Als Golven

Er was eens een dichter, in de 16e eeuw, hij heette Petar Hektorovic. Hij bouwde in Stari Grad op Hvar een kasteel voor zichzelf en zijn vrienden. Daar deed hij veertig jaar over.

Het resultaat mag er zijn! Een prachtig lustoord met in het midden een vijver en overal Latijnse inscripties, zoals 'NIHIL OCCULTUM', 'niets is verborgen'. Deze man schijnt aan de wieg gestaan te hebben van de Kroatische literatuur.

Waarom de inscripties allemaal in het Latijn zijn is mij vooralsnog een raadsel. Maar ik geef er nog eentje: HEU FUGIUNT FLUXU NON REDEUNTE DIES, ofwel: Helaas de dagen vliegen voorbij als golven en komen niet weerom.

Wikipedia over Petar Hektorovic

Chemistry

Dit kaartje van Weeronline verklaart wellicht waarom we steeds het liefst in de appartement willen blijven met de gordijnen dicht. Het is hier nogal warm. Je wilt wel een beetje bruin terugkeren van je vakantie aan de Adriatische zee, maar echt veilig is het niet. Gisteren had ik volgens mij een soort van zonnesteek.

Onze huurbaas, professor chemistry naar eigen zeggen, ik denk scheikundeleraar, zegt dat het ongekend is voor de tijd van het jaar, dat de school geen airco heeft, dat het allemaal komt van klimaatveranderingen ten gevolge de vele auto´s en vliegtuigen, dat het toerisme niet meevalt omdat iedereen naar Montenegro gaat waar het zo goedkoop is.

Over die recente onafhankelijkheid van de republiek Montenegro is hij heel kritisch: hoe kan dat nou, een staat van slechts 650.000 inwoners. Wat zullen die mensen een belasting moeten betalen. Nou ja, uiteindelijk zullen de toeristen al die belasting gaan betalen.

Geen idee wat er in de wereld gebeurt. We zien geen kranten. 'Laten zo', sms-t Broerlief, 'de wereld draait wel door.'

Page Turner

Zo ziet het het voormalig Franciscaner klooster eruit waar we gisteravond onder een schitterende sterrenhemel een concert bijwoonden van pianiste Barbara Bego Bojic op vleugel, en mandolinespeelster Svetlana Antoljeva Krajna. Ze brachten ruim een uur Mozart, Cossetto, Mezzacapo, Elgar, Bartok, Delibes, Gorodovskaja, Josipovic, Rahmanjinov, Budaskin en Dmitrijev...

Het was een bijzondere avond. Ik vind kleinschalige concerten altijd een geweldige belevenis, omdat je zo ontzettend bovenop de ambities, de vreugden en de kwellingen van het live concert zit. Hier speelde zich ook een kleine drama af.

De pianiste had een twaalfjarig meisje als pageturner ingehuurd. Het arme kind deed echter haar eerste pageturn fout en toen liep de pianiste vast. Daarna sloeg ze steeds geagiteerd zelf de pagina´s om. Het ontzettend haar best doende meisje zat er vervolgens het hele concert voor piet snot bij, overgeleverd aan de grillen van Barbara.

Was zij de dochter? Of de dochter van de mandolinespeelster, die onaangedaan, fragile en beeldschoon glimlachend bleef doorspelen? Een begaafd leerlingetje van de plaatselijke muziekschool? De dochter van de organisator? Na afloop kregen de dames muzikantes applaus, en toen zij met de bloemen vertrokken waren sloop het meisje stilletjes het klosster uit. Au au!

Of het een concert van goedwillende amateurs was, of van professionals, was niet zo goed te beoordelen. Als ik hun namen google kan ik geen plaatjes of informatie over de dames vinden. Maar dat zegt hier waarschijnlijk niet zo veel.

Het moet een dramatische avond in het leven van het meisje geweest zijn. Misschien wordt het wel een ommekeer in haar leven. Je zou haar willen volgen. Er is een film over dit thema gemaakt.

De film The Page Turner

Grad Hvar

Nog even een plaatje van Hvar Stad, om een indruk te geven. Bobby komt rechts op het plaatje, op het terrasje naast de poortboog, in de dag met kopjes koffie, terwijl ik even een uurtje mijn ding doe in het internetcafé. Links op dat plein. De koffie is hier heel goed. Ook al Italiaans.

Hvar Stad moeten we nog bekijken. Het is allemaal Venetiaans. Prachtig. Heerlijk. Hani501 en Ludwig: bedankt voor de tip. Het is hier geweldig. Vanavond is er een concert met een Russische snarenspeester en een pianiste uit Zagreb in het Franciscaner klooster. Wie weet.

En als we uitgekeken zijn, maar dat is nog lang niet het geval... Montenegro gaan we inderdaad waarschijnlijk ook nog in.

Drakenkop

Marianna vraagt per sms naar het eten. Of het lekker eten is hier. Zeker weten. Zeker hier op Hvar. (Bihac was in dat kader een misser, maar Bobby´s maaltje was daar pico bello. Hij had een goede kalfsschnitsel, ik had mixed grill genomen en kreeg onder meer gegrilde lever op pannekoeken van brooddeeg.)

In dit deel van de Adriatische Zee schijnen nog veel vissen te zwemmen. Zeker als je het vergelijkt met de Middellandse Zee. En wat ze je hier voor op de grill (restaurantje in de avondzon, terrasje recht boven de zee) aanbieden, is die dag net door een Neef uit de zee gevist. Echt vers. Een schaal vol verse vissen en dan mag je er eentje uitkiezen. De meeste waren grijs, al dan niet met gouden strepen.

Ik ben een held. Al zeg ik het zelf. Ik, die nooit vissen at, neem nu de vis met Natuurlijk Rood Haar. De drakenkopvis. Mevrouw heeft smaak, complimenteert de Uitbater. En hij serveert er zucini bij, net die dag geplukt uit de eigen tuin. Of we er knoflook op willen. Ja we willen er knoflook op. Mmm! Aan deze kant van Kroatie is de keuken je reinste Italiaans. Nogmaals mmm!

De Kroatische Keuken

Milna, Hvar

Milna heet het plaatsje dat het voorlopig geworden is. Het ligt tussen Hvar Grad en Stari Grad. Grad betekent ´stad´, dus we hebben het over Hvar Stad en Oude Stad. Het heeft twee schattige strandjes. Daar hebben we gisteren op liggen bakken, want na regen komt zonneschijn. De 33 graden die Broerlief mij per sms beloofd had zijn werkelijkheid geworden.

Er zijn hier veel appartementen te huur, en we hebben met all dorpelingen kennisgemaakt om hun appartementjes te bekijken. Ze waren het allemaal net niet, te klein, te duur, te recht boven het grill restaurant, teveel Hollanders om een balkon mee te delen. Nu moeten we bij alle uitbaters eten om het weer goed te maken.

Lievelingsrestaurantje is voorlopig Mala Milna, waar ontzettend aardige mensen werken, waarvan je denkt dat ze mensen bedienen uit roeping, uit keuze. Dat ze rond hun vijftigste hun baan in de wilgen hebben gehangen om hun hart te volgen. Zulke mensen. Helemaal verlicht. Dat hun klanten veelal moddervette Duitsers zijn deert hen niet. Ze koken geweldig.

In de bomen in de tuin hangen stenen aan touwen. Graag zie ik er een diepe betekenis in, dat deze man in het diepst van zijn wezen een druide is. Witte stenen aan een touw in bomen. De Zwaartekracht, de wind, de zon, de elementen. Als ik hem vraag wat de betekenis is van de stenen vertelt hij dat hij veertig jaar een gast heeft gehad uit Hamburg, de man kwam twee keer per jaar, veertig jaar lang, em die heeft die stenen opgehangen. Nee het had geen diepe betekenis, die man vond dat leuk. Maar was het het eerste jaar dat de Hamburger hij er niet was. Hij had kanker.

En hij heeft het restaurant al veertig jaar. Dus die grote betekenisvolle Overstap had hij nooit gemaakt. Weer een geval van Hogere Invulkunde. Ben ik goed in. Maar het is hoe dan ook bijzonder hoe ontzettend aandachtig en aardig iedereen hier is. Aandachtig voor mensen en omgeving. Veel bloemen en versierseltjes. De tuintjes aan de rand van de zee zijn vergelijkbaar met wat bij ons geveltuinen heten.

Mala Milna

Bosnisch Bihac

Omdat het na de eindeloze wandeling van gisteren geen aantrekkelijk idee is om weer uren in de auto te zitten terug naar de Dalmatische kust hebben we besloten tot een uitstapje naar Bihac in Bosnie.

Ik weet niets van Bosnie, maar je kunt zonder problemen de grens over je en je kunt er je met kuna s betalen. De grens over. Weer stempels in het paspoort, wat een ouderwetse ervaring. Naar Bosnie gaan is ineens reizen, heel anders dan de mediterrane ervaring Kroatie. Exotisch, spannend, opwindend. Ik wil wel drie maanden door de Balkan! In het berglandschap met bergen waar net nog kleurige kerken waren, zijn nu ineens moskeen.

De naam Bihac komt me bekend voor, dus er zal hier wel ernstig oorlog gevoerd zijn. Rare ervaring deze stad. Het is er mooi, het moet er mooi geweest zijn, maar het is heel erg arm. Bij de rivier veel afval van lege bier- en wijnflessen en van sigarettenpeuken. Er is ook een gedenkteken als dank van de bevolking voor de Canadese soldaten. Er zijn veel te veel hippe cafes. Er zijn minnekozende stelletjes op de armzalige bankjes op het eiland in de rivier. Kapotgeschoten flats naast een nieuw plein. Minaretten. Hoe mooi is mooi als het zo arm is. Niet zo mooi.

En ineens is daar een internetcafe in een buitenwijk. Met jongeren, jongens, meisjes, hip, bloot, of gesluierd, van alles wat. Straks gaan we een grill aan het water zoeken.

Wikipedia over Bihac

Kroatische watervallen

Plitvicka National Park wordt in de gidsjes aangekondigd een van de belangrijkste hoogtepunten van het land, een gebied met sprookjesachtige taferelen. Het is vanaf Split een paar honderd kilometer naar het noorden rijden, richting Zagreb, maar zeer de moeite waard. Een merengebied met een verval van vele honderden meters en waterval na waterval. Als je alles beloopt ben je de hele dag aan het lopen. Er zijn ook pontjes over de meren. Ongelofelijk prachtig, het azuurblauwe water.

In de periode 1991 - 1995 was het gebied door de Serviers bezet. Er zijn veel verlaten huizen en kleine begraafplaaatsen, maar ook allemaal nieuwe huizen. De mensen lijken nieuwe huizen gekregen te hebben, waar ze appartementjes in ingebouwd hebben, in de hoop iets van toerisme mee te pikken. Er zitten jonge gezinnen in, al dan niet met leuke hondjes en met opa en oma. Er is een soort van optimisme.

Het zijn dagen van regen, regenbogen en onweer. Het mooie weer komt er aan, sms-t Broerlief. Ondertussen lees ik maar Ministerie van pijn van Dubravka Ugresic. Een roman over de bannelingen van de Balkanoorlog, voor wie het geen zin meer heeft om terug te gaan, en die zin moeten zien te vinden in het land waar ze naar toe gevlucht zijn.

Wikipedia over de Plitvice-meren

Geprevel

Nog een (1) plaatje dan. De kathedraal van Split. De kathedralen zijn hier heel anders dan die in West-Europa. Veel minder kleurig. Zwart geblakerde muren met donkere schilderijen er tegenaan. Veel schatten. Tresors. Mooie donkere lampen, veel mysterie.

Eergisteren in Trogir zijn we achter de zwartgejurkte weduwen aangelopen zo´n kathedraal in, waar vijftien oude moedertjes en twintig schoolkindertjes en twee priesters wel anderhalf uur door achter elkaar door prevelden. Geen muziek, alleen maar prevelen. Helaas mag je er absoluut niet fotograferen.

Moet denken aan een liedje van ik weet niet meer wie dat heet ´Gebabbel gebabbel gebabbel...´ Parole, parole, parole. Zou je mooi kunnen transponeren naar ´Geprevel, geprevel geprevel´.

Jelaca

Marinko Jelaca heet de Splitse (Splitter?) kunstenaar van wie ik vanmiddag bijna een kleurenets gekocht heb. Hij verkoopt zijn werk in de catacomben van de resten van het Romeinse paleis. Maar zoals wel vaker met impulsaankopen ben ik bang dat ik me in zo´n open bui enorme kitsch laat aansmeren. Honderden etsen liggen daar. Met en zonder lijstje. Dus ben ik maar gauw doorgelopen. Oordeelt u zelve!

http://www.jelaca-art.net/

Klaprozen

Hard, hard, hard. Inderdaad, RoRo7! Ga je naar mijn blog om te reageren dat ik niet hoef te bloggen? Ook een uitgestelde ervaring, volgens mij. Ben er nog niet uit welke! Ben je Suriname vergeten? We volgden je elke dag!

Het is hier prachtig en de klaprozen en vele andere bloeisels knetteren je tegemoet! Het weer zit alleen niet mee. Morgen gaan we naar de bergen, ruige natuurparken. Dan zal het met het bloggen wel afgelopen zijn... Maar ik beloof niets!

Ik heb inmiddels een stuk in Libris-winnares D. Hooijer gelezen, maar zij is niet zo opslokkend als Grewel. Dat wordt vast geen stukje.

Split

Split is mooi. Prachtige boulevard met palmen aan de haven, en een middeleeuws stadsdeel in een oud paleis Romeins uit de derde vierde eeuw. Om iedereen thuis jaloers te maken. Het valt een klein beetje tegen, trouwens, want het is weer een middeleeuws stadje met nauwe straatjes vol bussen toeristen en winkeltjes vol shit. Daar word ik eerlijk gezegd niet gelukkig van.

Wel van bloemen. Gisteren hebben we een prachtige lange wandeling gemaakt over de oostkant van het eiland Ciovo. Het is de bloemigste tijd van het jaar dus alle geur en kleur schitterend. Het weer is nog steeds onstuimig, heftig blauwe en zwarte luchten wisselen elkaar af. Prachtige vergezichten over die Dalmatische eilanden. Daar mag men wel jaloers op worden.

Bij de supermarket hebben we gisteren contact gelegd met een 70-jarige zeeman die de hele wereld bevaren had en twaalf jaar in Australie had gewoond, maar nu weer terug was op zijn geboorte-eiland. Alles was duur, vooral de basisbehoeften als melk, olie, kaas. Hij en zijn vrouw hadden genoeg pensioen, maar veel mensen niet. Het viel allemaal niet mede. Maar een halve liter bier kon er wel af.

Groeten uit Trogir

Om te beginnen zijn we gestart op het eilandje Ciovo, recht tegenover het vliegveld van Split, aan het stadje Trogir verbonden met een brug. Trogir is door Unesco bestemd als Werelderfgoed. Op Ciovo werden vroeger melaatsen en andere zieken opgeborgen, verzorgd door Franciscaner monniken.

We rijden een Citroen C3. Op het vliegveld liepen de tarieven voor 3 weken auto huren uiteen van 480 tot 900 euro. Uitdaging 1: waar zit de handel om de motorkap te openen. Want er zit geen water en de watersproeier. Het boekje is namelijk in het Kroatisch.

We hebben op Ciovo een groot appartement gehuurd bij een dame die zich Dada laat noemen, omdat toeristen haar Kroatische naam toch niet onthouden. Het heeft een lel van een terras met uitzicht op de Adriatische zee. En twee slaapkamers. Het bed is zelfgetimmerd, zoals alles in het appartement. De planken onder het matras passen niet goed. We zijn er al twee keer door gezakt, maar hebben imiddels ontdekt hoe het bed te benaderen en te verlaten zonder er door te gaan eerst maar eens enorm aan het aankomen.

De Adriatische Zee heeft witte koppen. De wind is zo hard dat je liever niet op het terras gaat. Het ontbijt waaide er zo van af. Deze wind heet de bora, en komt pal uit het zuiden. De bora is nog niets vergeleken bij de jugo, uit het westen, vertelt Dada's echtgenoot. Om ons toch een beetje in het buitenland te wanen (want steeds in huis met de luiken dicht) doen we nu een uur of wat Trogir. Er is een haven, een markt, en allemaal pittoreske middeleeuwse straatjes met souvenirwinkeltjes. In de smalle middeleeuwse straatjes kun je vast lekker eten zonder dat de bora ons wegwaait!

Wikipedia over Trogir

Ipod, Therefore I Am

Ben eindelijk om: het is de iPod Classic geworden. De grootste iPod die er is. Ik heb dan weer de 'kleine' variant, namelijk van 80 GB. Dit moet genoeg zijn voor 20.000 nummers. Kan ik me werkelijk niets bij voorstellen. 'Hoeveel nummers heeft u op uw computer?' vroeg de verkoper. 1100, zei ik. Maar er staat nog geen cd op. Het zegt me nog niets, maar de Nano is in elk geval véél te klein. De accuduur is 30 uur onafgebroken muziek of 5 uur video.

Het is al meer dan een jaar geleden van Leen dat ik het boek Ipod, Therefore I am van Dylan Jones te leen kreeg. Ik was van het LimeWiren, en zij van iTunes. Dat is precies omgekeerd werken. Bij LimeWire haal je ongecontroleerd oneindig veel muzieknummers binnen en ga je dan luisteren welke je wilt houden, bij iTunes luister je eerst en ga je dan kopen en downloaden. Ben benieuwd wat ik nu ga doen.

Leen heeft een oneindige verzameling cd's. Een ongelofelijk brede muzieksmaak. Wanden vol. En dat zit nu allemaal in die iPod van haar. Ze had hem mee naar Thassos vorig jaar, de vakantie met als thema zes dames en een baby. Ze had ook speakers mee. We hadden een appartementencomplexje voor onszelf midden in een olijfgaard, er waren geen buren. Een week lang thema-avonden met Duitse, Nederlandse, Spaanse muziek en maar meezingen. Of als we langzaam aangeschoten raakten, gingen we dansen.

Fanatiek als ik ben ga ik na al die LimeWirenummers gecategoriseerd te hebben nu door al mijn cd's heen. Allemaal verleden. Sentimenten. Cadeaus van Deze. En Gene. Het allerbelangrijkste van dit werk is labelen. Een genre toekennen. Omdat alles wat ik geLimeWired heb onzinnige labels heeft moet ik al die 1100 nummer opnieuw een label geven. Ik heb inmiddels de genres A capella, Cabaret, Classical, Deutsch, Fado, French, Greek, Jazz en Jazz Vocal (de grootste collectie), Latin, Medieval, Meditatief, Nederlandstalig, Pop, Religieus, Soul en World.

Vanavond viert Leen eindelijk haar verjaardag. Ik ben bang dat we de hele tijd over iPods gaan praten.

Happy-go-lucky

De nieuwe film Happy-Go-Lucky van Mike Leigh is echt een aanrader. Je weet niet echt waar je in terecht komt, zo'n opgewekt stadsmeisje van dertig, komt er een dramatische wending, wat is de clou...? Het is prachtig gemaakt, ongelofelijke diepte, zoals elke Mike Leigh heeft ook deze film weer schitterend materiaal om over na te mijmeren.

Gwar

Hvar (spreek uit: Gwar), een van de vele eilanden in de Adriatische Zee voor de Dalmatische kust. Kroatie. Het eiland is ca. 70 km lang en max. 10 km breed.

De zin groeit om er naar toe te gaan. Vanavond plaatje getekend. Heb ik sinds Rosa Mystica wel weer getekend? O ja, Bourbonne-les-Bains. Dit plaatje komt uit een van de vijf gidsjes over Kroatie die ik onlangs scoorde Het verbeeldt Sucuraj, havenplaatsje op de oostpunt van Hvar.

Wikipediä: 'Hvar is een bergachtig eiland met relatief slechte wegen. Hvar kent goede stranden en tevens lavendelvelden. De ondergrond van het eiland bestaat voornamelijk uit kalksteen, met name de bergen. De lavendelvelden zijn goed te ruiken op dit eiland en tevens de geur van rozemarijn en salie Hvar heeft de meeste zonne-uren van Kroatië. Men verhandelt hier olijven, vijgen, druiven, amandelen en kruiden. En de wijnbouw ontbreekt hier ook niet; de droge rode wijn Plavac of de witte Bogdanusa. De vele kruiden komen weer terug in de Kroatische keuken, waaronder de lamsschotel met rozemarijn.' Mmm! lamsschotel! Mmm rozemarijn!

Naar Hvar wilde ik al vanaf de eerste foto die Hani501 ervan doorstraalde. Ik wil ook zo'n camera die kan bloggen. Een Sony-Ericsson van T-mobile geloof ik. Maar ze raadt het me af, met name vanwege de rekening die ze na afloop kreeg.

Monogram

Twee hobbyboeken heeft Bobby zondag in Maassluis uit de boekenkast gescoord: Bosch voor de Doe het Zelvers, die weten wat goed is, uit 1982. En het Groot Handig handboek. Meer dan 700 handige tips en 26 uitgebreide projecten. Van 1979. En dan te bedenken dat hij in november ook al drie Duitse boeken over Heimwerken gekocht heeft. Het kan niet op!

Deze jaren tachtigboeken zijn wel heel erg leuk, vooral door de foto's. Het waren duidelijk pre-Ikea-tijden, toen Doe-het-Zelven nog zin had. 'U kunt zien hoe u de keuken een heel nieuw gezicht kunt geven, hoe u leuke "legpuzzel-kussens" maakt, hoe u zelf een ongelofelijk boeiend speelgoedsysteem vervaardigt. De 26 projecten hebben betrekking op alle vertrekken van het huis. Voor ieder in het gezin is er wel iets bij.'

Wat men allemaal al niet Zelf kan maken! Men kan het zo gek niet verzinnen! Markiezen, keukenkasten, snuisterijenkastje voor voor het raam, een gezellige tuintafel, een kaptafel voor de kleine ruimtes, solide dekenkisten, klimrekken voor groot en klein... Ik zou alle pagina's wel willen inscannen en inplakken.

Natuurlijk zal ik HEEL blij zijn als ik volgend jaar met mijn verjaardag bijgaand dienblad met ingelegd monogram cadeau krijg. Wat prachtig schat, wat heb je dat mooi gedaan. Ik wil niet aandringen, maar met Kerst mag ook al wel!

Pearl Perlmuter

In Het Parool staat een overlijdensadvertentie van de beeldhouwster Pearl Perlmuter. Er staat alleen een naam en de jaartallen 1915-2008. Drie voornamen eronder. Niets over haar verdiensten.

Ik ken haar niet persoonlijk, maar haar werk wel. Van oorsprong was ze Amerikaans. In 1946 is ze met beeldhouwer Wessel Couzijn naar Nederland gekomen. Kunstenaarsechtpaar. Hij was veel succesvoller dan zij, kreeg veel meer opdrachten.

In de jaren tachtig hadden we de vrouwenkunstbeweging, die veel vrouwelijke kunstenaars aan de vergetelheid ontrukte. Perlmuter kreeg in zo rond 1988 een grote tentoonstelling in het Gemeentemuseum van Arnhem. Liesbeth Brand Corstius was daar toen directeur, en Mirjam Westen schreef een boek over haar.

Bij het IIAV is een fotokopie te bestellen van een artikel 'Pearl Perlmutter, de weg naar het Beeld', in Ruimte (Jg 5 nr 4 (1988), p.4-13. In dat blad heb ik jarenlang een boekenrubriek gehad. Ouderwets, een fotokopie! Het zal wel te veel werk zijn om alles te digitaliseren.

Wikipedia over Pearl Perlmuter
Geluidsfragment van Pim Thiemens bij tv-documentaire over leven van Pearl Perlmutter

Plaats van Nietsdoen (3)

Wim de Bie is gestopt met Bieslog. Zes jaar heeft hij het nu volgehouden en ondanks dat hij er nog altijd met volle teugen van geniet heeft hij ook het gevoel dat het tijd is voor wat nieuws. Wat dan ook. Stilstaan om ruimte te maken. Weer een Plaats van Nietsdoen.

Zal hem wel missen. Ik maak gebruik van een persoonlijke iGoogle-startpagina met in het midden het laatste nieuws volgens volkskrant.nl, nrc.nl, elsevier.nl, waarmaarraar.nl en nu.nl, om onmiddellijk op de hoogte te zijn van natuurrampen, voetbalnieuws en van wat Wilders en Verdonk nu weer uitgekraamd hebben, en rechts mijn vakbladen om ook daar geen noviteit te missen.

Maar linksboven heb ik altijd de commentaren van De Bie en Fokke & Sukke voor hun bijzondere observaties en commentaren. Jammer dat we Bieslog nu moeten missen, die combinatie van landelijk en internationaal nieuws, zijn hoogsteigen stokpaardjes en af en toe ook persoonlijk gemiezemuis. Plus de reacties van andere lezers. Ik voel(de) me verwant en verbonden met Bie's wereld en achterban.

Geen idee of het treurig voor hem is dat hij stopt, maar toch maar een stukje piano voor Bie: 'Blue Day'.

De Volkskrant over het stoppen van Bieslog

Plaats van Nietsdoen (2)

Deze alpenweide ligt midden in het Amsterdamse Bos. Verrassende plaatjes worden het als je ze met de zelfontspanner scoort zonder statief of stapeltje stenen. Nu hebben we de tupperware bakjes van de couscous en de geroosterde kippenpootjes gebruikt om de camera op te plaatsen.

Ik ben met Reenske, die net een week gekuurd heeft in Slovenie, en die sindsdien haar leven definitief gebeterd heeft. Nu al een week. Ze is stralend en beeldschoon.

We zijn momenteel allebei een beetje zoekende. Voor mij ligt de waarheid voorlopig in meer stilstaan en stilliggen, wijze boeken lezen, thuis joggingbroeken dragen en kruidenthee drinken. En weinig koffie en wijn... Reenske doet sinds vorige week Pilates, doet meditaties in het Nu en volgt het boek The Artist’s Way van Julia Cameron. De strekking daarvan schijnt te zijn dat je jezelf een leven als kunstenaar moet gunnen. Ze belooft me het boek voor mijn verjaardag en gaat me die meditatie mailen.

Nadat we alle vraagstukken en oplossingsrichtingen doorgenomen hebben doen we een dutje in het gras. Het weitje is een echte Plaats van Nietsdoen (zie blog van eergisteren). Af en toe snurk ik zachtjes - ik word er zelf wakker van. Deze Pinksterdag is echt een dag van stilliggen.

Ik moet almaar denken aan het gedicht 'De bekeerling' van Hans Dorrestijn. 'Ik rook niet meer, ik drink niet meer / en doe aan gymnastiek /Ik spook niet meer, ik smook niet meer en lees de encycliek...'

De bekeerling van Hans Dorrestijn
Een Boekgrrl over The Artist's Way van Julia Cameron

Nieuwe Waterweg

Maassluis. Daar is Bobby geboren en getogen. Jaren geleden ben ik er ook eens geweest. Dat kwam omdat Leo V. daar ook vandaan kwam, maar dan van de overkant van de rivier: namelijk Rozenburg. Bobby en hij bleken samen in de brugklas gezeten te hebben. Ik bleek hun missing link.

Na veel geheen-en-weer hebben we toen een dagje met zijn drieen gefietst: van Maassluis naar Vlaardingen-West, waar die brugklas had gestaan, en toen naar Rozenburg. En weerom. Een veerpont verbindt Maassluis en Rozenburg. Ouderlijke huizen bezocht, in de ouderlijke achtertuinen gezeten, en babyfoto's gewonderd. Baby Leo op vachtje, baby Bobby op vachtje. Verhalen over de pubers die zij waren beluisterd.

Jaren later nu, ben ik er weer. Nu zonder Leo. Weer zitten we - geheel amechtig van de pinksterhitte - in de achtertuin en kijken we naar merels, spreeuwen, musjes, tortelduiven en een kauw. Het volle leven als je tachtig wordt. En omdat het behalve Pinksteren ook Moederdag is zing ik voor Bobby's moeder wat wij vroeger voor mijn moeder zongen: 'Moedertje Zeg Luister Eens, 't Is Moederdag, 't is Feest, Ik Hou Toch O Zo Veel Van U, van U het Allermeest'. Het krijgt meer lading dan ik bedoelde.

Bobby's moeder is vrijwilligster in het Gemeentemuseum van Maassluis. Het is interessant om over het wel en wee van een gemeentemuseumpje te horen, en over de uiteenlopende ambities van de conservatrice en die van de wethouder. Er is een aantal befaamde Maassluizers, maar verder dan Maarten 't Hart en Abraham Kuyper kom ik nu even niet. Voor wie nieuwsgierig is: zie Wikipedia.

We eten boontjes en suddervlees en kuieren door de stad: langs de Grote Kerk, de haven en langs de rivier. Maassluis is een stad van sleepboten: de firma's Smit en Tak, later gefuseerd tot Smit-Tak stammen van hier. En in de avondzon in de rivier liggen wel twintig zwanen. Ik heb mijn camera thuis laten liggen. Gelukkig bestaat er een fotograaf die beelden van Maassluis en Rozenburg aan elkaar smeedt.

Koos Prooi maakt foto's van beide kanten van de Nieuwe Waterweg
Gemeentemuseum Maassluis

Het Ware Zelf

Met vriend en vriendin zitten praten, die beiden midden in een grote carrière-switch zitten. De een is wat verder in het proces dan de ander. Carrière-switchen is een pijnlijk proces, zoveel is mij wel duidelijk. Mensen zitten in een baan met redelijk aanzien en een goed inkomen, uiterlijk gaat alles voorspoedig, maar ze worden er niet gelukkig van. Echt niet. Er is best veel over gepubliceerd, binnenkort verschijnt er een boek met de titel De huisarts die liever stukadoor was (uitgeverij Prometheus).

Deze twee lezen allebei Ingeborg Bosch. Haar boeken geven mensen die vastlopen in emotionele chaos en niet te volgen innerlijke processen een soort houvast. Ik had er wel eerder over gehoord, dat de boeken van deze psychologe zo'n eye-opener waren. Toen heb ik een boek van haar gekocht, maar ik kon er toen niet inkomen. Ik weet niet of het deze was, of haar tweede boek, Illusies, beide uitgegeven bij L.J.Veen. Zo'n titel als 'De Ontdekking van het Ware Zelf' irriteert mij, die vind ik echt over the top, maar dit weekend kon ik me daar overheen zetten.

Uitgangspunt van Bosch is dat veel mensen in hun kindertijd veel pijn hebben opgelopen, omdat hun ouders ze niet gaven wat ze nodig hadden, dat ze vervolgens allerlei afweermechanismen hebben ontwikkeld om niet te voelen wat ze voelden, en dat die afweermechanismen uiteindelijk hun probleem in het heden worden.

Toevallig staat in dagblad De Pers dit weekend ook een column van een coach (in de trein gelezen, naam kwijt) over het fenomeen dat veel mensen beroepen en functies kiezen die een antwoord moeten geven op de pijn uit hun jeugd. Toeval? Synchroniciteit? Ach, het is te complex om te vatten laat staan na te vertellen, maar ik kan het hen onder mijn lieve lezertjes, die geboeid zijn door innerlijke processen, geloof ik aanbevelen.

Website Ingeborg Bosch

Plaats van Nietsdoen (1)

Bij Anneke op bezoek. Anneke heeft kasten vol boeken, doosjes vol speciale teken- en schilderpennen en -penselen. En ook een doos vol Kaarten. Tarotkaarten, Medicijnkaarten, Godinnenkaarten, you name it. Ook heeft ze een paars zakje met Runenstenen en een antiquarisch boekje Orakel der Runen van Ralph Blum.

Ik doe een Runensteen, die Thurisaz blijkt te heten en die volgens Ralph Blum staat voorwel 'Poort' danwel 'Plaats van Nietsdoen'. Blums tekst over deze steen is mooi en raak, maar antiquarisch. Op internet staat hij niet.

Wel vind ik: 'Thurisaz: tijd van nadenken. Leer afstand nemen van het verleden. Ga nieuwe uitdagingen niet uit de weg. Leg verband tussen uw emoties en dat wat er met u aan de hand is. Alleen dan kunt u goed aan uw gezondheid meewerken. Thurisaz geeft in de liefde vaak een periode van nadenken over het verleden aan. Laat het even op u afkomen en zie dan of u zo verder wil gaan. Er wordt van u gevraagd na te denken over uw financiële situatie en uw werk. Wordt het geen tijd over een nieuwe toekomst na te denken? Zegen het verleden en leer van uw fouten.'

De betekenis van de steen is prachtig diep en waar. Anneke zegt: 'Jung heeft iets geschreven over synchroniciteit, dat het geen toeval is dat je een rake kaart trekt, omdat jij jij bent en het moment het moment en die dingen samenvallen.' Ofzo. Ik snap er eerlijk gezegd niet zoveel van, maar hoe dan ook: de betekenis van de steen is prachtig diep en raak.

Niets om aan te trekken

Kent u dat: je klerenkast puilt uit, niets ervan mag de deur uit, maar toch heb je NIETS om aan te trekken. Ik heb altijd wel een dergelijke heftige drijfveer nodig om mij onder het winkelend publiek te begeven. Want eigenlijk is het maar minderwaardig, dat winkelen. Dat consumeren. Maar toch wil je er leuk uitzien.

Enfin, ik vanochtend de stad in, vóór het druk werd. Van minuut tot minuut gekweld worden door de hedendaagse mode voor jonge dunne meisjes. Al die poffende jurkbloesjes, roesjes, strikjes, lintjes...

Ik heb eens een essay gelezen van de Marokkaanse sociologe Fatima Mernissi, die scherp opmerkte dat westerlingen moslimvrouwen wel kunnen betreuren vanwege hun sluiers, maar zij had op haar beurt medelijden met westerse vrouwen vanwege de confectiemode. Slavinnen van de mode-industrie.

Terwijl vrouwen in Marokko hun kleding laten maken door een kleermaker die de kledingstukken om hun lichamen drapeert en daarmee haar lichaam tooit, schreef zij, worden westerse vrouwen aan een stuk door geconfronteerd met confectiematen, waar hun lichamen niet in passen, en waardoor ze het gevoel hebben dat ze niet aan de norm voldoen. Dat essay van Mernissi heet 'Size Six: The Western Woman's Harem' en staat in het boek Sherazade Goes West, Different Cultures, Different Harems.

Enfin, na twee uur diep lijden heb ik twee mooie witte linnen pantalons gescoord en een prachtig linnen bloesje (anders dan het plaatje). Ik kan weer de paden op, de lanen in.

Timboektoe

Moest maar eens naar Timboektoe, de beste strandtent aan de Noordzeekust, in my humble opinion. Hij staat bij Velsen Noord / Wijk aan Zee Noordpier. Dat is het raarste strand van de hele Noordzeekust. Heel buitenlands doordat het zo breed is. En op de achtergrond de hoogovers van Corus met regelmatig woeste wolken uitstoot. En daarvoor een rij hevig draaiende windmolens.

Timboektoe was er de eerste strandtent met een echte seventies-sfeer, maar inmiddels zijn er al drie strandtenten. Er komen vaak Duitsers golfsurfen. Overloaded is het er nooit, omdat het strand daar zo breed is. Vanwege die pier van IJmuiden. Er varen regelmatig flatgebouwen van schepen vlak langs je. Echt bijzonder. Mensen die romantische beelden bij over de natuur hebben schrikken er in eerste instantie wel eens van. Maar ze moeten het maar eens proberen.

Timboektoe trekt niet veel gezinnen, meer jongeren, ouderen, singles, vriendenclubs, honden en surfers. De beide andere tenten zijn strakker en trekken meer het gezinspubliek. Dat selecteert zich zo allemaal heel mooi uit. Wie de roepende in de woestijn (zie foto) is: geen idee. Hij staat daar al jaren op het terras van Timboektoe en hij is tekenend voor de algehele sfeer. Rommelige eenvoud en wijsheid.

Wie 's avonds naar het strand wil moet wachten tot de Coentunnelfile voorbij is.

Website Timboektoe

Lichaamstaal

Kristien Hemmerechts heeft een boek geschreven, getiteld De man, zijn penis en het mes. Het gaat over seksueel geweld tegen vrouwen. Uitgeverij Querido had haar gevraagd om een pamflet en zij was door andere werkzaamheden ontzettend tegen het onderwerp aangelopen - ze had een boek gemaakt over een meisje met anorexia, en ze had een werk in Burundi gehad, waar veel vrouwen in de oorlog verkracht waren. Alzo vertelde ze aan Pauw & Witteman. In het pamflet behandelt ze een aantal meesterwerken uit de Angelsaksische literatuur, waarin de taal over seksualiteit als je die goed tot je laat doordringen nogal gewelddadig is.

Ze had er gisterenavond een gesprek over in Pauw & Witteman. Het was weer zo'n merkwaardig gesprek. Zowel Pauw als Witteman als Hemmerechts zijn nogal gevoelig voor de charmes van de andere sekse en kunnen behoorlijk spetteren met de oogjes en de rest van de lichaamstaal. Je kan ervan genieten, je kan je er aan ergeren. Als kijker ervaar je een conversatie die nergens over gaat, omdat de lichaamstaal van de gesprekspartners hele andere signalen uitzendt.

Zo ook hier. Gingen P&W fragmenten uit de serie Sex & The City afspelen, waarbij deze seksueeel bevrijde personages voor de vibrator kozen boven een echte man. En dan het gesprek tussen Pauw en Hemmerechts hierover! Men kan het Jeroen Pauw euvel duiden, dat hij geen gesprek kan voeren over man-vrouw verhoudingen, omdat zijn hormonen hem zo parten spelen, maar dat geldt geloof ik evenzeer voor Hemmerechts zelf. Ze moeten het zelf weten, maar er blijft zo weinig hangen van wat ze zeggen.

En waarom gaat Hemmerechts naakt op de cover van Vrij Nederland als zij een boodschap over seksueel geweld wil uitdragen? Het rationale argument zal wel luiden dat het de aandacht trekt en zo gelezen wordt, wat waar zal zijn, maar inhoudelijk klopt het van geen kanten. Vind ik.

Natuurlijk Rood Haar

Zowel in De Wereld Draait Door als op het 8 Uur Journaal met een tussenpose van vijf minuten twee keer een item over de tentoonstelling over roodharigen van de fotografe Hanne van der Woude, vanaf morgen in het Fotomuseum in Den Haag. Is dat nu het grote nieuws van de dag?

Van der Woude, zelf bruinharig, brengt geinterviewd wordende niet veel meer tekst uit dan dat zij haar hele leven al door roodharigen gefascineerd is. Weerman Gerrit Hiemstra moet het onderwerp ondersteunen. Ook al wordt zijn haar met de jaren steeds minder rood.

Het zijn onuitroeibare bakerpraatjes: mannen met rode haren zijn heetgebakerd van karakter, vrouwen met rode haren zijn seksueel heetgebakerd. Ze kunnen wetenschappelijk tegengesproken kunnen worden, tot minister Plasterk aan toe, maar dat helpt niet. Gerrit Hiemstra is heetgebakerd, geeft hij zelf onmiddellijk toe, en hij denkt dat dat zou kunnen komen omdat hij vroeger veel gepest is met zijn rode haar.

Er zijn zo ontzettend veel vrouwen die op zekere leeftijd hun haar gaan verven en dan graag rood. Is dat omdat ze hun erotiek willen benadrukken? Heb altijd de indruk dat bij echte rossigen de kleur enorm afneemt, dat er als ze tegen de veertig lopen van die rode goed niet veel meer over is dan iets tussen beige en grijs in. Dat mensen op leeftijd met rood haar de natuur een handje geholpen hebben.

Als je Hanne van der Woude googelt kom je op een website voor roodharigen, waar zij haar modellen geronseld heeft. Behalve dat er veel op uitgewisseld wordt staat er ook veel kunst op. Met sensuele roodharige vrouwen. En een enkele woeste roodharige man.

Bij de tentoonstelling hoort een boek met honderd foto's van roodharigen. In de natuur. Wil het zo wel hebben.

Hanne van der Woude
Fotomuseum Den Haag
Het boek

Et omnia vanitas!

In het kader van de foto van Frances en mij boven het redactioneel, die nooit helemáál naar mijn tevredenheid is omdat ik vind dat ik er zo raar en oud op sta, maar wat wil je naast een jonge blom, hebben we besloten tot elk kwartaal een nieuwe fotoshoot. Voor de traditie.

De eerste keer waren we overwerkt geweest en kon de fotoshoot alleen om half negen 's morgens, wat niet echt bevorderlijk was voor de gewenste frisse look & feel. De tweede keer had ik griep.

Nu was het echter een gewone werkdag. En Hani501 kwijt zich altijd blijmoedig van haar taak. Maar toen ik vannacht thuis kwam uit Ermelo, helemaal doorgeouwehoerd, lag de contactsheet in de mail. Nee, schreef ik terug, nooit! Frances is beeldschoon, maar ik sta er wéér raar en oud op. Vanitas vanitatis, et omnia vanitas! Het was al half twee.

Maar de ochtendstond heeft goud in de mond. Nu ik vanochtend nog eens kijk valt het geloof ik allemaal best mede. En Frances mag dan jong en beeldschoon zijn, haar heeft ze niet zo veel. En in het licht van de traditie is het echt een goede aflevering. We nemen foto nummer 03.

Ratatouille

De etalagewedstrijd (maart) was door Ermelo gewonnen en de hoofdprijs was een etentje in een restaurant naar hun keuze. Zelf schatte ik in, op grond van IENS, dat het de Ermelose grillroom Kapadocya zou worden, die heeft namelijk een 8,5, maar we gingen naar Harderwijk.

Vooraf had ik gevreesd ik dat deze avond vele jeugdtrauma's zou blootleggen, en het beeld was inderdaad nog erger dan je thuis kunt verzinnen. Maar het was gezellig en grappig en bijzonder.

Even geloofde ik dat dit stukje van de winkel een nieuwe vorm van beleveniseconomie was, refo-beleveniseconomie, dat de klanten hier mochten zitten lezen, dat deze kamer getuigde van een groot voor mij bij grefo's onbekend gevoel voor zelfspot. Maar dat ging te iets ver, het was gewóón de woning van moeder/oma. Maar heel wonderlijk: er stonden exact dezelfde meubels als vroeger bij ons thuis! En in de boekenkast stonden dezelfde boeken. En uiteraard stond er een harmonium.

Natuurlijk liet ik me niet kennen en gaf ik ongevraagd een fikse portie consultancy ten beste. Goeie kamer! Of die niet in de boekwinkel geintegreerd kon worden. Ze vonden het wel een goed idee en hadden er zelfs over gedacht. Maar dat waren neem ik aan ideeen voor als oma/moeder er niet meer zou zijn....

Het was een ware feestavond daar te Ermelo. Riemer & Walinga is een prachtige boekwinkel, erg leuke mensen en goed eten daar bij Restaurant Ratatouille aan de historische Vischmarkt van Harderwijk. RoRo7, die zelf helaas niet mee kon, had een 3-gangenmenu besteld. Gelukkig serveerden ze tussendoor diverse amuses. In tijden heb ik niet zo'n leuk, levendig ondernemersgezin meegemaakt: een praatgrage vader, een praatgrage moeder en twee praatgrage dochters, die wellicht in de toekomst de zaak gaan overnemen. En om een beetje in de sfeer te blijven heb ik met Vaders veel over de mannenbroeders geconverseerd.

En dan hadden we nog meer roots. Na afloop van het diner ging Vinnie, nota bene getogen te Harderwijk, nog even een kaartje bij zijn zusje door de bus gooien, die we vervolgens op station Harderwijk om 22.40 uur tegen het lijf liepen!

Figuretta Slim

Frances gaat trouwen. Dat onderwerp hebben we al eerder behandeld. Een van de redenen dat ze gaat trouwen is dat ze graag een nieuwe achternaam krijgt, erkent ze nu, want De Jong vindt ze niet je van het. De nieuwe achternaam wordt Danielson.

Uur U nadert met rasse schreden. Nog maar twaalf weken te gaan. Ries trouwt in een Schots rokje, want hij is dan wel van Nieuw Zeeland, maar hij heeft Schotse roots. Frances op haar beurt heeft een gewaad uitgezocht van het model zeemeermin. Héél strak. Knietjes bij elkaar. Ik weet niet hoe dat samenhangt met háár roots. Lijkt me vooral een vorm van zelfkastijding.

Enfin. Ze heeft nog maar drie maanden te gaan, en de afgelopen feestdagen met al dat witbier hebben Ries en haar geen goed gedaan. Qua model zeemeermin. Liefdevol en behulpzaam als ik ben heb ik hen naar Tellsell doorverwezen voor een hedendaags corset. De Figuretta Slim.

Kikongo R.D. du Congo

Ander hoogtepunt was het bezoek aan de H. Mis in de Begijnhofkapel. Was een bijzondere ervaring. Ten eerste wist ik helemaal niet van de Begijnhofkapel, ik kende alleen de Engelse Kerk, en ten tweede bleken we een Franstalige mis binnen te schuiven, waar behalve dat de meeste bezoekers Franstalige Afrikanen waren ook nog een Congolees gospelkoor optrad met leden uit zes Afrikaanse landen. Kikongo R.D. du Congo. Schitterende cultuurshock.

Over die Begijnhofkapel: die is bijna onzichtbaar in een woonpand geplaatst, want toen in de 17e eeuw de Reformatie een feit was moesten de katholieken ongeveer ondergronds. Katholieke kerken werden door de protestanten geconfisceerd. Protestants van opvoeding als ik ben ken ik de Beeldenstorm als een hoog goed. Soberheid troef. Alle afbeeldingen zijn afgoderij, zo heb ik geleerd. Het verrast mij dan ook hogelijk dat er zoveel fantastisch weelderige kerken bewaard zijn in Amsterdam. Deze heeft bijvoorbeeld een fel-aquakleurig plafond.

Bobby en ik bezoeken al een tijdje H. Missen op loopafstand van mijn huis, vanwege een gezamenlijke hang naar contemplatie en mijn particuliere hang naar Roomse heisa, om met Gerard Reve te spreken. Wat aardig aan H. Missen is dat in de Amsterdamse katholieke kerken mensen komen van alle mogelijke nationaliteiten. We hebben al eens verrukkelijke Zuid-Amerikaanse hapjes genuttigd na afloop van de Spaanstalige mis in de Nicolaaskerk.

Nu was het dus genieten van de wisselwerking tussen een 80-jarige Frans(s)prekende priester en een bijzonder levendig koor dat Afrikaanse liederen zong. Er was een heel oude Nederlandse dame die met alle jonge Afrikaanse geloofsgenoten bevriend leek en een klein blank jongetje dat zich heel erg aangetrokken voelde tot het koor, maar het heel eng vond. Hij durfde steeds een stapje dichterbij...

Ronde Hoep

Een zondag met werkelijk teveel hoogtepunten om op te noemen. De bron was vreugde was de zon, de zon en nog eens de zon.

Zo hebben we een rondje Ronde Hoep gefietst, wat bijzonder prachtig was en hard ging, zowel tegen als voor de wind. Dat half jaar dagelijks op en neer naar Sloterdyke scheelt behoorlijk in de conditie. Is hard fietsen leuk? Ik vind van wel. Heel hard.

Wat wel een tegenvaller is is dat de meeste horeca onderweg op deze feestroute zondags gesloten is. Dat was ik even vergeten. Er is een horeca-onderneming in Nes a/d Amstel, geheten 'Partycentrum De Vergulde Zon', maar dat personeel kan ondanks hun ruime terras aan het water geen onverwachte klanten aan en moppert uit pure recalcitrantie voor zich uit dat het echt geen stap extra verzet omdat toevallig de zon schijnt. Daar zal men haar reden wel voor hebben, maar fijn is het niet.

Een uur later, lichtelijk geirriteerd omdat we zo lang op de tonic hadden moeten wachten, passeerden we een paar honderd meter verderop een tweede café, geheten 'De Zwarte Kat', waar het allemaal veel vrolijker en losser leek. Tip voor fietsers.

Meisjesrijtjes

Kijkend naar de foto's uit mijn jeugd heeft het mij soms gestoord dat ik voornamelijk op groepsfoto's te zien ben. Nooit eens een portret van mij alleen, of alleen met mijn vader of alleen met mijn moeder. Je was geen individu, je was altijd alleen maar deel van een rijtje. Onvoorstelbaar veel rijtjesfoto's zitten er in Moeders fotoboek. Vijf zusjes en een broertje.

Gisteren krijg ik een hartelijk gefeliciteerd-mailtje van mijn oude buurjongen Jan T., die mij een tijdje terug geleden op Schoolbank.nl had gevonden. Hij woont in Twente en volgt daar blijkbaar mijn blog, wat ik een erg grappig idee en ook eervol vind. Zijn leven is nogal anders verlopen dan het mijne. Zo heeft hij al een zilveren (of gouden?) huwelijksfeest achter de rug, en heeft hij een eigen rijtje kinderen. Hoe zou dat zijn om te Twente een blog van een jeugdvriendinnetje in Amsterdam te volgen?

Hij schrijft dat hij genoot van de plaatjes van Emmen, en van de Koninginnedagfoto. Ineens herinner ik me de foto van de laatste keer dat ik hem gezien heb. Was het een verjaardagsfoto? Wij waren denk ik net naar de Wendeling verhuisd. Op die foto staan de meeste van mijn siblings, voor wie het niet ziet: ik ben de derde van links. De rest zijn mijn vriendinnetjes en vriendje van de Allee en de Johannes Postschool. Ik sta hand in hand met Ellen Otter, de dochter van de bovenmeester Meester Otter. Jan T. staat derde van rechts. In dat grijze terlenka korte broekje. Toen we verhuisd waren ging ik naar de Anne de Vriesschool. Die kinderen heb ik nooit meer gezien. Gek, omdat het maar een kwartiertje fietsen was.

Wel grappig eigenlijk, die rijtjesfoto's. Bij nader inzien. Het zijn allemaal meisjesrijtjes. Nog steeds zijn de verjaardagsfoto's vergelijkbaar met deze. Nog altijd rijtjes meisjes, alleen staat in plaats van Jan T. daar nu Bobby...

Jan, klik op de foto en je ziet hem groter!

Daniel Lohues, Allennig II

Gisteren een paar cd's gekregen, waaronder de nieuwe van Daniel Lohues, liedjeszanger uit Erica (Zuid-Oost Drenthe, onder de rook van Emmen). Hij brak ooit door met de groep Skik en het schitterende nummer 'Op Fietse'. Inmiddels treedt hij solo op, ofwel 'allennig', zoals dat op z'n Drents heet. Zijn nieuwe cd heet Allennig II. Waar de eerste cd van Skik nogal van de rauwe pop was, zingt Daniel Lohues nu luisterliedjes. Het eerste nummer 'Tik Tak' is wonderbaarlijk mooi toepasselijk voor een jarige.

Tik Tak

Tik tak, daor giet de tied
Aal mar harder
Tik tak, zie hoe 'e giet
Weer 'n jaor

Tik tak, zunne en maon
Zie ze dreijen
Tik tak, de klokken sloan
Weer 'n jaor

Bom bam, we hebben het weer haalt
Halleluja
Krak kraak, de meuln maalt
Weer 'n jaor

Er staat er nog geen nummer van deze cd op YouTube. Wel diverse andere:
- Op Fietse
- Annelie
- Op kerkorgel

Vanwege Wanne

Wanne heb ik niet gekend. Ze bestond ineens in de kantlijn van mijn leven. Ze moet een bijzonder creatief en levendig mens geweest zijn, prachtig om te zien, inspirerend om mee te maken. Ik had haar wel willen kennen. Eén keer hebben we e-mail-contact gehad, nadat ze op het Vespa-in-therapie-verhaal gereageerd had. Dat vond ik spannend. Nu is ze er niet meer. Dinsdag wordt ze begraven.

Prince Charming

Dit is dus Riemer, vorig jaar te Thassos al Prince Charming van mijn verjaardagsfeestje en dit jaar opnieuw in die glanzende hoofdrol. Verder waren er vrijwel alleen maar volwassenenen, maar dat deerde Riemer niet. Hij wilde spelen, piano spelen, poppenhuis spelen, trap-op trap-af, gezellig stompen, papiertjes op kleren plakken en wat al niet. En ik speelde volgaarne mee.

De andere foto's van het feestje plak ik uit privacy-overwegingen hier toch maar niet. Jammer he, want de camera bleek een beetje publiek bezit. Na afloop bleken er onthullende foto's op de camera te zitten...

Hoera hoera

Vorig jaar was het een topjaar, een kroonjaar, te Thassos (Greece), toen dansten we met zes dames en een baby tussen de Grieken die met borden gooiden. Nu is het feestje gewoon thuis.

Is het fijn om jarig te zijn? Ja het is. Ik kon het nooit zo goed, maar nu heb ik er zin in. De feestboodschappen zijn grotendeels de 29e al gedaan, en vandaag kan ik als ik wil nog 10 x naar Albert Heijn. Tot voor kort moesten anderen het altijd voor mij oplossen: Help, ik kan geen feestje bouwen, Afke! Marleen! Paniek! Kom helpen! En dan kwamen ze braaf opdraven en constateerden: 'Hoezo kun je het niet? Alles is toch klaar?'

De sms-jes vallen binnen.

Piep! 'Mag L. ook meekomen?' (Reply: 'Ja, L. mag ook meekomen. Altijd. Ik hou toch ook van háár?')

Piep! 'Ik kom met Riemer.' Dat is de baby van de sketch Zes Dames en een Baby. Inmiddels een peuter. (Reply: 'Ja leuk, kom met Riemer!')

Verder is het duidelijk meivakantie. De mensheid is weer eens over de gehele wereld uitgezwermd.

Piep! 'Hartelijk gefeliciteerd vanuit kasteel Vorden. Geniet van de dag!'

Piep! 'Hoop dat de zandgebakjes goed gelukt zijn. Groeten van het zonnige Djerbastrand.'

Piep! 'Nog vele jaren in wat mijn broer altijd noemt "good health, happiness and joy". Liefs vanaf t strand van Barcelona'.

Piep! 'Gefeliciteerd met je verjaardag en een leuk feestje gewenst. Niger viert ook feest voor zover dat gaat bij 41 graden.'

Niet met iedereen gaat het florissant, want...

Piep! 'Gefeliciteerd. Ik heb enorm hoofdpijn die ook niet weggaat met een pilletje dus ik vind het heel erg maar ik blijf thuis.' Koninginnedagkater?