Mutti wordt steeds dunner. Steeds kleiner. Dit keer is het alsof ik een klein kind in bed leg. Dit is ze niet, hoor, deze foto heb ik van internet geplukt. Gezocht op Oude-vrouw-in-bed.
Het leven terug in Nederland. Koffer uitruimen, was draaien, huis een beetje schoonmaken, Vespa halen, boodschappen doen, koken, post bekijken, telefoontjes plegen. Vroeg naar het werk. Hallo, daar zijn we weer! Honderden e-mails lezen, facturen accorderen, kletsen hoe alles met iedereen gaat, afspraken maken (maar niet te veel), weer naar huis, koken, afwassen, Vespa prikken, Vespa kammen, de sleutel naar de buurvrouw, En dan naar Mutti.
Het leven terug in Nederland. Koffer uitruimen, was draaien, huis een beetje schoonmaken, Vespa halen, boodschappen doen, koken, post bekijken, telefoontjes plegen. Vroeg naar het werk. Hallo, daar zijn we weer! Honderden e-mails lezen, facturen accorderen, kletsen hoe alles met iedereen gaat, afspraken maken (maar niet te veel), weer naar huis, koken, afwassen, Vespa prikken, Vespa kammen, de sleutel naar de buurvrouw, En dan naar Mutti.
Drie weken ben ik niet geweest. Mutti wordt steeds dunner. Steeds kleiner. Dit keer is het alsof ik een klein kind in bed leg.
De feiten meld ik hier maar niet. U wilt niet weten wat er allemaal moet en kan en niet kan in de jungle van de zorgsector. Het is Kafkaesk. Soms wil je het allemaal vertellen. maar het is te veel. Er is niet eens een kwade genius die je de schuld kunt geven. Het is hoe de politiek besloten heeft dat het moet.
Het is alweer vijf of zes maanden geleden dat het allemaal begon. De verwarring, de gang naar de geriater in het ziekenhuis, de thuiszorg, de dagverzorging, de medicijnen, de maaltijden, de geriater van de GGZ, de huisarts, de awbz, de regels, de beperkingen, de zestien zusters van de thuiszorg, de mantelzorg, de keuze voor een verpleeghuis, in de tussentijd switschen naar gespecialiseerde thuiszorg, weer nieuwe zusters... Het is zoveel en het gaat zo langzaam. De geriater heeft gezegd dat het niet vaak voorkomt, dat het proces van Alzheimer zo snel gaat.
Het is alweer vijf of zes maanden geleden dat het allemaal begon. De verwarring, de gang naar de geriater in het ziekenhuis, de thuiszorg, de dagverzorging, de medicijnen, de maaltijden, de geriater van de GGZ, de huisarts, de awbz, de regels, de beperkingen, de zestien zusters van de thuiszorg, de mantelzorg, de keuze voor een verpleeghuis, in de tussentijd switschen naar gespecialiseerde thuiszorg, weer nieuwe zusters... Het is zoveel en het gaat zo langzaam. De geriater heeft gezegd dat het niet vaak voorkomt, dat het proces van Alzheimer zo snel gaat.
De aanvraag voor het verpleeghuis is nu echt officieel, alle procedures zijn doorlopen, alle documenten zijn verworven. Er is een dame van het CIZ (Indicatiestelling) langs geweest om te kijken of opname nodig is en of Mutti toesteming geeft. Ik vind het heel erg, zegt Mutti, maar ik vertrouw dat de kinderen doen wat goed voor me is.
Nu is het wachten tot Mutti naar het westen kan. Het is immers niet te doen, die ritten Amsterdam / Hilversum / Maarssen / Den Helder / Duitsland op en neer naar Emmen. Die zorg, die telefoontjes, die mailtjes. Maar toch: wat zijn we aan het doen? We houden ons hart vast. Het is verschrikkelijk om haar uit de oude omgeving te halen. Haar los te scheuren van de vrienden die zich om haar bekommeren. Die ook al maandenlang uren per week bij haar zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten