I Feel the Earth Move

Heel, heel voorzichtig gaan er dingen de deur uit. Keukenspullen. Want straks hebben we immers alles (drie)dubbel. 

Eerst leg ik het bestek dat ik ooit met Ex kocht in de gang, plus het koffiezetapparaat met thermoskan. Het zijn spullen die ik al tien jaar niet heb gebruikt. Dat bestek probeerde ik een paar maanden geleden via Marktplaats te verkopen. Tevergeefs. Na één week kreeg ik welgeteld één bod van slechts 15 euro. Dan geef ik het liever weg. Na een uur zijn de spullen weg. 

Vanavond ruim ik het balkon op. Normaal heb ik elk jaar in maart of april een 'tuindag', waarop ik al die potten - een stuk of twintig - ververs met nieuwe bloemetjes. Dat verversen heb ik deze lente maar niet gedaan. Er staan nog allemaal dode planten in. Ineens is het balkon - op al die lege bloempotten na - leeg, net zo leeg als toen ik hier kwam.

Het wegdoen van spullen lucht enerzijds op, maar maakt ook een beetje weemoedig. Ik draai maar het album Tapestry van Carole King. I Feel The Earth Move Under My Feet. Die muziek begeleidde mij in mijn twintiger jaren.

Coniferen

Dit vind ik in deze levensfase een enorm grappig filmpje. Schuttingen en coniferen.

De map Concepten

Nu het schilderwerk voorlopig klaar is en Brinkers morgen een groot deel van het tapijt gaat leggen kan ik er niet meer omheen. Er gaat verhuisd worden. 

Het is even diep ademhalen en dan bel de verhuizer van vijf jaar geleden. Die was toen geweldig geruststellend. Hij komt straks langs om alles op te nemen. Dat vind ik ook zo fijn. Bij de meeste verhuizers die je googelt moet je allemaal formulieren invullen. Maar in het huis waar ik nu woon is niets standaard. Dus alle vragen in dat formulier slaan niet op mijn situatie. Zo woon ik niet op 1 hoog en  niet op 2 hoog. Zo moet je op een dijkje parkeren die geen straat is maar ook geen stoep. Ik denk dat ze een buitenlift moeten nemen, maar dat moeten ze zelf maar beoordelen. 

Hij kan  niet op dinsdag 12 mei, zoals ik graag wil, zegt hij, maar wel op maandag 11 mei. Om niet gek te worden laat ik ook inpakken. Dan hoeft niet alles door mijn handen. Dan komt er een jongen, die stapelt alles in dozen en vraagt steeds: wat moet er op deze doos staan? Dan kun je niet gillen maar moet je gewoon antwoord geven. Dit gun ik mijzelf. Ze kunnen desgewenst ook de Ikea-kasten demonteren. Als ik op 11 mei gaan verhuizen komen ze vrijdag 8 mei inpakken. Nou, vooruit dan maar. Dan moet ik dat weekend maar uit een koffer leven. Dat doe ik tenslotte al 7 jaar.

De huur opzeggen. Ook zo'n ding. Het hoeft niet meer Aangetekend, zoals in het huurcontract staat, vertellen ze bij de woningbouw, het kan tegenwoordig ook per mail.  Ik componeer het mailtje, maar laat het nog even in de map Concepten wachten.

Hoe gemengd de gevoelens ook zijn, het is wel bevredigend om eindelijk een antwoord te kunnen geven op de vraag die iedereen al jaren stelt: Wanneer ga je verhuizen?

Lampje

Ondertussen hebben we Bobby's gereedschapskisten ook verplaatst van A naar B, wat betekent dat aan het eind van deze voorlopig laatste verfdag twee buitenlampen opgehangen kunnen worden. Ik vind deze die aan de schuur hangt echt heel lief. Dezelfde komt ook bij de voordeur. 

We laten trots ons huis zien aan Jaco en Irene van nummer 8 en mogen dan ook bij heb kijken. Zij hebben voor weer heel andere oplossingen gekozen. Zo hebben zij helemaal geen deuren en muren op de bovenverdieping en is zij die bij hen helemaal open van voor tot achter. Góh! Dat is leuk. Hadden wij dat ook gewild? 

En er was licht

Als alles meezit wordt dit de laatste verfdag. Het onderste deel van het trappenhuis moet nog, de slaapkamerkastjes onder het raam en de bed-ombouw. Het trappenhuis wordt de de beetje grauwe gebroken wit, RAL9001, die ook op de kozijnen en de inbouwtrapkast zit. Dat wordtmooi

Gisteren hebben we de slaapkamerkastjes onder het raam voor de eerste keer aangepakt met een lak in dezelfde zachtlichtgeelgroene kleur (S0505-G70Y) als het pleisterwerk op de wanden. Daar is een heel dispuut aan vooraf gegaan. Je wilt het niet weten. Ik dacht dat álle kastjes in de lichtgrauwgrijzige groen gingen doen, die we voor de klerenkasten hadden gekozen. Práchtig vind ik die kleur, maar Bobby vindt hem helemaal niks. Hij wil overal RAL9001.

Het is maar vérf! zegt Hans, die ons zaterdag begeleidt richting een compromis. En bemoedigend: 'Jullie doen het heel goed!' 

Alsof er een wonder geschiedt wanneer zondag Will die S0505-G70Y op het grauwe lichtgrijs van de mdf-platen schildert. Er zij licht! En er was licht. Die kleur is een wonder. Soms is-ie lichtgeel, soms lichtgroen, soms bijna wit. Afhankelijk van het weer en de omgeving. Behalve de kastjes stralen ook Bobby en ik weer. 

Vandaag komt op de bed-ombouw de RAL 9001. Het leven is een kwestie van geven en nemen. En volgende week zijn we de hele kwestie vergeten.

Feestgedruis

Toen ik aan de Looiersdwarsstraat  in de Jordaan kwam wonen begon ik Koninginnedag te haten. De podia en biertaps onder je raam, de ramen die in de sponningen trilden van de snoeiharde muziek en de pissende mannen in de portieken. Intense kwelling en blinde haat. 

Toen ik met Bobby verkering kreeg hoopte ik met Koninginnenacht naar hem te kunnen vluchten, maar hij bleek net aan de rand van de Utrechtse Koninginnenacht te wonen. Het is er minder luid dan de Elandsgracht, maar hier veel gedruis en ook een hele rottige beat / dreun van zeven tot een.

De Zeeburgerdijk was/is een zegen, allerwegen, maar allermeest met Koninginnenacht. Ik was het even vergeten.

We zijn te Utrecht om het nieuwe huis af te verven. Dat het Koningsnacht werd waren we even vergeten. En dan nog: alleen voor je nachtrust rijd je niet heen en weer naar Amsterdam. Maar het is hier een gekkenhuis. 

Toch wel nieuwsgierig ga ik een uurtje over de Utrechtse vrijmarkt lopen, voetje voor voetje, schuifelend klem tussen de meutes. Veel vrij is onschuldige vrijmarkt, maar om de paarhonderd meter toch een lawaaipodium agressief gesponsord door Bavaria. 

Wat raar dat dit feest, dat zoveel mensen op de been brengt, voor mij zo'n nachtmerrie is? Gelukkig ligt het nieuwe huis weer ver van de herrie.

Huys

En nog eentje. Dit is Huis te Zuylen, waar onze straat Huis te Zuylenlaan naar vernoemd is. Het is een klein half uurtje lopen. En dan is daar te Oud-Zuilen naast het kasteel een duur maar heerlijk terras genaamd Belle.

Fort

Inburgeren kan ook via tekeningen. De significante gebouwen. Die zijn er te Zuilen wat minder dan in de binnenstad van Utrecht maar toch wel enkele. Dit is Fort aan de Klop, ook aan de Vecht, dat dienst doet als restaurant. Er zijn veel forten hier. 

Groen

De nieuwe bank is olijfgroen. Hij is net zo majestueus als de inmiddels 20 jaar oude uitgelubberde ingestorte slobberige afgedankte gele die nu bij mij in Amsterdam staat. Wat is deze mooi strak! Voor een biertje op de bank na gedane arbeid.

Paashaas

Vandaag gaan we pas om 14 uur beginnen met verven, de ochtend heb ik aan mijzelf. Ik heb hoofdpijn, het liefst zou ik vluchten. Wég. Maar het trappenhuis moet nog en de slaapkamerkastjes. In de agenda staat: zaterdagmiddag Hans, zondagmiddag Will, maandagmiddag Hani501 en Nol. Dat wordt meters maken. Niets liever dan dan het af is. Dan moet je dóór. Kiezen op elkaar.

Eerst maar naar mooie muziek luisteren in mijn kapelletje. En een paracetamol. 

Wanneer ik lampje en wierook aansteek ontwaar ik op het stoffige altaartje iets wat er niet hoort. Huh? Een doos Duitse paasbonbons! Dat was het cadeautje van Zus4 die hier weken geleden alweer een nachtje verbleef. Voor 't aangenaam verpozen. Ik was ze kwijt, maar had ze ook niet gezocht, vanwege de calorieën. 

Het tijdsbesef is wel héél onwerkelijk dezer dagen. Elke gebeurtenisje voelt heel intens, maar vervliegt even zo snel. Als iets op vrijdagavond gebeurt dan voelt dat de zondag erop alweer als weken geleden. Hoe lang geleden is het al niet dat het Pasen was. Hoe lang geleden was ik in het kapelletje? Ik moest het Ora et Labora ook maar op het nieuwe huis gaan toepassen.

Orde en harmonie

Je droomt van een droomhuis met rust en harmonie, maar zover is het nog niet. Nu is het vooral veel werk dat gestaag maar langzaam doorgaat. 

Binnen proberen we leegte, orde en harmonie te scheppen, wat in de woonkamer al gelukt is met de nieuwe trapkast, de bamboe vloer, de nog lege keuken en de nieuwe olijfgroene hoekbank, Boven is nog heel veel werk en buiten zijn veel indrukken, zoals deze blik uit het keukenraam. 

De stratenmakers schieten ook niet op. Vandaag hebben ze de stoepranden van de parkeerplaatsen gemaakt en zand heen en weer geschoven. Nu zijn ze tot dinsdag vrij. Wij werken tot dinsdag.

De wereld van karton en piepschuim

Vandaag ontdek ik een nieuw stukje Utrecht, namelijk het bedrijventerrein Cartesiusweg, alwaar de grofvuilstortplaats Milieustraat gevestigd is. De Tractieweg. Het ligt ergens tussen het spoor en het Amsterdam-Rijnkanaal.

Het nieuwe schuurtje staat namelijk propvol karton, piepschuim en plastic, overblijfselen van de nieuwe keuken en de vloer. Een van mijn taken is te zorgen dat die verdwijnen. Drie keer naar de Milieustraat  en dan is dat ook weer weg.

Het is een heel gezoek. A. Waar is de Tractieweg? B. Waar is de ingang? C. Hoe werkt het hier? D. Waar kan/moet ik parkeren? E. Is er Toezicht op wat ik doe? F. Hoe kom ik er weer uit? Het is allemaal een grote partij uit-de-comfortzone. Maar alles wijst zich vanzelf.

Eerlijk gezegd vind ik de Milieustraat van Utrecht behoorlijk knullig en rommelig vergeleken met die van Amsterdam, al ken ik alleen die in het Westelijk Havengebied.

Misschien moet ik ophouden met vergelijken, maar Bobby zelf moppert ook graag op de traagheid van de Gemeente Utrecht. Maar goed, ze hebben ons ontdekt. Behalve dat ze aan de stoepen en de parkeerplaatsen zijn begonnen krijgen we vandaag ook een brief van de ze dat er in onze straat op termijn ondergrondse afvalcontainers komen. Alleen nu nog even niet. Even geduld. Tot dan staat er een open afvalcontainer. Daar mag alleen huisvuil in, geen vérhuisvuil in. Dat moet naar de Milieustraat. Die gaat om 17 uur dicht.

De laatste lading gaat maar mee naar de Zeeburgerdijk. Daar is alles goed geregeld. Daar mag alles gewoon in de container en aan de straat. Dat halen ze elke dag op.

Nooit meer typen

Maandag waren ze op DWDD, auteur Christoph Vekenan en boekhandelaar Gert Brouns uit Gent, met een item over de 160 typemachines van Hermans. Nu heb ik mij nooit zo beziggehouden met Hermans, en dat hij een tik had voor typemachines en dat iemand die verzamelde, ach. Maar nu het zo expliciet ging over het gebruik van de typemachines werden er herinneringen wakker. Voor mijzelf is die typemchine tenslotte ook echt een ding geweest. Dat was de stap naar de journalistiek. Want als je een stuk wilde inleveren, dan moest dat 'schone kopij' zijn. Zonder doorhaligen en verbetereingen. En waar je nu op de computer teksten moeiteloos verschoont, moestvje dan weer helemaal ovnieuw beginnen. In de tijd dat ik lange boekbesprekingen schreef voor De Groene typte ik ze wel vijf keer over. Eindeloos typen, eindeloos dat geluid. 

Vati typte veel. Brieven. Hij had een oranje typemachine, ik weet niet meer van welk merk. Mijn eerste eigen typemachine was een mooie kleine rode lieve Erika van V&D. Die kocht ik in mijn studietijd. Die was zo licht, als je typte danste die over de tafel. Die had vierkante lettertjes, dat vond ik niet zo serieus. Daarna nam ik een Adler, die ik mijn 'politietypemachine' noemde. Daar typten agenten processen verbaal op. Die had een soort times-letter. En daarna kocht ik mijn eerste elektrische. Eind jaren tachtig. Die had een ingebouwd geheugen kon wel een hele regel wissen. Ik had geen IBM, die met dat letterbolletje. Die was te duur. 

Het boek in kwestie 'Nooit meer typen' ligt bij ons ter redactie. Wauw! Mooi gebonden. Meer dan van de verhalen ben ik onder de indruk van de fotografie. De typemachines zijn schitterend gefotografeerd door Philippe Debeerst, Vlaams kunstfotograaf, industrieel fotograaf. De kunst van het typemachines forograferen. Jammer dat er geen the-making-off bij zit, ik zou zijn studiootje wel willen zien, wat hij gedaan heeft met de belichting, hoe hij de stand bepaalde waarop de typemachine het meest tot zijn recht kwam: de machinerie, het materiaal, de glans... 

Matthijs van Nieuwkerk in DWDD begon helemaal te glanzen als hij dacht aan de 'ping!', het geluid om je te waarschuwen als je aan het eind van de regel was.

Slaapkamergeluk

Na het werk rijd ik naar de Praxis voor kleurstaalkaartjes. We moeten ons slaapkamergeluk nog kiezen. Als ik wat foto's maak van de kleurstaaltjes blijkt er een identieke grote kras op alle foto's. Wel artifarty, maar de conclusie moet zijn dat ook al is er niets van te zien de camera van de iPhone stuk is. Het is een uur rijden van het nieuwe huis te Zuilen naar de Kinkerstraat in Amsterdam.

Ik ga onmiddellijk rijden ('sorry Bobby') en val om half zes Teleworld binnen in de hoop dat ik op tijd ben. 'Servicebalie gesloten' staat er op een stoel bovenaan de trap. Daar boven aan die trap bij de servicebalie moet ik zijn. Gelukkig herkent de servicebaliemedewerker me: 'U was hier gisteren toch ook?' Hij klimt over de stoel naar beneden, bekijkt het probleem en concludeert: 'U heeft wel een flinke smak gemaakt!' 

'n Nieuw cameraatje in de iPhone kost hem een kwartier en mij 15 euro. En dan weer in de spits de Stadhouderskade langs, langs het mudvolle Leidseplein. Beetje schuldgevoel jegens het nieuwe huis, maar toch ook weer opgelucht. Hoe zou het leven zijn als ik geen foto's kan maken? En: heeft Utrecht wel een Teleworld?

Hermann und Schnüsschen

Momenteel ben ik aan maar liefst drie tv-series verslaafd. Het zal wel van het nieuwe huis komen. Mijn grootste zonde op dit vlak is The Bold and The Beautiful, waar ik al haast twintig jaar naar kijk. Er zijn op dit moment ook 'kwaliteitsseries' om deze 'zonde' te compenseren. 

Zo kijk ik elk weekend naar het eindeloze Heimat 2, op dvd, waar Hermannchen nu Hermann is geworden en volwassen wordt in München, waar hij opgeleid wordt tot componist. Hij heeft tot nu toe een wild sociaal leven in een villa van een rijke dame geleefd, met veel vrienden en vriendinnen, veel drank en seksuele escapades. Zijn grote liefde is de celliste Clarissa, maar zij vinden elkaar niet (net lees ik op Wikipedia dat zij tweeën de hoofdrol speelt in Heimat 3, dat Hermann en Clarissa elkaar in 1989 in Berlijn treffen bij de Wende, en dan samen verder gaan), maar nu is hij net getrouwd met Waltraud, bijgenaamd Schnüsschen. Je kan niet anders dan dól op de beide zo niet alle  personages zijn, wat ze ook doen.

Heimat valt op door de bijzondere terloopse wendbare filmstijl. Af en toe als het te laat is val ik erbij in slaap, maar doorgaans laat ik me graag meevoeren. De afleveringen duren wel twee uur, en er zit niet echt een kop en staart aan. Dus soms zeggen we halverwege: Bedtijd! En dan moeten we de volgende keer kijken waar we ook al weer gebleven waren.

De derde serie die ik volg is 'Goedenavond dames en heren' van Omroep Max, op maandagavonden om 22.10u. Over de televisie in de jaren zestig. Loes Luca en Huub Stapel is geweldig. Allemaal zijn ze geweldig.

Het leidt wat af van het vreselijke nieuws elke dag over de duizenden vluchtelingen uit Syrië en Libië en waar al niet en over het politieke gekibbel tussen VVD en PvdA over bed, bad en brood, terwijl die mensen massaal verdrinken in de Middellandse Zee. 

Pók!

Ik heb dat wel eens, dat ik zomaar val. Dat heb ik mijn hele leven al. Er bestaat een foto van mij op schoolreis naar London, 1974 of daaromtrent, dat ik midden in London voor de St. Pauls Cathedral verbouwereerd op de grond zit. Iedereen kijkt naar me. Wat is er? Er is niets. Heb je pijn? Nee. (Dat lieg ik dan) Er is geen reden om te vallen, maar het gebeurt. 

Vandaag overkomt het me te Bunnik, waar ik net een mooi diep spiritueel middagwandelingetje maak en geheel verkwikt klaar ben voor de komende Vergadering. Ik draag een jurpje en in de linkerzak van de jurk zit nonchalant mijn iPhone. Tijdens de val zéilt die uit de jurk op straat. 

Pók!

Dan weet je: die is stuk. Dat leuke blauwe beschermende rubberen hoesje uit de Tesco te Engeland heeft niet geholpen.

Een nieuwe telefoon kost al gauw 600 euri.

Ik kan niet zonder.

Vinnie verwijst me naar de firma Teleworld in de Kinkerstraat. Die maken volgens hem álles. Het is een heel eind rijden van de Fruitweg te Bunnik naar de Kinkerstraat, maar ik haal het. Drie kwartier heeft de telefoondokter en ook hij haalt het. Net. € 65. Zo heb ik om 18 uur weer een telefoon. 

Pas dan kan ik haast niet meer lopen van de pijn. Bont-en-blauwe plekken. Schaafplekken. Au. Ik had het niet gevoeld.

Ora et Labora

Wat ik mooi vind aan sommige religieuze systemen is dat ze een paar keer per dag het werkbijltje erbij neergooien en geestelijke rust nemen. Je ziet dat bij de islam en je ziet het in de kloosters. Daar heet het Ora et Labora, bid en werk. Even bijtanken.

Op zich is daar  ons fenomeen 'pauze' ook voor bedoeld. Maar omdat pauze houden vaak inhoudt met je collega's kletsen, slaan veel employees dat even zo lief over. Zo ook ik. 

Vandaag schijnt de zon echter uitbundig en besluit ik tot een wandelingetje. Het héle Kromme Rijn-ommetje is te lang, dus kuier ik vandaag te Bunnik naar de St. Barbarakerk, tien minuten lopen, waar een dagkapelletje is en en een schitterende voorjaarstuin. In het kapelletje steek ik een kaars aan voor het huis, het werk, Bobby, Schoonmama, mijzelf, al mijn zussen (m/v), nichtjes (m/v) en vriendinnen (m/v). Even een momentje voor een soft spot. Dan breng ik nog even door onder een verpletterend prachtige tulpenboom. 

Dat is opladen. Deze pauze ga ik vaker doen. 

Prinsengracht

De Amsterdam-afscheidstournee gaat door. Vandaag ga ik naar De Duif, waar ik de afgelopen jaren vele mooie zondagochtenden heb doorgebracht. Het is de 'kerk' die bij velen bekend is al de kerk van Jos Brink. Ooit gekraakt door een groep hardnekkige kerkgangers die de vervallen kerk wilden behouden toen het Bisdom het van de hand wilde Doen. Stadsherstel Amsterdam kocht het op en verhuurt het nu voor concerten, feesten en partijen. De gemeente huurt de ruimte nu van Stadsherstel, op zondagochtend van 9-13. Als er iets anders in moet, dan wijkt de kerkdienst uit naar de Amstelkerk aan de overkant. 

Er preken leken. Zes verschillende. Om de beurt, Er is een prachtig koor dat uit volle borst liederen van Huub Oosterhuis zingt en een prachtige Russische pianiste. Ze staan open voor andere geloofstradities. Er komen wekelijks 40 à 50 mensen. Het is er echt mooi. 'We blijven hier naar toe gaan als we in Utrecht wonen', fluister ik Bobby toe. 'OK?' 

Diana is er al 20 jaar voorganger. Door haar kom ik hier. Zij is jarig. Deze tekening maak ik voor haar.

Vijfsterren

Eenvoud is het kenmerk van het ware. Eindelijk weer een zaterdagavondje thuis. Ik kook een verrukkelijk maaltje - al zeg ik het zelf - tuinerwtenpuree met munt en een chorizo-tomatensaus met kabeljauw. Een AH-recept. En omdat het me niet helemaal vullend overkomt maak ik er ook nog gebakken aardappeltjes en een grote sla bij. Mmm! Vijfsterren! 

Bobby mag lui op de bank. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan, zeg ik.

Wasbeurt

Als een collega tegen je zegt dat je bolide er wel erg bagger uitziet, dan denk je eerst boos: Bemoei je met je eigen zaken, maar eerlijk gezegd vind ik hem zelf ook al weken te vies voor woorden. Er zijn steeds zaken die voorgaan. 

De vloerenlegger belt met een verhaal dat hij weer door zijn rug is gegaan, dus de tweede laklaag wordt op zijn vroegst morgen. Ik leer leven met het onplanbare leven en daar de vruchten van te plukken. 

Vandaag maar eens naar de autowasstraat van Loogman op Amstel Business Park. Daar mag je na de wasstraat 'gratis' stofzuigen. Auto wassen is echt een mannending. De bolide móet glimmen. Die van mij heeft nadat vorige zomer een buurman in mijn portier reed zoveel butsen en schrammen, dat er wel veel van de bedoelde opschepperij van het model verloren is gegaan. Maar ja, hij rijdt nog. Er is ook een Loogman op de Franciscusdreef, zo heb ik ontdekt. Dat is goed voor de continuïteit.

In het bos

Vanwege de te drogen lak mogen we niet in het huis. Dat wordt uitslapen. Ik lees weer een boek. Ter redactie lag een mooi vormgegeven novelle Als je wilt van een Deense schrijfster Helle Helle. Zij is van 1965, en zou de belangrijkste hedendaagse literaire auteurs van Denemarken zijn. De superlatieven op de flaptekst zijn eindeloos. Ik vind de sfeer op de foto wel mooi, met het hertje in de schemer.

Twee hardlopers - een man van achter in de veertig en een vrouw van achter in de dertig - verdwalen allebei in een bos, in de schemering. Ze lopen allebei in hun eentje, kennen elkaar niet, kennen de omgeving niet, ze negeren elkaar in eerste instantie, maar het wordt donkerder en donkerder en ze zullen er de nacht moeten doorbrengen. Het enige licht dat ze hebben is dat van haar mobieltje, zijn telefoon is al leeg. Ze hebben geen bereik, geen drinken, geen eten, honger, dorst, kou, ongemak, en hij heeft ook nog eens een enorme blaar. Wel een bijzonder gegeven. 

Het is een ongebruikelijk boek, ik vind het moeilijk er woorden voor te vinden. Het begeeft zich in een bewustzijnslaag waar we ons vaak in bevinden als we niet speciaal met iets bezig zijn. De eindeloze reeks sensaties, dingen die je ziet, hoort, ruikt, denkt, gaan af en aan. Er is niet iets significants, tenzij je dat uitlicht en dat spoor volgt. Dat dat allemaal in een stikdonker bos gebeurt plaatsvindt het wel bijzonder. Telkens verwacht je dat er iets speciaals tussen hen gebeurt, tenslotte liggen een man en een vrouw tegen elkaar aan onder twee paardendekens in een duistere schuilhut, maar dat is ook maar een mindset. Niets van dit alles.

Van hem je weinig meer te weten dan dat hij in een bungalowpark zit met collega's, vanwege een studieweek. Hoe zij daar in dat bos gekomen is weet Ik niet, maar van haar kom je wel allerlei levensgeschiedenissen te weten, blijkbaar vertelt ze hem die in de doorwaakte nacht. 

Over zo'n staat van zijn heb ik niet eerder gelezen. Op de flaptekst staat een recensent die na lezing van dit boek er intens naar verlangt in een bos in een hoop verdorde bladeren te liggen. Dat heb ik niet. Ik vraag me vaak af hoe wij zouden moeten leven als we op de vlucht werden gejaagd, zoals nu miljoenen gebeurt. In ons luxe leven staan we ver af van de natuur, die goed doet als decor voor de dagelijkse wandeling.

Het boek doet ergens denken aan wat Reenske vertelt over haar vipassana-avonturen: dat ze altijd bezig is te registreren wat er in haar en om haar heen gebeurt. Die dingen te laten komen en zijn en gaan. Dat doen deze personages ook, al is het hier veel minder psychologisch. Minder psychologisch, dat vind ik prettiger.

Armeens

M. zingt in allerlei koren. Vandaag treedt zij op in de Nicolaikerk waar zij meezingt in/aan het 'Armeens Oratorium' van een speciaal projectkoor. Het is ter herdenking van de start van de Armeense genocide in Turkije 100 jaar geleden, die van Turkije geen genocide mag heten.

Het is prachtig, Armeense muziek. De toonsoort, de ritmes, de harmonieën, het is heel anders dan hier. Verder heb ik er weinig tekst over. 

We zijn een beetje op het nippertje. Er is alleen nog plek ver achterin de kerk. Daardoor is de muziek ook letterlijk nogal ver weg. De programmaboekjes zijn ook op, dus ik kan de geest niet peppen met informatie over de componist, het koor, de solisten. Kortom: ik kan de neiging af en toe enorm weg te dommelen niet weerstaan. Het leven is ook wel eens té boeiend voor een mens.

De enige Armeense muziek die ik tot nu toe kende heb is prachtige dromerige fluitmuziek van Djivan Kasparian.

Bambu

Het wordt heel mooi! Van de week keek ik naar een gluren-bij-de-buren-achtig programma op RTV Noord Holland bij antroposofische kunstenaars in Bergen. Daar deden ze veel met kleuren en natuurlijke materialen. Zelfgemaakte vilten kleren, poppen en objecten. Even schrok ik; zijn wij van hetzelfde laken een pak? Maar het bamboe is prachtig. We kunnen er alleen door het raam naar kijken, want de eerste laklaag is net aangebracht. Morgen de tweede. 

Stoepen en parkeerplaatsen

Binnenkort krijgen we voor het nieuwe huis een stoep en parkeerplaatsen, meldt de aannemer. Hij voegt bijgaand plaatje bij. Af en toe een boom. Een stoep is wel fijn tegen het huidige stuifzand. Eén buur is tegen de drempels in de straat, en een ander merkt op dat het natuurlijk nooit voldoende parkeerplaatsen zijn voor al die zondagse parkeerders. 

Op mijn oude vertrouwde Zeeburgerdijk loop ik de vrouw tegen het lijf die vroeger in mijn woning woonde, maar nu in Frankrijk. Ze komt af en toe terug. Mijn blog, zet ze, is voor haar al jaren een ankertje naar haar oude leven. Het gaat alleen steeds minder over de Zeeburgerdijk, valt haar op.

Bambu

De vloer na één dag. De vloerenlegger is weer van zijn rugklachten hersteld en heeft vandaag de vloer beneden gelegd. De nieuwe keuken is een groot stofnest, dus ga ik maar even poetsen, de kopjes afwassen, het koffiezetapparaat uitzettten, drie volle vuilniszakken weggooien, en kartonnen verpakking naar de papierbak. 

Waar wij met de vuilnis naar toe moeten, en hoe, daar heeft ook nog niemand van de buren bericht over gehad. Ook geen mededeling over vuilnisophaaldagen. Bij de Gemeente hebben ze daar nog niet over nagedacht. De achterburen hebben kliko's. 

Bij het winkelcentrum zijn diverse afvalbakken, en al zijn die zijn niet bedoeld voor iedereen, daar gooi ik alles maar in.

Geestgronden

Vrije dag. Vandaag zal de bamboe vloer gelegd gaan worden. We kunnen drie dagen niet in het nieuwe huis, is mijn beeld. Voel me helemaal bevrijd. Wel zeul ik de pakken overgebleven badkamertegels terug naar de tegelhandel op mijn Zeeburgerkade, maar dan neem ik definitief een dagje vrij. De vloerenlegger heeft echter problemen met schouders en rug en is na vijf minuten huiswaarts gekeerd, meldt Bobby vanuit Utrecht. Hij gaat weer schilderen. 

Ik niet. Ik app naar Egmond: Zin in een wandelingetje duinen - strand? En zo struinen wij onverwacht met Duvel van Egmond naar Bergen op het grensgebied van de duinen en de geestgronden. Op sommige stukken ruikt het misselijkmakend naar hyacinten. 

Natuurlijk gaat het ook over het huis. Ik zeg dat ik zo blij ben met mijn dagje vrij en dat ik me een beetje schuldig voel dat ik niet zo handig ben en niet mee verf. 'Geniet ervan dat je dat niet kan', adviseert Egmond. Dat beurt enorm op, evenals de wandeling van Egmond naar Bergen. Wat is het daar mooi.

Telecom

Telecom, ook zoiets. We hebben gekozen om door te gaan met 'mijn' Xs4all, en niet met Bobby's Ziggo. In nieuwe huizen leggen ze tegenwoordig wel standaard een kabel, maar geen telefoonlijn meer. Glasvezel is er niet in deze buurt, dat leggen ze alleen in grootschalige nieuwbouwwijken als LeidseRijn.

Zo komen we terecht in een kluwen van onderaannemers. Xs4all verwijst ons door naar Gideon Telecom, die internet&televisie& telefoon voor ons gaat aanleggen, maar die kan niets zolang er geen KPN-lijn is. Ettelijke telefoontjes later word ik gebeld door Cor van VolkerWessels, die (neem ik aan) weer ingehuurd is door Gideon, of door Xs4all, wie zal het zeggen. Hij zegt dat er maandag tussen 09 en 17 uur een mannetje komt voor die draad. Maandag komt mooi uit, want dan zijn de keukenmonteurs er ook. En raad eens: de VolkersWessels man kwam niet. 

Vanmorgen Cor weer gebeld. 'Waar was je Cor?' 'Er is een foutje gemaakt', geeft Cor toe. 'Vanmorgen hebben we al wel een kabel in jullie huis geprikt, maar er was niemand.' 'Nee', zeg ik, 'dat zei ik, er ís niemand.' Maar er moet nog wel een kastje in de meterkast waar die KPN-lijn in prikt en straks alle functie van telefoon, televisie en internet uit komen. 'Kan het om 16 uur?' Ik ben er om 16 uur.

Cor ('uit Nieuwegein, maar ik ben een echte Utrechter') komt zelf. Het kan niet meer uit, legt Cor uit, in alle huizen telefoon aanleggen. Bijna iedereen kiest voor kabel. KPN legt telefoonlijnen nu alleen nog op aanvraag aan. En de monteurs die dat doen zijn niet in dienst, maar werken voor zichzelf. Ze moeten vier installaties per dag doen willen ze ervan kunnen leven. Ze rijden door de hele provincie, tot Lelystad aan toe. 'Ik doe dit klusje nu maar even zelf', zegt Cor, 'dan doen de jongens de volgende keer weer wat voor mij.'

Tand des Tijds

Ik heb het best vaak over toen-ik-in-Noord-woonde. Het is al 20 jaar geleden dat Ex en ik er naartoe verhuisden, en 15 jaar geleden dat we weer terug naar de stad verhuisden, naar De Jordaan. Ik vond het er geweldig. Een ronde woning. We woonden weliswaar pal tegen de snelweg aan, maar daarachter lagen de weilanden en wateren en de dorpen. Het Umfeld bestond uit Landsmeer, Oostzaan en Het Twiske.

D. was daar onze overbuurvrouw. Vanavond ga ik spontaan bij haar op de koffie. Soort van afscheid van Amsterdam, van toen, van nu? 

De straat is veranderd. De bomen zijn hoog geworden. Sinds we 15 jaar geleden vertrokken ben ik er niet meer geweest.

Ik inspecteer onze voormalige tuin. De prachtige zelfgetimmerde en geschilderde schutting. Hij blijkt helemaal ingestort. De mensen die er nu wonen doen er helemaal niets aan. Au, au.

Zal ik bij wijze van afscheidstournee ook nog langs de Joos Banckersweg en de Twee Koningskinderenstraat in Bos & Lommer? Daar had ik mijn eerste zelfstandige woninkje van 50 vierkante meter. Daar was ik ook heel blij mee. Het waren twee Koningskinderen, ze hadden malkander zo lief, ze konden bij malkander niet komen, het water was veel te diep...

De foto van de schutting app ik naar Ex. 'Kijk, onze schutting.'

Zoek iPhone

Wat was de heftigste gebeurtenis van de dag? Om half acht de deur opendoen voor de keukenmonteurs? Daarna na Amsterdam voor een werkafspraak en eerst even langs huis. Ben ik mijn iPhone kwijt. Nérgens. Het contact met de wereld. Terug naar het nieuwe huis of hij daar is blijven liggen, nee ook niet. 

Ik communiceer tegenwoordig meest via appjes en sms-jes. Ineens reageer ik niet. Ik kan niemand melden dat ik geen sjoege geef omdat mijn iPhone kwijt is. 

Voor de keukeninspectie ben ik een uur te laat, want het sms-je dat de Keukenmonteurs al om 15 uur klaar zijn ontvang ik niet.

's Avonds vind ik de iPone terug - thuis - in het fonteintje bij het toilet. Bij het zoeken ga je nauwkeurig na wat je precies gedaan hebt sinds je thuiskomst. Toiletbezoek valt blijkbaar niet onder de significante herinnerbare momenten. Wat een opluchting! Wat te denken dat je zó afhankelijk van je telefoon bent?

Tijdelijke keuken

Laatste dag alweer van mijn geïmproviseerde keukentje. Je wilde de hulpkrachten toch aan hun natje en hun droogje kunnen helpen. 

Bij de buren is de keuken afgelopen vrijdag al geïnstalleerd. Strálend toont de nieuwe buurvrouw me haar keuken. Zij heeft twee aanrechten tegenover elkaar en geen hoge kastjes. Drie enorm grote gas-pitten om op te koken. Maar dríe? vraag ik. Wij hebben er straks víjf waarvan één zo'n grote, en dat vind ik een geldige luxe. En waarom alle drie zo groot? Daar past toch geen keteltje of steelpannetje op! Ze legt uit dat ze ook een combimagnetronoven heeft en een aparte stoom-oven. 

Ik vrees dat ze het allemaal een beetje simpel vindt bij ons. Maar wel leuk. 'Voor zover ik jullie nu ken past het echt bij jullie', zegt ze. Een mooi compliment.

Islands in the stream

Zondag leesdag. Ik lees Birk van Jaap Robben. Die is een nieuwe ster aan het firmament: theatermaker, stadsdichter van Nijmegen en kinderboekenschrijver. Dit Birk is zijn romandebuut, waarmee hij onmiddellijk prijzen heeft gewonnen: een van jongeren en een van boekverkopers. Misschien nog niet de meest prestigieuze prijzen, maar wel recht in de doelgroep. 

Ik zag en hoorde hem onlangs spreken voor een zaaltje dames. Hij had wel een uur spreektijd gekregen. Het was leuk, goed, maar een half uur was ook wel goed geweest. Af en toe verliet een der dames de zaal, om haar moverende redenen. Dat vond hij iets om niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Ook ik wilde zo na een half uur voort, maar de uitgang was langs het podium. Pas na minuten dralen vanwege de opmerking die hij zou maken stond ik op. Ik wilde me niet laten intimideren, tenslotte. 'Dág!' Onderbrak hij zijn betoog. Wat doe je dan? Schicht je weg of groet je terug? Het is allebei lullig.

Enfin. Birk dus. Ook dit boek heb ik weer 'geleend' via de digitale bibliotheek. Volgens mij wordt die aardig populair. Een jongen Mikael leeft met zijn moeder op een eilandje in zee, ergens tussen Schotland en Noorwegen. De vader Birk is verdronken. Het boek begint als de vader net zoek is. Het jongetje zit aan de keukentafel soep te eten, zijn moeder moppert dat vader nooit op tijd komt. Het jongetje durft niets te zeggen.

En na diverse tevergeefse zoektochten door reddingsdiensten leven ze er met zijn tweeën voort. Er staan op dat eiland drie huizen, en er woont alleen nog buurman Karl, een visser. De oude buurvrouw is van de trap gevallen en overleden. Eens per week komt een boodschappenboot boodschappen brengen. 

Mikael is veel in het huis van de overleden buurvrouw, dat steeds meer vervalt. Hij probeert zich te verhouden met een meeuw, die een nest gebouwd heeft in het bed van de overleden buurvrouw.

De jaren gaan voort, Mikael (aan het begin van het boek is hij 9) wordt groter en mannelijker en de relatie met de moeder wordt broeieriger. Ze gaat hem Birk noemen.

Het is helemaal geschreven ivanuit het perspectief van de allenige jongen, met al zijn sensitiviteit, die de wereld ontdekt, alles ziet en aanvoelt maar nog lang niet niet begrijpt.

Samen kleuren

Dat is dan weer zo'n mooie gebeurtenis. Geheel onverwacht komt Nichtje me redden. Helemaal vanuit Nijmegen. Zullen we kleuren? vraagt ze. Kleuren? Het blijkt dat ik haar jaren geleden een mandala-kleurboek cadeau heb gedaan, waar ze niet heel veel mee gedaan heeft, maar dat ze nu empatisch kan inzetten. 

Ik maak risotto en als het eten op is kiezen we elk een prachtige oriëntaalse kleurplaat. Bobby komt thuis van het schilderen en kiest voor ons  Ambrosiaanse kerkmuziek uit de 3e eeuw. 

Ze heeft nog nooit gehoord van de rage kleurboeken-voor-volwassenen waarvan er afgelopen jaar honderdduizenden over de toonbank gingen. Nu ben ik er wat huiverig voor. Wij waren voorlopers, zegt Bobby.

Zo gaat ons paradijs er straks in ons knusse kleurige grote nieuwe huis uitzien.

Nachtelijke muziek

Ik heb tamelijk wat minimale en/of verstilde muziek op de iPhone, omdat ik graag op elk moment op elke plek een beetje tot mijzelf wil kunnen komen, en met de juiste muziek op de oren lukt dat doorgaans best snel. 

Als je bij Spotify 'minimal music' intypt komt er van alles langs. Maar uiteindelijk valt de keus toch weer op het album Screws van de Duitse pianist Nils Frahm. Zo prachtig! 

Hij heeft - zo lees ik ergens - de stukken 's nachts geschreven, in een periode dat hij zijn linker duim gebroken had. Negen stukken, getiteld 'You', 'Do', 'Re, 'Mi', 'Fa','Sol', 'La', 'Si', 'Me'.

De muziek cirkelt eindeloos, en voelt als een mooie lange doorwaakte nacht.

En ondertussen in de krant

In Trouw staat een schokkende reportage door twee journalisten die Dafur wisten binnen te dringen. Daar valt toch wel al je eigen kleine leed bij in het niet. Op deze foto een grot waar honderden vrouwen en kinderen zich verstopt houden. Iedereen is uit hun huizen gejaagd, gebombardeerd, verstoken van alles.

Ik ben erg moe, van het werken, het forenzen, het nieuwe huis en het klussen. Zou het liefst in bed zachtjes gaan liggen jammeren en pas weer tevoorschijn komen als alles klaar is.

Maar als ik dan zo'n verhaal lees over Dafur en me een heel klein beetje voorstel hoe het is met die miljoenen vluchtelingen en de oorlogen in de wereld, dan schaam ik me.

Bij de Ieren

Koken komt er niet meer van. Na het werken op het werk en in het huis, en het biertje daarna bij het Vorstelijk Complex, komen we te eten bij de Irish Pub O'Leary aan de Adelaarstraat. Bij Bobby om de hoek, tegenover de Molen. Al die jaren dat Bobby daar woont zijn we er nooit binnen geweest. Een pub vol Ieren en fish&chips. En dan een diepe slaap. Dit is tijdelijk, houd ik mijzelf steeds voor, dit gaat over.

De voortgang: alle donkergrijze kozijnen en deuren krijgen een kleurtje. Ze moeten drie keer geverfd. De meeste raamkozijnen worden wit, de pui achter wordt lichtgeelgroen en de voordeur oranje. Hopen dat het staat. Na één verfbeurt over het donkergrijs lijkt het alsof de voordeur in de menie staat.

De nieuwe keuken

Ik heb een mailtje gehad dat tussen 9 en 13 uur de keuken bezorgd wordt. Om vooral niet te laat te zijn ben ik er om 8.30 uur. Er staat een buurman buiten. 'Jij bent ook vroeg', zeg ik. 'Ja, onze keuken is vanmorgen bezorgd', antwoordt hij. 'O', zeg ik, 'dat is toevallig, die van ons wordt zo ook bezorgd.' 'Nee hoor', zegt hij, 'die staat er al. Ze moesten eerst bij mij zijn en toen bij jou. Het is dat de stukadoors weer bezig zijn dat ze er bij jullie in konden.'

'Hoe laat zouden ze bij jou zijn', vraag ik aan de buurman. 'Vanaf 07 uur', zegt hij. 'Ze waren er om 07.45 uur'. 

Ik kijk nog een keer in mijn mail. En nog een keer. Er staat echt 09 uur. Maar voor al deze heren ben ik nu iemand die ontzettend te laat komt. En dat is niet zo! O! Dit is iets wat ik moet loslaten en wel nu meteen. Ik wil iedereen laten zien: 'Kijk! Er staat echt 09 uur! Ik was niet anderhalf uur te laat, ik was een half uur te vroeg!' Wat kan hun dat schelen.

Filter op filter

Ik ben een tijdje opgehouden met de filters over de werkelijkheid, want sommige mensen hebben er wat op tegen, die vinden dat niet naturel, maar what the heck! Hier heb ik twéé filters gebruikt. Wauw! Met filters is het leven beduidend kleuriger!

Statenweg, Angelslo

Ik ben geabonneerd op de Facebook-groep 'Oud-Emmen', waar elke dag wel een 'oude' foto van Emmen gepost wordt. Ik vind het geweldig, en vooral de oude foto's van Angelslo. Dat was/is  een betonnen jaren zestig-wijk met rijtjeshuizen met louter platte daken. Veel goedkope arbeiderswoningen, zoals wij dat noemden, maar ook 'herenhuizen' (waar wij in woonden), vrijstaande woningen en rijtjes bungalows. Mijn droom was ooit in een bungalow te wonen. 

In Angelslo woonde ik van mijn tiende tot mijn achttiende. De gevoelige jaren, zeg maar. We hadden een hond, Mollie, die vier keer per dag uit wandelen moest en daar liep ik veel mee. Met een zus of een vriendin. Eindeloos liepen we langs die straten, nog een stukje, nog een stukje, te praten over het leven en bij de mensen naar binnen te gluren. 

Eigenlijk is er niets veranderd. 

Deze foto roept al die lange Angelsloër wandelingen in herinnering. 'Mooie foto', schrijven de Emmenaren in hun reacties. Is het? Ik vind het ook. Of komt dat door de herinneringen?

Een wit, twee witten

Naar de verfwinkel voor nieuwe verf. Kom ik aan met mijn lijstje: 'Mag ik zijdeglanslak RAL 9001, en latex RAL 9010?' Vraagt de verfverkoper, 'Huh? Weet u dat wel zeker? Moet u zien! De RAL 9001 is veel beigeder dan de RAL 9010!'

Ik bel Bobby. Ja, zegt Bobby, het is goed. Nou ja, het is een sóórt van goed. De aannemer heeft RAL 9001 (de beige-wit) op de raamkozijnen gesmeerd. Daar sluit nu de lak op de trapkast nu bij aan en straks het spijlenwerk van de trap ook.

Met de latex ga ik verder in het donkergrijsbetonnen washok. Zondag heb ik er een grondlaag op gesmeerd, om zuiging van het beton te verminderen, maar het heeft niet bijster geholpen. Dezer dagen is het mijn uitdaging om van de mindset ik-kan-niet-verven af te komen. Te beginnen in het washok. De uitdaging is enorm. Eerst denk je: Eitje, hier kan zelfs ik werkelijk niets verpesten, tot je op allemaal ketels en buizen en leidingen stuit, waar je heel precies achter en omheen moet schilderen. Langzaam, geduldig, precies, stap voor stap, dat is de kunst. En als je knoeit, dat kan, meteen wegpoetsen.

Dekken

Het is in de straat een af en aan van werklieden en busjes, keukens en vloeren. Nieuwbouw is goed voor de economie. Straten vol zzp-ers, mannen die met deze arbeid voor gezinnen zorgen. Van zeven in de ochtend tot vier uur in de middag. Indrukwekkend. 

Onze stukadoor Dennis heeft goed werk afgeleverd, maar helaas niet helemaal dekkend. Ergens zie je nog een zweem donkergrijs van het beton onder de dunnen stukjes van het zachtlichtgeelgroene barokpleister. Het moet deels over. 

Het is slikken voor hem, maar uiteindelijk geeft hij het toe en belooft hij het te doen. Een met hem bevriend schilder, een Fries gaat nog een keer over het stucwerk heen, spuiten. Vrijdag. Vrijdag wordt ook de keuken afgeleverd. Maandag gaan ze de keuken plaatsen.

Ochtendstond

Het is heel stil in de ochtend. Uitzicht uit het keukenraam. Mist. Het water van het Lozingskanaal is spiegelglad. Geen mensen, geen activiteit, geen geluid, geen auto's. Kon het de hele dag maar zo stil zijn.

De Galecopperbrug

Ik krijg een brief: of ik wil meedoen aan Spitsmijden op de Galecopperbrug. Ik blijk geregistreerd te staan als iemand die daar regelmatig overheen rijdt in de spits. Wat is de Galecopperbrug? Hoezo privacy? En alsof je daar voor je plezier rijdt! 

De boodschap is: als ik deze brug vanaf 20 april mijd tussen 06.30u en 10u  dan kan ik tot wel 30 euro per maand verdienen. Ik mag dan niet stiekem viaMaarssen  gaan rijden of via de A27, dat zien ze en dan krijg ik geen beloning. Je kan gaan thuiswerken, adviseren ze, of andere uren maken. Een kleine beloning zou mensen aanzetten tot ander gedrag. Je krijgt geen straf als je wel over de brug rijdt, maar ze houden je beloning in. 

Ondanks dat ik verwacht dat mijn gedrag niet verandert heb ik me aangemeld, want ik ben toch benieuwd of 30 euro per maand - 1 euro per dag - genoeg is om mijn gewoonte te veranderen. Ik ben ook heel benieuwd of ik straks dagelijks een berispend mailtje krijg, als ik wél in de file over die brug rijd.

'n Stendertje

Met zijn tweeën verven schiet niet erg op. Vandaag zijn er geen hulpkrachten. Ik latex het washok, dat Zus1 gisteren voor de eerste keer heeft gedaan. Het kost uren en als je doodmoe klaar bent denk je: wat heb ik nu helemaal gedaan? Waarom zou je een washok mooi wit verven? vraag ik, en dan antwoordt Bobby: waarom zou je het lélijk wit schilderen? Daar heeft hij een punt.

Het blauw dat ik zaterdag voor het badkamerkastje gekocht heb is te Grieks. Ik heb het proefblaadje niet bij daglicht bekeken. Dan krijg je dit. Het kan wel, het is echt Grieks, maar donkerder is mooier.

Bobby hangt peertjes in de kamers. Zodat er ook des avonds licht is. En dan schildert hij 'Willemjans kast'. Het wordt allemaal prachtig, dat zie ik nog net. 

'Een Hoppertje', zegt Sabien over deze foto.  Mooi compliment.

De buitenverlichting

Heel Nederland is naar de bouwmarkt, en zo ook wij. Wij gaan naar de Hornbach te Nieuwegein voor de buitenverlichting. Net zo als ik narcissen en violen in de plantenbak wil om een punt te zetten, zegt Bobby, wil hij graag buitenverlichting. 

Die buitenlampen hebben ook weer hun uiteenlopende stijlen en modes. Van Anton Pieck tot Jan de Bouvrie. Bobby heeft een maritieme snik dus hij kiest maritieme lampen. Twee wijs ik af, één gun ik hem. Wij hebben - al zeg ik het zelf - tamelijk lieve smaakvolle lampjes gekozen voor bij de voordeur en aan het schuurtje achter. Why? vraag je je ineens af, als je ontdekt dat de buurman er een bouwlampachtige tegenover gehangen heeft.

De boor hadden we niet bij ons dus het ophangen van de buitenlampen moet nog even wachten. Wel hangen er nu peertjes in alle kamers. Zodat er ook 's avonds licht is.

De hang outs des levens

Het avondwandelingetje voert naar Camping Zeeburg. Alles wat ik doe wordt sentimental. Die camping is een van de wondere charmes van mijn buurt. Hij ligt onder de Amsterdamsebrug aan de Zuider IJdijk/Diemerzeedijk, een klein lapje land tussen het Amsterdam-Rijnkanaal en het IJ. Die dijk loopt van de Oranjesluizen naar de elektriciteitscentrale bij Diemen, die laatst uitgevallen is waardoor Noord Holland en de Flevopolder uren zonder stroom zaten. Maar dit terzijde.

Er hangt op deze camping een hele leuke seventies-sfeer. Er zijn al best veel gasten. Hú! Koud! Maar ja, het seizoen begint met Pasen. In het café draaien ze vanavond CrosbyStillsNash&Young. Dat roept herinneringen op aan oude buren aan de Wendeling te Angelslo Emmen. Annette Geerts was mijn buurtvriendinnetje. Haar broer Adri speelde banjo en draaide CrosbyNash etcetera. Dat was mijn kennismaking met het fenomeen  popmuziek.

Bobby en ik bladeren er wat door fotoboeken over Zuiderzee en IJsselmeer. De charme van deze plek is niet zozeer Amsterdam Oost, maar de weidsheid van al die wondere waterwegen met veel geschiedenis. 

Nog een maandje ofzo, waarin ik al veel te Zuilen zal zijn. Behalve Het Vorstelijk Complex waar we tot nu toe meestal gaan zitten als er kijkers komen - heb ik een nieuwe hangout in de buurt ontdekt: de Parel van Zuilen, een villa aan de Vecht, ooit een pannenfabriek en Gemeentehuis, nu vooral trouwlocatie. En op maandagavonden jazz en Americana-muziek, en een driegangenmenu à  € 12,50.

IJlander

Dit jaar geen Paasontbijt voor deze en gene. Ik ga lekker in bed en op de bank lezen en wel in Vergeef ons onze zwakheid van Gijs IJlander. Ik heb het boek gedownload via de digitale bibliotheek. Deze auteur van 1947 heeft al 14 boeken geschreven en ook literaire prijzen gewonnen, maar ik heb nog nooit van hem gehoord. Dat is zo leuk aan de bibliotheek, dat je er zonder dat het je extra geld kost nieuwe ontdekkingen kunt doen. Bij de Digitale bibliotheek kun je per 3 weken 10 boeken lenen. Die verdwijnen na drie weken vanzelf weer van je computer, iPad of telefoon. En dan kun je weer nieuwe 'lenen'. 

Veel uitgeverijen zijn nogal tegen op die digitale boeken via de bibliotheek, omdat ze vrezen dat zo hun business instort, maar sommige vinden het toch ook interessant om uit te proberen. Die zetten er ook nieuwe titels in. Zo ook uitgeverij Cossee, wier boeken altijd de moeite van het proberen waard zijn. Zo ook deze. Ik heb al enige mensen die niet zo van het digitale lezen tot de digitale bieb bekeerd.

Dit Vergeef ons onze zwakheid vertelt hetverhaal  van een verpleeghuisarts die een oude man helpt bij zijn levenseinde, met medeweten van zijn collega's en directie, en nu aangeklaagd wordt door 's mans in de USA wonende dochter. De colllega's en directie trekken zich terug, uit angst voor hun reputantie. 

De arts wordt tijdelijk op non actief gesteld en vertrekt een paar weken naar Schotland, naar een klein eiland op de Hebriden, waar hij een huis heeft. Het is er niet bepaald behaaglijk. Er is een walvis aangespoeld, waar de bewoners in eerste instantie van opwinding omheen lopen te kraaien, maar het plezier neemt al snel af als het gevaarte in ontbinding raakt en alles op het eiland vergeven raakt van een doordringende lijkgeur. Dan is er een hond die zich bij hem voegt, maar die hond is volgens de buurman een lammerendoder, en die wil de hond doodschieten. 

  

Het is spannend om te lezen, je verwacht een groot disaster, uit welke hoek/verhaallijn dan ook, maar die blijft uit, tenzij die voortdurende  gevoel van opgejaagdheid op zich al het disaster is.

Full Moon

Besef groeit: alles is langzaam maar zeker afscheid nemen. Ook van (het uitzicht van) de Oudenoord. Al die beelden die je jaren vanzelfsprekend begeleidden worden weer speciaal. Vanavond is dat de volle maan in de wolken boven de oude binnenstad van Utrecht. Links de watertoren, rechts de Dom.