Toen ik aan de Looiersdwarsstraat in de Jordaan kwam wonen begon ik Koninginnedag te haten. De podia en biertaps onder je raam, de ramen die in de sponningen trilden van de snoeiharde muziek en de pissende mannen in de portieken. Intense kwelling en blinde haat.
Toen ik met Bobby verkering kreeg hoopte ik met Koninginnenacht naar hem te kunnen vluchten, maar hij bleek net aan de rand van de Utrechtse Koninginnenacht te wonen. Het is er minder luid dan de Elandsgracht, maar hier veel gedruis en ook een hele rottige beat / dreun van zeven tot een.
De Zeeburgerdijk was/is een zegen, allerwegen, maar allermeest met Koninginnenacht. Ik was het even vergeten.
We zijn te Utrecht om het nieuwe huis af te verven. Dat het Koningsnacht werd waren we even vergeten. En dan nog: alleen voor je nachtrust rijd je niet heen en weer naar Amsterdam. Maar het is hier een gekkenhuis.
Toch wel nieuwsgierig ga ik een uurtje over de Utrechtse vrijmarkt lopen, voetje voor voetje, schuifelend klem tussen de meutes. Veel vrij is onschuldige vrijmarkt, maar om de paarhonderd meter toch een lawaaipodium agressief gesponsord door Bavaria.
Wat raar dat dit feest, dat zoveel mensen op de been brengt, voor mij zo'n nachtmerrie is? Gelukkig ligt het nieuwe huis weer ver van de herrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten