Coming of age

Krijg een mailtje van Igor, een oud-collega uit Capelle. Ook hoofdredacteur, we hebben samen met een clubje hoofdredacteuren een reeks trainingsmiddagen met Trainer gehad. Idiotie ten top, die trainingen. Een daarvan was in een tipitent in Bergschenhoek.  Daar moesten we allemaal oefeningen met elkaar doen, zoals met zijn zevenen op een autoband staan. Dat kon niet anders dan door elkaar strak te omklemmen. Igor vond dat maar raar, dat je vreemde mensen zo vasthield. Dat deed hij alleen met zijn vrouw, en met niemand anders. 

Later kwam hij eens bij mij langs, hij was een roman aan het schrijven, vertelde hij en of ik een tip had naar welke uitgeverij hij het kon sturen. Nu is het dus verschenen. Bij uitgeverij PMA, nooit van gehoord. Waarschijnlijk selfpublishing.  Ik ben benieuwd wat hij gemaakt heeft en ik bestel het.

Het is zó autobiografisch, tenminste dat lees ik eruit. Hij heeft enkele vertaalslagen gemaakt: de Sloveen die hij is is hier een Tsjech, en de hoofdpersoon van het roman is niet 54 maar 29. Het  gaat over een onopvallende negenentwintigjarige jongen/man die schrijver wil worden en van uitzendbaantjes leeft en rond moet komen, een 'eeuwige voorbijganger op straat die je na het passeren alweer vergeten bent’. Je kunt het een coming of age-roman noemen, of een liefdesroman, of het verhaal van een immigrant die worstelt met de Nederlandse cultuur. Het is een levensverhaal over grote gevoelens, maar het blijft op de een of andere manier toch vlak en raakt niet echt.

Moet ik hem nu schrijven wat ik ervan vind? Ik vind het mooi en ontroerend dat hij het uitgebracht heeft, zelf, het moest er komen, hoe dan ook. Maar ja, als je net J. Kessels the novel van Thomése uit hebt en Bonita Avenue van Peter Buwalda, romans met zóveel verbeeldingskracht, dan is het niet veel meer dan ontroerend dat iemand dit gemaakt heeft.