'Ella zingt dit práchtig'

'Wat is het verschil tussen een zangeres en een terrorist?' 'grapt' Bobby. Antwoord: 'Met een terrorist kun je nog onderhandelen.' Ik vind het níet leuk. Buurman zei ook al: 'Je moet niet naar gitaristen luisteren, die zijn alleen maar met hun eigen stukje bezig.' Het zijn wel twee tekenende uitspraken (hoewel uiteraard met HUMOR uitgesproken) die het spanningsveld aangeven, waar wij ons in bevinden. 

Als ik zeg: Ik kan de toon niet vinden, ik weet de begintoon niet, dit is te moeilijk, ik snap dit niet, ik kan dit niet, dit is te laag, dit is te hoog, hoor je dat niet? Dan begint hij gewoon weer welgemoed opnieuw met het intro. Ja, Ella zingt dit prachtig, maar ik ben Ella niet. Mijn liedje kent hij niet. 'Ik heb niets van de Beatles. ik wás niet van de Beatles.' Hij heeft circa 3000 cd's, maar geen een van de Beatles. Dat is heel betekenisvol: in zijn jongensjaren was je van de Stones of de Beatles. En u begrijpt het al: hij was van de Stones. Ik ken die hele tegenstelling niet. 

Maar mijn Beatle-liedje (ik heb het door Spotify toch bij me), hoe quasi-simpel het ook klinkt, en hoe lekker het ook swingt, heeft moeilijke akkoorden. Die kan híj dan weer niet. Zo worstelen we ons door de avond heen. We lachen er wel bij. Dat wel.

Alle muziekboeken van Bobby komen op tafel. Daar heeft hij er ook weer vele tientallen van. Aan het eind van de avond zitten wij om een uur 's nachts met elk een ander muziekboek voor ons dwars door elkaar heen voor onze liedjes uit ons verleden te zingen. Al met al komen we geen steek verder.