Indrukwekkend prachtig boek. Een man van in de zestig, met pensioen, al jaren alleengaand/gescheiden, kijkt terug op zijn eerste liefde Veronica eind jaren zestig. Het was zo'n eerste liefde van begin twintig, toen de meisjes nog geleerd werd hun maagdelijkheid te bewaren en jongens seksbelust de grenzen van waar ze wel en niet aan mochten komen aftastten. Andere tijden.
Dit verhaal gaat over Tony en zijn eerste vriendin Veronica. De herinneringen worden van detail tot detail uitgemolken. En op een dag is het uit. En een tijdje later krijgt ze een liefdesrelatie met Adrian, een van zijn vrienden uit zijn dorp van herkomst. Tony is niet blij, en schrijft de twee een brief, en laat dan die geschiedenis dan achter zich. Adrian pleegt na een tijdje zelmoord. Tony komt er niet achter waarom en de geschiedenis verdwijnt uit zicht.
Life goes on en zijn huwelijk, kinderen en scheiding, worden als een rimpeling op - bij wijze van spreken - één pagina behandeld.
Deel twee komt hij weer zijdelings im contact met Veronica. Hij is geintrigeerd, probeert er achter te komen wat er gebeurd is, herinnert zich steeds meer van hun relatie tóen, die niet in het plaatje passen dat hij ervan gemaakt heeft. Je hebt géén idee, zegt ze af en toe. Je hebt géén idee.
Een prachtige steeds beklemmender roman over herinneren, constructen, jeugdobsessies, leeftijd, de levensloop van de mens en wat al niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten