.Jetzes) en alle kralenkettingen van Mutti. En wat zilveren theelepeltjes.

Als meerderen hetzelfde willen komt de dobbelsteen erbij. Zwager1 is voorzitter, Zwager3 gooit de dobbelsteen en Zwager5 verzorgt het eten. Over het dobbelen om Mutti's theelepeltjes worden gristelijke grapjes gemaakt, want immers de Romeinse soldaten dobbelden onderaan het Kruis om Jezus' mantel.

Zus3 wint de kinderbijbels maar zij is zó empathisch. Zij verdraagt het niet dat ik ze zó graag wil en geeft ze dan alsnog aan mij. Ik voel me wel een beetje schuldig. Als ze spijt krijgt, zeg ik, krijg je ze weer terug. De hele avond bladeren we erin.

De plastic kralenkettingen krijg ik ook. Nu wil ik daar een Ding van maken, al heb ik nog geen idee wat.

Korendag Muiderkerk

Het is één groot feest: Korendag in de Muiderkerk: gedurende de hele dag treden twintig koren op uit Amsterdam-Oost en omstreken. Alle soorten en maten koren en mensen. Mijn eigen koor treedt ook op, ze zien er goed uit, 't klinkt 'n beetje onzeker nog, zeker vergeleken met het Gospelkoor Deliverance na ons. (Dat Gospelkoor is qua energie wel een tikje overdone trouwens. Totaal over the top. ...My God Is An Awsome Guy... Als ik het goed versta.)

Vorig weekend heb ik na ernstige twijfel besloten niet mee te zingen, mijn riol vandaag is applaudisseren en foto's maken. En een filmpje - met de telefoon. Als het ergens naar klinkt zal ik het uploaden. En ook als het nergens naar klinkt.

Trouwens: ik sms naar Leen dat het koor - waar zij niet aan mee doet wegens 'dingen' op maandag - optreedt en dat ze naar de Muiderkerk moet komen omdat er zoveel meer leuke koren optreden. Waar je bijna allemaal aan mee kan doen. Blijkt ze net langs de Muiderkerk te fietsen en zit ze tijdens het optreden pal achter me! Het moet allemaal zo zijn...

'Ella zingt dit práchtig'

'Wat is het verschil tussen een zangeres en een terrorist?' 'grapt' Bobby. Antwoord: 'Met een terrorist kun je nog onderhandelen.' Ik vind het níet leuk. Buurman zei ook al: 'Je moet niet naar gitaristen luisteren, die zijn alleen maar met hun eigen stukje bezig.' Het zijn wel twee tekenende uitspraken (hoewel uiteraard met HUMOR uitgesproken) die het spanningsveld aangeven, waar wij ons in bevinden. 

Als ik zeg: Ik kan de toon niet vinden, ik weet de begintoon niet, dit is te moeilijk, ik snap dit niet, ik kan dit niet, dit is te laag, dit is te hoog, hoor je dat niet? Dan begint hij gewoon weer welgemoed opnieuw met het intro. Ja, Ella zingt dit prachtig, maar ik ben Ella niet. Mijn liedje kent hij niet. 'Ik heb niets van de Beatles. ik wás niet van de Beatles.' Hij heeft circa 3000 cd's, maar geen een van de Beatles. Dat is heel betekenisvol: in zijn jongensjaren was je van de Stones of de Beatles. En u begrijpt het al: hij was van de Stones. Ik ken die hele tegenstelling niet. 

Maar mijn Beatle-liedje (ik heb het door Spotify toch bij me), hoe quasi-simpel het ook klinkt, en hoe lekker het ook swingt, heeft moeilijke akkoorden. Die kan híj dan weer niet. Zo worstelen we ons door de avond heen. We lachen er wel bij. Dat wel.

Alle muziekboeken van Bobby komen op tafel. Daar heeft hij er ook weer vele tientallen van. Aan het eind van de avond zitten wij om een uur 's nachts met elk een ander muziekboek voor ons dwars door elkaar heen voor onze liedjes uit ons verleden te zingen. Al met al komen we geen steek verder.

Sexy?

Voorheen Selexyz, dat nog geen nieuwe naam heeft, gaat werken aan nieuw imago, zo te zien aan hun nieuwsbrief van vandaag. Ze moeten gedacht hebben: Selexyz moet weer sexy worden. Het bóek moet weer sexy worden. Letterlijk. Er is vast een hele commissie overheen gegaan. Minstens drie keer.

Wat denkt u: is dit slim? En als ze dit onder de nieuw/oude naam Scheltema of Broese of De Slegte hadden gedaan? Daar past dat toch helemaal niet bij?

Maar eh, nadat ik het eerst enorm stom vind, merk ik dat ik doorklik en best geïnteresseerd ben.

Ain't they sweet

Weblezen

Ik heb iets nieuws uitgevonden: weblezen. Er is een nieuwe site Weblezen.nl waar je boeken of stukken van boeken kunt lezen. Een preview. Ik kom erop terecht omdat ik een persbericht zie over een boek van iemand wiens naam ik uit een vroeger leven ken. Ik ben wel benieuwd en deze week (10-17 mei) kun je het hele boek gratis lezen. Er zijn veel boeken. Je kunt ze op je computer, je smartphone of je tablet lezen, mits je online bent.

Voor wie gevoelig is voor gratis - en wie is dat niet - hier het boek 'Kronkjaar' van Bennie Roeters. Een Amsterdamse Grunninger. In 2010 was hij Winnaar Beste Groninger Boek 2010. Als je rechtsonder op de 'pagina' klikt ga je naar de volgende pagina. En als je linksonder klikt ga je weer terug. Het is een wonder. Erg leuk!

Het ouderlijk nest

Er zijn nog dozen met spullen uit het ouderlijk nest. Een van de Geschwister is zo goed geweest ze allemaal te fotograferen. En dan zijn dit alleen nog maar de Bijbels & Psalmboeken. Er zijn ook talloze kralenkettingen, broches, zilveren lepeltjes.

U zegt het waarschijnlijk niets, maar bij mij levert de blik op elk van die boekwerken een steekje op. Het ouderlijk nest had namelijk de gewoonte was namelijk drie maal daags aan het eind van de maaltijd Bijbellezen, (voor en na de maaltijd gebed), zondags twee keer naar de kerk . Uiteraard moesten we elke week een psalm uit het hoofd leren. "Versje 10', moest er in je rapport staan.

Ik wil ze wel allemaal, mail ik. Ga ik een vitrine maken.

Kinderboekenapps: kweenie

Luigi komt eten en we praten ander meer over tekst en geluid. Zij is een groot (zo niet de grootste) missionaris van het luisterboek en ik vind het prachtig, zoals zij dat is, zo begeesterd, maar zelf ben ik niet van het luisterboek. Ik wil lézen, bladeren, kijken. Ik houd wel van nieuws op de radio, en van muziek, maar niet van luisterboeken. Ik wil wel, maar het past me niet. Je moet almaar zo opletten, anders ben je de draad kwijt ofzo. Ik vind het opdringerig.

Nu heb ik een nieuwe hobby die bestaat uit kinderboekenapps. Heb ik geloof ik al eerder over geblogd. Ik zou niet gauw kinderboeken kopen, maar zo'n geïllustreerde app: geweldig. Deze app van Joke van Leeuwen kost 5,99 euro. Omdat ik erge Joke van Leeuwen-fan ben heb ik dat er wel voor over.  Dacht ik. Ware het niet dat er bij elke kinderboekenapp die ik koop geluid aan gaat. Een voorlezer. En die wil ik niet en die krijg ik  niet weg. IK ga het downloaden en roep: Kijk!

Ja, zegt Luigi, dat is toch logisch! Het zijn kinderboeken! Kinderen vinden dat leuk! Ja maar! Ik vind het ook leuk, maar ik wil geen geluid en nergens is een knop ingebouwd om het geluid af te zetten. Wel kan het hele geluid van de iPad uit, dan ben het ook kwijt, maar dat ergert me. En ik schilder een al enige malen herhaald zondagochtendtafereel. Zitten we knus op de bank, Bobby zijn boek, ik mijn iPad, beginnen er vanaf mij opeens allemaal geluiden. Kan dat niet uit? vraagt hij dan verstoord. Nee, moet ik dan zeggen, dat kan niet uit. Tenminste daar lijkt het op. En dan ga ik naar de slaapkamer om het uit-knopje te vinden! Wat ik dan niet vind. Dit is al de dérde kinderboekenapp waar dat mee aan de hand is! Luigi leeft mee met het tafereel.

Woensdagochtend in As

Omdat mijn muzikale geheugen niet zo goed is en ik bij melodieën met voortdurende verspringen met halve noten en octaven moeilijk vind om alleen op het gehoor precies de juiste toon te vinden stuurt Bobby mij de melodielijn per mail. (Modern als ik ben doe ik nu ook al bladmuziek op de iPad.)

Maar waarom is het nu weer een muziekstuk in As? Vier mollen? Welke zijn dat? Er staan voortdurend herstellingstekens én kruisen in. En dat op woensdagochtend kwart voor zeven! Waarom niet een halve toon lager in G? Dan waren al die mollen weg.

Raadsel

Mag u drie keer raden wat zij aten.

Willie Drie (9)

'Vandaag weegt Willy Drie 24,5 kg en dat is 1,5 kg meer dan vorige week. Een gewichtstoename van 6,5%! Is dat goed? Op het internet staan groeicurves voor kalveren, die ervan uit gaan dat een kalf bij de geboorte zeker 40 kg weegt, en de eerste twee maanden zeker een pond per dag groeit....' Lees vooral verder op Herk's blog

Nestje Bouwen

Er liggen zes grote eieren in het nest. Vader Zwaan plukt riet om het nest te vervolmaken, Moeder Zwaan wacht geduldig totdat zij weer op de eieren mag. Vader Zwaan rekt en rekt zijn nek, steeds verder, maar hij gaat niet van de eieren af.

Deze twee zwanen zijn opmerkelijk weinig agressief, dat heb ik wel anders meegemaakt.

Amsterdamse Brug

De Amsterdamse Brug is in reparatie. Er gaat geen verkeer overheen. Het is daardoor heel rustig in de buurt. Er zijn wat hardlopers en wat kuieraars. Ik behoor tot de categorie kuieraars. Van bankje naar bankje. Bloemen kijken. Hoofd leeg laten waaien. Over de rondwandeling van een uur die ik twee uur. Twee stappen heen, één stap terug.

Ik ging naar Bommel om de brug te zien, dichtte Nijhoff ooit. Ik heb nog nooit een gedicht over het Amsterdam-Rijnkanaal gelezen. Het is zo mooi, het verdient een gedicht.

Zeeburgerdijk

Het is de laatste dag van de Eredivisie. Bobby gaat Studio Sport luisteren. Er zijn wel negen wedstrijden. Ik ga wandelen. Het is koud en zonnig.

De tulpen in de berm van mijn dijk lopen op hun end. Zo op hun end vind ik ze op hun mooist, zo vlak voor het afsterven. Niet langer ijdel, niet meer in het gelid, maar wild en open.

Als ik ze fotografeer stopt er een oudere Turkse man op een fiets. Mooi he, zegt hij. Ik lach hem breed toe. Ik vind dat altijd erg fijn, een gewoon dagelijks praatje met een allochtone medemensch. In het kader van 'de waarheid van politiek Den Haag is niet altijd de waarheid van de mensen'. Dat zei die Johan Fretz van de week tegen Gerdi Verbeet: 'Waar jullie in Den Haag over praten, altijd maar de economie, dat is helemaal niet waar de mensen over praten.'

ChongKa

Vandaag hoor ik voor het eerst Koreaanse muziek. De Nederlandse mezzo-sopraan Margriet van Reisen zingt Koreaanse ChongKa-muziek. Uit de opera Words & Beyound van Seung-Ah. 

Die zang bestaat uit strakke, geconcentreerde tonen en is wars van vibrato, emoties en drama: totaal anders de klassieke westerse muziek waar het gebruikelijk is de emoties te vergroten - bestaat een opera niet uit het opvoeren van passie, jaloezie, haat en drama. De zanger in deze ChongKa muziek richt zich niet op zijn publiek maar op wat er in zijn lijf gebeurt.  Deze muziek is muziek die stilte oproept, aanboort en versterkt. Helaas kan ik geen filmpjes of cd's vinden om het te laten horen.

Meer over Margriet van Reisen en haar muziek

Wondere werelden

Wat zijn er toch een werelden waar je geen weet van hebt. Dat is het mooie van het programma Man Bijt Hond, dat ze overal naar binnenstappen en mogen kijken en laten zien. Achter elke voordeur bevindt zich een heel eigen universum.

In de Sint Pieterspoortsteeg is een deur en daarachter leidt een smalle steile trap naar een boeddhistische meditatieruimte. Van de richting Vipassana: dat is inzicht-meditatie. Vandaag is een speciale feestdag en daarom is er een Thaise monnik uit Landsmeer om voor te chanten. De feestgangers chanten onder leiding van de monnik de 'vier edele waarheden' en 'het achtvoudige pad' in het Thais.

Er zitten, begrijp ik, drie Thaise monniken in Landsmeer om de Thaise gemeenschap (vooral Thaise vrouwen die met Nederlandse mannen zijn getrouwd) spiritueel voeding te geven. Deze monnik draagt een oranje robe en oranje sokken (met een roodwitblauw streepje).

Ik doe twee uur mee met de ceremonie, die ruim vier uur duurt. Dan is het wel even genoeg. In plaats van stiekem wegsluipen verman ik mij, groet en dank ik de mensen vriendelijk en verlaat ik het pand weer. Terug naar m'n eigen universum.

Dodenherdenking

Dodenherdenking doe ik ik niet graag op de Dam. Te massaal, te vol, te ver weg. Maar het Ceramplein hier het dichtst in de buurt, waar ook een kleine Dodenherdenking is, is ook 'mijn' plein niet. Ik besluit tot de Hofkerk in de Watergraafsmeer. Daar is een Herdenkingsconcert met het Vocaal Ensemble Duodektet en het Koperblazersensemble van het Nederlands Philharmonisch Orkest. Reenske gaat mee.

Het is onverwacht vol. De pastor vertelt over drie mensen uit de buurt die waren omgekomen, zo maar drie individuelen. Een jongen die van de straat geplukt werd als represaillemaatregel voor het een of ander, een politieman die weigerde Joden op te pakken, en een halfjoodse vrouw die katholiek geworden was en bij deze kerk hoorde. Met een Nederlandse naam, een Nederlands uiterlijk, en veel katholieke vrienden. Ze dacht: ik kom er wel doorheen, maar ze werd voor een paar gulden verraden. Verder is er muziek. Ze zingen en spelen de 'Messe en l'honner du Saint Sacrement' (1945) van Joseph Jongen.  Het duurt heel lang en is heel mooi.