Momenteel ben ik aan maar liefst drie tv-series verslaafd. Het zal wel van het nieuwe huis komen. Mijn grootste zonde op dit vlak is The Bold and The Beautiful, waar ik al haast twintig jaar naar kijk. Er zijn op dit moment ook 'kwaliteitsseries' om deze 'zonde' te compenseren.
Zo kijk ik elk weekend naar het eindeloze Heimat 2, op dvd, waar Hermannchen nu Hermann is geworden en volwassen wordt in München, waar hij opgeleid wordt tot componist. Hij heeft tot nu toe een wild sociaal leven in een villa van een rijke dame geleefd, met veel vrienden en vriendinnen, veel drank en seksuele escapades. Zijn grote liefde is de celliste Clarissa, maar zij vinden elkaar niet (net lees ik op Wikipedia dat zij tweeën de hoofdrol speelt in Heimat 3, dat Hermann en Clarissa elkaar in 1989 in Berlijn treffen bij de Wende, en dan samen verder gaan), maar nu is hij net getrouwd met Waltraud, bijgenaamd Schnüsschen. Je kan niet anders dan dól op de beide zo niet alle personages zijn, wat ze ook doen.
Heimat valt op door de bijzondere terloopse wendbare filmstijl. Af en toe als het te laat is val ik erbij in slaap, maar doorgaans laat ik me graag meevoeren. De afleveringen duren wel twee uur, en er zit niet echt een kop en staart aan. Dus soms zeggen we halverwege: Bedtijd! En dan moeten we de volgende keer kijken waar we ook al weer gebleven waren.
De derde serie die ik volg is 'Goedenavond dames en heren' van Omroep Max, op maandagavonden om 22.10u. Over de televisie in de jaren zestig. Loes Luca en Huub Stapel is geweldig. Allemaal zijn ze geweldig.
Het leidt wat af van het vreselijke nieuws elke dag over de duizenden vluchtelingen uit Syrië en Libië en waar al niet en over het politieke gekibbel tussen VVD en PvdA over bed, bad en brood, terwijl die mensen massaal verdrinken in de Middellandse Zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten