Gehoor

Tegen alle alarmerende berichtgeving over sluitingen in is de katholieke kerk op ons Prins Bernhardplein nog steeds open. Ze mogen nog een half jaar voort, en beginnen vanaf nu om 11uur. Vandaag gaat Bobby mee. Het is een mooie dienst met hun beste koor: het Drieslagkoor.

Buurman M. vertelde in afgelopen nieuwjaarsnacht dat zijn vrouw al mijn blogs leest, en hij af en toe. De stukjes over de kerk bijvoorbeeld slaat hij over.  Dus bij dezen.

We gaan er weer koffie drinken. De mensen raken steeds meer aan mij/ons gewend. 'Ben je er eindelijk weer eens?' zegt een totaal vreemde vrouw tegen Bobby. 'De verloren zoon!' 

De tachtigjarigen kwebbelen gezellig tegen ons aan. Wij zijn niet onopgemerkt gebleven. Vandaag een meneer die op de tram heeft gewerkt en in de kerk alle hout- en timmerwerk heeft verzorgd. Hij praat honderd uit. De koffiekamer is een hele hoge ruimte met een hele slechte akoestiek. Al die stemmen galmen om mijn kop. Ik versta de alleraardigste man heel slecht, maar ik glimlach en knik. Ik weet niet of het aan mij lig, ik heb immers wel vaker last van dovigheid. Op een gegeven moment heb ik echt te lang geglimlacht en geknikt, hij praat steeds meer en enthousiaster. Ik had al lang moeten zeggen dat ik hem niet verstond. Hij verwacht ook eens inhoudelijke feedback, maar ik heb geen idee. Vrij abrupt stel ik Bobby voor te vertrekken. De meneer is heel teleurgesteld. Zulk enthousiast gehoor heeft hij denk ik in tijden niet gehad. Bobby had er ook niets van verstaan.