Spijt

Gelezen: Alles waar ik spijt van heb door Philippe Claudel. Ik lijk wel een Philippe Claudel-adept te worden. Dat komt, die zijn in groten getale aanwezig in de bibliotheek en altijd vind ik ze mooi. Vaak neem ik boeken mee die me bij nader inzien niet aanspreken en dan leg ik ze weer weg. In zijn boeken word ik meteen meegenomen, van begin tot het eind.  Dus dat is heerlijk voor de zondagochtend in bed.

Het is een van zijn eerdere boeken, uit 2000 alweer. Het vertelt het verhaal van een 32-jarige man, die na 16 jaar terugkeert naar de Noord-Franse stad van zijn jeugd, waar hij opgroeide bij zijn alleenstaande moeder. Hij heeft haar nooit meer gezien nadat hij op zijn 16e kwaad is weggelopen.  Nu is zij overleden en moet hij haar begraven. Het is allemaal behoorlijk dramatisch aangezet. De rivier waar de stad aan ligt is ver buiten zijn oevers getreden. Het regent steeds. Het hotel waar hij logeert is behoorlijk vergaan. De ontmoetingen met de hotelier, de mortuariumbeambte, een zwervende straatjongen, de pastoor, ze vermengen zich allemaal met de vervaagde herinneringen. De grote vraag is: wie was mijn vader, en hij meent dat zijn moeder hem voorgelogen heeft. Claudel kan goed vertellen.

Groot verdriet, groot onrecht, grote verwarring, grote eenzaamheid. Oef.  Maar mooi geschreven.