Met de Berlijnse Neef uit eten bij een Italiaans restaurant in zijn straat de Waldstrasse. Een mooi besluit van deze enerverende reisdag. Hij woont in de wijk Moabit, in Berlin Mitte, aan de rivier de Spree, grenzend aan de wijken Tiergarten en Charlottenburg. Het voelt een beetje zoals De Pijp in de jaren tachtig. Levendig, nog niet chique, met een zeer gemêleerde bevolking. De straat van Neef is een soort groene long met speelplaatsjes. Er staat van oudsher een Weeshuis, vertelt hij, vandaar.
Ik zit nog vol van de adrenaline van de dag. Neef stelt mij gerust over mijn avontuur met de bolide. Stel dat dat het was, dat ik op de rem trapte in plaats van op de koppeling. Hij kan zich dat wel voorstellen. Hij rijdt ook automaat en zou niet meer goed in een geschakelde auto kunnen rijden. En fileparkeren, dat kan hij ook niet. Ik vrees bij alles wat niet vlekkeloos gaat dat het seniorenmomentjes zijn, maar daar moet ik maar weer mee stoppen. Hij heeft al die dingen ook en ervaart óók de spanning van avontuur als hij in zijn eentje op reis gaat.
Het is hier in Moabit gratis parkeren, en dat betekent dat er ontzettend veel auto’s staan en weinig parkeerplekken. Het is wel drie rondjes rijden voor ik een plekje heb gevonden in de Oldenburgerstrasse, naast het Dominicanenklooster.
Ik logeer in een klein appartementje, toevallig bij de Neef om de hoek. De verhuurder van het appartementje heb ik niet gezien. De sleutel van het huis zat in een sleutelkluisje dat aan een fiets op straat was bevestigd. Van de voordeur had hij een foto gestuurd. Het is een pijpenlaatje van nog geen drie meter breed op de begane grond aan de straat.
Vind ik dat eng? Het valt mee. Toen ik in mijn twintiger jaren was had je overal junks. Hun aanwezigheid maakte steden heel gevaarlijk. Er werd veel gestolen en ingebroken. Dat gevoel is nu helemaal weg. Om 22 uur ga ik een boodschapje doen bij de Supermarkt Rewe, die dagelijks tot 23.59u geopend is. Alles even relaxt.
Een blog over Moabit:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten