Op de stapel te lezen ligt ook nog Alex Boogers, De lezer is niet dood, een schotschrift. Ik hik altijd enorm tegen pleidooien voor lezen aan, omdat ik ze vaak zo gelijkhebberig en prekerig vind. Maar vanuit mijn vak móet ik ze natuurlijk lezen. En dan vakt het meestal behoorlijk mee en kan ik me erin vinden.
De tekst van Alex Boogers knalt eruit en erin. Hij is een Vlaardingse straatvechter, die vindt dat de boekencultuur, de literatuurles, de commercie, de zelfgenoegzame inner circle, het geheel aan zichzelf te danken heeft dat de jongeren geen boeken lezen. Het gaat toch helemaal niet over hun wereld, hun leven? Waarom moeten ze dat lezen? Jongeren die niet opgevoed worden met boeken die bij hen passen zullen niet gauw gaan lezen. Jongeren vol verhalen zullen ze niet gaan schrijven omdat hun verhalen vaak de vorm missen of gewoon niet herkend worden. Het vuur waarmee Boogers schrijft is zeer overtuigend en aanstekelijk.
In 2015 zei Boogers nog dat hij het schrijverschap aan de wilgen zou hangen. Zijn boeken worden in recensies steevast hogelijk positief gewaardeerd maar nauwelijks gekocht. Hij verdient haast niets. Hij moest maar een baantje zoeken om financieel te overleven. En nu dit. Het bloed kruipt. Mooi. Indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten