Wie wat bewaart

Wie wat bewaart die heeft wat, is een moeilijke wijsheid voor iemand die graag alles weggooit. Er staat een trommeltje op mijn aanrecht waar alle sleutelsbossen van mijn leven in zitten. Het zijn geen sleutels die actueel zijn, want die hangen aan diverse spijkers. Toch kom ik er niet toe de oude sleutels weg te gooien.

Een van de vele sleutels moet die van Mutti 's appartement zijn. Maar welke? De twee die ik vorige keer had meegenomen, die waren het in elk geval níet. Het moment komt steeds dichterbij dat ik die sleutel nodig heb, realiseer ik me, omdat ze misschien ineens de deur niet meer opendoet.

Het trommeltje. Ik zou het zo leeg kunnen storten. Geen haan die ernaar kraait. En toch: af en toe zit er in dat verleden een clou. Mooie woordspeling. Ik herinner me ineens weer wanneer ik die sleutel in dat trommeltje stortte. Vijftien jaar geleden of zo. Ik was beledigd, gekwetst, kwaad, om iets wat ze zei, en reed om 00.30 uur terug naar Amsterdam. Ik besloot dat ik geen intimi meer was met haar. Ik zou vanaf dan weer aanbellen. We legden het niet lang daarna weer bij, maar nooit deed ik de sleutel terug aan mijn actuele sleutelbos.

Vanavond doet Mutti voor het eerst inderdaad de deur niet open als ik aanbel. De sleutel van de eerste voordeur van het complex had ik vorige keer al gescoord, dus daar kan ik in. En nu zit aan het bosje van drie sleutels inderdaad Mutti's sleutel! Ze staat weifelend in de gang als ik mij toegang verschaf. Had u de bel niet gehoord? De bel?