Bewitched Bothered and Bewildered am I

Niet de héle tijd voor de tv zitten wachten tot de CDA-fractie uit die fractiekamer komt. Het 22 uur-nieuws is vroeg genoeg. Het is wel opmerkelijk om te zien hoe het journaille zonder extra informatie steeds meer wéét. Bijvoorbeeld dat Ab Klink tegen verder onderhandelen met de PVV is, dat wisten ze om 17 uur nog niet, toen de CDA Fractie in die kamer ging, maar om 19.30 uur komt dat er bijzonder resoluut uit. Terwijl ze niemand gesproken hebben. Maar het is een hoopvolle avond. Iedereen hóópt hóópt hóópt...

Eerst maar een beetje piano spelen. Het is te lang geleden. Als die nummers die ik twee jaar geleden in de OBA scoorde en instudeerde zijn helemaal kwijt. Gewoon weer opnieuw beginnen.

- He's a fool and don't I know it, but a fool can have his charmes, I'm in love and don't I show it, like a babe in arms...
- Love's the same old sad sensation. Latelely I've not slept a wink. Since this half pint imitation, put me on the blink...
- I'm wild again! Beguiled again! A simpering, wimpering child again. Bewitched, bothered and bewildered am I.
- Couldn't sleep, and wouldn't sleep, when love came and told me I shouldn't sleep. Bewitched bothered and bewildered, am I...

Frisse zin

Spannende dagen op het werk. Met het nieuwe vormgeefbureau werken we aan een nieuw ontwerp. Na het afscheid van vorige week nu met frisse zin aan een nieuw begin.

Natuurlijk weer op het nippertje bel ik Hani501 voor een nieuwe foto. De vorige met verhullend bietelhaar vind ik zelf nog steeds wel leuk, maar ze vinden allemaal dat er nodig een nieuwe foto moet komen. Vind ik zelf ook wel, maar net vandaag zie ik er op mijn allerverkreukeldst uit. 'Nee', zegt Hani501 eerlijk, 'zo kan het inderdaad niet. We gaan naar je huis om er wat poeder en streepjes en lippenstift op te smeren, voor iets meer glans en glamour.'

Het maakt het niet veel beter, ik moet vrees ik minstens twee etmalen bijslapen om dit weer goed te krijgen. 'Het valt wel mee', sust Hani501, 'ik Photoshop je wel een beetje bij.' 'Maar afgezien van de wallen hangen de oogleden zo. Daar valt niets aan te Photoshoppen.' Maar ze tovert een zelfgebouwd soft focus-voor de flitser tevoorschijn en dan begint het glanzen. 'Zie je wel dat je mooi bent', schrijft ze vanochtend in haar begeleidend schrijven.

Alle andere foto's op de inhoudspagina zijn een beetje grijs. Het is bovendien ongewild een beetje een herennummer geworden. Het lijkt net of ik een spotje op mijzelf heb gericht.

La donna è mobile

Een avondje Verdi. Aus der Oper 'Rigoletto' van Giuseppe Verdi. Met een wit 'beessie' op de pianolamp. Had ik al eens eerder ingestudeerd zie ik nu. Een jaar geleden.

Kapsho Pesar

Alle mooie manadala-boeken heb ik al, van de rest die op de plank staat bij boekhandel De Wijze Kater word ik niet warm of koud. De keuze valt nu dan maar op een boek met Tibetaanse motieven. De afbeeldingen zijn gebaseerd op wandkleden uit het Newark Museum.

Als het klaar is maar eens kijken wat de oorsprong van het motief is. Het is gekopieerd van een wollen wandkleed genaamd 'Kapsho Pesar', ofwel Kapsho's new design, begin 20e eeuw, 88x181 cm. Zie rechts.

Vermoeide vrouw crasht onder sms'en

Bericht van de site Waarmaarraar: ´Een sms dat ze bijna in slaap viel achter het stuur is een 39-jarige vrouw uit Oldebroek bijna fataal geworden. De vrouw raakte vermoedelijk tijdens het sms'en met haar auto op de A28 van de weg en sloeg in de berm over de kop. Ze is met een flinke hoofdwond naar een ziekenhuis vervoerd, meldt de politie zaterdag. Het ongeval vond vrijdag rond 10.15 uur plaats tussen Harderwijk en Nunspeet op de A28 richting Amersfoort. Volgens een getuige reed de vrouw zonder aanwijsbare oorzaak de rechter berm in. De politie trof vervolgens bij werkzaamheden een mobiele telefoon aan met op het scherm een niet afgemaakt sms-bericht met de tekst: 'Ik val bijna in slaap achter het stuur.' Oei.

Lully

In Amsterdam is het Uitmarkt, en in Utrecht is het Festival Oude Muziek van start gegaan. In de Geertekerk treedt 's middags het orkest La Risonanza onder leiding van Fabio Bonizzoni (tevens op klavecimbel) op, met Roberta Invernezzi als sopraan. De zaal is uitverkocht, en Reenske en ik mogen Reense boven bij het orgel naar de muziek luisteren. '(Niet keten hoor!')

Daar achter dat witte hek rechts boven ligt Reenske op de orgelbank, en ik zit op een rieten stoel met de rug naar de zaal. Natuurlijk willen we keten. Maar daar zijn we te netjes voor. Roberta Invernizzi zingt schitterend. Er staat jammer genoeg geen filmpje op YouTube met bewegend beeld van Roberta om haar te laten zien/horen. Ze doen stukken van Lully, grondlegger van de Franse barokopera. Mooi mooi mooi.

Geesje Antoinetta

Een van de duizenden foto's die ik tegenkom in al mijn fotoboeken en die ik wil plaatsen is een van mijn vorige kat Geesje. Schitterend katje met witte vlekken. Er is alleen geen aanleiding. Geen noodzaak. Geen verhaallijn.

Geesje had ik in een biezen mandje gevonden, in het donker, onder een lantarenpaal op de Van Ostadestraat. Ze was klein, jong en adorable. Het was een heel nieuw mandje, met een mooi kussentje erin. Wat een rare manier om van je kitten af te geraken. Ik ben er wel een uur bij blijven staan, in de verwachting dat die mensen die dat gedaan hadden zich zouden bedenken. maar ze kwamen niet. Toen heb ik haar maar meegenomen.

Het was de avond voor Ex bij mij in zou trekken. Zij zou haar stokoude schildpadpoes Sylene meebrengen. Sylene is mijn laatste kat, had ze gezegd. Als Sylene dood is, wil ik nooit meer een poes. Toen haalde ik dus dit vondelingetje in huis. Het was een statement. Je mag wel bij mij komen wonen, maar ik Ga Mijn Eigen Gang. Geesje was een dropje. Zo klein, zo teer. Zo levendig, zo'n vechterbaasje. Ook Ex was meteen verkocht. Geesje viel constant je voeten aan. Vooral in bed. Speels. Tot op hoge leeftijd deed ze dat. Wij noemden haar Geesje Antoinetta, naar Anton Geesink. Waarom weet ik niet. Vanwege de tegenstelling tussen fragile en stoer.

Toch raar, dat ik die foto jaren niet gezien heb, de jonge Geesje op het knalrode tapijt, en een uur later op de radio hoor dat Anton Geesink is overleden. Het was een personage over wie ik weinig feitenkennis heb maar die in het collectief geheugen gegrift staat. Dan nu maar een foto van Geesjes naamgever.

Aleid Wolfsen, burgemeester van Utrecht: 'Een grote Utrechtse held is niet meer. Hij heeft een enorme betekenis gehad voor de sport, de jeugd en de stad Utrecht. Een warm mens, die zeer betrokken was bij de stad en de wijk Ondiep, waar hij geboren was.' Jos Hell, voorzitter van de Judobond Nederland: 'Op alle gebieden was zijn invloed zeer groot. Anton stak letterlijk en figuurlijk boven iedereen uit. Hij was een man met visie. Hij had een uitgesproken mening, was vasthoudend en aan het einde van de rit bleek vaak dat hij gelijk had.'

Een In Memoriam op FokSport.nl

Kamperen in 1967

Het was Bobby's eer te na dat die plank met fotoboeken naar beneden was gekomen, dus nu hangt hij weer met diepere boorgaten, grotere pluggen, grotere schroeven. Nu móet hij het houden, zegt Bobby. Maar, voegt hij er bezwerend aan toe, die fotoboeken zijn wel erg zwaar.

Het is echt een taakje voor de vrijdagavond om al die fotoboeken weer op die hoge plank te zetten. Stoel op stoel af. Onmiddellijk verlies ik me weer in het verleden. Men komt weer zulke leuke foto's tegen! Voor nu kies ik twee foto's van onze eerste gezinskampeervakantie in de Ardennen. Want afgelopen Zweden was heus niet mijn eerste kampeervakantie. Die was circa 1967 schat ik zo. Het was een groepsvakantie, een vrijgemaakte groepsvakantie. In een huurtent. Alle vrijgemaakte gezinnen hadden eenzelfde oranjeblauwe tent die samen in een vrijgemaakte halve kring stonden. Een dominee leidde het kamp.

De camping was gelegen aan de rivier de Ourthe bij La Roche en Ardennes. Ik ben het meisje in het rode badpak lìnks. Eigenlijk zagen we er best gewoon uit, ook al waren we vrijgemaakt. Je ziet er niets van.

Het was onze eerste buitenlandse vakantie. Daarvoor waren we altijd naar Zeeland geweest met als verste Zeeuws Vlaanderen. Wat ook wel tamelijk ver was in een Oude Opel en zes kinderen vanuit Drente. Het buitenland vond ik heel spannend. Eén zin Frans kon ik: 'Je ne parle pas francais, je suis une Hollandaise.'

Bye bye

Afscheid van ons opmaakbureau. Iedereen is er, van nu en van weleer: niet alleen de opmakers, maar ook de ontwerpers en de eindredacteuren. Een feest van weerzien.

Uit mijn speechje: 'Het leuke van een blad maken: je moet het sámen doen: met journalisten, fotografen, illustratoren, opmakers, drukkers. Alle disciplines hebben elkaar nodig. En ik vind het dan leuk om dat te doen met een soort anarchistische types: betrokken, fanatiek, maar ook relativerend.'

'De eerste jaren mailden we Word-documenten, foto’s en pdf’s over en weer, en gingen we op de vrijdagochtenden corrigeren aan het scherm. De laatste twee jaar werden we echter in een content management systeem gepropt. Dat zou handiger en goedkoper zijn. Eigenlijk scheelde het weinig tijd, maar je kon zelf in de opmaak corrigeren. Dat was wel fijn. Jammer dat je niet meer samen aan het scherm zat, maar op afstand communiceert via blokjes die rood geel of groen konden staan, al naar gelang.'

'Zelf kwam ik bij de opmaak maar zijdelings in beeld. Zijdelings maar cruciaal. Mijn taak is meedenken en de laatste proeven beoordelen. Kijken of de koppen en intro’s wel kloppen, de bijschriften en de kleuren. Heerlijk werk vind ik dat. Het is bijna af en dan de puntjes op de i. Soms ook wel een beetje eng, omdat je weet hoe hard de eindredacteur en de opmaker er aan getrokken hebben om de boel om 12 uur klaar te hebben voor de drukker en dan kom ik met mijn opmerkingen.'

(Lisbeth reageert dat het wel bijzonder was: dat er een uur voor sluiting soms nog een verzoek kwam of het helemaal anders kon. Maar altijd met excuses.)

'Ik houd er nogal van om als redactie vriendschappelijk met je freelancers en ontwerpbureaus (in ons huidige moederbedrijf ook wel ‘leveranciers’ genoemd) om te gaan. Dat geeft je werkende leven zin. Om de band te verstevigen organiseer ik af en toe medewerkersfeestjes. Vaker dan eens per twee jaar vonden ze niet plaats, en ze waren altijd heuglijk. De laatste keer kwam Gilles bijna niet meer thuis en belde hij mij de volgende ochtend waar of ik bleef, hij stond op het Stadhuis. We zouden immers trouwen. Ik herinnerde me niets meer. Ik vrees dat dit soort taferelen met de nieuwe opmakers, die goed zijn en aardig, niet meer zal gebeuren. Het zal een gemis zijn.'

Gilles zegt na afloop dat niets ons meer in de weg staat om nu maar vrienden te worden.

In Memoriam Conny Stuart

Kom vrij laat thuis en hoor dan pas dat Conny Stuart is overleden. 96 jaar. Voor wie te jong is om haar te kennen: ze was zangeres, actrice en musicalster. In de jaren zestig werd ze landelijk bekend met het liedje 'Wat voor weer zou het zijn in Den Haag', en andere bekende nummers waren 'Herr Heinzelmann' en 'Zeur niet'. Vanaf 1965 speelde ze in de musicals 'Heerlijk duurt het langst' en 'En nu naar bed' van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink.

Stuart was volgens oud-Telegraafjournalist en theatermaker Henk van der Meyden een grote vedette: 'Ze was de eerste en grootste musicalster van Nederland. Een levende legende.'

Coffee Table Book on the move

Aan het begin van de dag laat ik mijn fotoboek zien. Mooi, zeggen de collegae, mooi! Vervolgens verdwijnt het boek in een hoek en heb ik zo'n dertig dingen te doen die allemaal tegelijk moeten gebeuren.

Dan opeens is het half vier en moet ik de deur uit, want om vijf uur begint in hartje Amsterdam onze zoveelste afscheidsparty. Ter hoogte van Gouda realiseer ik me dat ik mijn fotoboek heb laten liggen. 'Vinnie! Ben je nog daar? Ik heb mijn fotoboek laten liggen! Neem je hem mee?'

Tegen dat ik bij Reeuwijk ben krijg ik per sms bijgaande foto. Zo te zien was Vinnie niet met de Eend. So sweet!

Coffee Table Book

Eíndelijk is het gearriveerd: het Grote Zweden VakantieFotoBoek. Donderdag, vrijdag èn zaterdag was ik al verwachtingsvol doch tevergeefs in de Kruidvat aan de Javastraat. Nu red ik het net na het werk. Prachtig is het, al zeg ik het zelf. Kruidvat zelf zegt het ook. Ze bieden nu de mogelijkheid doorbladerbare digitale versies door te mailen aan je fans, waarbij ze een gepersonifieerde tekst mailen uit jouw naam. Niet gespeend van enige bescheidenheid, of hoe de uitdrukking ook luidt.

Blijkt nu dat degene, die ik een toegang naar de doorbladerbare digitale versie stuur (dat deed ik naar Zus 1, die ook in Zweden was), dat die dezelfde toegangscode ontvangt als ikzelf. En ook zelf een boek kan laten printen. Waar kan dat fout gaan? Het stond vast in de kleine lettertjes, die ik niet goed gelezen heb.

Hoe dan ook, het is práchtig. Mooi dik ook, het boek. Klein minpuntje dat ze nu glanspapier hebben, tegen de vorige twee jaren dof ivoorkleurig papier. En wat een ander leven was het daar dan hier!

Monday morning

En dan ben je gerecupereerd, en dan is het maandagmorgen en moet je er om 06.15 uur weer uit. Het is te doen. Het is echt te doen. Wat is nu 06.15 uur. Vólksstammen doen dat.

Iemand nodigt mij uit naar het Openluchttheater in het Amsterdamse Bos. Dat begint 's avonds om half tien / tien uur. Nee, zeg ik dan, ik doe het maar niet. Je mag komen eten, ik kook graag voor je, en lekker, en dan doen we nog een rondje lopen, maar om tien uur naar het Amsterdamse Bos, neem, sorry, dat trek ik niet, dan moet ik naar bed. Ik moet om kwart over zes op. Maar je kunt toch wel een keer mee naar het Amsterdamse Bos? Dat is toch leuk! Nee, herhaal ik dan, twee keer, drie keer, ik moet om tien uur naar bed, want ik moet om kwart over zes op.

