Kuan Yin

Bobby heeft in de Nikola een aankondiging zien hangen van een lezing in Samaya in Werkhoven van de zen-leraar Ton Lathouwers over zijn boek Zij is altijd soms over vrouwelijke gestalten van compassie. Het zegt me niet zoveel, maar na een bespreking van Lisette 't Hooft over het boek gelezen te hebben ben ik toch wel geïnteresseerd. Waarom vrouwen zoveel liever aangeroepen worden dan mannen. Waarom in de RK Kerk bij een beeld van Maria zoveel meer kaarsjes gebrand worden dan bij het Jezusbeeld. De lezing begint heel prachtig met een Ave Maria van Giulio Caccini.

Dit beeld op de cover van jet boek is van de Chinese boeddhiste Kuan Yin, die volgens Lathouwers heel inclusief dacht en iedereen wilde redden. Die niemand uitsloot. Vrouwelijke figuren in andere tradities zijn dus Maria, Sophia (uit de joodse en vroeg-christelijke traditie) en Sjechina uit de joods mystieke traditie, Sechita en Christa. 

Wat ik nog wil luisteren is muziek van Antony Hegarty en Björk, die ook vertolken waar hij het over heeft.

Die Ton Lathouwers is met zijn 83 jaar nog steeds een geweldig gepassioneerd spreker, al is hij ook wel tamelijk chaotisch en is het moeilijk navertellen. In het Boeddhistisch Dagblad lees ik een kritische bespreking van het boek dat het nogal eenzijdig is en allemaal gedachten, indrukken en gevoelens over vrouwrn en religie aan elkaar rijgt eigenlijk zonder centrale gedachte.

iPod

Voor de iPhone had je de iPod. Was het 2008? Ik heb toen vrij lang gewacht voor ik hem kocht. Want ik had zo mijn reserves ten opzichte van die hypes. Maar op een dag kocht ik hem toch.

Het was waanzinnig veel werk, Maanden ben ik bezig geweest om al mijn cd's op de iPod te kopiëren. Ik weet nog goed, het was aan de Looiersdwarsstraat. Vooral op vrijdagavonden en -nachten zat ik uren door te halen om mijn cd's te kopiëren. Je was al gauw tien minuten per cd kwijt. Het was heel veel werk. 

En toen dat eindelijk gedaan was kreeg je de iPhone en niet veel later de streaming muziek en leek alle werk voor niets. Maar dat is niet zo. Daarna op mijn kapelletje en nu op mijn zielenkamer staat een afspeel-apparaat waar je de iPod in kan plaatsen en dan heb je alle cd's in een minipakketje. Je kan de iPhone er ook in zetten, maar met die streaming muziek stoort die. 

Sinds de verhuizing zijn helaas de cd's nog steeds niet uitgepakt èn was de iPod kwijt. Dus al mijn oude muziek was niet toegankelijk. Ik luister wel Spotify, maar vooral met de koptelefoon. Dat is toch anders.

Maar hoera, vandaag is de iPod weer teruggevonden en nu lig ik al uren al mijn lievelingscd's te luisteren. Wat een feest! Ik luister Anouar Brahem, Conte de L'incroyable Amour. 

Straatvechter

Op de stapel te lezen ligt ook nog Alex Boogers, De lezer is niet dood, een schotschrift. Ik hik altijd enorm tegen pleidooien voor lezen aan, omdat ik ze vaak zo gelijkhebberig en prekerig vind. Maar vanuit mijn vak móet ik ze natuurlijk lezen. En dan vakt het meestal behoorlijk mee en kan ik me erin vinden.

De tekst van Alex Boogers knalt eruit en erin. Hij is een Vlaardingse straatvechter, die vindt dat de boekencultuur, de literatuurles, de commercie, de zelfgenoegzame inner circle, het geheel aan zichzelf te danken heeft dat de jongeren geen boeken lezen. Het gaat toch helemaal niet over hun wereld, hun leven? Waarom moeten ze dat lezen? Jongeren die niet opgevoed worden met boeken die bij hen passen zullen niet gauw gaan lezen. Jongeren vol verhalen zullen ze niet gaan schrijven omdat hun verhalen vaak de vorm missen of gewoon niet herkend worden. Het vuur waarmee Boogers schrijft is zeer overtuigend en aanstekelijk. 

In 2015 zei Boogers nog dat hij het schrijverschap aan de wilgen zou hangen. Zijn boeken worden in recensies steevast hogelijk positief gewaardeerd maar nauwelijks gekocht. Hij verdient haast niets. Hij moest maar een baantje zoeken om financieel te overleven. En nu dit. Het bloed kruipt. Mooi. Indrukwekkend.

Huis aan huis

Er bellen twee mensen aan. Ik heb een enorme hekel aan collectanten en colpolteurs. Nee, nee, nee. Deze hebben rode jasjes aan en een rode roos. Ik wil ze al bijna hardvochtig wegsturen, maar als ze je een roos geven, dan kun je dat toch niet over je hart verkrijgen? 

Ze vragen - geloof ik - wat ik kwijt wil, ik meen dat ze willen horen wat ik van de wijk en de buurt vind. Maar ze blijken ook al materiaal te verzamelen voor hun landelijk verkiezingsprogramma. Daar heb ik geloof ik niet op geantwoord. 

Ik heb ze gewoon maar een flinke hart onder de riem gestoken. 'Ik ben PvdA-stemmer', zeg ik. Dat niet helemaal waar. Soms. 'Het is hier heel fijn wonen. Mooi huis, fijne buurt, alle voorzieningen op loopafstand, goede buslijnen, aardige mensen, veilig gevoel. Een gemeente die meewerkt aan het oppimpen van het parkje.'  Ze weten niet wat ze horen. Bobby complimenteert mij om mijn vriendelijke woorden. Dat mensen op hun vrije zaterdag langs de deuren gaan om de mensen hun grieven te horen, dan moet je wel een idealist zijn. Ik dacht ook: als ze ook eens een tevreden mensen spreken, dan kunnen ze er weer even tegenaan. 

Halfvol

Soms bedenkt de aannemer: er is misschien even een Nieuwbrief nodig. Want er bellen waarschijnlijk veel bewoners om te mopperen over de modderpoelen achter onze huizen en waarom het niet harder opschiet. Bij de aannemer hebben ze zo te zien iemand in dienst die meester is in het opgewekte mededelingen schrijven en optimistische foto's maken. Hij veretlt ons dat het al mooi opschiet en bijna klaar is. Onderliggende boodschap: Bij sommige mensen is het glas is halfvol en bij anderen is het halfleeg. Aan uzelf de keus hoe die modderpoel wenst te ervaren.

Als je foto bij ons huis neemt zie je heel wat anders. Alleen maar sponzige modder. Ik stap erin, in de veronderstelling dat ik er misschien een paar centimeter in weg zal zakken, maar nee, tot de enkel. Het vijvertje in de tuin stroomt over en de tuin loopt nu ook onder. Half vol of half leeg? 

Slechts op bezoek

Vroeger zou ik nooit een foto van het Stationsplein, het Museumplein of het Leidseplein  maken, dat waren plekken voor toeristen, waar je als een gek langs fietste, maar nu beleef ik Amsterdam anders. Als een bezoeker. 

Vandaag ga ik na het werk naar Will met de auto, dat scheelt veel tijd vergeleken met het OV. Het is 39 minuten rijden. Will woont in de buurt van het Leidseplein, maar dat kun je met de auto niet meer op. Daar heerst taxistress. 

Parkeren doe ik vandaag aan de Leidsekade, voor theater Bellevue, daar is altijd wel plek. Dan kom je langs dit soort taferelen. De fontein voor het Amercain. Ik vond het nogal megalomaan, toen het er kwam. En lastig, want door dat overmatig plenzende water is het er altijd spekglad omheen. Maar wel mooi plaatje, zie ik nu.

Parkeren kost 4 euro per uur, dat moet dan maar voor nog een avondje bijtanken bij fijn vertrouwd. Dit is de beste vrijdagavondbesteding die er is. Wat klaar ik hier altijd van op.

O Amsterdam!

Zomaar spontaan kom ik met Hani501 en Luigi een pizza te eten op de DeClercqstraat, bij Pizzeria Collina. Ik ken uw naam, zeg ik, waar zat u vroeger? Vroeger zaten ze op de Rozengracht. Dat is te ver in mijn geheugen graven. Jaren tachtig.
We zijn naar een Jaarvergadering vol pakkemansen. Zodra Hani501 20 pakkemansen (m/v) heeft gefotografeerd mogen we naar de pizzeria, hebben we afgesproken.

Ik houd echt van mijn nieuwe Huis&Tuin te Utrecht, maar wat heb ik vandaag weer een Amsterdam-snik. Al bij de Westermarkt stap ik uit de tram, zodat ik lopend wat extra Amsterdam-sfeer kan opsnuiven. Aan de Rozengracht raak ik ondermeer verzeild in Kitch Kitchen, waar ze geweldig vrolijke Mexicaanse rommel verkopen. Dingen die om de hoek zijn laat je al te vaak liggen. En eenmaal kwijt mis je ze.

De Jaarvergadering vindt plaats in gebouw De Nieuwe Liefde aan de Da Costakade. Ik ben ruim op tijd en om nog tien minuten meer sfeer te kunnen snuiven doe ik een extra blokje om. Daarmee jaag ik twee medebezoeksters behoorlijk op stang. Ze lopen me achterna. Nee, zeg ik, jullie liepen goed. Ik ging alleen een extra blokje om!

Bij de pizza bespreken Luigi, Hani501 en ik onze huidige staat van (samen)wonen, onze nieuwe buurten, onze eigen kamers en onze nieuwe buren. Luigi woont tegenwoordig in een grote flat aan het Amstelpark, gelijkvloers. Daar groepeert het burengebeuren zich rond de lift. Zij hebben alle buren rond hun lift uitgenodigd en die gingen nooit meer weg, ofwel ze bleven wel tot 21u. Hani501 doet Vluchtelingenwerk in Drachten en bereidt een expositie voor te Woudsend. 

Waar we nu ook wonen, we doen allemaal wat we doen, en het verhalen erover voelt heel vertrouwd.

Hoop

Ik wil graag vluchtelingen spreken / fotograferen die gebruik maken van een pop-up bibliotheek. Wat betekenen die boeken voor hen? Dus ga ik naar de nieuwe bibliotheek op Kanaleneiland, waar de Utrechtse Vluchtelingenopvang is. 

Het pop-up biebje vind ik inderdaad, maar er is geen vluchteling te bekennen. De Marokkaanse hoogzwangere gehoofddoekte bibliothecaresse vraagt of ik de mensen zelf wil aanspreken of dat zij het voor me zal doen. Blijkbaar straalt de onwennigheid van me af. Er zijn daar zoveel mediterrane mensen al dan niet met hoofddoeken. Ik kan ze niet goed onderscheiden, zeg ik. Er is één vluchteling in de bibliotheek, die Arabische woorden op velletjes papier schrijft. Nee, hij kan maar een paar woorden Engels, laat staan dat hij Engelse boeken leest.

Dan maar naar de Nationale Voorleesdag, ook net daar in die bibliotheek. Tientallen Marokkaanse moeders en kindjes die opgewonden naar de juffrouw van de televisie komen luisteren. 

Mounir

Interessant: 24 uur met Mounir Samuel. Voorheen Monique Samuel. Theo Maassen gaat het gesprek, de ontmoeting en soms ook de confrontatie met hem/haar aan. Het is onduidelijk of ze nu per se een man wil zijn of liever een ongeclassificeerde tussenvorm. Wat een drukke veelpratend personage met uitgesproken meningen, heel erg ik-bewust en ik-gericht. Het zal alles met haar jeugd en opvoeding te maken hebben, christelijk, Egyptisch, Nederlands, lesbisch, politicoloog, jong, deskundig, slim. Ze heeft nu een islamitische vriendin die nog bij haar ouders thuis woont. Waar niemand het mag weten. Ze is gebrouilleerd met haar familie. Ze flirt leuk, ze danst leuk, ze is knap, zo niet wild aantrekkelijk als je van het type houdt, maar al ras word je ook tamelijk gek  van haar. Ze zegt dat vooral Nederlanders moeite met haar hebben,  en mensen in andere landen veel minder. Ik vind dat Theo haar/hem lief en aandachtig tegemoet treedt. Hij toont begrip en interesse, maar af en toe stelt hij ook vragen over haar felle toon.

Parkeerplaatsen

Het is een dag om vrienden te worden met de stratenmakers achter het huis. Ze zijn met zijn vieren. Het schiet niet op met de parkeerplaatsen, geven ze toe. Het komt door de klei die hier ligt: het water kan geen kant op.

De hipste van de vier nodigt hen bij mij op de koffie uit. Ik hoop dat ze willen kletsen, en dat ik weer wat merkwaardige verhalen rijker word, maar ze kletsen alleen met elkaar. Ze komen uit Zwolle, dat begrijp ik nog net, maar verder versta ik geen klap van wat ze zeggen. 

Plantenbak

Fijn dagje hebben de hoveniers uitgezocht om onze plantenbak uit te scheppen. Ik weet niet meer of ik de kwestie al behandeld heb, maar die plantenbakken zijn een ramp. Eerst zat er vette klei in die überhaupt niet doorliep. In de hele straat stonden die plantenbakken onder water en gingen de plantjes dood. Treurig treurig treurig. 

Bij ons hadden ze afgelopen op ons verzoek in september de vette klei wel vervangen door rulle aarde, maar dat hielp nog steeds niet bij ernstige regenbuien. Bobby had in de zijkanten van de bakken al zes grote gaten geboord, maar ook die slibden dicht met modder.

Wij poogden de hoveniers er de schuld van te geven, maar die wezen natuurlijk naar de aannemer en de bakken. Toen zijn we in harmonie overeengekomen dat ze het zouden oplossen en dat we samen de financiële schade delen.

Nu is het zo ver. Het is allemaal zo simpel. Dat je er zelf niet opkomt! Ze komen voorrijden met een vrachtwagentje vol handige spullen. Eerst  een blauwe doek om de aarde op te scheppen. Dan gaan ze - een stuk lager dan Bobby had gedaan - nieuwe gaten boren. Want die gaten van Bobby lopen vol modder. Inderdaad. Dan leggen ze er grind op, dan kaasdoek, en dan kunnen als het goed is die gaten niet meer vol modder lopen.

Uitvaart

De middag gaat op aan een uitvaart. De overledene was nog maar net 60 geworden, stond vol in het leven. Na gezondheidsklachten acht weken geleden - moeite bij het slikken - was hij in acht weken dood. 

Er zijn vele honderden mensen bij de uitvaartdienst aanwezig. Hoe kan dat iemand die nogal op zichzelf leefde zoveel mensen trekt? 

Eerst hebben we een katholieke eucharistieviering in de Janskerk, die bijna 2 uur duurt, dan op de fiets naar begraafplaats St. Barbara waar bij het graf nog een half uur Byzantijnse riten en liederen worden uitgevoerd. En dan nog iedereen afscheid nemen bij het graf en een uur afterparty.

De overledene was blijkbaar heel gelovig. Door de Byzantijnse riten ervoer hij het best mysterie van het leven en het geloof, vertelt de  voorganger. Iedereen die ik spreek vindt het prachtig, dat Byzantijnse, mooi mysterieus inderdaad, maar wordt wel weer afgeschrikt door het idee dat deze diensten al gauw twee uur duren, en dat je al die tijd moet staan.

Ierse avond

Vandaag heb ik K. meegekregen naar de Parelsessies. We krijgen Ierse muziek: vitruoos gitarist Shane McGowan en virtuoos accordeonist David Munnelly, bijgenaamd de Bullet from Belmullet. Hij speelt op een 'diatonische knop-accordeon'. Ze spelen geen Ierse dronkemansliederen, maar mooie composities. 'Een dampend optreden', zo staat ergens op internet te lezen over deze twee. 'Het is absorberen en genieten van begin tot eind. Nieuw werk, Ierse traditionals en zangnummers, alles van hoge kwaliteit.'

En bij twee nummers speelt de organisator/violist Joost van Es mee. Het is weer geweldig. Die mensen zíjn helemaal hun instrument en hun muziek.

Lummelen

In de Trouw-app staat een verhaal over de behoefte van mensen aan nietsdoen. Het is het best gelezen artikel dit weekend. Aan de Radboud Universiteit in Nijmegen organiseerden ze er een filosofische cursus over en het animo ervoor was groot. Wat een paradox: naar een dagcursus over nietsdoen gaan, terwijl je ook thuis kunt blijven en nietsdoen. Maar mensen kunnen dat blijkbaar niet goed

Nietsdoen is heerlijk. Je tijd verlummelen. Ik heb het dit weekend gedaan. Om de droefenis te doorleven en verdrijven. Het leuke van nietsdoen is dat er dan weer van alles gebeurt. Zaterdag wil niet boodschappen doen en koken, dus gaan we eten bij onze buurtTurk. Ook wil ik niet converseren, en zo zirten we schuin tegenover elkaar stomme horeca-blaadjes te lezen. Wat heerlijk als je (af en toe) zó wezenloos de tijd kunt verdoen. Dat deed je alleen als kind. Omhangen. De tijd stukslaan. Soms samen met je vriendinnetje, dan was het leuker.

Zondag slapen we uit tot 13 uur en zitten we om 13.30 aan het ontbijt, als Liam aanbelt. 'Lucie! Mag ik komen kleuren?' Já! Dat genoegen valt je ten deel als je geen plannen hebt.

Nietsdoen is bijna niet te doen.

Oud-Zuilenaar

Op verjaarvisite te Nijmegen-oost ontmoet ik een graficus uit Bredevoort die in Zuilen geboren is. In 1945. Toen Zuilen nog Zuilen was en geen Utrecht. Dat gebeurde toen hij 9 was. Alle herinneringen kloppen los bij hem. Er was nog geen Overvecht en geen brug over de Vecht hier. Je had een brug in Maarssen en de Rode Brug. Utrecht was een uur lopen. Zuilen was op de rand van oneindig platteland. De boerenkinderen werden met twee maal daags met een puntertje de Vecht overgevaren. Hij mocht naar het Gymnasium, maar alle andere jongens van de klas gingen naar de Demka-school, en waren voor de rest van hun leven verzekerd van een baan in de staalfabriek. Totdat de Demka sloot, een gebeurtenis die vergelijkbaar was met de sluiting van de mijnen in Limburg. De Japanse kersboompjes van de Beatrixlaan waren er in zijn jeugd ook al. Maar nee, nooit zou hij meer terug gaan. Ook niet om ons rond te leiden.

Dit zelfportret van hem is van 13 jaar geleden.

Lovebirds 2

RoRo7 vraagt hoe ik dat dan doe, de eigen kamer. Als ik daar naar toe ga, of dat dan geen afwijzing is. Van Bobby, of van de relatie. Nee, geenszins. Vandaag zit hij de hele dag te zagen in zijn Man Cave en ik teken Lovebirds in mijn meisjeskamer. Af en toe als ik weer een koppeltje af heb kom ik het even laten zien. Zijn wij dat, vraagt hij dan. Ja zeg ik, jij in jouw Man Cave en ik in mijn Meisjeskamer, en af en toe even laten zien wat we gemaakt hebben: dan zijn we het allerliefst.

Uitzicht op de vijver

Een overbuurjongen stuurt me deze foto. Er liggen een stuk of zes boeken uit het buurtbiebje op het ijs op de vijver. Weer die machteloze reactie: wie dóet dat nou? 

Er ligt sowieso deze winterweek erg veel zwerfvuil in het plantsoen. Heel vies. Ik pak maar een vuilniszak en raap het vuil op. Eigenlijk is dat maar een paar minuten werk en het scheelt veel ergernis. 

Een wandelaar met hond zegt over de boeken in de vijver: 'Je kón er op wachten'. Bijna alsof het mijn schuld is. Als ik dat biebje daar niet neergezet had hadden die onverlaten niet met die boeken kunnen smijten. Er spreekt veel pessimisme in zijn stem. 'Ik ruim de rotzooi nu wel even op', zeg ik, 'en ik mail de wijkopzichter of hij die boeken uit de vijver kan (laten) vissen, want ik geloof in het biebje.'

Er staan nog steeds veel boeken in. En tijdschriften. Alles ligt nu weer netjes recht. Zo!

Sweet Little Robin

Ooit zei eens iemand ten mij dat ik volgens haar van die sprookjeslandschappen tekende omdat er een Groot Verdriet in mijn schuilging. Dat kinderen in oorlogsgebieden die de kans krijgen om te tekenen altijd huizen met bloemen gaan tekenen. Ik vond dat een beetje psychologie van de koude grond. Ik denk dat er in iedereen wel een plekje Verdriet zit, en of dat van mij zo groot is: ach. 

Zelf heb ik mijn tekeningen nog nooit geduid. Wel zie ik golven. Toen Mutti ziek werd begon ik huilende madonna's te tekenen en toen ze naar haar Hemel was gegaan stopte ik daar weer mee. Toen ontstond de reeks op graven wenende engelen. 

Maar vandaag lijd ik duidelijk nog wat aan weemoed vanwege het afscheid van gisteren en zoek ik inderdaad troost zoeken in het maken van een lief tekeningetje. Het duurt een poosje voor ik de roodborstjes goed te pakken heb. Goed kijken is de crux. Bij het Rijksmuseum bieden ze sinds kort ze tegenwoordig cursussen kijken-door-tekenen aan.

Darkness

Afscheid van Vinnie. Een leuk boerderij-restaurant De Vergulden Eenhoorn aan de Ringdijk in Amsterdam-oost. We zijn met 9 oud-collega's. De meesten zijn inmiddels een nieuwe weg ingeslagen. Wij doen allemaal een speechje voor Vinnie en prijzen hem. Hij was/is zo goed en zo leuk. Hij op zijn beurt vertelt wat hij van ons allemaal geleerd heeft. Dat is mooi. Ik schijn ooit tegen hem gezegd te hebben: zal ik naar je gemiep luisteren of zal ik er overheen walsen? Oeps. Was dat wel aardig? Nu dankt hij me ervoor. Ik was het vergeten, maar weet onmiddellijk aan welk moment hij refereert. 

Bien en ik hebben een speciaal afscheidsmagazine voor hem gemaakt. Vooral Bien. Achterop hebben ze mijn acht afscheidsportretten tot nu toe afgedrukt. 

Na afloop willen ze ouderwets  doorzakken, zoals vroeger, toen werken en wonen nog in Amsterdam was. Dat wil ik ook wel, maar ook wil ik de laatste trein halen. Hoewel er geloof ik geen laatste trein is, maar dat heb ik niet onderzocht. En of het fenomeen nachtbus in Utrecht bestaat weet ik ook niet. Of waar tegenwoordig bij bouwput Utrecht CS de taxi's staan. 

Zo loop ik tegen middernacht een beetje onrustig langs de stikdonkere Ringdijk. Als ik op Amstel arriveer blijkt de eerstvolgende trein richting Nijmegen pas om half één te gaan. Het liedje 'Station Geldermalsen' van de groep Vals Plat gaat door mijn hoofd. 'Ik weet het is véél te laat om te bellen, ik weet je bent véél te ver bij me vandaan, maar ik sta alléén op station Geldermalsen, alsjeblieft kom me halen. Breng me hier vandaan'. 

Ik bel Bobby en zing het liedje. Vanwege al die jaren dat ik je op vrijdagavonden met de bolide van Amstel heb gehaald. Hij zou het graag voor me doen hij heeft al twee zware biertjes gedronken. Ik zou toch niet willen dat hij de bolide boek tegen een boom reed? Nee. En dan blijken le laatste stadsbussen hier om 01 uur te vertrekken. In Amsterdam is het momentum van de laatste trams om  00.15u. Dus ik kan gewoon met bus 3 naar huis.

Roodborstje tikt

Vogeltjes in de tuin, dat was iets totaal buiten mijn gezichtsveld. Dat is een levensvulling voor ouden van dagen, vond ik. We kregen diverse nestkastjes cadeau het afgelopen halfjaar, maar of die vogels zullen lokken? Ik moet het nog zien. Misschien vólgend jaar, dacht ik, als het groen wild en weelderig is geworden. 

En toen kwam daar op Nieuwjaarsdag het verjaarscadeau van de 'vogeltaart'. En die trok onmiddellijk patatduiven en groepen kraaien naar ons ieniemienie-tuintje. Nu is de taart hoegenaamd op en komt er een roodborstje! En ook mijn hart veert helemaal op.

Van plantsoen naar park?

Och wat is het leuk, het buurtoverleg over het Plantsoen waar wij aan wonen. Het landschapsarchitectenbureau komt met een eerste schets. Zij heeft bedacht dat we van de drie plantsoenen één Park zouden kunnen maken. Een Park is anders dan een Plantsoen: niet alleen maar doorloopruimte voor hondenbezitters en hardlopers, maar meer een verblijfsruimte met meerdere functies, diverse betekenisvolle plekken, verschillende sferen, een centrum en een paar niet-te-vergeten blikvangers. Een park is begrensd, omzoomd, en heeft ingang(en) en uitgang(en). Och wat een leuke ideeën met bloemrijke oevers, speelplaatsen, bruggetjes, en een kanoverbinding naar de Vecht.

Over een maand is er weer zo'n vergadering en dan hebben ze de kostprijzen van alle onderdelen erbij gezocht en mogen we kiezen: wat wel en wat niet.  Prioritering. En dan moeten de wethouder en de Gemeenteraad het ook nog goed vinden.

Zou het zomaar gaan gebeuren? Hoe te verklaren dat dit gebeurt? Is het omdat de tijd rijp is? Omdat de gemeente Utrecht haar voormalige achterstandswijk Zuilen wil opstoten in de vaart der volkeren? Omdat wij als witte middenklasse inbreiwijkje met bewoners die de wegen kennen meer voor elkaar krijgen? Hoe dan ook: als het allemaal lukt lift de rest van de wijk erop mee en ben ik heel blij en heel trots op ons.

Weer een jaar

Op de VPRO onlangs uitgezonden: Another Year van Mike Leigh. Een film uit 2010. Prachtige film. Wel beetje mistroostig, een echte Mike Leigh. Hoofdpersonen zijn een echtpaar van tegen de zestig Tom en Gerry, een gelukkig stel, hij is geoloog, zij psycholoog, samen hebben ze een leuk gezellig huis in Londen en een volkstuin waar ze groenten kweken. 

En verder hebben ze veel eenzame zielen om hen heen, allemaal op leeftijd en almaar ouder wordende. Die komen met enige regelmaat bij ze eten, en drinken. We volgen ze in vier seizoenen. Het is echt mooi en ontroerend. Dat opgewekte geluk van het echtpaar en de kommer van hun vrienden. Hun hulpvaardigheid. Maar het helpt natuurlijk maar weinig tegen zulke heftige eenzaamheid. Prachtig, ik moet de woorden nog vinden.

Wonderen

Vandaag ga ik naar een wonderplek: de bibliotheek te Gouda. Die heeft eind vorig jaar een prijs gewonnen als Beste Bibliotheek 2015 en ik ben heel benieuwd. Het is voor Gouwenaars een regelrechte hotspot. Ik ben benieuwd hoe dat ontwikkelen gaat: ik stel me zo voor dat ze zo'n vier jaar geleden de mededeling kregen van de Gemeente dat hun subsidie halveerde, dat er vestigingen dicht moesten en mensen weg, en dat je daar moord en brand over schreeuwt, want dat kán niet. En dan gooi je uiteindelijk toch het roer om en creëer je iets totaal nieuws wat dan een eclatant succes blijkt te zijn. Dat verhaal wil ik wel eens in detail horen.

Ik houd van bibliotheken. Ze zijn altijd belangrijk geweest, ook in periodes dat ik de boeken altijd veel te laat terugbracht en torenhoge boetes kreeg. De belangrijkste was de bibliotheken uit mijn jeugd: daar hadden we een prachtige hoofdvestiging in het dorp, waar ik graag op zaterdag naar de 'leeszaal' ging om in moderne kleurige encyclopedieën te bladeren. Thuis hadden we geloof ik een oude Oosthoek. We leende  in het filiaal in de wijk Angelslo, daar viel op dat lenen na niet zoveel te beleven. Dat gold ook in mijn volgende woonplaatsen Groningen, Amsterdam (Bos & Lommer, Molenwijk, en Oost, nu dan Utrecht Zuilen. Je haalt er boeken en brengt ze weer terug. Vaker lees ik ze niet dan wel.

In Amsterdam Centrum en Amsterdam Oost kwamen de afgelopen jaren wel mooie nieuwe grote verblijfsbibliotheken. Maar daar ergerde mij het dat ze alle kundige personeel vervingen door jonge veelal allochtone medewerkers die echt wel hun best deden, maar weinig kennis van de collectie uitstraalden. Laatst hoorde ik dat dat precies de reden was dat de OBA nooit de prijs Bibliotheek van het Jaar kreeg.

Deze bibliotheek te Gouda is zo'n droomblbliotheek waar je wilt zíjn. Er is een goed restaurant waar het altijd vol zit. Aardig behulpzaam en kundig personeel. Er zijn lange leestafels waar oud en jong zit te werken. Eindeloze leuk ingedeelde kasten, fauteuils waar je muziek kan luisteren, een werkplaats voor oude druktechnieken, lokalen voor cursussen. Elkom welkom welkom. Wauw! 

Winter

Ook al stelt het hier in Zuilen geen ruk voor - uit andere delen van het land krijg je veel en veel mooiere plaatjes te zien - toch vind ik het opwindend dat het toch nog winter wordt. De ochtendzon over ons plantsoen, meeuwen op het eerste dunne ijs... 

Het ramen krabben van de nieuwe bolide. Ik had gehoopt dat het vocht ín deze auto met de airco zo weggewaaid zou zijn, maar dat is niet zo,

Laatst las ik ergens - maar waar - een eenvoudig recept voor een heel gemakkelijke ijsverwijderaar: ik geloof dat t een mengsel was van water, allesreiniger en spiritus. Of van azijn en water.

Merel

Het is wel héél weinig sneeuw, maar toch: het is sneeuw. En vanwege geen zon in de tuin blijft die sneeuw nog liggen ook. En er komt één merel op de taart af, maar in de sneeuw is die veel pittoresker dan zonder sneeuw. Op het flinterdunne ijs van de vijver voor scharrelen de meeuwen. Zou het dan toch nog winter worden?

Westhoek

Inderdaad een prachtig boek, dit Dertig dagen van Annelies Verbeke, een prijswinnaar van de eerste orde. Het is erg fijn dat je zo'n boek tegenwoordig zo in je bibliotheek-app kunt downloaden. Misschien heeft u allemaal dit boek al lang gelezen, en ben ik de laatste, maar misschien ook helemaal niet. Het boek verhaalt over dertig dagen uit het leven van de Senegalese-Belgische Alphonse,  ooit muzikant in Brussel maar nu klusjesman in het Vlaamse gewest Westhoek boven de Frans-Belgische grens. Hij heeft een Belgische vriendin Kat, zij is vertaalster. 

Alphonse is een aardige prettige goede man, hij werkt hard, is precies en betrouwbaar, en de mensen waar hij over de vloer komt vertrouwen hem allemaal hun geheimen toe. Hij raakt involved met ze. 

Het is een heel rijke roman, waarin de Westhoek met zijn oneindige velden oorlogsgraven uit de Eerste Wereldoorlog en zijn hedendaagse realiteit met de vluchtelingen rond Calais, die in bijna dezelfde erbarmelijke modderlijke omstandigheden verkommeren als de soldaten nu een eeuw geleden. Het wàs een grensstreek, met alle eigenachappen van dien, maar nu zijn er eigenlijk geen echte grenzen meer. 

Dan is er de verhaallijn van Alphonse en Kat en hun liefde. Hoe het begin, hoe her verliep, hoe het nu is. Er is het muzikale verleden van Alphons in Brussel en zijn vrienden uit die tijd. Er zijn de ruziënde ouders van Kat, en de moeder en zus van Alphons in Senagal. De klanten van Alfons met hun welhaast karikaturale situaties. 

Hoe mooi en goed en harmonieus Alphons' leven in de basis ook is in dit boek, het loopt met hem niet goed af. Het eind is onthutsend confronterend.

Tuinvogeltelling

Vandaag is het de eerste nationale tuinvogelteldag, hoor ik op het Journaal, morgen is de tweede. Je wordt gevraagd gedurende een half uur in je tuin of op je balkon vogels te tellen. In het Noordhollandse dorp Hoogwoud is in een saai nieuwbouwtuintje een roodkeelnachtegaal gespot, waar vele tientallen zo niet honderden birdwatchers op af kwamen. De vogel komt normaal alleen voor in Siberië. 

Wij hebben sinds 2 januari in ons minituintje een vogeltaart staan, die al steeds meer op raakt. Eerst kwam er steeds één duif of tien kraaien op af, maar vandaag zien we ook een roodborstje en twee merels. De merels stofzuigeren de korreltjes rond de taart op de grond. Morgen maar eens serieus tellen. Als je je ook maar een beetje beweegt in de buurt van het raam - als er al een vogel komt wil ik die natuurlijk onmiddellijk fotograferen - vliegen de vogels er onmiddellijk vantussen.

In de Tuinvogel-app staat geen kraai, terwijl wij volgens mij steeds kraaien hebben. Wel staat de kauw op nummer 7 in de Tuinvogeltop10. Ik ben ervan overtuigd dat wij kraaien hebben en geen kauwen.

Morgen kan men ook nog meedoen met het tellen. We blijken het allebei stiekem diep in ons hart leuk te vinden, maar ook stom. Ik vind het echt iets voor jou, zeg ik tegen Bobby. Bobby zegt: 'Dat ik muisstil voor het raam zit met een verrekijker?' Hij vindt het meer iets voor mij. De tijd zal het leren.

Verdriet

Op de redactie krijgen we rond de kerst meestal tamelijk wat nieuwjaarsgeschenkjes: tamelijk kleine mooi opgemaakte boekjes met een kort verhaal. Eigenlijk zijn die heel bevredigend, als je een dik boek niet aan kunt en toch wat van waarde wilt lezen. Hij telt gewoon mee in mijn jaaroverzicht 'Gelezen'. 

Van de veelgeprezen Annelies Verbeke heb ik alleen haar debuut Slaap! gelezen over een slapeloze vrouw. Heftig is zij. Goed, maar heftig. Ik wil niet altijd heftig. Maar in klein formaat is het behapbaar. Dit Voorbeelden van verdriet gaat over een Brusselse vrouw die als directiesecretaresse op een architectenbureau werkt met haar baas en vijf medewerkers een weekje naar een huisje op het Amerikaanse platteland gaat. In de buurt van New York, beeld: Indian summer. ('Waarom hier? Waarom niet gewoon de Ardennen?') Die baas is een wispelturige zak, die liefst iedereen beledigt en pijn doet. 

Allengs wordt duidelijk dat de hoofdpersoon ook liefdesrelaties heeft waarin zij mishandeld wordt, en waar zij in blijft, blijkbaar is dat wat zij kent en wat zij aantrekt. Als Bob de achtergrond en het doel van hun verblijf daar onthult, vertellen de vijf collega's onmiddellijk, maar zij blijft. Knap geschreven, gecontrueerd, meer suggereren dan uitleggen, hoewel ik in een recensie lees dat dit niet haar beste staaltje is maar meer een tussendoortje. Ik zou meer van haar moeten lezen, maar ik geloof niet dat ik dit soort ingehouden heftigheid wil.

Op Blendle lees ik vier interviews met Verbeke, naar aanleding van haar gelauwerde laatste roman Dertig dagen, dat zo positief is dat ik het nu wel móet lezen. Een Afrikaanse klusjesman op het Vlaamse platteland aan wie de mensen bij wie hij werkt al hun geheimen vertellen.

HidHH

We hebben een HidHH. Hoera. Vandaag is ze voor het eerst en ik lig op bed te herstellen van de afgelopen werkweek met gekneusde rib, die voor een herstellend persoon achteraf te druk was met maar liefst twee avonden socialisen. Voelt een beetje decadent. Mevrouw ligt op bed.

Het was een van de issues. Bobby is van mening dat mensen hun eigen troep moeten opruimen. Op zich ben ik dat wel met hem eens, maar ik weet ook dat het allemaal teveel is naast onze banen en bezigheden binnens- en buitenshuis. Door voortschrijdend inzicht hebben we nu toch iemand aangenomen. 

HidHH is een baan die niet elke werksters even graag doet. Het is vaak uit nood geboren, omdat er niet iets anders is. Omdat ik ooit zelf ook werkster ben geweest weet ik een beetje wat gevoelig ligt. Zeg alsjeblieft welke spullen je wilt dat ik koop, zeg ik. Allereerst wil ze een bredere vloerwisser en/of een mop. 

Band Zonder Verblijfsvergunning

Mo vraagt of ik meega naar de Band Zonder  Verblijfsvergunning, een groepje van vier muzikanten uit het AZC. Ze treden op in Café Averechts, een 'links' café gedraaid door vrijwilligers. Ik heb er eerder een concertje met Russische folklore meegemaakt, was toen niet zo gecharmeerd van het geroezemoes tijdens het concert. Maar ik vind het erg leuk dat Monique me meevraagt en het is hoe dan ook een belevenis.

Het zijn heel goeie muzikanten, ik denk eind-twintigers, jongens uit Syrië, Libanon, Palestina. Ze spelen vooral klassieke Arabische muziek, maar ook Algerijnse pop. Je verwacht zo soefi-dansers om de hoek. 

Dan komen er ineens veertig jongens uit de vluchtelingenopvang het toch al niet zo grote café binnen, tieners, allerlei nationaliteiten. Ze krijgen allemaal een flesje cola of fanta van de zaak. Heel wonderlijk deze Arabische knapen met hun limonadeflesjes tussen bier-en wijn-drinkende Utrechters. En om 22u moeten ze allemaal weer terug. Gehoorzaam lopen ze achter hun begeleidster aan de deur weer uit.

Averechts is normaal nogal een oudere-jongeren-buurtcafé, maar vanavond zijn er ook veel jongere jongeren. En al die (oudere en jongere) jongeren kakelen door de muziek heen. Een grote kwelling voor de muzikanten, zie je, en voor mensen die naar de muziek willen luisteren. Mo en ik worden steeds bozer op de respectloosheid.

Een Nederlandse muzikant leidt accent toe een nummers in. 'Kun je niet zeggen dat de mensen hun kop moeten houden?' vraag ik hem na een uur. Hij duwt me de microfoon in handen. Oeps. 'Ménsen', zeg ik, 'wij komen hier om te luisteren naar de muziek, het is práchtige muziek! Maar wij horen bijna niets door jullie gekakel. Willen jullie álsjeblieft je mónd houden?' Het helpt even. 

Mank

Inmiddels loop ik mank. Het gevolg van het voorspelde compenseren. Wat doe je er tegen? Op de oerdegelijke ANWB-schoenen lopen in plaats van op ijdele laarsjes. Zelfs de nieuwe platte sneakers werken scheeflopen in de hand. Maar op die ANWB schoenen lukt het ook haast niet meer. Vanmorgen bij de bakker dacht ik: ik moet maar een rollator!

Opening

Ik ga met de trein naar de Opening van het Boekenjaar. Die is in het drijvende Chinese restaurant Sea Palace tegenover de OBA. De gekneusde rib zorgt inderdaad voor nieuwe compensatiepijntjes. Het voelt of ik een verzwikte voet heb. Ik kan absoluut niet hollen en mis daardoor én heen én terug een trein. Dat onthaast.

Honderden mensen kletsen op de bovenverdieping van dit Sea Palace. Je pikt er maar wat uit om mee te socialiseren. We hebben onze nieuwe uitgeefster mee. Kijk, nieuwe uitgeefster! Dit zijn onze lezers. Verzin er wat op!

Werk

Ik ben weer naar het werk. De laagliggende bolide kan ik in en uit. Dat was het belangrijkste vraagstuk 'Je loopt nog wel heel voorzichtig', stellen de collegae vast.

Omdat me dat leuk lijkt bel ik Ben Tiggelaar. We hebben door mijn week ziekteverzuim vorige week op het nippertje nog 5 pagina's te vullen. In het kader van de Maand van de Spiritualiteit - die a.s. vrijdag begint - heeft Tiggelaar het essay geschreven met als thema 'werk'. Hoe wij mensen ons werk als plezieriger en zinvoller kunnen beleven. Ik heb mij met veel overtuigimgskracht in zijn agenda gewurmd. Ben belt mij, is de afspraak. 'Je houdt van Byzantijnse kerken', opent hij het gesprek. O. Hij heeft me gegoogeld. 'En je komt uit Emmen.' 'Ja', zeg ik, 'en jij uit Veendam.' Dat is een mooie begin. 

Hij wil dat ik het gesprek op band opneem. Dat doe ik niet, zeg ik, want dat kost veel te veel tijd. Ik maak er naar eer en geweten een mooi stuk van en als er iets niet helemaal klopt, dan verbeter je het maar.

Welke plaats heeft spiritualiteit in je leven vraag ik. Hij is namelijk een managementgoeroe, dat slag ken ik niet zo. Ik vind het vaak pakkemansen met veel hoogdravende blabla. Ik associeer dat vakgebied meer met gebakken lucht dan met spiritualiteit. Maar hij blijkt een ware christenziel. Hij wil graag bewerkstelligenen dat we prettiger werken, en zinvoller, en beter.

Zijn boekje opent ermee dat werk tegenwoordig voor ons veel identiteitbepalender is voor ons dan indertijd voor zijn ouders en grootouders. Dus ik denk dat hij ons gaat (be)leren hoe we ándere zaken weer belangrijk kunnen maken. Maar dat is niet zo. Dat zou flauw zijn, zegt hij. Het is zoals het is.

Bowie

Vanochtend in de auto naar het werkt hoor ik het nieuws dat David Bowie is overleden. Ik weet niet goed hoe erop te reageren. Ik was geen echte Bowie-adept, maar al zijn muziek was natuurlijk aanwezig in mijn studietijd. Bij 'Lets dance' veer ik helemaal op: dat waren mijn jaren in de Disco. Maar al die snikkende mensen bij het Groninger Museum: daar begrijp ik niet zoveel van.

Gehoor

Tegen alle alarmerende berichtgeving over sluitingen in is de katholieke kerk op ons Prins Bernhardplein nog steeds open. Ze mogen nog een half jaar voort, en beginnen vanaf nu om 11uur. Vandaag gaat Bobby mee. Het is een mooie dienst met hun beste koor: het Drieslagkoor.

Buurman M. vertelde in afgelopen nieuwjaarsnacht dat zijn vrouw al mijn blogs leest, en hij af en toe. De stukjes over de kerk bijvoorbeeld slaat hij over.  Dus bij dezen.

We gaan er weer koffie drinken. De mensen raken steeds meer aan mij/ons gewend. 'Ben je er eindelijk weer eens?' zegt een totaal vreemde vrouw tegen Bobby. 'De verloren zoon!' 

De tachtigjarigen kwebbelen gezellig tegen ons aan. Wij zijn niet onopgemerkt gebleven. Vandaag een meneer die op de tram heeft gewerkt en in de kerk alle hout- en timmerwerk heeft verzorgd. Hij praat honderd uit. De koffiekamer is een hele hoge ruimte met een hele slechte akoestiek. Al die stemmen galmen om mijn kop. Ik versta de alleraardigste man heel slecht, maar ik glimlach en knik. Ik weet niet of het aan mij lig, ik heb immers wel vaker last van dovigheid. Op een gegeven moment heb ik echt te lang geglimlacht en geknikt, hij praat steeds meer en enthousiaster. Ik had al lang moeten zeggen dat ik hem niet verstond. Hij verwacht ook eens inhoudelijke feedback, maar ik heb geen idee. Vrij abrupt stel ik Bobby voor te vertrekken. De meneer is heel teleurgesteld. Zulk enthousiast gehoor heeft hij denk ik in tijden niet gehad. Bobby had er ook niets van verstaan.

Galanthus nivalis

Het is veel te laat om bollen te te poten, maar door mijn gekneusde rib absoluut kon ik absoluut niet bukken, maar het weer is toch van slag, dus vandaag zet ik eindelijk de biologische bolletjes die Bobby vorige week op zijn verjaardag kreeg: sneeuwklokjes, tulpen en krokussen. Het dwingend advies 'neem géén tulpen' sla ik nu maar in de wind, want die zitten ook in een cadeaubox, en ik negeer maar dat ze allemaal in de volle zon moeten, want ik heb geen volle zon meer over. We hebben nu eenmaal veel meer schutting dan volle zon. 

Mann und Kamin

We gaan naar de firma Van Echteld te Bunnik om wat assecoires te zoeken bij de houtkachel. Die hebben we altijd niet in gebruik genomen omdat a. het nog geen winter is en b. de bibliotheek waar de kachel staat nog steeds een dozenopslag is. De boeken zijn wel uitgepakt, maar de cd's nog niet. Maar Bobby heeft de kamer nu zo ingedeeld dat je als je voor de houtkachel zit en naar de houtkachel kijkt geen dozen ziet. Ik zal verder niet om me heen kijken, heb ik beloofd. De assecoires zijn voorlopig een vilten houtmand, een pook en een tang.

Bobby heeft diverse parafernalia in zijn Man Cave om de ervaring van het vuurtje stoken (Man en hout) te verhogen, zoals een vochtmeter die je in je houtblok prikt en die meet dan het vochtpercentage. 20% is het maximum. 10% brandt beter.

Dishes

De huidige stand van zaken. Ik zit weer op niveau dinsdag, voor de terugval. Ik lig het liefst in bed, lekker stil lekker warm. Maar overal lees je dat je in beweging moet blijven. Niet doen! Niet bukken, waarschuwt Bobby, die erbij was toen ik woensdagavond iets van de grond opraapte. Hij is de hele dag en deel van de avond weg, hij kan me niet redden.

Nu ga ik in de middag toch wat dingetjes doen, héél traag en héél voorzichtig. Een ervan is het uitruimen van de afwasmachine. Dat is iets wat ik normaal elke ochtend flatsflatsflats in twee minuten doe terwijl het ei kookt. Nu gaat het kop voor kop, bord voor bord, slow motion, en heel vervullend als het gelukt is. Zo doe ik ook een wasje, een van het rekje afhalen en een aan het rekje hangen. Major klussen, waarna het goed slapen is.

Ik kan me ineens beter inleven in oude mensen die dat allemaal niet meer kunnen en voor dergelijke klusjes afhankelijk zijn van thuiszorgmedewerkster of een anderszins betaalde hulp.

Dick Matena

Dat NLZiet, waar ik regelmatig hoog over opgeef, is een betaaldienst van NPO, RTL en SBS ofzo. Een tegenhanger van het Amerikaanse Netflix. Voor €7,95 per maand kun je op je iPad tv-programma's zien, zónder reclame. Dat vind ik een groot goed. Om steeds meer filmpjes - op bijvoorbeeld Uitzending Gemist en YouTube - hangt teveel reclame. Ik haat reclame. Het nadeel van NLZiet is alleen dat er geen systeem zit in het archief. Er is niet op genre gesorteerd, alleen op 'nieuw', 'meest bekeken' en 'alfabetisch', en dat laatste is zoveel, daar is geen beginnen aan. Er is wel een zoekfunctie, maar als je 'film' intikt, of 'speelfilm', of 'drama', dan krijg je maar een maar titels. Het is toeval waar je op stuit. Wel kun je gevonden uitzendingen toevoegen aan je favorieten. 

Aan die favorieten heb ik vannacht de documentaires van 'Het Uur van de Wolf' toegevoegd. Ik ben qua films en documentaires echt een VPRO-adept merk ik, qua series van Omroep Max, en reflectieve programma's van de nu ter ziele gegane RKK. Vannacht koos uit de tientallen afleveringen van Het Uur van de Wolf de documentaire over de tekenaar Dick Matena. Hij is al in de zeventig, maar nog volop aan het werk omdat hij naar zijn zeggen met dat tekenen geen droog brood verdient. Hij heeft voor verschillende strips en studio's gewerkt en krijgt nu pas erkenning sinds hij beroemde boeken als 'De avonden' van Reve en van Jan Wolkers heeft verstript. Hij is boos over die miskenning van de strip en de late erkenning. Hij is veel boos. Ik heb al vaak gedacht dat ik graphic novels wilde gaan verzamelen, misschien is dit het moment. Het is echt zo prachtig wat hij maakt en het is zo heerlijk om hem met die kwastjes en ecoline in de weer te zien!

Fascinerend is Nelleke de Boorder, de vrouw achter de man. Zij staat altijd stralend naasr hem in beeld. Ze doet me een beetje denken aan de vrouw van wijlen Simon Vinkenoog. Vooral zegt ze in deze documentaire dat hij een lieve, maar geen makkelijke man is. Als hij vertelt dat hij 14 à15 uur per dag tekent, dan vraag ik me wel af hoe hun relatie is. Zij is sinds kort auteur van kinderboeken, die hij illustreert. Ze werkte jaren op een Haagse redactie, lees ik bij haar uitgeverij Moon.

Feel good

Mooie film: Les Intouchables. Echte feel good movie over een totaal verlamde puissant rijke man die een Senegalese man als verzorger inhuurt, die hem behalve verzorgt ook uitdaagt en plezier geeft. Wat zal ik erover vertellen: iedereen heeft 'm al gezien. Dat ik nu zelf aan bed gekluisterd ben terwijl ik de film bekijk, dat geeft toch een extra dimensie. 'Die hebben we toch al eens gezien', zegt Bobby. 'In een vakantiehuisje. Ik vond 'm een beetje cliché.' Ik herinner me er vaag iets van, dat ik er toen steeds bij in slaap viel. Sommige stukken had ik algezien, andere stuiken waren helemaal nieuw. 'Misschien wel wel cliché', zeg ik, 'maar ook ontroerend. Het is maar goed dat ik in mijn eentje films kijk.'

Bericht uit de ziekenboeg

Hoe gaat het nu met haar? Wel, het universum is weer gekanteld. Léék het allemaal de goede kant op te gaan, inmiddels is ze terug bij af. 

Wat is er gebeurd? Ik probeer 's avonds laat iets van de grond te pakken en dan schiet het in mijn rug. Zo heet dat. De pijnstiller doet het meteen niet meer. Alles steekt en brandt. Ook de gekneusde rib. Terwijl die eerst alleen aan de achterkant pijn deed, doet-ie dat nu rondom. 

Ik had het werk beloofd vandaag weer te komen, maar dat gaat echt niet. Ik moet verzaken.

De pijnstiller mag ik twee maal daags, ná het eten. Want anders kan hij de maag kwaad  doen. Hij zou in principe 12 uur moeten werken. Dus mag ik pas weer om 7.30u een pil, na het ontbijt. 

Ik ga in mijn eigen kamer liggen jammeren en kermen. Vanuit daar roep ik om 07.30 uur: Zuster! Maar Zuster slaapt zijn slaap-der-onschuldigen en hoort mij niet. Eenmaal wakker geschud maakt hij een bammetje en mag ik weer een pil.  

De rest van de ochtend bestaat uit proberen zo liggen dat er zo weinig mogelijk pijn is en te googelen op rugklachten en de werking van mijn eerst wel en nu niet meer werkende pijnstiller. 

Alleen

Met de bus ga ik naar Broese om een besteld boek op te halen, een verlaat verjaarscadeau, en ik duik er in de spirituele hoek. Gisteren had ik namelijk een gesprek met C. over liefde en verlangen en eenzaamheid, en over de wegen die men kan bewandelen om de innerlijke onrust de baas te worden. 

C. vertelde boeken van ene Jan Geurtz te lezen (titels als Vrij van gedachten en Verslaafd aan liefde) en daar veel aan te hebben. Dat is een auteur uit de boeddhistische hoek. Ik kende hem niet. Ik noemde Anselm Grün, die kende C. weer niet. De innerlijke onrust te lijf gaan, het leren het goed met jezelf te vinden, is volgens mij de rode draad in al die boeken. Ze geven woorden aan de kwellingen van het hart en de ziel, en antwoorden.

Jan Geurtz zag ik bij Broese niet staan, misschien keek Ik niet goed, maar wel een Anselm Grün die ik nog niet kende: De kunst van het alleen zijn. Grün is een oude katholieke monnik, ik geloof niet dat hij jongeren erg aanspreekt. Zouden oudere boeddhisten jongeren meer aanspreken? Of zoeken jongeren eigen vertolkers?

Vanwege mijn eigen kloostercel, mijn zielenkamer, hoe zal ik hem noemen, verkeer ik momenteel in het veld waarover Grün schrijft. Alleen zijn is een thema dat natuurlijk speelt in het kloosterleven, waar mensen gekozen hebben voor het celibaat, dat wil zeggen: enerzijds alleen, maar ook in een gemeenschap. Maar het alleen zijn is voor ongeveer iedereen een thema: het speelt voor alleengaanden, gescheiden mensen, mensen die hun partner verloren hebben, alsook voor mensen die samenleven. En ook voor kinderen, pubers, jong volwassenen.

Grün onderzoekt het thema van alle kanten, beschrijft de manieren hoe mensen tijd alleen doorbrengen, tevreden danwel ongelukkig. Structuur, rituelen, bewust met je tijd omgaan en niet de tijd verlummelen, kiezen voor wat je doet, schrijven, lezen, muziek luisteren, wandelen, stil zitten, iets aanpakken, het kan allemaal heel vervullend zijn als je er bewust voor kiest.  Toch heeft hij wel een beetje een bejaarde benadering. Ik zou wel eens willen lezen hoe een jonge auteur dit vraagstuk te lijf gaat.

Community

Kijk, ik ben de straat weer op. Achter het huis zijn ze nu eindelijk echt begonnen. In december meldde ik al verheugd dat ze aan de gang gingen met die modderpoel, maar toen bleek alleen de riolering aangelegd te worden. Sindsdien parkeert er niemand meer. Maar sinds deze week maken ze er echt werk van. Er komt een nieuw hek tussen ons en het achterompaadje van de Prinses Beatrixlaan, er komen extra schuurtjes, er komen vele parkeervakken, een paar bomen, algehele bestrating en een toegangspoort. Zodat wij straks - achterom althans - een gated community vormen.

Taart

Tuin! Denk je. Bloemetjes. Kruiden. Fruit. Geuren. Vogeltjes. Mussen, roodborstjes, vinkjes... 

Bobby kreeg een 'vogeltaart' voor zijn verjaardag. Die zou het vogelbezoek stimuleren. En ja hoor. Er komt een duif op af. En op het sedum op de schuur grazen kraaien. 

Assen e.o.

Er is de laatste dagen veel langs me heen gegaan! Ik heb al die dagen niets meegekregen van het winterse weer in Duitsland en Noord Nederland. Maar nu het weer beter gaat ('Het is nog niet helemaal over!' schijn ik vanavond zeven keer gezegd te hebben. 'De nieuwswaarde gaat er wat van af,' zei Bobby rond elven), maar ik voel me Stukken Beter. Ik kijk zelfs weer Journaal. Nieuws over de ijzel in Noord Nederland is makkelijker te behappen dan dat over aanrandingen in Keulen tijdens Oud & Nieuw. Om maar wat te noemen. 

De beelden van de ijzel activeren herinneringen aan mijn eerste 23 jaren in het Noorden. Dit is een plaatje uit Assen. Daar woonde sinds de jaren 70 mijn oma in een Vrijgemaakt bejaardenhuis. De kerkdiensten schalden er op zondagochtend uit de honderden speakertjes over de buurt, waar veel Molukkers woonden. Assen, daar kwam mijn eerste vriendje vandaan. Daar had ik

mijn eerste 'schoonmoeder'. Assen, dat was Bartje. Ik heb nog steeds een Bartje-beeldje. Volkslied: 'Ik heb u lief mijn heerlijk landje... Mijn enig Drentheland...'

Er staat ook een Journaal-reporter op een leeg busstation te Groningen. Daar studeerde ik. Daar stond het Peerd van Ome Loeks. Daar nam ik de bus naar Emmen, en de bus naar Schiermonnikoog. Naar Drachten.  Volkslied: 'Van Lauwerszee tot Dollard tou... Van Drenthe tot aan 't Wad...'

Wat is dat allemaal lang geleden. Toen volgden er 35 jaren Amsterdam. En toen ineens te Utrecht. Geen idee of Utrecht een Volkslied heeft.

Een tip wordt me toegestuurd: Utereg me stadje,

Adem

Het is heel goed dat ik me een maand geleden aangemeld heb bij de huisartsenpraktijk hier in de buurt. Nu heb ik ineens een dokter. Het is een prettige aandachtige dokter die de tijd neemt.

Volgens de dokter is het inderdaad een gekneusde rib. Daar is geen geneeswijze voor anders dan gewoon genezen, en dat duurt. En pijnstillen. Omdat paracetamol en ibuprofen tot nu toe niets deden geeft hij mij een sterkere pijnstiller. Twee keer daags. En tussendoor doorgaan met paracetamol. Als dat werkt zal de verkramping afnemen, is de hoop en verwachting. 

Dit Naproxen beïnvloedt de rijvaardigheid niet, een nog sterker medicijn doet dat wel. Tot nu toe durfde ik niet te fietsen en te autorijden. Hopelijk is dat straks over. Rust en bewegen en pijnstillen en ademhalen. Vooral ook vol ademhalen. En niet scheef gaan lopen. Ik ga maar weer op bed liggen wachten op de verlossing.