Een paar weken geleden werd ik bijkans misselijk van de informatie-overkill. Ik werk de hele dag met een overkill aan informatie en tot 's avonds laat keek ik dan naar de val van het kabinet Rutte, de rondgang van Jan-Kees de Jager, het Kunduz-akkoord (sinds dit weekend Lente-akkoord) en alles daaromheen. Ik keek naar álles, helemaal gebiologeerd. Dat bleek niet gezond.
Nu probeer het niet meer te doen. Ach dat Griekenland, ach die CDA- coryfeeën, ach dat GroenLinks... Morgen is alles weer anders, houd ik mijzelf voor, je hoeft niet alles te volgen.
Maar nu ben ik tegen wil en dank toch weer gegrepen door het fenomeen Tofik Dibi. In zijn jeugdige overmoed wil hij Jolande Sap voorbijstreven. Wat vind ik daarvan? Jullie vragen mij alleen maar naar wat ik op Jolande Sap tegen heb, zegt hij wat ontredderd tegen het journaille, niemand vraagt mij naar mijn inhoudelijk programma. Naar mijn ambities.En daar staat hij dan, met dat heilig vuur, die verlegen blik, die afhangende schoudertjes... Politiek leider.
Nu probeer het niet meer te doen. Ach dat Griekenland, ach die CDA- coryfeeën, ach dat GroenLinks... Morgen is alles weer anders, houd ik mijzelf voor, je hoeft niet alles te volgen.
Maar nu ben ik tegen wil en dank toch weer gegrepen door het fenomeen Tofik Dibi. In zijn jeugdige overmoed wil hij Jolande Sap voorbijstreven. Wat vind ik daarvan? Jullie vragen mij alleen maar naar wat ik op Jolande Sap tegen heb, zegt hij wat ontredderd tegen het journaille, niemand vraagt mij naar mijn inhoudelijk programma. Naar mijn ambities.En daar staat hij dan, met dat heilig vuur, die verlegen blik, die afhangende schoudertjes... Politiek leider.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten