Ooit zei eens iemand ten mij dat ik volgens haar van die sprookjeslandschappen tekende omdat er een Groot Verdriet in mijn schuilging. Dat kinderen in oorlogsgebieden die de kans krijgen om te tekenen altijd huizen met bloemen gaan tekenen. Ik vond dat een beetje psychologie van de koude grond. Ik denk dat er in iedereen wel een plekje Verdriet zit, en of dat van mij zo groot is: ach.
Zelf heb ik mijn tekeningen nog nooit geduid. Wel zie ik golven. Toen Mutti ziek werd begon ik huilende madonna's te tekenen en toen ze naar haar Hemel was gegaan stopte ik daar weer mee. Toen ontstond de reeks op graven wenende engelen.
Maar vandaag lijd ik duidelijk nog wat aan weemoed vanwege het afscheid van gisteren en zoek ik inderdaad troost zoeken in het maken van een lief tekeningetje. Het duurt een poosje voor ik de roodborstjes goed te pakken heb. Goed kijken is de crux. Bij het Rijksmuseum bieden ze sinds kort ze tegenwoordig cursussen kijken-door-tekenen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten