Er zijn maar tien dames op de yoga. Waarschijnlijk hebben sommigen geen zin in door-de-sneeuw. Ik ga toch. Er is iets veranderd in mij. Ik trek het me niet meer aan dat ik sommige oefeningen helemaal niet kan. Als ik het niet haal of ga trillen, dan stop ik even tot we een oefening doen die ik wel kan. Simple as that.
Zondag aten Bobby en ik met een Gentse vriendin die al jaren studeert om yoga-docente te worden. Zij is helemaal van de Max-Strom-Inner-Axis-yoga. Die methode is voor zover ik het begrijp vooral gericht op ademhaling en beleving, en al ademende herinneringen terughalen en verwerken. Ik wil zo wel bij je in Gent op cursus, zeg ik. Maar dat is natuurlijk niet waar, ik vind een andere wijk in Utrecht al te ver weg, en blijf voorlopig nog een half jaar bij mijn eigen klasje op twee minuten lopen.
Lenige yoga-meisjes tekenen is heel goed voor mijn verwerking van de yoga. In mijn Facebookgroep 'Iedere Dag Een Tekening' heet de serie inmiddels 'En-Wat-Ik-Ook-Niet-Kan', dit is deel 3.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten