Steen en ik hebben elkaar schatten we in zo'n twee jaar niet gezien. Maar het is onmiddellijk weer goed. In het verleden spraken we altijd af bij pizzeria Rimini in een Leidsedwarsstraat en daarna deden we een afzakkertje bij de een beetje ranzige homobar De Spijker.
Nu heeft Steen een ander concept: we beginnen op het terras van café De Engel van Amsterdam op de Zeedijk en daarna gaan we eten bij de Thai Bird een eindje verderop.Voor mij als tamelijk eenkennige oosterling is dat een heel uitje.
Ik kom nooit op de Zeedijk. Ik herinner me dat ik in 1980 of daaromtrent voor het eerst naar Amsterdam ging, als studentjes zonder geld logeerden we in een WMCA ofzo, daar bij de Zeedijk. Het waren de dieptedagen van de Zeedijk met de meeste junks. Ik wilde niet bangig zijn of overkomen, maar zei toch op een gegeven moment tegen mijn vriendin toen: 'Volgens mij is het hier Niet Pluis'.
Eigenlijk ben ik er sindsdien nauwelijks meer geweest. Het is er helemaal pluis nu. Eten op het Thaise bankje buiten met een Thais bord op schoot is ook heel leuk. We stellen elkaar op de hoogte van de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar. Steen wil praten over waarom werk zo belangrijk is voor hem. En hoe dat dan voor mij is. Maar hoe het was met de Alzheimer en de overstelpende liefde van Mutti en haar overlijden vorig jaar (De Engel van Emmen) vind ik zelf een boeiender verhaallijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten