Bijna 50 jaar lang heb ik een diepe wens tot bakken onderdrukt. In mijn keukenkastjes zie je de wens af en toe de kop opsteken,. Zo heb ik door de jaren heen allerlei taartvormen, ovenschalen en braadsledes gekocht maar nooit deed ik er wat mee.
Bakken was iets voor (huis)vrouwen en als ik iets niet wilde worden of zijn was het (huis)vrouw. Eén keer heb ik een appeltaart gebakken, ik was midden dertig en woonde happily ever after (dacht ik) samen. Ik vond het heerlijk zo heerlijk om te doen en zo heerlijk ruiken dat ik er acuut mee stopte. Stel je voor dat ik mij alsnog tot (huis)vrouw zou ontwikkelen! Zo moet ik gedacht hebben.
De afgelopen maanden heeft u mijn voorzichtige eerste schreden richting bakken - met ovenschotels en Römertopf - kunnen volgen. Vandaag is het Koninginnedag. Morgen ben ik jarig dus vandaag is het moment voor mijn tweede taart.
Dat komt, Vinnie heeft op het werk heel dwingend een nieuwe regel ingesteld, namelijk dat iedereen vanaf nu zijn eigen verjaardagstaarten moet bakken. Roselle die met zwangerschap ging kwam met een heuse chocoladetaart. Goh, zei ik verwonderd, dat je dat kán. Zij is ook hoofdredacteur en hoofdredacteuren bakken geen taarten, moet ik gedacht hebben. Ze vertrouwde me toe dat het uit een kant-en-klaar doos van de supermarkt kwam.
Toen kwam Vinnie twee weken geleden met een waar misbaksel dat Cas (een vriend van hem met taartaspiraties) voor hem gebakken had, een ongare ingestorte appeltaart in een tulbandvorm. Het leidde niet tot afkeuring maar tot grote vreugde bij de rest. En het was hoe ingestort ook hartstikke lekker. Dus wat hield mij nog tegen?
Om te beginnen heb ik gisteren twee dozen gekocht: een voor kwarktaart van Dr Utker en een Amerikaanse voor brownies. Ik, die zo unverfroren tegen koken met Knorr-dozen ben! Ik heb er eens een verkering om uitgemaakt. Maar inmiddels ben ik milder. Men moet toch ergens beginnen. De kwarktaart staat op te stijven in de koelkast en en Brownie staat in de oven de taartvorm uit te rijzen Bobby zit in de zon op het balkon met de krant. Je wordt een echte Mina Bakgraag, zegt hij. Wát!?! Wie!?? roep ik, want ik voel mij uiteraard onmiddellijk in de (huis)vrouwenhoek geduwd.
Mina Bakgraag, zult u zeggen, wie is Mina Bakgraag? Misschien kent u haar. Ik kende haar niet. En zo wordt het weer een leerzaam cultuurhistorisch blog. De publicist Ewoud Sanders (NRC) wist het ook niet en stelde in 2003 een lezersvraag waar veel enthousiaste reacties op kwamen. Het voert te ver om dat hier allemaal uit de doeken te doen, maar ik raad u aan deze twee afleveringen te lezen. Héél geestig. En ondertussen geurt mijn nederige stulp verrukkelijk naar Brownies. Mmm!
- Ewoud Sanders over Mina Bakgraag (slot)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten