Het is vijfentwintig jaar geleden dat we oneindig veel projecten organiseerden samen. Dat waren nog eens tijden. Het was de vorige economische crisis in de jaren tachtig. We waren allemaal werkloos maar o zo actief. Wij werkten allebei bij Xantippe, we organiseerden samen de Vrouwenboekenweek. Zij was kraakster, ik huurde. Nu hebben we allebei een mooie baan en en goed inkomen. We lachen allebei om ons cv, dat steevast begint met die tijd met de Vrouwenboekenweek. Daar hebben we alle basis geleerd. Aanpakken. Geen zee te hoog.
We zijn van hetzelfde jaar. We praten over alles, hoe vat je 25 jaar samen? Zij heeft tegenwoordig en al lang een man en dochter. Zij wonen in een jaren zestig doorzonwoning en een tuintje van zes bij tien te Amstelveen. Het ging om het tuintje en om de schoonzus op spuugafstand.
We zijn van hetzelfde jaar. We praten over alles, hoe vat je 25 jaar samen? Zij heeft tegenwoordig en al lang een man en dochter. Zij wonen in een jaren zestig doorzonwoning en een tuintje van zes bij tien te Amstelveen. Het ging om het tuintje en om de schoonzus op spuugafstand.
Ik kijk steeds naar haar, zoveel ouder zijn we nu. Aan wie doet ze me denken? Ze is zo damesachtig, maar ze is ook gewoon Rolien, met wie ik nachten plannenmakend doorgezakt heb. Maar nu ook een bezorgde moeder uit Amstelveen, die enorm kan uitwijden over het fenomeen coma-zuipen onder 14-jarigen. Dat is een onderwerp dat ik alleen van het Journaal ken. Bij haar is het heel actueel.
De volgende keer bij haar, zeggen we, met het hele gezin erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten