Gelezen: Als ik het je één keer vertel door Judy Budnitz. Vorige week kloeg ik nog tegen Bobby dat lezen niet goed gaat, dat weinig boeken me boeien, en toen vond ik dit boek in mijn eigen boekenkast. Waar het vandaan komt kan ik me niet herinneren, misschien uit ons buurtbiebje of uit de buurtbiebje te Heeg? Maar ik begon erin en kon niet meer stoppen.
Het noemt zichzelf een magisch-realistische familiesaga over een van oorsprong Oost-Europese familie in de USA. Het eerste stuk gaat over een meisje dat opgroeit in een hard en primitief leven op een koud platteland, in een bos, niet erg duidelijk waar. Ze vertelt met veel waarnemingsvermogen en verbeeldingskracht. Je denkt: het kunnen wel de Middeleeuwen zijn, maar het is toch de twintigste eeuw. Waar niemand zijn leven veilig is. Maar voor mij wordt dat Europa pas duidelijk wanneer ze met haar geliefde de oversteek waagt naar Amerika. En dat zij in de WO-II die daarop volgt hun Joodse familie kwijt raken. Het verhaal van vier generaties vrouwen. Wat hebben de levens van eerdere generaties voor invloed op elkaar? Mooi, diep, wijs, grillig, onvoorspelbaar.
Over de auteur Judy Budnitz is niet zoveel te vinden. Zij is van 1973, dus nu is ze 47 jaar, zij schreef rond jaar dertigste eind jaren negentig begin 2000 een paar bejubelde boeken en ze zou ook cartoonist zijn. En toen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten