Ik lees 'De verzopen katten en de Hollander' van Detlev van Heest (Van Oorschot, 2010). Heel mooi. Schrijver woont in buitenwijk van Tokio en beschrijft zijn omgang met zijn buren. Verhaal 1 over mevrouw Suzuki omvat 110 prachtige pagina's over zijn bezoekjes aan de hoogbejaarde buurvrouw, die uiteindelijk dementeert en met een hersenbloeding in het ziekenhuis terecht komt. Je hebt geen idee hoeveel tijd er tussen de ene en de volgende ontmoeting zit. Het verhaal is tijdloos eeuwig en tegelijk slechts een zucht.Verhaal 2 gaat over zijn kapper, Booreiland geheten, die leverkanker krijgt. Ook hier bestaat het verhaal uit een aaneenschakeling van korte impressies van ontmoetingen met de persoon en de familieleden. Zijn interesse voor de mensen om hem heen is ontroerend. Het zijn hele alledaagse ontmoetingen, niets 'dieps' en juist daarom zo raak.
Bobby, Trouw-lezer, weet te vertellen dat deze Detlev van Heest momenteel zeer gewaardeerde stukken in Trouw schrijft, over ontmoetingen met zijn Japanse kennissen nú, na de aardbeving en kernramp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten