Vanochtend heeft de ochtendstond helemáál geen goud in de mond. Heb een zwaar hoofd en géén zin. Ik probeer nog wat pianospel - om 07.15 uur - om een beetje in the mood te komen, maar het mag niet baten. Gedisciplineerd als ik ben verlaat ik toch om 07.45 uur het pand. Terwijl ik langs de fiets loop denk ik: Grr. Ik ga niet met de fiets.
De bolide staat helemaal aan het eind van de dijk. Onderweg passeer ik een sujet dat wat hulpeloos bij zijn barrel staat. Oud krot, zou hij mij horen denken, als hij gedachten zou lezen. Maar zijn sensoren staan niet aan. Wanneer ik wegrijd gaat hij midden op de weg pal in de weg staan en houdt hij mij aan. Zijn auto start niet. De wegenwacht komt niet. Ja, dat had ik allemaal al lang gezien. Grr.
De bolide staat helemaal aan het eind van de dijk. Onderweg passeer ik een sujet dat wat hulpeloos bij zijn barrel staat. Oud krot, zou hij mij horen denken, als hij gedachten zou lezen. Maar zijn sensoren staan niet aan. Wanneer ik wegrijd gaat hij midden op de weg pal in de weg staan en houdt hij mij aan. Zijn auto start niet. De wegenwacht komt niet. Ja, dat had ik allemaal al lang gezien. Grr.
Dat is wel een mooi keuzemoment: òf toe geven aan het sjagrijn en hem omrijden, òf over mijn eigen schaduw heen te stappen en hem te helpen. Toch maar goed doen, al is het ditmaal niet helemaal van harte. Zuchtend stop ik en sla ik de klep open. Mijn motor loopt gesmeerd, maar zijn accu start nog steeds niet. En nog niet en nog niet. Grr. Langzaam neemt het sjagrijn weer de overhand en zeg ik: Meneer, het spijt mij, maar ik moet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten