Ik had haar voordeur met haar foldertjes over haar yogaklasjes al een paar keer gezien. Als ik toevallig in haar straat parkeerde. Haar straat is een uitwijkmogelijkheid als op onze gracht geen enkele parkeerplek is, ook niet na drie rondjes rijden. Verder kom ik er nooit. Haar Yoga-schooltje heet Inner Space. Klinkt tegelijk fijn en eng. Ik twijfel een beetje over het fenomeen yoga in mijn genezingsproces. Want de ene yoga is de andere niet. Bij sommige moet je enorm strekken. En juist dat strekken kan zo zeer doen met de frozen shoulder.Yoga. Ooit deed ik yoga bij Carnac aan de Bloemgracht bij een dame met goeroe-achtige eigenschappen en een bijzonder directieve stijl, waar ik wonderwel van hield. Maar dat hield op. Daarna kwam ik bij slappe aftreksels van haar terecht, waar ik het nooit meer dan twee keer volhield. Twee jaar geleden geraakte ik bij een Française aan de Prinsengracht die ons met haar wonderlijk uitgesproken Engelse tekst onbegrijpelijke gymnastische oefeningen liet doen met klapstoelen, rekstokken en touwen. Zulke yoga had ik nog nooit medegemaakt! Ik probeerde welwillend mee te doen, tot ik in doodsnood op de kop in klimrekken en touwen hing in een houding waar ik zelfstandig niet meer uit kon komen. Ik barstte bijna in huilen uit. Of helemaal - daar wil ik van af zijn. Sinds die ervaring làs ik alleen maar over yoga.
Vorige week parkeer ik in haar straat als een grijzende dame uit haar voordeur stapt. Vanuit de bolide roep ik haar toe: 'Bent u de yoga-lerares? Doet u veel aan strekken? Wat denkt u? Kan ik meedoen met een frozen shoulder?' Ze wordt geloof ik niet vaak aangesproken vanuit bolides, maar als ik uitstap ontdooit ze. Ze blijkt Amerikaans. Ze doet vooral ontspannen, zegt ze, niet strekken. Voor beginners op maandag- en donderdag van 18.15 tot 19.45 uur. Ze heeft ook een 50+-klasje op de ochtenden.
Ik bedoel maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten