Visitekaartjes

Op mijn bureau stralen mijn oude visitekaartjes me tegemoet. Drie stapeltjes. 150? Toen ik met mijn oude baan begon waren de visitekaartjes een wonderlijk momentum in het netwerken. Je ging zetten, kreeg/gaf een kopje koffie, en dan werden de visitekaartjes midden op tafel gelegd, bekeken en in mapjes gestopt. En dan ging je praten. Je vertelde je cv. Visitekaartjes móest je hebben, maar de laatste jaren vooral nog bij de Frankfurter Buchmesse. Verder gebruikte je ze nauwelijks meer. Contact ging via de website, de mail, LinkedIn. Wat met de oude visitekaartjes te doen? In de papierbak? Au au!  Maar wat zul je ermee?

Laatst was ik op een netwerkborrel met werkcontacten van Bobby met voor mij veel vreemde personen, en die zeiden over wat ik vertelde: 'Wat leuk! Heb je een visitekaartje?' Dan kun je toch niet je óude visitekaartje geven?

Vandaag rijd ik achter een busje (regiotaxi) van Connexxions waar achterop een briefje hangt: 'Chauffeurs gevraagd. 10 à 15 uur per week.' Zal ik dat dan maar gaan doen?

Terwijl ik de hele avond op mijn kamertje wat lig te somberen bedenk ik tegen tienen: 'Je kan altijd even een nieuw visitekaartje gaan ontwerpen. Het hoeft geen eeuwigheidswaarde te hebben. Over een maand kun je weer een ánder visitekaartje maken.' Wat vindt u? Ik twijfel nog of ik dit blog er ook op zal zetten.