Zaterdag. Morgen gaan we weer verder. Vandaag mogen we een dagje niks. Voor de vakantie heb ik slechts drie Portugese zangeressen op de iPhone gezet: Cristina Branco, Dulce Pontes en Mariza. Muziek van de Azoren kon ik in de gauwigheid niet vinden, behalve dan traditionele volksmuziek met veel banjo's (bij wijze van spreken). Zal aan de eigenaresse Maria wat muziektips vragen. Zij is wel van de wereld. Haar dochter (26) woont in Lissabon, haar zoon (25) in de USA. Dan kan ik dat later vandaag in de Jardim da Republica via Spotify proberen te vinden.
De Fado is dé muziek die ik ken. De vertolking van hét Portugese levensgevoel 'saudade', diepe diepe melancholie.
Gisteren aten we in een heel goed leuk restaurant Fornos de Lava in Santo Amaro, een dorp verderop, in alle gidsen aanbevolen. Er stonden een vrouw en haar dochter in de bediening en een oude vader/pater familias in de keuken. Dat hij van koken en zijn succesvolle zaak houdt straalde hij helemaal uit. Een levensgenieter. Alles was goed, behalve het totale gebrek aan levensvreugd bij moeder en dochter. Of dat nu net vandaag was of saudade was of een familiedrama met een dominante vader en dochters en kleindochters die niet anders konden dan onwillig maar toch in zijn voetsporen gaan? Mooi beeld / materiaal voor een film.
Waarom vind ik dat eigenlijk mooi? Vraag ik mij nu af. Waarschijnlijk omdat melancholie hier zo zichtbaar is. Bij ons is zijn de mensen vaak of opgewekt actief of depressief. Melancholie is een beetje uit, lijkt het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten