Het evenwichtsorgaan. Je weet niet dat je het hebt, tot het niet meer naar behoren werkt! Op het werk word ik ineens heel duizelig. Ik durf niet te lopen uit angst dat ik omstort. Als het na een uur nog niet over is brengen Vinnie en Deb me naar huis. Aan hun arm schuifel ik naar de voordeur en de trap op. Plat op bed is het leven beter.
De huisarts bellen. Dat is zoals wellicht bekend niet mijn favoriete bezigheid. Ik denk dat huisartsen in Amsterdam het zo druk hebben dat ze overal nee tegen zeggen. De dokter blijkt op vakantie tot na kerst. Dus bel ik de Huisartsenpost. Nee, een dokter kan ze niet sturen, maar ik kan de vervanger bellen, zegt de dame aan de lijn, 'na 14 uur'.
Ik gooi maar wat drama in de strijd: 'Mijn collega's hebben me naar huis moeten brengen en mijn vader had hersenbloedingen. Ik weet niet wat er is. Er móet een dokter komen.' 'Blijft u aan de lijn, zegt de mevrouw dan, ik zorg dat u zo teruggebeld wordt', schakelt de dame. Ik weet best dat ik geen hersenbloeding heb, want alles doet het nog. Dat check ik elke vijf minuten. Linkerhand. Rechterhand. Linkervoet. Rechtervoet. It works.
De huisarts constateert na enige vragen dat ik lijd aan 'draaiduizeligheid', aan een 'virale infectie aan het evenwichtsorgaan'. Hij gaat de apotheek een medicijn faxen, dat ze als het goed is vandaag nog gaan bezorgen. Als ik op internet zoek vind ik vooral dat ze niet weten hoe je deze infectie oploopt, dat het dagen tot weken kan duren, en dat geen medicijn eigenlijk helpt. Het moet gewoon vanzelf weer overgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten