Furnas

We kiezen Furnas als bestemming, een vulkaangebied in het midden-oosten van São Miguel. Het is wel een eindje rijden, maar het belooft wat.

Onderweg nemen we in de Toyota Koekblik een lifter mee, een stinkende man, naar blijkt wanneer hij eenmaal achterin de auto plaats heeft genomen. Maar wel praatgraag. Hij heeft 17 jaar in Montreal gewoond, vertelt hij, maar het was hem er te koud. Hij kon niet tegen sneeuw. Hij heeft vrouw en kinderen daar achtergelaten en is teruggegaan naar de boerderij van zijn moeder, waar hij nu 20 koeien houdt. 70 jaar. Wat een levensverhaal moet dat zijn.

Furnas is één grote vulkaanorgie. Met zwavelbaden, geisers, een enorm prachtig botanisch park, het kán niet op. We zwemmen in een warm mosterdgeel zwavelbad. Het bad is een groot loom liefdesnest. Stellen van alle leeftijden en ouders en kinderen hangen ombekommerd om elkaar heen.

Ook her botanische park is prachtig, en de geisers zijn prachtig. Men kan wel in haar hol een boek willen lezen, maar dan mist men wel dit allemaal.

Kopergoudblond

Elke vakantie komt het moment dat je denkt: het haar moest maar eens gedaan. Het oranje wordt met de dag lichter, wat ik leuk vind, en liefst altijd zo wil houden, maar de uitgroei wordt steeds langer en meer. Volgens mij groeien nagels en haren sneller in de vakantie. Dus ergens halverwege komt het vraagstuk kopergoudblond weer op. Dan ga ik het verven en kan het nog bijbleken.

Het is inmiddels donderdag en dus de hoogste tijd. In de dorpen hier hebben de supermarktjes, die de bewoners van het hoogstnoodzakelijke moeten voorzien, doorgaans vier kleuren: bruin, bruin, bruin en bruin. Kastanje, mahonie, walnoten, cacao, ofzo. Je ziet geen Azorese met oranje haar. Ook de hypermercado Continente heeft alleen maar blond en bruin.

Máár: elk stadje hier heeft een Chinees warenhuis. Een marktplaats van de grootst mogelijke zooi bijeen. Alles heel goedkoop. Heel veel. En bij zo'n Chinees in Ponta Delgada ziet nota bene Bobby een doos haarverf in de etalage liggen. Ik probeer aan de Chinese achter de kassa, die al geen Portugees spreekt, laat staan Engels, uit te leggen dat ik haarverf wil in de kleur kopergoudblond. Oranje.

Mij niet begrijpen.

Er wordt van zolder een Portugese vrouw gehaald die de kast met haarverf weet te vinden en verdomd: ze hebben oranje! 3,90 euro. Heel goedkoop, onbekend merk, instructies in het Portugees en Spaans.

Het is denk ik heel erg oud. Als je zo'n doos opent heb je diverse onderdelen en die worden jaarlijks aan het gemak van de gebruikster aangepast. Alles waar je je aan ergert is een jaar later opgelost. Deze flacon is nog van generaties her. Hij hoort voor de helft met vloeistof gevuld te zijn, maar dat is al lang niet meer zo. Eerder een zesde. Dikke drab. Als ik daar de verfcreme doorheen probeer te schudden ontstaat er een klonterige pasta in de kleur donkerzilvergrijs. Dat heb ik nog nooit gezien. Welk risico loop ik? Groen haar? Men moet wat overhebben voor heur haar.

De dikke grijze pasta blijkt maar genoeg voor de helft van mijn hoofd. Met water probeer ik de drab over het hele hoofd te verplaatsen. En als ik het dan onder de (Duitse wonder)douche wil afspoelen wordt het water niet meer warm. Gasfles leeg.

Belevenissen van de hedendaagse vrouw vóór het ontbijt. Waar doe je het voor? Voor jezelf, Lucie Theodora. Bobby, die voor de kóffie (die hij ná het ontbijt nuttigt) vrijwel niets opmerkt, ziet niets.

Plakboek

Vroeger, toen er nog geen moderne communicatiemiddelen waren, maakte ik onderweg plakboeken. In elk dorpje zocht ik naar ansichtkaarten, suikerzakjes, entreekaartjes en een idioot schrift. Elke dag verzamelde ik wat we zagen en deden. Geweldige documenten waren dat. Blijmoedig bladerde ik die dagelijks door: reeds ter plekke en wekenlang nog thuis. Instant nagenieten. Mijn vriend Steen doet het nog steeds op die manier. Ik vraag hem wel eens of zijn man daar niet gék van wordt, want overal moet je winkeltjes in om parafernalia te verzamelen. Maar nee, zijn man vindt het best. Is-ie dan niet blíj met je, trots op je, dat je zúlke leuke boeken maakt! Nee, dat dan ook weer niet.

Het bloggen: Bobby vindt het OK, als ik het maar niet onder het eten doe.

De fotoboeken die ik over de vakanties maak, daar is hij trouwens wel blij mee, die laat hij trots aan zijn moeder zien. Maar daar is door het bloggen een beetje de klad in gekomen. Want dan moet ik ook met de camera foto's maken. Ik heb nog een iPhone 3, en daar is de kwaliteit foto's niet zo goed van. Steen vindt mijn fotoboeken mooi, maar hij vindt dat Bobby en ik méér op de foto moeten. Alleen landschappen en dorpsgezichten is saai. Dus nu maken we elke dag een foto-van-de-dag. Beetje ijdel, vind ik, maar soit.

Maar goed, nu blóg ik dus ook nog. En nu zit ik in een beetje in de knoop. Ons huis van Wolfgang und Martina heeft geen wifi en het dorp is tamelijk ver weg. Ik mag wel bij W und M in de tuin komen, maar ze weten niet wat ze aanbieden! En om met de auto naar het dorp toe te gaan om te bloggen... Er zijn grenzen.

Tot nu toe heb ik hier via 3G geblogd maar dat gaat hard en nu is mijn databundel op, leeg, finito, zo krijg ik via sms te lezen. Dat is dus dat.

Bobby's zus vindt trouwens mijn moderne communicatiemethoden wél leuk, zij heeft op Facebook mij al diverse malen ge-liked. Ik hóór mij elke dag aan Bobby vertellen wie mij nu weer ge-liked heeft. De nieuwe conversatie. Ik vind dat léuk. Jaja, bromt hij dan.

Toch is hij - denk ik - ook wel weer een beetje trots als zijn oude moeder over de telefoon vertelt dat ze al die collagefoto's van Lucie al gezien heeft. 'Wie is die man die op de collagefoto's staat?' vraagt ze. 'Is dat Bobby? O! Ik kon het niet zo goed zien. Ik dacht dat het een andere man was.' Die fotobewerkingen leiden niet tot extra helderheid, nee. Maar wel leuk dat Bobby's zus ze heeft laten zien. Schoonmama meldt ook trots dat ze inmiddels ook zelf haar debuut heeft gemaakt op Facebook en dat een van haar kleindochters haar al na vijf minuten ge-liked heeft. Wat een tijden.

Nu een nieuwe invulling vinden van de laatste dagen van de vakantie. Of, zoals Vinnie suggereerde: alle berichten opsparen.

Gelezen: Julian Barnes, 'The Sense of an Ending'

Indrukwekkend prachtig boek. Een man van in de zestig, met pensioen, al jaren alleengaand/gescheiden, kijkt terug op zijn eerste liefde Veronica eind jaren zestig. Het was zo'n eerste liefde van begin twintig, toen de meisjes nog geleerd werd hun maagdelijkheid te bewaren en jongens seksbelust de grenzen van waar ze wel en niet aan mochten komen aftastten. Andere tijden.

Dit verhaal gaat over Tony en zijn eerste vriendin Veronica. De herinneringen worden van detail tot detail uitgemolken. En op een dag is het uit. En een tijdje later krijgt ze een liefdesrelatie met Adrian, een van zijn vrienden uit zijn dorp van herkomst. Tony is niet blij, en schrijft de twee een brief, en laat dan die geschiedenis dan achter zich. Adrian pleegt na een tijdje zelmoord. Tony komt er niet achter waarom en de geschiedenis verdwijnt uit zicht.

Life goes on en zijn huwelijk, kinderen en scheiding, worden als een rimpeling op - bij wijze van spreken - één pagina behandeld.

Deel twee komt hij weer zijdelings im contact met Veronica. Hij is geintrigeerd, probeert er achter te komen wat er gebeurd is, herinnert zich steeds meer van hun relatie tóen, die niet in het plaatje passen dat hij ervan gemaakt heeft. Je hebt géén idee, zegt ze af en toe. Je hebt géén idee.

Een prachtige steeds beklemmender roman over herinneren, constructen, jeugdobsessies, leeftijd, de levensloop van de mens en wat al niet.

Na regen zonneschijn

Het regent de hele dag, tot 16 uur, voorbij ons 'weiland/gazon' zie je niets dan wolk, en dan ineens trekt de hemel open en is het weer prachtig weer. Meteen heet.

We gaan een eindje toeren naar de dichtstbijzijnde vulkaan en nemen zwem- en wandelspullen mee voor het geval dat.

Het boek 'Sense of an ending' van Julian Barnes is alleen adembenemend prachtig. Omdat ik de hele dag heb zitten lezen heb ik eigenlijk niet zo'n zin in eropuit. Ik voel me een beetje als vroeger, als kind, als ik weer drie boeken van de bibliotheek had gehaald en niets liever wilde dan die boeken lezen. Al die overweldigende natuur: mag het misschien een beetje minder?

Het is een prachtig uitje. En het blijft een dilemma op exotische vakantie: wat te doen met de behoefte aan lezen en in je sop gaarkoken. Ga je daarvoor helemaal naar die prachtige Azoren?

Toyota Koekblik

Op alle eilanden hebben we een huurauto. Omdat deze vakantie iets meer in de papieren loopt dan we gewend zijn hebben we steeds een huurauto categorie A geboekt. Een Hyundai Atos, zeg maar, zo'n auto waarvan je je bij sommige hellingen afvraagt of hij die überhaupt wel trekt.

Op Flores hadden we een Renault Clio (categorie C) en op Faial een relatief nieuwe grote Opel Corsa categorie B). Die laatste twee waren - ook vergeleken met de Celica thuis die ook alweer 15 jaar is - heerlijke luxewagens. 'Opel, wir leben Autos'.

We zijn dus wel een beetje teleurgesteld dat we op São Miguel weer een Toyota Aygo krijgen, knalrood en spiksplinternieuw weliswaar, maar toch. Type Koekblik. Hij rijdt heel schokkerig. Je went er op den duur wel aan, maar nooit helemaal.

Het grootste probleem is dat hij als je wilt wegrijden niet in zijn 1 wil én niet in zijn achteruit. Dat zijn precies de versnellingen die je nodig hebt, zeker als je de dag op een helling begint. En dat doen we, want we wonen en parkeren halverwege een heuvel. Misvhien kunt u zich de taferelen voorstellen in de auto die op een hoek op een helling geparkeerd staat en die niet in zijn 1 wil.

Maar inventief als we zijn hebben we er wat op gevonden, Dus nu is het bij thuiskomen: eerst het Koekblik keren, zodat-ie met zijn rooie neusje naar beneden staat, en in zijn 1 laten staan.

En u ziet het goed: het regent. Het regent pijpenstelen. Al de hele dag. Helemaal niet erg. We hebben een groot terras met afdak en de temperatuur is heerlijk. Ik lees Julian Barnes, 'A Sense of an Ending'.

Senhor Sante Cristo dos Milagres

Omdat het regent gaan we maar naar Ponto Delgada. Volgens Wolgang en Martina móeten we naar de - enige -shopping mall tussen New York en Europa én naar de Continent, de plaatselijke hypermercado. Dat is allemaal niet zo boeiend en verder is hier ook niet zoveel dus gaan we maar kerken bezoeken én het plaatselijke Clarissenklooster.

Religieuze tegels, dat is hier een 'ding'. Alle huizen hebben hier tegels boven de voordeur. Een van de afbeeldingen vond ik net een boeddha, maar het bleek een afbeelding van de Senhor Sante Cristo dos Milagres. Dat beeld, manshoog, is een heel belangrijk ding hier. Het schijnt hier al sinds ca 1530 op São Miguel te zijn. Twee nonnen die het van de Pope zelve cadeau hadden gekregen. Door het jaar heen is het opgeborgen in het Clarissenklooster alhier en jaarlijks vindt er dé grote processie mee plaats. Het beeld wordt dan - feestelijk op een ossenwagen - jaja daar is-ie weer - rondgereden. Al meer dan 300 jaar lang en vinden er wonderbaarlijke genezingen plaats.

In het klooster staat dus dat beeld van Senhor Sante Christo, totaal over the top - en daar knielen en bidden de hele dag mensen voor. In hartstochtelijke devotie. Ik ben diep onder de indruk.

Duitse wonderdouche

We zitten zoals gezegd in een van de drie vakantiehuizen van Wolfgang en Martina en als je de foto's van de verbouwing bestudeert hebben ze eem meesterwerk neergezet. In 1980 was het een ruïne zonder dak. In 1995 was de eerste versie van het huis klaar, wat echter nogal smal en krap was, waarna ze er bijgebouwtjes aan zijn gaan timmeren. Die die later weer zijn gaan verfraaien met natuursteen. Dit alles met een Duitse smaak. De materialen zou je zelf niet uitkiezen, zeg maar. Het meest fascineren is de superdouche, zoeen als ik nog nooit gezien heb en die hoge verwachtingen opwekt qua massagestralen. Wil ik óók, dacht ik meteen, want ik houd erg van douchen. Het valt erg tegen. Het zijn dunne piesstraaltjes, waar ze ook uit komen.

Het Ikea-gehalte is in de zomerhuisjes hier hoog. Ik wed dat we een dezer dagen wel langs de Ikea-vestiging van de Azoren rijden.

Wat ik na de botanische tuin op Faial nu wel jammer vind dat Wolfgang und Martina alleen een soort weiland voor het terras hebben gemaakt. Wel veel uitzicht op de Oceaan, dat is mooi, maar geen beschutting tegen de genadeloze zon. Wat biedt een gevarieerde boemen- en bomentuin veel genot, genoegen, kleuren, geuren, vogels, verrassingen, schaduw, prieeltjes, en wat al niet, in vergelijking tot alléén een grasveld. Ik snap ook dat dit minder werk is en dat daar voor een echtpaar op leeftijd ook wat voor te zeggen valt.

Gelukkig hebben we vandaag weer bewolking.

En ondertussen in Amsterdam...

O! Nu gebeurt inderdaad waar ik al bang voor was... De oppas mailt: 'Wij hebben een probleem met Rooie en Gele met wie het de eerste week goed ging maar die nu dagelijks de boel onder plassen en soms poepen. De studeerkamer, slaapkamer en woonkamer zijn nu meerdere malen aan de beurt geweest. De geur zit nu in de vloerbedekking, dekbed, tassen en bank, we hebben spullen weg moeten gooien. De feromonen, het schoonhouden van de kattenbak, het dichthouden van deuren en het bedekken van meubilair met plastic helpen niet. We zijn nu aan het kamperen in eigen huis en het is erop wachten welk meubelstuk morgen aan de beurt is...' O! O!

Meisjesstrand

Het is vandaag zó heet op São Miguel en er is zo weinig beschutting bij ons huis, dat we tegelijk zeggen: laten we gaan zwemmen. Dat klinkt eensgezind, maar over de bestemming zijn we het niet meteen eens. Bobby wil weer naar zo'n wild poeltje tussen de rotsen,ik wil liever naar iets wat er uit ziet als strand, naar een 'meísjesstrand', zeg ik. Dat heb ik op een foto gezien: bij Mosteiro. Het is tenslotte mijn vuurdoop in de Atlantische Oceaan.

Het 'meisjesstrand' ziet er ondanks het zwarte zand en de zwarte rotsen toch best een beetjegezellig uit: mensen met kleurige handdoeken en parasolletjes. En ze doen beachvolleybal. Universeel strand, zou je zeggen.

Maar die gólven. Eerst zie je ze niet, want er is nauwelijks branding, maar als ze je meenemen de oceaan in of je teruggooien op het strand, dat is ongekend. Je zou er zo bebloed weer uitkomen. Bobby probeert nog aan de zijkanten van het strand bij te snorkelen, maar dat zit er ook niet in. Veel te wild, die Oceaan. Dat heb je op die Jongensstrandjes niet, vertelt hij, die zijn veel beschutter. En zo is er zomaar weer een dag op de Azoren voorbij.

Nu nog een week

We hebben de laatste move gemaakt met de Sata, de regionale luchtvaartmaatschappij van de Azoren, terug naar São Miguel.

Hier huren we een huis tussen de dorpen Candelária en Ginetes, aan de westkant, van het Duitse echtpaar Wolfgang und Martina. Een groot huis met een gazon! Met alles erop en eraan. En uitzicht op de oceaan op het westen, dus dat belooft de komende week een reeks stralende zonsondergangen. Zoveel ruimte voor je twee is wel heel anders dan op zo'n quinta of in een dorp waar - of je het wilt of niet - allemaal leven voorbij komt. Hier is tijd voor uitslapen, lezen en muziek. En af en toe ook hier nog een vulkaan uiteraard...

Schoeisel

De hoogste tijd voor het raadsel van de Timberland schoenen. Het is alweer jaren geleden dat ik ze kocht, nota bene in Wenen, waar ik op werkbezoek was en geen schoenen mee had om uren mee door de stad te lopen. Brave platte schoenen vind ik niks, die doe ik nooit aan, dus zo werden het wandelschoenen in de laagste categorie. Ze zijn uitgesproken onelegant in een operettestad, maar kunnen altijd van pas komen bij de wandelvakantie, moet ik toen geredeneerd hebben.

Ik had thuis ook zwaardere wandelschoenen, maar daarvan moest ik vorige vakantie vaststellen dat de zolen helemaal gladgesleten waren, dus daar heb je op glibberpaadjes niets aan, ook al zijn ze waterdicht. Vandaar dat deze vakantie de Timberlands schoenen mee gaan. Nooit klachten over gehad. Prima wandelschoenen.

Vanaf de eerste keer dat ik ze hier op de Azoren aandoe krijg ik last van zere hielen, enkels en kuiten en wat al niet. Na dag 2 meen ik dat op te lossen met serieuze knelzwachtels die ik koop bij de apotheek te Vesal. De 'enkelsokjes' - waar ik eigenlijk voor kwam - raadde de apotheker mij ten zeerste af. Ik denk nog: wat is er tegen placebo-sokjes, maar laat me overhalen.

Nu heb ik bijna twee weken gelopen met knellende verbanden om de enkels, en dat in die hitte, en pijn in de enkels en hielen en kuiten die niet afneemt. Het is waarschijnlijk dat ik oud en der-dagen-zat geworden ben, concludeer ik treurig. Ik verzet me steeds meer tegen de wandeltochten. Smoesjes.

Maar: zodra ik de wandelschoenen uit doe en de sandalen aan: geen centje pijn meer! Gisteren wandel ik op mijn hardloopschoenen - waar ik nooit meer op hardloop - en is er hélemaal niets aan de hand. Is er gewoon iets mis met die - dacht ik - oerdegelijke Timberlands en niet met mij!

Hondjeswens

Er is op de quinta ook een roodharig hondje. Het is alweer vijftien jaar geleden dat ik gehoor gaf aan de hondjeswens en de tibetaanse terriër Dino in mijn leven kwam. Drie jaar later was het helaas exit-van-alles en ook exit Dino. Het fenomeen poezen is gebleven, ook al is dat ook lastig als je alleen woont. Deze hond loopt mee, springt op schoot, lebbert mijn oren af. Vaag herinner ik we dat dat niet mocht, dat dat dominant gedrag is. De regel van Martin Gaus was duidelijk: 'Er kan er maar één de baas zijn, en als jij het niet bent dan is híj het.' Ik geloof dat ik het weer helemaal fout doe... Maar wel genieten!

Oceaan

Hoe het water is, vraagt Mirjam. De kust. Kun je zwemmen? Het geluid van de oceaan? Kabbelt die of buldert die?

De kust is hoog en zwart. Het is hier echt vulkanisch. Bijna overal stijgen er hoge zwarte rotsen recht omhoog. Soms ligt er onderaan zo'n rots een vruchtbaar stuk grond. Dat heet een 'fajã'. Als het stuk wat groter is ligt er ook een dorp, bij dorpen zijn meestal kleine haventjes en kunstmatig gemaakte zwemplaatsen, met veel grote hoge zwarte stenen, zodat de mensen bij mooi weer kunnen zwemmen en afkoelen.

Ik ben niet zo'n zwemmer. Ik vind dat maar nat. Alleen als het heet is vind ik het fijn afkoelen. Ik ben nog niet in de Oceaan geweest, moet ik bekennen. Alleen een keer met de voeten.

Bobby wel, die gaat elke dag. Hij heeft flippers en een snorkel en geniet erg van poeltjes en van de mensen en de vissen in die poelen. Die vissen zijn erg groot en kleurig. Op Flores heeft hij ook in een vijver onderaan een waterval gezwommen, daar zaten palingen in. Ook al geen aanbeveling, vind ik.

Ik heb tot nu toe geen geluid bij de Oceaan ervaren. Ik herinner me ze alleen aan het tropische strandje te Flores waar de golven die kwamen binnenrollen zo groot waren dat je aan je water voelde dat je er beter niet in kon gaan. Je hoorde de stenen op de bodem bij elke golf grote bewegingen maken. Dat is een machtig geluid. Volgens Bobby zijn in al die zwempoelen de golven toch ook groot en hoog en onverwacht en moet je op je hoede zijn, hoe rustig de Oceaan ook lijkt.

Anam cara

Een heel ander boek: 'Anam Cara. Mystiek uit de Keltische wereld' door de Ierse dichter/priester/filosoof John O'Donohue. Ik kocht het een paar weken geleden in de abdij te Egmond. Heel mooi en wijs en breed maar bijzonder moeilijk na te vertellen. 'Anam cara' betekent 'zielsvriend'. Het is een prachtig boek over verbondenheid, van mensen met elkaar, met de natuur en de kosmos. Over lichaam en geest en zielen. Over licht en duisternis. Hij is heel poëtisch, elke zin is mooi en raak. Hier in de grootse natuur van de Azoren kun je daar er iets meer van ervaren dan in de drukte van het stadse bestaan.

Capelinhos Vulcano

Is het mooi weer, vragen de mensen. Nee het is wel warm maar geen mooi weer. Het is zó mistig en vochtig dat we maar niet gaan lopen en een rondje Faial gaan rijden. 50 kilometer lang is de provinciale weg om het eiland en er zijn diverse bezienswaardigheden en miradouro's om te stoppen. De grootste bezienswaardigheid in de vulkaan Capelinhos in het Westen, die in 1957 13 maanden lang gespoten heeft en een geheel dorp bedolven. Nu is er een fascinerend zwart spooklandschap over.

Voor het eerst vergeet ik mijn iPhone mee te nemen, dus pik ik ditmaal maar wat plaatjes van internet...

Zondagmorgen

Weer de H. Mis gemist. Ik slaap niet goed en word soms 's morgens geradbraakt wakker. Zoals vandaag. Ik blijf heel stilletjes liggen, in de hoop dat ik een gat in de dag mag slapen en vooral geen grote indrukwekkende vulkaanwandeling hoef.

Gelukkig lijkt Bobby vandaag ook niet al te ambitieus, of hij doet het om mij te ontzien, en kunnen we stilletjes de tijd in de tuin met het katje van deze quinta doorbrengen.

Castelo Branco

Zo heet het plaatsje waar wij verblijven, ten oosten van Horta, waar onze beeldschone Quinta das Buganvília staat. Het is een niksig dorp, misschien was het ooit wat, maar nu is het doorsneden door én een landingsbaan én een vliegveld én een provinciale weg. Het bloemrijke landgoed loopt theoretisch tot aan de Oceaan, ware het niet dat daar die landingsbaan tussen gelegd is. Het heeft een eigen tunnel onder de landingsbaan door. Zal wel deel van de afkoopsom geweest zijn. Het is stikdonker in die tunnel en er zijn verrassende hoogteverschillen, dus je er niet zonder zaklantaarn in.

De mensen die de quinta nu runnen zijn hartstikke aardig. Ze komen uit Lissabon en huren het sinds vijf maanden. Met al dat land is het niet te betalen om het te kopen. Zij is architecte van beroep en doet nu de was en de kamers. Haar man houdt van vissen en had een droom... Zo kwamen ze hier. Zoals die dingen gaan.

Vandaag doen we qua wandelen niet veel meer dan een ommetje - door de tunnel onder de landingsbaan door langs en oceaan en dan via de provinciale weg terug. Wat is er veel te zien. De gewassen. De dieren. De tuinen. Zoals hoe ze hun ossen verwennen! Met drie soorten groen per os.

Hoogtevrees

Veelzeggend, welk plaatje je plakt en welk verhaaltje je vertelt. Op Facebook werkt 1 beeld beter dan het samengestelde plaatje, geloof ik. Die ik daar plak is grootser heftiger, indrukwekkender, die heeft maar 1 blik van de toeschouwer nodig.

Zo'n wandeling van 3 uur is meer dan 1 beeld, die is een aaneenschakeling van allerlei ervaringen. Niet alleen het weer (het maakt nogal uit of je in de brandende zon loopt of midden in een koude wolk, tussen de koeien of dat je verdwijnt in een diep struikgewas hortensia's).

Maar bij de Caldeira is de heftigste ervaring dat ik last krijg van hoogtevrees, dat smalle strookje pad met links en rechts een helling steil naar beneden. Hoogtevrees heb ik niet vaak, maar als je het krijgt is het heftig verlammend. Onberedeneerbaar. Niet te relativeren. Bang een misstap te doen en in de afgrond te storten. Door angst steeds slechter in evenwicht.

Gelukkig kom je met een helpende hand een eind.

Caldeira

Na de vroege vlucht van Flores terug naar Faial doen we eerst een grote dut. Wanneer we eindelijk weer boven Jan zijn is er ineens puf voor de Caldeira, de grote vulkaan van dit eiland. Je kunt om de krater heen lopen in 2,5 à 3 uur. Het is zulk warm weer dat we tegen Henks adviezen de regenjassen uit de wandelrugzakjes gooien.

Fout. Want een wolk op die berg weer! We lopen drie uur lang op 1000 meter hoogte in een enorme mist. Een smal padje waarbij het links en rechts fors naar beneden gaat. Met af en toe hortensia-bossages waar je u tegen zegt en koeien en paarden die aan de kant moeten. En ineens is de zon weer terug. Weer een nieuwe onuitwisbare indruk.

Quinta das Buganvilias

Ik voel me wel een heel erg bevoorrecht mens met deze vakantie. Wat is drie weken oneindig lang, en door al die verschillende eilanden en onderkomens en auto's en uitzichten, zoveel indrukken om te herkauwen.

En we zijn pas op de helft. Het nieuwe onderkomen op Faial heet Quinta das Bugainvilias en ligt in een soort botanische tuin. Weliswaar ligt het direct aan de landingsbaan, maar tot nu toe hebben we daar nog niets van gehoord. Het is hier (in tegenstelling tot Flores) stralend weer en moordend heet. Onder de weldadige schaduw van de bougainville wachten we tot het eerste idee komt: een vulkaankrater of een zwemstrandje... Of allebei natuurlijk.

Nieuw poezenvriendinnetje

Hoe zou 't met Rooie en Gele zijn? Hier doen we meteen nieuwe poezenvriend(inn)en op. Deze is heel dun en na één schoteltje magere melk héél aanhalig.

Casa di Vigia

Tot slot eten we de laatste avond op Flores mooi en heerlijk biologisch in Casa di Vigia. Dat is een stuk aangenamer en smakelijker dan de traditioneel Azoriaanse restaurants, waar je doorgaans een stuk vis krijgt, die gelardeerd met tien tenen knoflook in een diepe plas olie drijft. Met drie grote geschilde aardappelen. Bij dit biologische restaurant is alles even eenvoudig en verfijnd. En niet vet. En veel leuke attributen om naar te kojken zoals vissengordijnen en hulpstukken voor ossenwagens.

A foggy day

Het is raar weer vandaag. Bewolkt en heel warm. Benauwd. Geen zuchtje wind. We gaan een eindje toeren naar Santa Cruz, aan de andere kant van het eiland. Het is geen mooi plaatsje en ook nog eens in zijn geheel doorsneden door de landingsbaan.

In het 'binnenland', de bergen, hangt een lage wolk. Daar is het zo

mistig dat je nog geen tien meter ver ziet. In Santa Cruz is het weer zonnig en moordend heet. In een binnenhaventje zwemmen de kinderen van het dorp. Bobby gaat ook en geniet van de vissen als in een tropisch aquarium. Ik griezel teveel van het geglibber der algen en wieren en blijf laffig aan de kant. Zwetend en wel.

Dan ondernemen we de tocht door de mist weer terug. Thuis hangt de wolk net boven ons huis. Het uitzicht op de Altantische Oceaan is gelukkig onverminderd prachtig.

Iglesia

Van buiten zijn die kerken en pleinen ervoor met zwartwitte lijnen allemaal prachtig, maar binnen hebben ze bijzonder weinig charme. Doe mij de Griekse kapelletjes maar. Deze kerk in Santa Cruz heeft wel vijf beelden van de Lijdende Christus met kapotgestoken ingewanden en kapotgeslagen knieën. Ik zet ze allemaal op de foto maar gooi ze later weer weg. Wat zul je ermee?

We maken elke dag een foto van elkaar. Bobby zet mij altijd onderin het hoekje.

Failliet

Ik denk nauwelijks aan het werk, maar zie natuurlijk wel de nieuwsbrieven langskomen. Het nieuws van gisteren maakte me wel van slag. Uitgeverij Maarten Muntinga failliet. Het is geen onderwerp voor mijn blog, zou je zeggen, maar toch ook weer wel. Daar zit ik nu met mijn Kobo en mijn iPad, terwijl ik ook pocketjes mee had kunnen nemen... Bobby en ik hebben het er uitgebreid over. Maarten Muntinga was in de economische crisis van de jaren tachtig een uitkomst voor lettervreters als wij. Die kon je met de uitkering wel betalen, die kon je elkaar cadeau doen, een Rainbowpocket was altijd goed. Je had er meters van in de boekenkast staan. Goede kwaliteit literatuur, bedoel ik dan. Het zag er lekker uit, en lag lekker in de hand, en ging niet stuk op reis. De tijden zijn veranderd.

Woensdag moerasdag

Vandaag doen we de wandeling bij de moeraskratermeren. Het ene heet Lagoa Comprida, het andere Lagoa Funda en dan heb je ook nog een soort van droge krater die heet Caldeira Seca. We doen niet de hele wandeling, maar alleen het platte stuk. Dat lijkt op het eerste gezicht een makkie, maar nu blijken er nieuwe hobbels op de weg: we zijn in een zompig moerasgebied terechtgekomen. Elke stap is een nieuwe poging om natte voeten te voorkomen.

Maar als je daar eenmaal doorheem en overheen bent zijn de vele tinten geel en lichtgroen (mossen) in dit gebied onvoorstelbaar prachtig.

Dana

Vanwege de gewoonte om op reis waar mogelijk concertjes aan te doen, komen we terecht in een restaurant van Duitsers langs de weg van Lajes naar Fajã Grande. Eten kunnen we er niet, want alle tafeltjes zijn al gereserveerd, daarvoor moeten we maar naar de pizzeria in de haven van Lajes. Maar daarna zijn we welkom.

Drie jongeren, twee Amerikaanse en een Franse, twee met een gitaar en een met een soort mandoline, en een droom het te gaan maken in de muziek. Het is heel lief. Hoe zal ik het zeggen. Lief. Ontroerend. Als fenomeen. Puur. You name it. Maar ze zijn zo bleu, hebben weinig uitstraling, weinig volume, weinig charisma... Teksten als 'Sisters... Your my salvation' uit de mond van een klein baaraapje. Of een eindeloos herhaald 'You and me...'

Dana de blonde Amerikaanse heeft de luidste stem en zij straalt iedereen om de beurt persoonlijk aan. Dat werkt wel een beetje. Maar al met al zijn ze denk ik beter op hun plek aan een kampvuur.

Er is daar veel hippy-publiek. Jonge hippy's. Die zijn hier best veel. Maar sommige toeristen (Duitsers) praten steeds luider door de zachte muziek heen, zodat je nóg minder hoort. Na een uur wil ik wel graag weer weg.

Fajã de Lopez Vaz

Heel het eiland Flores hangt onder een dichte wolk, maar volgens de aanwijzingen van Henk is het op het zuidelijke puntje van het eiland bij Lajes das Flores tropisch en altijd mooi weer en laat hij daar een wandeling geregeld hebben. Een heen en weertje langs de kust.

Tussen de meest bizarre vulcaanvormen door rijden we in dichte wolken naar het 'tropisch microklimaat'. Af en toe stoppen we onderweg bij een 'miradouro' voor een foto. Er moet van deze reus wel weer een echt fotoboek komen.

Diep in mijn hart hoop ik dat het rechte lijntje de op kaart een horizontaal heen en weertje als wandeling betekent, maar mooi niet: het is 300 meter stijl naar beneden en weerom omhoog. En dat is behoorlijk veel en zwaar en eindeloos. Beneden is er natuurlijk een beloning: een schitterend vruchtbaar stukje land (fajã) met bananenplantagetjes en een zwart strandje waar de oceaangolven op aan komen rollen, gigantisch, eindeloos. Het lijkt wijzer er niet in te gaan. Henk van Stap waarschuwt in zijn begeleidend schrijven ook voor 'sterke onderstromen'.

Fajã Grande (Flores)

Het is het allemaal waard geweest. We zitten op een zwart lavastrand op het meest westelijke puntje van Europa ergens tussen Lissabon en New York in een nieuw restaurantje van een jazz-liefhebber (pianomuziek van Ellis Marsalis) en het is hier allemaal even geweldig. Hoge zwarte kusten met watervallen, prachtige bloemen, een vulkaanlandschap dat ook aan de Schotse Hooglanden doet denken, uitzicht op zee, op de ondergaande zon. Het einde van de wereld.

En zo is het óók

Terwijl we wachten en wachten en wachten heb ik alle tijd om collages te maken. Dit is de laatste dag op de quinta van Maria en Eleufterio op San Jorge. Het laatste dagje niksen daar. Heerlijk kookte zij ter afsluiting voor ons. De locale wijn van Pico is ook niet te versmaden. Of we reclame voor hen willen maken, want ze zijn alleen in juli en augustus volgeboekt. Natuurlijk! Alleen kan ik pas thuis een linkje maken.

Op reis

Door de hurricane is het vliegverkeer enorm in de war. Dientengevolge hangen we urenlang op en om het vliegveldje van Horta (Faial) op weg naar Flores. Omdat we een trek-vakantie hebben met niet al te beste aansluitingen zijn er wel veel van die reis-dagen. Je kan zeggen dat 'reizen' als vakantie-concept boeiender is dan 'vakantie', maar het is ook wel eens afzien. Zoals vandaag. Bloedheet is het ook nog.

Een aantal Nederlanders hier in Horta vroeg ons: Bent u hier op vakántie? Leek mij logisch. Maar er blijken meer mogelijkheden voor Nederlanders: of ze zeilen en liggen in de haven, of ze wonen hier. Bij de plaatselijke Chinees (héérlijk vers eten met veel groente voor de verandering) treffen we een echtpaar dat na tien jaar zeilen nu hier definitief is neergestreken. In een huis. Vanwege de schoonheid van de natuur en de eenvoud en traagheid van het bestaan. Dat heb je niet op de Cariben, de Canarische Eilanden of Madeira.

En wij maar wachten.

De volgende ochtend

Wanneer ik om half twaalf te bedde ga is er nog steeds niets aan de hand. Op het nieuws zie je reporters en burgemeesters in gele zeiljacks te Ponta Delgada, in afwachting van de dingen. Heet van de naald. Ik vind het wel jammer de orkaan te missen, maar ik val om van de slaap en daar valt niet meer tegen te vechten.

De volgende ochtend schijnt de zon en kijken we naar een kalme zee. Op het journaal een reporter in geel jack voor een omgevallen boom. 'Bel maar naar de receptie dat we nog altijd onder het bed liggen met het matras over ons heen en of het al veilig is om te komen ontbijten', grapt Bobby.

De receptionist kan alleen vertellen dat de vluchten vandaag vertraagd zijn.

Gelezen: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry

Als je nog eens een cadeau moet geven en je weet niet goed wat: dan kan ik 'De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry' tippen. Door Rachel Joyce, uitgegeven door De Bezige Bij. Een onverwacht en diep ontroerend boek. Over liefde en onvermogen, over tredmolens en daar uitstappen. Over geloof en vertrouwen en gewoon maar doen. Over geven en ontvangen. Over met open ogen de ander zien en zonder oordelen luisteren.

Een 65-jarige man krijgt op een ochtend een brief van een vroegere collega waarin staat dat zij in een hospitium ligt en binnenkort overlijdt. Hij knutselt een tekst op een anzichtkaart en wil die naar de post brengen en besluit dan dat hij het haar gaat brengen. Dat hij gaat lópen, ruim 800 km, en dat zij moet blijven leven tot hij er is.

Zijn vrouw is ontzet maar ook weer niet. Hij belt haar elke dag om te zeggen waar hij is, maar verder zijn het nietszeggende telefoontjes.

Zijn leven komt in partjes voorbij. Hij ontmoet allemaal vreemde mensen, voert kleine gesprekjes, slaapt eerst in hotels maar als het geld op raakt slaapt hij buiten. Een ware pelgrim. De lezer volgt hem op zijn wonderlijke tocht en ook de ontwikkeling van zijn vrouw die thuis ook steeds meer uit haar schulp kruipt. Wat er in hun leven is gebeurd dat zij zo uit elkaar gegroeid zijn komt maar heel traag boven water.

Hij wordt op een gegeven moment een cultfiguur met allemaal volgelingen, wat doet denken aan de film Forest Gump.

Een aaneenschakeling van bijzondere momenten, heel ijl en heel aards tegelijk. En het komt ook nog goed aan het eind. Voor wat het waard is: ik had er regelmatig tranen bij in de ogen. Lijkt me echt stof voor een succesvolle fee good movie!

Ik heb het gelezen in een hotel op de Azoren in afwachting van een hurricane.

Onraad

De liftboy van het viersterrenhotel levert op alle kamers geruststellende brieven van de directie af. Dat we er een hurricane aankomt en dat we vanaf zondagavond binnen moeten blijven en de ramen dicht. Hoe zit dat dan met onze vlucht morgenvroeg? Hoe lang duurt een hurricane? Moeten we nog een etmaal in dit wezenloze hotel blijven?

De receptioniste geeft iets meer uitleg. De hurricane wordt nu om 03 uur op San Miguel verwacht, en drie uur eerder hier op de Pico-Eilanden. Sommige mensen zeggen dat de hurricane hier niet komt, maar deze dame is overtuigd van wèl.

De luchtvaartmaatschappij Sata, zegt ze, geeft geen informatie over vluchten van morgen. Daarover kunnen we morgenvroeg bellen.

Verder is het hier ontzettend zondag en iedereen hangt ontzettend om.

Vier sterren

Vanwege geen vlucht van San Jorge naar Flores, en geen aansluiting tussen de boot van San Jorge naar Faial en de vlucht naar Flores, heeft Henk van Stap ons in Horta Faial een volgende wezenloos viersterrenhotel aan zee geboekt. Maar de bedden zijn goed.

Horta is geloof ik dé havenplaats voor zeilers die de Atlantische Oceaan oversteken. Er zijn hier veel maritieme genoegens te beleven, voor wie van maritieme genoegens houdt.

Vandaag ga ik lezen: er heeft zich op de e-Kobo weer een bijzonder mooi boek geopend: 'De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry', door de Engelse Rachel Joyce. Alwéér een boek over een oudere man, nu een 65-jarige, pas gepensioneerde. Hij gaat op een dag 800 kilometer lopen, van Zuid- naa Noord-Engeland, ongeoefend. Zijn hele leven komt langs en hij heeft allemaal kleine bijzondere ontmoetingen.

Tropische storm

Deze foto is van het AD. We staan bij de pont, ik heb mijn anti-zeeziektepilletje genomen, maar ik vrees het ergste. Toen we wakker werden was het nog windstil, maar hier in de haven wakkert de wind aan...

Tropische storm op komst?

'Tropische storm trekt richting Azoren', sms-t Zwager4, 'let even op het weerbericht'. We hebben geen internet op de quinta dus ik snel naar Maria. 'Are we facing a tropicl storm?' Jaja, nee nee, er wordt wat geheenenweerd. 'Máándag', zegt Maria's dochter. 'Not here,' zegt Maria beslist. 'Not here. Other islands...'

Morgenochtend gaan we naar het eiland Faial, met de boot. We gaan een dag en logeren in hoofdplaats Horta, om dan maandag weer door te vliegen naar het westelijke Flores. Horta (op Faial dus) wordt in de (Duitse) reisgids wel de 'Perle der Azoren' genoemd.

Paradise

In Nederland is het tropisch, lees ik in m'n parkje, en is iedereen bang dat Roemer de volgende premier gaat worden. Hiet gaat dat allemaal behoorlijk langs ons heen.

Huiskapel

Op het terrein van onze Quinta staat een kapelletje. De deur staat open. Je mag er geloof ik altijd in. Wat zou de geschiedenis ervan zijn? Nu staat het er, maar het was vast een 'ding' van een voorouder.

Ik mag dan mijn eigen eclectische kapelletje aan de Zeeburgerdijk hebben, met een tekening van een bloed wenende Maria, een Mariabeeld van de heilige Fatima, een liggende boeddha, een chinese godin, en een tekening van een whirlende soefi, dat tevens galerie, is, èn logeerkamer, en drooghok... Maar al die functies scheiden zou ook mooi zijn.

Een kapelletje aan de Vecht. Ik zou er elke dag een uur (of twee) kunnen zitten en naar muziek luisteren. Of naar de stilte. Hier te Velas San Jorge luister ik in het kapelletje naar prachtige barok-muziek: het Miserere van Allegri, allerhemelst gezongen door de groep A Sei Voci. En de vogeltjes kwinkeleren er tussendoor. Zo is het leven goed.

Saudade

Zaterdag. Morgen gaan we weer verder. Vandaag mogen we een dagje niks. Voor de vakantie heb ik slechts drie Portugese zangeressen op de iPhone gezet: Cristina Branco, Dulce Pontes en Mariza. Muziek van de Azoren kon ik in de gauwigheid niet vinden, behalve dan traditionele volksmuziek met veel banjo's (bij wijze van spreken). Zal aan de eigenaresse Maria wat muziektips vragen. Zij is wel van de wereld. Haar dochter (26) woont in Lissabon, haar zoon (25) in de USA. Dan kan ik dat later vandaag in de Jardim da Republica via Spotify proberen te vinden.

De Fado is dé muziek die ik ken. De vertolking van hét Portugese levensgevoel 'saudade', diepe diepe melancholie.

Gisteren aten we in een heel goed leuk restaurant Fornos de Lava in Santo Amaro, een dorp verderop, in alle gidsen aanbevolen. Er stonden een vrouw en haar dochter in de bediening en een oude vader/pater familias in de keuken. Dat hij van koken en zijn succesvolle zaak houdt straalde hij helemaal uit. Een levensgenieter. Alles was goed, behalve het totale gebrek aan levensvreugd bij moeder en dochter. Of dat nu net vandaag was of saudade was of een familiedrama met een dominante vader en dochters en kleindochters die niet anders konden dan onwillig maar toch in zijn voetsporen gaan? Mooi beeld / materiaal voor een film.

Waarom vind ik dat eigenlijk mooi? Vraag ik mij nu af. Waarschijnlijk omdat melancholie hier zo zichtbaar is. Bij ons is zijn de mensen vaak of opgewekt actief of depressief. Melancholie is een beetje uit, lijkt het wel.

Faja's

Wandeling 2 heet de mooiste te zijn van San Jorge. We lopen van het hooggelegen windmolenpark Serra do Topo diep naar beneden naar Faja dos Cubres via Faja da Caldera de Santo Cristo. De wandeling is behalve mooi ook heel pittig. We beginnen op zo'n 700 meter en dalen zigzaggend over geitenpaadjes af naar de Atlantische Oceaan. Schitterend, men kan niet anders zeggen, al moet men heel vorzichtig voetje voor voetje stapje voor stapje zo'n pad af, dat deels stemig deels drassig is. Voor de beginnende wandelaar best heftig. Heb inmiddels bij de apotheek enkelzwachtels gekocht, omdat ik de wandelschoenen mee heb genomen in plaats van de bergschoenen. Ik was het even kwijt maar nu weet ik het verschil weer: de enkels. 't Is dat ik zoveel foto's gemaakt heb dat ik nu weer weet dat t zo prachtig was, want welbeschouwd kijk je de halve tijd naar de grond en naar je voeten.

Gelukkig is er halverwege zo'n wandeling altijd weer de genade van een waterval.

Quinta do Canavial

Ons eerste onderkomen, Quinta do Canavial, is piitoresk - of laten we zeggen: het wás ooit pittoresk - maar we zijn wel tevreden. Het doet t in elk geval goed op de foto's. Het zijn aardige mensen. Er komen allemaal wandelaars, beetje OSM. Het uitzicht hier bestons ooit uit lege grazige weiden, op de foto's aan de wand te zien, nu is er een voetbalveld met kunstgras en een lelijk nieuwbouwwijkje. Niet naar kijken, is het devies.

Er zijn wat ongemakken, maar die neem je maar voor lief. Zo is het bed niet meer dan een twijfelaar met een wiebelig springveren matras, wat niet fijn is als een van beide niet meteen de slaap kan vatten. Er is niet elke dag diner en als je het 's morgens niet vraagt kun je het 's avonds wel vergeten.

Wel is er op loopafstand een schitterend zwart privéstrandje en daar vergeet je alle lelijkheid onmiddellijk en wil je alles weten van de geologie van de Atlantische Oceaan die ooit deze eilanden van de oceaanbodem heeft doen opstulpen.

Jardim da Republica

Velas. De mensen komen zitten op het bankje bij de volière in de Jardim da Republica omdat daar een gratis wifi-punt is. Ik vind dat mooi. Dan hebben ook burgers zonder dure abonnementen en arme toeristen hun virtuele leven zonder al te veel gedoe voortzetten. Het is hier leuk. De regen die sinds gistermiddag viel is weer gestopt. Gelijk is het heel warm.

Bobby is snorkelspullen kopen en ik heb enkelverbanden en anti-zeeziektepillen aangeschaft. Allemaal placebo, en reken maar dat het helpt.

Wijsheid

Ik heb ook gelezen in de interviewbundel 'Wijze mannen & wijze vrouwen' van Susan Smit. Wijsheid, wie wil dat nu niet? Haar wijze mensen zijn geen mensen van wie ik gauw een boek zou lezen, maar ik vind het wel interessant om kort in hun gedachtengoed ingewijd te worden. Het boek is een bundeling interviews. Susan Smit gaat op bezoek en doet verslag van haar bezoek. Jane Goodall die ontdekte dat gorilla's net zulke intelligente, emotionele en sociale wezen zijn als mensen. Prinses Irene die zich met de energieen van flora en fauna verbindt, Byron Katie met een simpele levensfilosofie dat je je gedachten moet omdraaien, Xaviera Hollander als ultieme plezierbelever...

Het is wel onderhoudend, maar niet dwingend. Ik ben niet heel erg enthousiast. Het zijn magazine-interviews, niet perse op informatie-overdracht gericht, want het gaat elk verhaal ook uitgebreid over Smit zèlf, en haar hekserij en haar ijdelheid. Misschien moet je uit zo'n boek een verhaal per week/dag lezen en dan wegleggen en erover herkauwen.

Wat is wijsheid? That's the question. Hoe kan ik als stadsbewoner met een drukke intellectuele baan mij nu als Irene met de bomen verhouden? En de kosmische energieen? Moet ik boom uitzoeken in het Flevopark om mij mee te bevrienden? Zelfs hier op de Azoren temidden van overweldigende natuur verkeer ik in een toeristenstramien: we gaan ontbijten, wandelen, uit eten, naar de supermarkt.

Het liefst doe ik helemaal niets. Lezen, tekeneb, muziek luisteren. Net als thuis. Je gaat toch niet maar de Azoren om helemaal niets te doen? Een beetje te lezen en te tekenen? Dan kan je net zo goed naar Egmond aan Zee!

Misschien wil ik wel net zo lief naar Egmond aan Zee. Wat een erge gedachte hier te Sao Jorge. Misschien is het wel wijsheid. Van der Kwast vind ik in elk geval veel wijzer dan Smit.

Kwast

Gelezen: 'Giovanna's navel' van Ernest van der Kwast. Ook weer op de Kobo. Heel mooi. Ik kocht het niet eerder vanwege de omslag: een foto van jeugdige weelderige zanderige vrouwenbillen, ik kon geen verband bedenken tussen die foto en zijn vorige door zo mij zo gewaardeerde boek 'Mama Tandoori'.

Dit is een bundel verhalen over tachtigjarige mannen. Mannen zonder vrouw. Ze hebben nooit een vrouw gehad, of ooit wel een kort moment of ooit van een gedroomd. En nu is het levenseinde bijna daar. Het maakt niet uit of ze groots en meeslepend leefden of allesbehalve. Ze waren appelplukker, conducteur op een kabelbaan, industrieel. Er is in de verhalen het heden, er zijn de beelden uit de jeugd, en die van de eeuwigheid van het werkend bestaan. De verhalen spelen in Italië en in Zuid-Tirol, waar Van der Kwast zelf ook woont. Ik vind het mooi, het is wat het is en dat was het dan.

Het laatste verhaal vertelt over het leven van een Nederlandse schrijver die in Zuid-Tirol komt wonen en dan windt dat leven zich af tot het einde wanneer hij tachtig is. Mèt vrouw, die ondanks alles bij hem gebleven is.

Ik vind het mooi zoals Kwast spiegelt en bespiegelt, zo ontzettend tussen de regels door en toch niet ingewikkelder dan nodig. Ik zie hem in dat dorp met de oude mensen praten, hun verhalen tot zich door laten dringen, ze optekenen en zichzelf ermee vergelijken.

Ponta dos Rosais

De eerste wandeling naar Ponta dos Rosais is prachtig. De spieren zijn behoorlijk ongeoefend en moeten nog even wennen, overal duiken pijntjes op maar na een uur of wat is dat gelukkig over. Wind en de luchten zijn - zoals voorspeld - zeer afwisselend. Prachtig prachtig prachtig, de wonderlijk afwisseling van grazige weiden en puntige rotsformaties. tot een wolk alles bedekt en wij geen vijf meter meer kunnen zien. Uiteindelijk redt een Portugese familie ons en brengt onze kletsnatte zelven naar de auto.

Velas

We zijn gearriveerd te Velas (op het eiland San Jorge) en kunnen nu na het welkomstdrankje, welkomstbroodje en welkomstkaasje gevoeglijk instorten.

Na het instorten gaan we Velas in, wat de 'hoofdplaats' is hier, maar het is behoorlijk uitgestorven.

We hebben wel een geweldig hotel, of meer een 'quintas', wat dat moge wezen. Iets van agricultura. Er is in en om de quintas veel weelderig groen met vijgenbomen, hazelnootbomen en - als ik het wel heb - kappertjesbomen. Ik heb nog nooit kappertjes in een boom gezien. Verder bloeien hier uitbundig hortensia's en oleanders.

De strandjes zijn zwart.