Gelezen in 2014

Vorig jaar dacht ik dat ik weinig gelezen had en bleek ik 38 boeken gekocht en gelezen te hebben. Nu weet ik zeker dat het dit jaar veel minder was. Er is meer vrije tijd in Facebook, bloggen, films en tv-series gaan zitten. Ben een beetje gespannen wat de uitkomst zal zijn. Het is minder dan vorig jaar, maar het valt weer reuze mee. Ik ben in 2014 niet helemaal verfacebookt, ik ben nog best een beetje belezen.

1. Jesús Carrasco, De vlucht, Meulenhoff
2. Ton Jorna en Julika Marijn, Altijd Etty, inspiratiebron voor een rijk innerlijk leven, Ten Have
3. Arie Boomsma, Troost, CPNB
4. George Schouten, Expeditie geluk, Nieuw Amsterdam
5. Klaas Smelik en Janny van der Molen, Ik zou lang willen leven, Het verhaal van Etty Hillesum, Balans.

6. Frank Westerman, De moord op de boekverkoopster, Fosfor
7. Jan Arends, Keefman, De Bezige Bij
8. Jan Siebelink, De blauwe nacht, De Bezige Bij
9. Hans Warren, Geheim Dagboek 2001, Bert Bakker
10. Midas Dekkers, De kleine verlossing of de lust van ontlasten, Atlas Contact

11. Jan Juffermans, Magisch Utrecht, A.W.Bruna
12. Gerard van Weezel e.a., Droomkunst 1900 2000, WBooks
13. Emma Hooper, Etta & Otto & Russell & James, Podium
14. Bertrand Larssen, Helweek, Boom
15. Jeanette Winterson, De schemerpoort, Atlas Contact

16. Rachel Joyce, De dag dat de tijd stil stond, De Bezige Bij
17. Slaters Sussex
18. Beatrix Ruf e.a., Marlene Dumas, Stedelijk Museum
19. Peter Middendorp, Vertrouwd voordelig, Prometheus
20. Karen Armstrong, De wenteltrap, De Bezige Bij,

21. Bert Natter, Begeerte heeft ons aangeraakt, De Bezige Bij
22. Riitta Konttinen, Helene Scherfbeck, Kerber Christopgh Verlag
23. Fred Leemen e.a., Raoul Dufy - 1877-1953, Toth
24. Selva Almada, Het onweer, Meulenhoff
25. Ian McEwan, De kinderwet, De Harmonie

26. Anselm Grün en Walter Kohl, Was uns wirklich trägt. Über gelingendes Leben, Herder Verlag
27. Adriaan van Dis, Ik kom terug, Atlas Contact
28. Szilárd Rubin, Een korte geschiedenis van de eeuwige liefde, Van Gennep
29. Isa Hoes, Kompas, CPNB

Hannah

Hannah Arendt. Natuurlijk ken ik haar naam. Duits-Amerikaans-joods filosofe. Maar eigenlijk blijft mijn kennis daarbij. Reenske heeft een film over haar gekocht, van Margaretha von Trotta, met haar steractrice Barbara Sukowa als Arendt. Zullen we samen kijken?

Sommige recensies zijn enthousiast, andere helemaal niet. Zo noemen ze het een Hannah-Arendt-voor-beginners. Nou ja, in die categorie val ik wel.

De film zoomt in op het Eichmann proces in 1961 in Israël. Hannah Arendt reist daar naar af om er verslag van te doen. Zij ervaart Eichmann een bureaucratische klerk, iemand die alleen deed wat hem opgedragen werd. Die zich niet schuldig voelt aan wat er met de Joden gebeurde. Hij heeft geen jood gedood. Hij deed alleen wat hem opgedragen werd... Arendt, filosoof, beschrijft wat ze ervaart aan Eichmann, vooral zijn klerkerige middelmatigheid. Zij werpt de vraag op of er wellicht niet minder joden vermoord zouden zijn als de joodse leiders niet zo keurig meegaand waren geweest. En de hele joods-Amerikaanse wereld valt over haar heen.  

Her is vooral interessant om de historische figuur en haar onafhankelijke geest. Filmisch is het allemaal geen hoogstandje. Jaren vijftig intellectuelen rokend in discussie in de huiskamer of op faculteit. Arendt die veel knuffelt met haar echtgenoot. Maar wel interessant om gezien te hebben en over na te deken waarom Von Trotta voor een film over deze vrouw kiest. Zij vrrfilmt sindsde jaren tachtig levens van beroemde opstandige vrouwen, zeer uiteenlopende historische figuren als Rosa Luxemburg, de gezusters Ensslin, Hildegard von Bingen.

Schaaltje ogen

Huilende madonna's, engelen en heiligen tekenen is een  van mijn onbegrijpelijke hobby's. Dit is de Heilige Lucie, ofwel Santa Lucia, Lucia de Syracuse. Syracuse ligt op Sicilië. Er zijn diverse afbeeldingen van haar, maar deze - van Domenico Beccafumi (1521) - vind ik de mooiste. Op alle afbeeldingen draagt Lucia een schaaltje met ogen.

Wikipedia verhaalt:  Lucia leefde in de tijd van de christenvervolgingen door de Romeinse keizer Diocletianus (284-305). Zij was de dochter van een Romeins burger in Syracuse, maar zij was haar vader op jonge leeftijd verloren. Haar moeder Eutychia, leed al vier jaar aan dysenterie. Lucia en haar moeder brachten eens een nacht biddend door bij de tombe van de christelijke heilige Sint Agatha, de beschermheilige van Catania. Aan het einde van de nacht verscheen deze voor Lucia in een visioen,  en voorspelde haar dat zij de glorie van Syracuse zou worden. Haar moeder genas op dat moment op wonderbaarlijke wijze en regelde vervolgens een echtgenoot voor haar dochter. Lucia had echter Christus als bruidegom gekozen en wilde eeuwig maagd blijven. Zij haalde haar moeder over het huwelijk niet door te laten gaan en de bruidsschat onder de armen te verdelen. De beoogde echtgenoot kwam daar achter en hij gaf Lucia als christen aan bij de magistraat. Deze verzocht haar een offer aan de keizer te brengen, wat ze weigerde. Daarop werd ze veroordeeld tot tewerkstelling in een bordeel, maar de wachters konden haar niet afvoeren, ook niet nadat men een ossenspan had ingezet. Later probeerde men haar levend de verbranden, maar ook van de brandstapel leek Lucia geen last te hebben. Daarop werd ze met zwaardsteken om het leven gebracht. De fatale wond zou zijn toegebracht door met een zwaard door haar hals te steken.

Een andere legende verhaalt hoe Lucia haar ogen verloor. Een heidense minnaar dong naar haar hand. Hij maakte haar een compliment over haar mooie ogen, waarna ze haar ogen uitstak en hem deze toezond op een schaal, met de boodschap haar verder met rust te laten. Op wonderbaarlijke wijze bleef ze in staat te zien.

Afscheidstournee

Heerlijke wandeling door Amsterdam Zuid: het Vondelpark, de Schinkelbuurt en weerom. Plezier hoeft niet ver weg, dat kan ook heel goed om de hoek. Met het Flevopark heb ik het ineens een beetje gehad, ik ga weer verderop. Vandaag wandelen we vanuit Wills huis. Ook dat is deel van de sentimental journey, de afscheidstour. <

Ik geloof dat die nu echt begonnen is. Alle fietstochtjes naar het Nieuwe Meer en het Amsterdamse Bos, de wandelingen met Dino, de opvoeringen in het Openluchttheater, de geitenboerderij, de wandelingen om de Bosbaan, het boottochtje met Peter & Martin door deze sluizen propvol Amsterdamse bootjes, het fenomeen pieremachochel. Snif...

Een nieuwe vriendin

Ik doe een sentimental journey zo aan de eind van het jaar: in mijn uppie naar de nieuwe film van François Ozon: 'Une nouvelle amie'. Hij draait in de Movies, in mijn oude buurt, waar ik zo veel naar de film ben geweest, alle jaren van mijn Amsterdamse leven. Ik vind het te ver fietsen, maar bus 22 rijdt ook naar het Haarlemmerplein.

François Ozon, ik heb veel van hem gezien. Vrouwelijkheid is zijn thema en dat heeft hij ook hier weer op een onnavolgbare wijze uitgewerkt. Prachtig, totaal onvoorspelbaar en toch geloofwaardig. Zeer ontroerend. 

Over onverklaarbare grote liefdes, over de grenzen van de sekses heen. Over grote verlangens die buiten de normale orden vallen. Over subculturen waar daar dan weer plaats voor is. Over de onverklaarbaarheid van de liefde. Over fe liefde die alles overwint. Over gewone mensen die op excentrieke mensen vallen en vice versa. Over verbeeldingskracht die alles een beetje mooier of erger maakt dan het is.

Mooie film weer. François Ozon, he did it again.

Russische vriendin

'Hoe is het met je Russische vriendin', vroeg Hani501 op Derde Kerstdag. De Kaukasische, was het eigenlijk. Het was goed dat ze dat vroeg. Daar moet/wil ik nog wat mee.

Dus vandaag app ik Zukhra of ze toevallig zin heeft in samen iets doen. Een museum, of bij mij eten... Ze is ziek, helaas, appt ze terug. Graag in 2015 weer elkaar zien. Er is ook goed nieuws: ze is inmiddels Nederlandse geworden. Ze heeft haar 'ceremonie' gehad. Ik krijg meteen drie foto's.

Zukhra hoort zeker in mijn Jaaroverzicht 2014. Dat - ondanks alle gedoe op het werk en met de nieuwe huis - mijn oog en aandacht ineens op de deze vrouw viel en ik haar uitnodigde voor een lunch. Gulheid en gastvrijheid maken gelukkig. Weg uit het eigen gemiezemuis. Dat is wel een van de bevindingen van dit jaar geweest.

Zwager M. vindt het een beetje een Dominee Gremdaat-verhaal.

Vorderingen

Naar de Chinees

Ik wil graag naar het event China Light in de Hortus Botanicus bij de Uithof. Bobby vindt het een goed idee.  Let's do it.

Het event is open van 18u tot 21.30u. We zijn er al rond 18.15u. Tot mijn verrassing staan er daar in de vrieskou vele honderden mensen te proppen voor het hek, allemaal extended families, veel huilende baby's, maar de hekken gaan maar niet open.  Geen official met een verklaring. Rare associaties heb ik bij een lijdzame menigte bij een hek.

Na een half uur afwachten besluiten we maar weer weg te gaan. Maar wij zijn de enigen die vertrekken. het publiek blijft maar toestromen. Waar komen al die mensen vandaan? Hoe weten zij van dit event? Is het een aanbieding van De Telegraaf? De Libelle? De ANWB? Het doet me erg denken aan ons music-for-the-millions-concert precies een jaar geleden in Ziggo Dome. Ter troost - we houden allebei erg van lichtjes en van Chinees - gaan we maar uit eten bij het beroemde Utrechtse Chinese restaurant 'Paradijs' aan het Vredenburg. Mmm.

Wandafwerking

Ik vertel te Woudsend dat stucadoor Dennis nog een keer langskomt met stukjes Spachtelputz en Barok sierpleister. Vanwege dat die kwestie nu eindelijk de wereld uit moet en de opdracht officieel gegeven. Komt de Stucadoor op zondag? Waarom op zondag? Hij kon zondag en dinsdag. In het kader van de kerstvakantie en van gebeurd-is-gebeurd. Voor Dennis zijn hele gezin is het fijn als hij die omzet van 2015 weer binnen heeft.

Spachtelputz of sierpleister, that's the question. De kwestie speelt al veel te lang. Ik vind alles niet mooi en Bobby zegt dat ik maar moet kiezen. Maar dan moet je wel kiezen.

Inge heeft spuitwerk in haar huis. Dat was indertijd het goedkoopst geweest. Als we het maar niet glad doen, vindt zij. 

Mijn negatieve associatie met Spachtelputz dat je er je armen en benen aan openhaalt. Dat is de fantasie van een tweejarige, vindt Hani501. En sierpleister, is dat granol? dat moeten we echt niet nemen. Dat hadden in de jaren zeventig onze ouders. Het is duidelijk: Woudsend is voor Spachtelputz of spuitwerk. 

Nacht

Ligt het aan mij en aan de ouder wordende ogen? Ik vind door de nacht rijden steeds enger. Zeker door de Friese nacht. Wat is het daar donker. Als je je grote licht niet aandoet zie je geen flikker. En de weg van Woudsend naar Lemmer kent een aantal vervaarlijke bochten en bruggen.

Ik ben naar Woudsend om aldaar weer een graantje mee te pikken van het huiselijk geluk van Hani501 en de haren. Dat zijn de vrouw des huizes  Inge, de ossen Willie drie en Gerrit, de paarden Hayke, Melvin en Chrissy, de katten Chick en Chucky, de honden Roeschka en Quincy. En dan nog een schare kippen. 

Willy Drie, dat hele kleine stiertje, is inmiddels een enorm gevaarte geworden. Hij heeft gezelschap gekregen van een nieuwe nu roodharige os Gerrit, die ook al omvangrijk is. Maar wel kleiner. 

Dia is er ook. Zij logeert te Woudsend. Wat een licht en warmte en vriendschap en saamhorigheid op het Friese platteland. We doen een rondje goede voornemens. Mijn goede voornemen is in 2015 mijn goede humeur te bewaren. Dia vindt dat heel boeddhistisch.

En dan weer terug door het nachtelijk stikkeduister naar de Randstad. Pas vanaf Hilversum is de snelweg verlicht. 

Het is een rare wezenloze dag, Derde Kerstdag. Trouw heeft en een fotospecial aan gewijs. Gezinnen en studentenhuizen die groepsgewijs samen rondhangen. 

Net als ik te Utrecht de lift in stap gaat de telefoon. Bobby maakt zich al zorgen waar ik blijf. De nacht in donker en het is ijzig koud. Wij hebben geen dierschare, maar wij hebben de eindeloze tv-serie The West Wing, waar we weer drie afleveringen van zien.

Christmas Pudding

Dit is de Christmas Pudding van juffrouw Wannee. Het toetje. Die moest 3 uur au-bain-marie. 

Het is een geweldig Kerstdiner van 1910.  We beginnen met een garnalencocktail, dan een heldere kippensoep, vervolgens varkenshaasje met spruitjes en kastanjes, en tenslotte dus de Christmas Pudding. Daar zit de sukade in. En appels, bruine suiker, zelfrijzend bakmeel en eieren. nootmuskaat en kruidnagel. Erg lekker.

Het etentje is een hommage aan vriendschap en buurschap. We deden altijd half om half Amsterdamse en Utrechtse vrienden, maar  de vrienden uit Utrecht kunnen dit jaar niet. Wel zo behapbaar nu. 

Omdat Bobby de hele middag en avond alles voorbereid en gekookt heeft, zeg ik dat ik de afwas doe, Die is onmenselijk groot. Daarna ben ik ongeveer dood. 

Eeuwige liefde

Zondag was ik bij boekhandel Zwart op Wit in de Utrechtsestraat, om kerstboeken te kopen. Het was er heerlijk ouderwets druk, vertelde de boekverkoper. Mensen stonden in de rij voor de kassa met stapels boeken. Komen we weer terug van het digitale leven? Gewoon weer lekker stil met een boek op de bank? Ik kocht drie boeken, Rachel Joyce voor Schoonmama en voor mij zelf twee totaal onbekende schrijvers. Fascinerend welke snik boeken kunnen raken dat je ze oppakt en meeneemt. Het zal wel een combinatie van foto en titel zijn, en de Hongaarse naam. Een snik naar de eerste liefde, de eeuwige liefde die niet eeuwig bleek te zijn. De tweede en de derde ook niet, trouwens. Maar dit terzijde.

Dit is een roman uit 1963. Auteur: Szilárd Rubin. Hij vertelt het verhaal van het opgroeien van de Hongaarse Tilla (m) en Orsi (v) in de periode 1945 tot vele jaren later, als de liefde al lang voor bij is. Hongarije is bevrijd door de Russen, die er langzaam maar zeker het communistische regime opleggen. Het boek verscheen oorspronkelijk in 1963. Het kreeg niet veel aandacht, maar na de dood van Rubin ineens wel.  In 2009/2010 is het in vele landen herdrukt. Wonderlijk fenomeen, zo'n herontdekking. Er zijn zoveel miskende schrijvers. Door de eeuwen heen. Moeten die allemaal erkenning? 

Maar is een mooi boek. Het leven dat zich herneemt in de jaren na de oorlog. Jongeren willen leven, zijn toekomstgericht. Er wordt niet veel aandacht aan de oorlog besteed, wel aan feestjes en ontluikende liefdes. Door de vele totaal onbekende Hongaarse namen en plaatsnamen  en landschapsbeschrijvingen is het heel exotisch. Ooit was ik met Zus4 te fietsen in Hongarije, om het Balatonmer en naar Boedapest. Dat was nog in de tijd van het Ijzeren Gordijn. Ik vond het Balatonmeer vrij saai. Nu zwemmen de jongelui in dit boek in het Balatonmeer.

Het gaat over de eerste liefde. Het gedoe van de jongens en de meisjes. De studie. De toekomstverwachtingen. Wordt het allemaal anders omdat de dromen van achttienjarigen uiteindelijk niet haalbaar zijn? Omdat bijna iedereen uiteindelijk eieren voor zijn/haar geld kiest en de zekerheid van een een burgerlijk bestaan met baan en huis etcetera verkiest boven de chaos van het niet lukkende kunstenaarsbestaan? Heeft het te maken van het steeds verder opdringende communistische systeem? O weemoed weemoed bovenal. Terwijl zij kiest voor een nette communistische man kan hij haar niet vergeten en loslaten. Grote gevoelens. De oude vrienden hebben ook geen zin meer in zijn gelamenteer.  Oude liefdes. Mooi geschreven. 

Stille ochtend

Wat Kerst voor mij vooral Kerst maakt is de muziek. Omdat we dit jaar de Kerstnachtdienst overgeslagen hebben en Schoonmama niet van muziek houdt, besteed ik Tweede Kerstochtend eerst maar eens aan het prachtige album Stille Nacht van het Berlijnse RIAS Kammerchor. Bobby had er een recensie over gelezen in Trouw. Hij had de cd nog willen kopen in Maassluis waar nog een respectabele cd-winkel schijnt te zitten, maar toen had ik hem natuurlijk al lang op Spotify te pakken. 

Prachtige rijke muziek. Heerlijk om zo stil op de bank te zitten en te luisteren.

We hebben dit koor een paar jaar geleden horen en zien optreden in de Geertekerk, toen Muziekcentrum Vredenburg nog in de verbouwing zat en het de Oude Muziek uitbesteedde aan andere zalen. Dit koor stond twee weken geleden nog in het Concertgebouw in Amsterdam, en daarna in grote zalen Milaan en Perugia.

Kleuren

Dit is weer een mooie mandala geworden, al zeg ik het zelf. Ik heb Isa Hoes' Kompas uit, net als dat Kerstverhaal van Hendrik Groen een heel dun boekje. Het is het geschenkboekje van de komende Maand van de Spiritualiteit, en vind ik erg mager. Dan ga ik maar weer kleuren.

Deze kerst erg rustig en vredig. We doen geen kerkdienst. Schoonmama zit de hele dag aan tafel in Rachel Joyce te lezen. 'Het is zo vloeiend geschreven, ik kan niet stoppen,' zegt ze. Ik vertel over Hendrik Groen met zijn dagboek uit het bejaardenhuis, dat ik het heel bijzonder vind maar dat mij dat niet echt iets voor haar lijkt. O nee, beaamt ze, dat wil ik echt niet lezen. Een verzorgingshuis, dat is mijn grootste nachtmerrie. 

Zo vieren wij vrede op aarde. Vrede althans te Maassluis. Elders op de wereld is dat een stuk minder.

Herinneringen

Wandelingetje naar het Hoofd te Maassluis. Dat is het havenhoofd, neem ik aan. Er is een nieuwe voetgangers- en fietsersbrug gekomen en kunst. Ondermeer een trap met namen gebaseerd op een boek met jeugdherinneringen de Maassluise schrijver Maarten van Buuren.  

Er komen beduidend meer markante schrijvers uit Maassluis dan uit Emmen. 

Kerstverhaal

Voor de fans van Hendrik Groen (Pogingen iets van het leven te maken) is er een kort winterverhaal uitgebracht dat heet Zalig uiteinde meneer Lisowski. Deze persoon woont ook in een bejaardenhuis en merkt dat hij dementerend is. Hij wil euthanasie en bewandelt daar alle mogelijke officiële wegen toe, maar een zacht levenseinde zit er voor hem niet in. Dus bereidt hij zijn hardere levenseinde voor, en wel minutieus. Zijn laatste persoonlijke bezittingen naar de vuilnis, de laatste 300 euro naar het dieren-asyl, de goudvis in het aquarium, de route naar het dak voorbereid. Bijna houdt een Turkse schoonmaker hem tegen. Het is heel precies en droog opgeschreven. Geen sprake van golven emoties of wanhoop.

Over de eenzaamheid in het bejaardenhuis. En van het einde van het leven. In zijn eerste (dag)boek schrijft Hendrik Groen over een vriendenclubje in dat bejaardenoord, die samen leuke dingen doen en voor elkaar zorgen, en dat veel andere bewoners stinkend jaloers zijn. Deze meneer Lisowski noemt het clubje een keer, maar hij hoort er duidelijk níet bij.

Erg mooi. Kan het aanbevelen. Ik lees ergens een recensie van een lezer die het eerste boek té would be lollig vond en dit echt mooi. Daar kan ik bij aansluiten. Je las van mensen die dat eerste boek schaterend hebben zitten lezen. Ik helemaal niet.

Kerstavond (2)

Sinds viijf jaar geleden op Kerstavond Schoonpapa overleed zijn wij elke Kerstavond gevieren bijeen: Bobby, neef RikDeBoer, Schoonmama en ik. 

Onze jaarlijkse Kerstavond  is een echt oud-Hollandse avond met oud-Hollandse hapjes. Nootjes in kleine bakjes. Dan komen alle oude familieverhalen uit de oude doos. Op een gegeven moment gaat schoonmama naar bed en dan blijven wij jongelui (resp 53, 55 en 57 jaar) over voor de afterparty. De foto appen we de familie rond.

Kerstavond (1)

We gaan maar 30 uur naar Maassluis, maar toch heb ik een koffertje vol tijdverdrijf mee. Boeken, tekenspullen, koptelefoon. Dit alles voor het vredig bijeen zitten. Iedereen in een hoekje met haar/zijn boekje. 

Schoonmama - die tegenwoordig naar eigen zeggen alleen nog streekromans leest, 'echte' literatuur valt haar zwaar - geef ik De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry van de Britse schrijfster Rachel Joyce. Ik verwacht dat het helpt, dat het over een tachtigjarige gaat, en dat het als feel good aanbevolen wordt. 

Zelf begin ik eerst maar eens met een kerstmandala. Het is meteen heel genoeglijk.

Sukade

Kerstboodschappen

Het is bijzonder fijn dat de winkels tegenwoordig tot 22 uur open zijn. Als ik me nog herinner hoe dat met de Kerstboodscahppen ging... Dagen proppen in de Lindeman, en dan ook nog drie keer terug omdat je ingrediënten was vergeten.

Zo door de jaren heen kook ik / koken we / doorgaans drie etentjes: een thuis en twee bij de moeder en/of de schoonmoeder. Dit jaar kookt Schoonmama zelf weer met kerst, haar befaamde familieorecept Groene-met-Witte, dus dat scheelt er een. En vanavond Kerstavond bij haar doen we even gewoon stamppot andijvie met spekjes, maar alleen al voor die tweede kerstdag is het boodschapen een hele excercitie. Bobby heeft een traditioneel Kerstdiner uitgekozen uit de Wannee. We gaan om 21 uur naar de AH in de Watergraafsmeer. De winkel is ruim en leeg. 

Nu hebben we alleen nog geen tamme kastanjes en geen sukade. Maar waar haal je dat soort ingredienten?  Ik heb een hele fietsroute uitgestippeld. De toko aan de Insulindeweg, de Turkse supermarkt Genko aan de Javastraat, de EkoPlaza aan de Van Swindenstraat, een delicatessenzaak aan het Beukenplein... Of ik ga eerst naar de C1000 in winkelcentrum Brazilie. 

Terug naar het nest

'Je bent opgegroeid in Emmen, maar woont nu in het westen van het land. Stiekem kriebelt het. In Emmen is het zo gek nog niet. Daar speelt regiomarketeer Dènis Assen op in met een terug-naar-het oude-nest'-campagne. Rond de Kerst komen veel jonge mensen terug naar Emmen om hun familie te bezoeken. Onder hen oud-inwoners die Emmen missen. Op de toegangswegen naar Emmen komen daarom spandoeken te staan met de tekst 'Driving home for Christmas'. Mogelijk geeft dit oud-Emmenaren die terug willen verhuizen, net het laatste zetje om de knoop door te hakken.'zo lees ik bij RTV Drenthe.

Het is op Radio 1. Wel grappig om deze opgewekte Emmenaar te horen. Aan Oud-Emmenaren hoef je niet uit te leggen hoe leuk Emmen is, meent hij, die weten dat uit hun jeugd. Heeft hij er wel eens over nagedacht waarom al die oud-Emmenaren weg zijn gegaan?

Het liedje van Daniel Lohues 'Ik kom hier weg' begeleidt de campagne.

>

Moeders

Cas nam het vrijdag desgevraagd voor me mee. Het is hun bestlopende titel dezer dagen: de nieuwe Adriaan van Dis. Ik luister graag naar de man, maar ik moet bekennen dat ik nog nooit een Van Dis heb gelezen. Waarschijnlijk ten onrechte. 

Wat een prachtig geladen boek is dit Ik kom terug. Het gaat over het laatste levensjaar van zijn moeder, die alle geheimen van haar leven, en dat zijn er nogal wat, te beginnen bij de Eerste Wereldoorlog op het Zeeuwse platteland waar zij geboren en getogen is. Dan een Indische verloofde en een aantal eenzame jaren in de rimboe van Nederlands Indië; de internering tijdens de Japanse bezetting, een nieuwe geliefde na de 'bevrijding' die geen bevrijding was, de boodschap dat haar echtgenoot vermoord was bij de Birma-spoorlijn, en de repatriëring naar Nederland met een nieuwe man, drie bruine dochters een baby.

De baas spelen, iedereen van haar lijf houden en geen van die geheimen delen, dat was haar overlevingsstrategie. Daar moet haar inmiddels 65-jarige zoon zich mee verhouden. Maar nu ze ver in de negentig is wil ze haar levensverhalen vertellen, dat hij die opschrijft, op voorwaarde dat hij haar pillen bezorgt voor een zacht levenseinde. Wat hij belooft, maar waar hij niet in slaagt.

Adembenemend, dit proces en de manier Van Dis dit opschrijft. De chaotische verhaallijnen, de dwingende telefoontjes, de eisen, en hij kan zich niet onttrekken, hij beweegt mee. Prachtig rijk van taal, van vertellen en mystificeren, wat zijn moeder met hem doet doet hij met de lezer.

Tegelkenner

Omdat het hele sanitaire tegeltraject nu op zijn gat ligt gaan we nu met een frisse blik bij de tegelhandel aan het Zeeburgerpad kijken. Dat heeft een heel ander assortiment dan de tegelhandel in Utrecht. Dat klopt, bevestigt de tegelhandelaar, er zijn grote regionale smaakverschillen op het gebied van badkamertegels. Dat Bobby geen antracietgrijs wil dat kan hij helemaal begrijpen, zelf heeft hij het er helemaal mee gehad en hij kan verheugd vaststellen dat de laatste tijd de mensen weer wat speelser gaan. 

Ik wist niet dat het zo fijn kon zijn om met een tegelkenner over tegels te praten.  We leggen er een paar neer die allemaal wel kunnen: een houten tegel, een zandtegel en granito tegel. Als we de vloertegel gekozen hebben gaan we verder met de wandtegel. 

Dat we er niet eentweedrie uitkomen en het even willen laten sudderen, dat begrijpt de tegelhandelaar helemaal. 

Kerstversiering

Ter troost voor van alles wil ik graag Indiaas koken en dus nodig ik Cas uit, die veel tijd in India heeft doorgebracht en Indiase geschiedenis studeert. Hij kan en komt graag genieten van mijn linzensoep en kip jalfrezi. Die linzensoep is heerlijk maar zo machtig dat we haast geen kip jalfrezi meer op kunnen.

'Waarom heb jij geen kerstversiering?' vraagt hij verbaasd. 'Ik heb nooit kerstversiering', antwoord ik stellig. 'Waarom niet?' 'Dat weet ik niet.' Na een minuut of wat realiseer ik me echter dat ik dan wel nooit een kerstboom heb, maar wel degelijk twee kerststerren voor voor het raam. De ene cadeau gekregen van Will, de ander gekocht te Woudsend. En een klein blankhouten gefiguurzaagd kerststalletje.

Tijdens het eten ga ik de kerstsfeer zoeken, maar kan ik ze nergens vinden. Hoe Kan Dat Nou? Gelukkig spoort Bobby ze op. En nu zitten we zoals heel Nederland in de pre-kerstsfeer. Hoe kon ik dat vergeten?

Dirigeren moet men leren

In mijn fotomapje van de iPad vind ik een plaatje van Spike. Blijkbaar heb ik dat gisteren gezocht en bewaard, wat ik in alle hectiek van het werkende bestaan alweer was vergeten. Ik had nog nooit van Spike gehoord, hij is een Haagse rockster. Ach, er is zoveel wat ik niet ken en weet.

Reenske kijkt al weken naar 'De Maestro', een serie waar bij acht BN-ers in een afvalrace strijden om de eer de beste dirigent te worden. Een format van het gefuseerde Avrotros. 

Ik kijk niet veel tv, een beetje nieuws en achtergronden, soms een stukje DWDD of Pauw, één soap en soms ter verstrooiing een oude sitcom. Ze keek als ik thuis was blijkbaar in haar kamer op de laptop naar de serie. Al die weken/maanden dat ze hier nu woont kijken we nooit samen tv. Nu zie ik de aankondiging van de finale en stel ik voor: zullen we samen kijken? RTL-presentator Carlo Boszhard en deze Spike van Zoest strijden om de titel. 

Dit is echt bijzonder gezellig, leuk en leerzaam. Klassieke muziek for the millions. Je krijgt een béétje een idee wat zo'n dirigent moet doen en kunnen, hoe hij een muziekstuk helemaal tot in alle vezels moet kunnen en kennen, hoe hij zo'n orkest door de partituur heen voert. Dat het zonder dirigent echt niet lukt. Dat een beetje met de armen zwaaien geen dirigeren is. 

Het is een openbaring deze twee amateur-dirigenten fanatiek te zien strijden. Hun trotse ouders/geliefden - zo te zien allemaal tamelijke vreemden in de wereld van de klassieke muziek - mee te zien leven. Heel leuk. O jé, nu zal ik toch niet aan alemaal van die BN-series verslaafd gaan raken? 

Kerstpakket

Al jaren heb ik geen kerstpakket gehad, dus dat is een enorme verrassing. Wat zit er in, vraag ik je office manager die het georganiseerd heeft. Jongenseten of meisjeseten? Lekkere dingen, zegt ze. Thuis pak ik hebberig de doos uit en er zit enorm veel in. Het houdt niet op. allemaal dingen die ik absoluut niet wil eten. Reenske mag eruit kiezen wat ze wil en dan zet ik gauw de doos op de gang. Ik stel mij voor dat alle buren er wat uit meenemen.

Vijf minuten later ga ik nieuwsgierig kijken en dan is de hele doos al weg. Dat had ik niet verwacht.

Nu stel ik me almaar voor hoe dat gegaan is. Iemand kwam de trap op, zag die doos, plukte alles eruit, werd bevangen door hebberigheid, keek om zich heen, pakte de doos op, en snelde naar zijn/haar voordeur. Wie o wie? Wie zit er nu met een huis vol chips, nootjes, chocolaatjes, nogat, worstjes, soep, popcorn, jam, soepstengels, pepermuntjes, en wat al niet.

Sweet dreams

Welke zangeres zal ik nu? Vraag ik me vaak af. En dan komt er niets. Ze moeten markante koppen en markantestemmen hebben. Ik heb een iconische foto nodig. Vandaag wordt het Annie Lennox van de Eurythmics.

Inbinden

Het regent dat het giet. Dan maar geen wandeling vandaag, en geen museum, maar een klussendag. 

Één klus is een ommelandse tocht naar de boekbinderij bij Amsterdam Sloterdijk, waar ik tweeënhalve maand geleden drie jaargangen vakbladen gebracht heb om te laten laten inbinden. Vanmorgen komt het telefoontje dat t klaar is. 

Bij de verhuizing naar Bunnik keken de ict-ers met enige verbijstering naar onze dozen. Het nieuwe kantoor is vrijwel papierloos. Wij hebben vele jaargangen vakblad ingebonden. Elk jaar weer die gang naar de binder in Sloterdijk.

Bladen inbinden, is dat inmiddels een archaische activiteit. Of niet? Ik doe het mijn hele leven al. Ik ben niet de enige, want het bedrijf bestaat nog steeds.

Byebye

We hebben afscheidsparty bij een Italiaans restaurant aan de Maasstraat. We zijn al drie weken verhuisd, eigenlijk is het momentum al lang voorbij. Maar toch belangrijk om te doen en natuurlijk weer mooi.

Er komen een stuk of tien ex-collega's afscheid nemen. Het wrange is dat zij vandaag te horen hebben gekregen dat de vestiging Amsterdam geheel gesloten wordt en dat de overgebleven collega's per 1 april naar Capelle aan de Ijssel gaan. Over Capelle kunnen Vinnie en ik alles vertellen.

Ook de grote Baas is helemaal overgekomen. Hij speecht ons speciaal toe. In hun veertschrijdend inzicht in de business case hoorde het dat ze ons verkochten. Dat was een goeie zet.

Ik weet niet zoveel terug te speechen. We hadden vier goeie jaren bij jullie, zeg ik maar. En ons verkopen mag voor jullie business case dan goed voelen, verkocht wórden voelt helemaal niet goed. Jullie denken in 'merken' en 'business cases', maar je verkoopt ook ménsen. En het merk en de mensen zijn misschien wel niet zo gebaat bij dit alles. 

Maar ja, it is what it is, we mogen elkaar en we nemen dus warmhartelijke afscheid. Wellicht tot ooit tot ziens.

My Old Lady

Vorige week zag ik de film 'My Old Lady' al aangekonigd bij Studio K, en vanavond kan ik er naar toe. Ik vraag de buurvrouw nog of ze mee wil, en ze wil wel, maar ze kan niet, maar ze had 'm ook al aangestreept. 

De hoofdpersoon is een New Yorker die van zijn vader een prachtig grootbapartement in Parijs heeft geërfd. Hij wil dat verkopen  en dan weer voort, maar er woont een oude vrouw die er haar leven lang mag blijven wonen. En ook haar dochter woont daar. De oude vrouw blijkt de minnares geweest te zijn van zijn vader. 

Er is geloof ik van alles af te dingen aan de film, maar ik heb genoten van de beelden van Parijs en het hus, de acteurs, de dialogen vol gekissebis.Hoewel ik me in het verhaal niet meteen kan herkennen vind ik het geloof iki heel fijn een film te zien waarin twee van de drie de hoofdpersonen 57-ers zijn. Zonder kinderen. De derde is 92. Later meer. 

Nepcartridges

Een maand of wat geleden heb ik me laten verleiden tot het kopen van nepcatridges bij de Turkse  kantoorboekhandel in de buurt. Ze waren even goed, betrouwbaar, etcetera als de HP-cartridges, twee keer zoveel inkt en maar de helft van de prijs, zei de verkoper. Ja maar, zei ik dan, ja maar, want ik ben erg goed in doemscenario's.

Eerst deden ze het redelijk goed. Toen gingen ze strepen. Dat strepen werd langzaam minder tot je het bijna kon negeren. Toen ze op waren kocht ik zelfs nieuwe nepcartridges. Want die prijzen van die cartridges. Ze deden het best goed. Eerst. Tot op een dag ineens alleen de blauwe het nog deed. Rood, geel en zwart niet. De computer herkende ze echter wel als cartridges en gaf zelfs aan dat ze nog driekwart vol waren. Als ik mijn vinger erlangs haalde gaven ze ook inkt af. Maar printen? Ho maar.

Ik was verlamd. Lag dit aan de printer of aan de cartridges? Als ik nu nieuwe HP-cartridges ging kopen (80€ voor het hele setje) en die deden het ook niet, dan was ik die €80 kwijt. Want een nieuwe printer vraagt ongetwijfeld een ander type cartridge. Wat een oplichterij. Elke keer was ik weer woedend. Nee, ik kan niet printen, mopperde ik dan en begon een tirade tegen de oplichterij van printers en cartridges. Dan knikten de mensen begripvol. Maar ja.

Heb je het nu nog niet opgelost, vroeg Bobby laatst. Nee, ik had het nog niet opgelost. Want het dilemma bleef het dilemma. 

Vandaag moet ik naar het postloket in de Read Shop, en realiseer ik me dat ik Schoonmama, mijn grootste fan op het gebied van tekeningen, al maanden geen tekening heb gestuurd. Vanwege dat ik niet kan printen. Ik stuurde haar altijd regelmatig een printje. Dan belt ze laaiend enthousiast terug. Dus vanmiddag met ingehouden adem nieuwe HP cartridges gekocht, en zojuist geinstalleerd...

Stoelen van vaders

Er is ineens een nieuw thema: stoelen van vaders waar we aan gehecht zijn en geen afstand van willen/kunnen doen. Bobby's ex belt ineens dat zij en haar nieuwe man een huis hebben gekocht - ook alweer te Nijmegen - en dat zij binnenkort gaat verhuizen. Er staat bij haar nog een stoel van Bobby's vader. Of we die willen ophalen. 

Ooit hebben we het wel eens over die stoel gehad, herinner ik me. Bobby had/heeft er geen plaats voor en wilde die stoel wel bij mij stallen, maar dat heb ik afgehouden.

Er is een verhaal bij die stoel. Bobby's vader had zich nooit met de woninginrichting bemoeid. 'Kies jij maar', was zijn motto. Om gedoe te voorkomen, waarschijnlijk. Op een dag was hij echter zomaar thuisgekomen met een rieten stoel, die hij leuk vond en echt iets voor hen. Bobby vindt het nog steeds een leuke stoel, 'maar hij zit niet lekker'. Daar is de nieuwe man van Bobby's ex het overigens niet mee eens: hij zit juist graag in die stoel te lezen. 

'Kunnen wij dat ook niet zo doen', stel ik voor, 'dat jij zegt: kies maar?' Want we zijn het best vaak oneens. In ons eentje zouden we er veel eerder uit zijn. Nu speelt weer de kwestie wandafwerking. Bobby wil Spachtelputz en ik vind Spachtelputz niet mooi. Maar als we alles  glad laten stucen, dan moet dat ook weer gesausd à €3000. En badkamer en wc moeten ook nog georganiseerd, die hebben we nu maar casco genomen. 

Nu staat de stoel van Bobby's vader achter in de bolide. Hij past er net in. 

Ik heb ook een stoel van mijn vader die niet lekker zit en niet echt mooi is. Een bureaustoel in de categorie 'robuust', kun je zeggen. Ik heb er veel op gezeten vroeger als Vati (wiskundeleraar) 's avonds proefwerken moest nakijken. Dan zat ik ijverig de fouten eerder op te sporen dan hij. Ik hunkerde naar aandacht en zo hadden we een band. Die stoel heb ik uit de boedel uitgekozen. Geen van de Geschwister wilde hem. Hij is ook plomp. Als ik hem zo Google lijkt het een Gispen. Zou het? Een huis vol stoelen van vaders.

Feesje

Er is een feestje om de geboortedag te vieren van M. Verjaardag noem je dat niet meer. Zij is vier jaar geleden aan kanker overleden en liet man Hans, twee dochters en een grote schare trouwe familie, vrienden en koorgenoten na. 

Hans was Bobby's getuige bij ons partnershippen. Vrijdag was hij ook bij onze eerste bezichtiging van ons nieuwe huis. Nu heeft hij ons voor dit momentum in zijn leven uitgenodigd. Tuurlijk ga je dan.

Ik sputter wel een beetje. In hun kamer heb ik me als nieuwkomer tot nu toe een buitenstaander gevoeld. Iedereen kent elkaar goed, en ze doen geen moeite voor nieuwe mensen. Is dit Utrechtse ontoeschietelijkheid? Of de ontoeschietelijkheid van gezinnen jegens singles? Ik vind ze niet erg aardig. Of ben ik overgevoelig? Elke keer zeg ik tegen mezelf: je kunt ook níet te gaan. Aan jou de keuze. En dan ga ik toch.  

Er zijn ditmaal wel meer dan 30 mensen in die woonkamer. Hans heeft heerlijke hapjes. Hij doet ook een speechje over M en over hoe-gaat-het-nu-met-Hans-en-de-dochters. Met tranen in de ogen. Het koor waar M. In zong zingt liederen. Zie foto. 

Uiteindelijk krijg ik best gesprekjes. Hans' broer blijkt een nieuwe vriendin te hebben, vertelt hij, die niet mee is omdat ze ook zo opziet tegen een kamer vol nieuwe mensen. Die moet volgende keer ook maar mee. Voor mij.

Spirituele zorg

Een uurtje bijpraten met F. Zij is psycholoog / therapeut / coach en zij is een maand geleden in het kader van spirituele zorg bij sterven en rouwverwerking een week in Tibetaans retraitecentrum Rigpa Lerab Ling in Zuid-Frankrijk geweest. 

Wat is heb je daar geleerd? vraag ik. Haar antwoord: dat de cursusleider benoemd had aan welke vijf aspecten van het leven je aandacht kan geven, en dan zo geformuleerd dat de mensen niet doorhebben dat je je met 'spiritualiteit' bezighoudt. Want dat kan zo kan afstoten. 

Van de vijf aandachtsvelden heb ik onthouden: geloof / de religieuze interesse van de persoon. De liefde in zijn /haar leven, de personen met wie zij/hij zich in liefde verbonden voelt. Haar/zijn inspiratiebron(nen). Waar zij/hij schoonheid aan ervaart. Op een open manier omgaan met lijden, ofwel lijden niet verdoezelen. Niet bang zijn voor de dood. Geloof ik. Ik heb nog nooit over spirituele zorg nagedacht. 

Vóór het bijpraten wist ik niet wat ik zou tekenen. Erna maak ik deze.

Over Spirituele zorg.

Nachtwerk

Na de bezichtiging van het nieuwe huis valt iedereen in slaap. In de huidige woning van Bobby is dat niet zo moeilijk te verdelen: een op de bank en een op bed. Als we weer wakker worden tegen middernacht bedenken we waar we straks in het nieuwe huis allemaal wel niet in slaap kunnen storten. Waar we elkaar dan moeten zoeken. Op de bank in de kamer, in de bibliotheek, in de kapel/ de logeerkamer, in de slaapkamer... Dat we in al die kamers babyfoons gaan aanleggen. Baby, waar ben je?

Na deze exercitie ben ik zo klaarwakker dat ik besluit maar te gaan werken. Het interview van eerder de dag uitschrijven. Ik was ook een beetje vroeg gestopt in verband met het huizen kijken. Wel een bijzondere werktijd; van twee tot vijf in de nacht. Maar beurd is beurd, ofwel gedaan is maar gedaan. 

Kijkmiddag

We mogen even het nieuwe huis in. We moeten daarbij platte schoenen aan en een helm op.  

Om het toch al speciale moment nog specialer te maken heb ik de Getuigen uitgenodigd om met ons mee te komen kijken. Het is een onmogelijk moment, halverwege de vrijdagmiddag, maar ze zijn er alle vier. Wauw. 

 Het valt ze erg mee, zeggen ze. Het is ruim, en helemaal niet krap of smal. Ik had schromelijk overdreven. Het is echt een volwassen huis, zegt Will.

Tegeltjesdrama

Tussen alle bedrijven door - en dat zijn er al behoorlijk veel - lopen we regelrecht een tegeltjesdrama in. Ik heb niet eens zin om het allemaal te vertellen. Misschienheb ik er al wat over verteld. Dat we nieuwe tegeld gingen zoeken omdat Bobby de grijze badkamertegels die zo in de mode zijn zo lelijk vond dag we nieuwe gingen zoeken. Dat is nu een tijdje geleden toen kregen we een offerte van de aannemer waaruit bleek dat die hele badkamer wel 10.000 euro ging kosten en dat we per omgaande ja of nee moesten zeggen. Dat was in het Moselta. Het was een offerte met nauwelijks specificaties. Om er van af te zijn zei ik goed, maar toen we gingen nadenken, vonden we het toch wel,krankzinnig. Omdat als we de allersimpelste standaard sanitair en witte tegels zouden nemen het ons helemaal níets extra's zou kosten. 

Nou ja, enige mailtjes, telefoontjes, en bezoekjes aan tegelleveranciers verder, hebben we besloten badkamer en wc casco op te laten leveren en een externe badkamerbouwer in te schakelen. 

'Hoe gáát dat dan', vraag ik aan zo'n tegelleverancier. 'Als die tegels bij u in de showroom staan voor 60 euro per vierkante meter, wat rekent u dan de aannemer? Doet hij wat bij de prijs op of krijgt hij korting?' ' De aannemer krijgt korting,' zegt de tegelhandel. 'De consument krijgt de tegels voor de prijs die wij in de showroom communiceren. Dat is gewoon.'  Maar de aannemer (of liever: de tegelzetter van de aannemer) heeft de prijs van de door ons gekozen tegels meer dan verdubbeld. Maar ontkent dat.

Eind van het liedje is dat we het zelf gaan doen. Nu moeten we een installateur zoeken. En tegels en sanitair. En dat allemaal tussen de bedrijven door.

Delfland

Het is in Voorhout dat ik bedenk naar Maassluis te rijden. Het is 16 uur. Beide plaatsen liggen in Zuid-Holland, vandaar dat ik op de gedachte kom. Maar topografisch is die provincie voor mij nog altijd een beetje terra incognita. Voorhout ligt achter Sassenheim in de bollenvelden. Vandaar moet ik langs Leiden, Wassenaar, Den Haag en Rotterdam en het is filetijd.

Wassenaar-Den Haag is kruipen, dus ik ga in Voorschoten maar weer naar de A4, en om de A13 naar Rotterdam te vermijden kies ik onder Den Haag de route door Delfland over Schipluiden en Maasland. Je weet niet wat je ziet, zo beeldschoon platteland zonder randstad. Mídden in de Randstad!

Het is een hele smalle kronkelige weg met aan beide kanten een hoog water. De auto's kunnen elkaar maar net passeren en dan rijden er ook nog fietsers. 

Voor Schoonmama, geboren en getogen in Maassluis, en haar leven lang autoloos, was dat de weg die ze altijd met de bus deden naar Delft, met ingehouden adem van spanning. Mooi dat zulke stukjes Nederland ook nog bestaan.

Trap

Schoonmama heeft een traplift gekregen. Nu kan ze weer naar boven. 

Als ik haar huis binnen kom ben ik zo enthousiast over de traplift dat ik eerst daarin naar boven wil voor ik haar begroet. Gelukkig vindt ze het zelf ook een erg leuk ding, die lift, dus vergeeft ze het me.

Het is alsof je in een kermisattractie zit. Kraaiend van engheid en plezier,ik kan er niets aan doen. Schoonmama zegt: Stil toch een beetje, wat moeten de buren wel niet denken! Vooral naar beneden is griezelig steil. 

Het heeft even een etmaal geduurd voor ze het vertrouwde, maar dat is nu zo ver. Het bed in de kamer van de thuiszorg mag weer weg. De internist in het ziekenhuis heeft gezegd dat ze niet meer hoeft te komen. Ze is weer helemaal blij. En wij ook.

Zuylen

Wandelen met Nichtje. Ik laat het nieuwe huis zien en dan wandelen we van daaruit naar Oud-Zuilen. Iedereen die het huis ziet vindt het heel verrassend en is positief. 

Nichtje en ik stellen vast dat de afstand Amsterdam-Nijmegen inderdaad te ver voor even heen en weer voor ons hard werkende vrouwen, het maakt niet uit of je 57 of 32 bent. En dat het allemaal veel makkelijker wordt als ik straks in Utrecht woon. Utrecht Nijmegen is geen probleem, verwachten wij.

Heerlijk wandelingetje naar Zuilen. Heerlijk lunchen te Zuilen. Heerlijk om haar weer te zien. Moeten we weer vaker doen. Ja ja.

Wat ons werkelijk draagt

In Bernkastel-Kues kocht ik in boekhandel Engel het boek Was uns wirklich trägt. Über gelingendes Leben van de beroemde monnik Anselm Grün en Walter Kohl, zoon van Helmut Kohl. Ik denk dat het betekent: wat ons werkelijk draagt. Hoe het leven te laten lukken - maar dat weet ik niet helemaal zeker. 

Niet een boekomslag om verliefd op te raken. Niet meteen het soort personages om me aan te spiegelen. Maar een onverwacht mooi boek, een dialoog, twee personen vertellen over wat hen drijft aan de hand van 19 levensthema's. Ze gaan niet in discussie, maar delen hun ervaringen en inzichten. Ik heb nu drie hoofdstukken uit en ik vind ze uitnodigend om zelf over die thema's na te denken - zeer geschikt ook om mooie lange handgeschreven brieven over te schrijven. 

Het eerste hoofdtuk gaat over wat je van je ouderlijk huis hebt meegekregen. Het tweede hoofdstuk over wie je voorbeelden waren en zijn. Het derde over zelfbewustzijn en zelfwaardering. Die heb ik nu uit. En dan volgen er nog zestien. Wie o wie leent zich voor een vergelijkbaar brievenexperiment? Ik denk dat ze handgeschreven moeten zijn ...

Homo Lavans

Auto wassen op straat, het moest verboden worden zegt de BOVAG. We moeten naar de autowasstraat. Ik vind de autowasstraat zo'n gedoe en best duur. Er is hier in de buurt geen wasstraat waar je doorheen kunt rijden. Vandaag schijnt het zonnetje en ga ik na het wassen draaien, jassen poetsen en boodschappen halen lekker de bolide poetsen. Wat is die vies geworden in het Moseltal.

Vroeger toen ik ik Noord woonde waste ik elke zaterdag mijn auto. Mijn eerste auto. Een lage Nissan Sunny. Het wassen had een bijzonder reinigende werking op mijn gemoed en geest. Met het auto soppen, spoelen en drogen spoelde ik de snelweg-ellende van de week van mij af en begon ik schoon aan mijn vrije weekend.

Ik vraag aan Reenske hoe men zich boeddhistisch kan wapenen tegen deze intense afkeer tegen de snelweg. Die mij vooraf, tijdens en na afloop van het heen-en-weren bevangt. Zij denkt via mindfullness, dat je je bewust ben van die afkeer en dat-ie dan weer afglijdt, maar ze weet het niet zeker. De trein, stamelen de mensen soms. En dan reken ik ze voor hoeveel tijd dat kost, van de buitenkant van de stad naar de Fruitweg te Bunnik.

Wassen dus. Hier in de straat zie ik nooit iemand autowassen. Er ligt een taboe op. Mensen kijken altijd maar me. Ze zeggen meestal niets, maar ze vinden het wel leuk. Dat zie je in hun blik.

Voortgang

Het dak zit er nu echt op. Bij de post ligt een uitnodiging dat we volgende week vrijdag halverwege de middag mogen komen kijken en ook al onze familie en vrienden mee mogen nemen. Zou dan het metselwerk klaar zijn? 

Het linker huis met het grote raam is van ons. Daar komt straks de Bibliotheek. 

Hazelnoot

Back home. Het is tijd voor oppoetsen. Mijn beide leren jassen zijn vaal, het haar is vaal, de auto is grauw. Er moet overal weer wat glim op.

In Duitsland en Engeland is de haarverf maar eenderde van de prijs van hier. Dezelfde merken zijn veel goedkoper. De wereld van de haarverf. Ik heb het er met enige regelmaat over. Ik hàd vroeger altijd kopergoudblond, maar die kleur is een paar jaar geleden overal afgeschaft. Grr. Nu heb ik tegenwoordig meestal koperblond, wat veel en veel oranjerder is. Een beetje té. Van de zomer had ik bij de Tesco in Engeland had twee flaconnen  kopergoudblond meegenomen, die hadden dat nog wel,  toen has ik natuurlijk een doos vol mee moeten nemen. 

Sinds ik geen krullen meer heb vind ik het koperblond echt te oranje. Dus nu neem ik uit de Duitse supermarkt dan maar hazelnoot mee, waarvan ik een mooi oranjebruin resultaat van hoop en verwacht. Maar nu is het ineens heel donker geworden. Waar gaat dit over?
Ik ben onherkenbaar! Help.

Leuk cadeautje!

Als laatste werkje te Leiwen voor we weer naar huis gaan maak ik een nieuwe Japanse Schone. Wat was dat mooi werk. En lang geleden. Ik doe er twee à drie uur over.

Ik denk ineens: moet ik geen reclame maken voor mijn boekje met Japanse Schonen? Het is immers cadeautjes-tijd! Het is een geweldig leuk mooi wijs diep lief boekje en cadeautje. Al zeg ik het zelf.

En niet alleen ik zeg dat, maar ook mensen die het - zonder dat ik in de buurt was - bekeken en doorgebladerd hebben. Wat een LIEF boekje, zeiden ze. Ze kochten er soms meteen wel VIER, om als cadeautje in de kast te hebben liggen. Ik zeg het maar even. Straks gooien ze hem bij de uitgeverij in de shredder. Dat wil toch niemand?

Hier te bestellen, maar ook bij de webshop van uw eigen boekhandel.

Kopermijn

We mogen om de dag zeggen wat we die dag gaan doen. Zo komt het neer op de ene dag een uitje en de andere thuis. Het geeft je een redelijk evenwichtige en gevarieerdere week. Zo gaan we vandaag  we naar een historische kopermijn in Fischbach. Bobby is er de hele week al opgewonden over. 

Fischbach ligt even ten oosten van Idar-Oberstein, een stadje dat helemaal gedragen wordt door edelstenen, we zijn er een paar jaar geleden verdwaald. In Fischbach is elke dag om 11.30 een rondleiding. Maar er zijn midden in dit kronkelige berglandschap voortdurend wegafzettingen, waar dan wel Umleitung bij staat, maar waar je verder geen aanwijzingen meer krijgt. Dan heb je er zo  een half uur reistijd bij. Als we nou om 09.30 uur vertrekken, zeggen we, dan moet dat toch ruim te doen zijn. We hebben het over zo'n 50 / 60 kilometer. 

Er ìs inderdaad een wegomlegging, we verdwalen weer in Idar-Oberstein, en we komen om 11.25 uur bij de kopenmijn aanscheuren. Buiten adem hollen we de berg op naar de ingang, om niets te missen. Dat is wat overdreven, want wij blijken de enige bezoekers en de kaartjesverkoper is de gids.

Wat een avontuur weer, een kopermijn. Ik heb eerlijk gezegd niet zo goed opgelet, dus de feiten houdt u tegoed, maar het is mooi dat je je na zo'n rondleiding veel meer kunt voorstellen bij mijnwerkers en hun 12 uur per dag in het stikkedonker gangetjes stonden hakken bij het licht van een kaarsje. Je moest er wel een rustig gemoed voor hebben, zei de gids droog. Je probeert je voor te stellen hoe dit in de middeleeuwen al begon, of nog eerder, en daar diep onder de grond ontwikkeld werd.

Mijnwerker was een beroep dat goed betaalde, mijnwerkers leefden lang,waarschijnlijk omdat ze goede zorg konden betalen, mijnwerker was een trots vak van vader op zoon. En er zijn mensen die dat in herinnering houden door zo'n aandoenlijk museum.