O Isis!

Mijn vriendinnen en ik zijn in de fase aangeland dat onze zussen oma's worden en in die hoedanigheid tot volle bloei komen. Wij waren altijd 'tante' en dat vonden we ook leuk. Nu moeten we weer herijken.

Te Den Bosch is op Margs verjaardag behalve Margs zus ook dier dochter met weer háár dochter, ofwel Margs áchternichtje Isis. Oúdtante zijn we nu, giechelen we, en dat klinkt werkelijk naar niets! Die achternichtjes schrikken zich bovendien vaak dood van oudtantes.

Isis is helemaal niet bang voor mij. Ze is anderhalf. Zij heeft oranje krullen en is helemaal gebiologeerd door de mijne, en mijn gympen, en mijn bril. De fascinatie is geheel wederzijds. Mijn eigen achternichtjes ken ik niet zo goed, behalve dan via Facebook, waar hun moeder bijna alle dagen even onweerstaanbaar plaatjes en uitspraken van ze post. 

Isis blijkt vlak bij mij in de Watergraafsmeer te wonen. O! Roep ik op een onbewaakt moment: mag ik je oma zijn? Oma Lucie? Het klinkt een beetje als een oneerbaar voorstel.

Marg is jaloers dat Isis zo op mij is en denkt nu over een oranje pruik en bril.