Of iemand die wil komen logeren. Na een paar keer telefonisch overleg hoor ik haar zeggen: Je zit wel vaak in de auto! Want soms bel ik in de auto. Ja inderdaad. Heb je wel eens gehoord dat ik elke dag naar Capelle op en neer rijd? Elke dag? Naar Capelle? Op en neer? En dat dat het het kortste is als ik om zeven uur vertrek? Dat het mis gaat als je later vertrekt? Je mag zéker komen logeren, van harte welkom, maar ik ga wel om tien uur naar bed en sta om kwart over zes op. En dan klinkt het of de logé niet welkom is. En alsof ze dat voor het eerst hoort. Dan kom ik maar niet, zegt ze, als je er niet bent. Het is toch niet nieuw? Ja je hebt het wel eens verteld, maar het drong niet tot me door. 'Mensen lúisteren gewoon niet', zei Will instemmend.

Echt, het gaat allemaal best. Het is best te doen. Als je om tien uur naar bed gaat. en dat doe je niet altijd. En dan steekt zomaar 's morgens storm en regen op. Op zo'n moment zinkt de mensch de moed wel eens in de schoenen.

Aan het begin van een nieuw leven

Dag van recupereren. In het kapelletje maar weer in rustig vaarwater geraken. Nu echt geen meutes meer. Beetje muziek luisteren, iconen kijken. Een rune erbij. Trek de dagaz. Die heb ik nog niet eerder gehad.

De betekenis van de runen pluk ik van de site Mary's Tarot. 'Dagaz betekent "dag" en in Scandinavië met zijn lange nachten wordt de dag sterk geassocieerd met licht en leven. Dagaz is het wezen van natuurlijk daglicht, de dageraad en de kracht van de zon op het middaguur. Spiritueel is dagaz het goddelijke licht en het hoogtepunt van de natuurlijke cyclus van donker-licht-donker. Hij betekent helderheid, groei, ontwikkeling en fundamentele verandering.'

'Het is altijd plezierig als de rune dagaz valt. Uw eerder streven naar doelen wordt beloond. U staat aan het begin van een nieuw leven. Dit kan in materiële zin zijn, maar heeft waarschijnlijk eerder te maken met een nieuwe kijk op het leven. Nieuwe inzichten kunnen leiden tot een nieuwe weg. U ziet deze weg helder voor u, en u bent vervuld van energie en zin om deze weg daadwerkelijk te belopen. U bent in staat om dit na te streven op een voor u nieuwe, wijze en volwassene manier.'

Geschiedenis

'Jij schrijft geschiedenis', zegt Luigi over mijn blog. 'Wat jij doet is een blik geven in het dagelijks leven. Het is heel verslavend. Ik volg je áltijd.'

Het is erg fijn dat iemand dat ziet en herkent. Zo ben ik ermee begonnen. Hoe is het leven van een huis-tuin-en-keukendame-alleen van 50 (fifty going on fifty three) in de grote stad. Wie heeft daar nou een beeld van? Als je niet tot de groep behoort denk je dat met 50 het leven voorbij is. Nou, geloof het niet!

We zitten in/op een platbodem op de Prinsengracht vanwege het Prinsengrachtconcert. Iemand was zo gek geweest voor haar verjaardag van een wat onduidelijk personage een boot te huren en die te vragen die boot daar voor het Pulitzer neer te leggen. Het had veel voeten in de aarde gehad, want het stukje gracht was al vol geweest met de boten van de bewoners aldaar, die vpoorrang hadden, maar ze had net zo lang gezeurd en geduwd en doorgedrukt tot ze er lag. Het was het waard, het was een topplek. Al die hysterische drukte die je ervaart als je op de straat van de Prinsengracht staat valt helemaal van je af als je in een bootje hangt.

Het eindigt ook nog met chaotisch tafereeltje, omdat de politie dit stukje gracht moet schoonvegen teneinde de pontons waar het pianoconcert op plaatsgreep te verwijderen. De boot moet weg. De eigenaar van de boot neemt zijn telefoon niet op. We duwen hem in het donker langs de kades en de pontons naar het volgende stukje gracht. Het duurt zo lang dat de politie ons maar gaat trekken.

Het mag de pret niet drukken, sterker nog: het verhoogt de feestvreugde alleen maar. Het is een heerlijk feestje vol wonderlijke types van-jouw-vrienden-zijn-mijn-vrienden zonder al te veel formele kennismakingsgesprekken. Bijna iedereen heeft plezier en lacht zich ziek. Dat dat altijd zomaar weer kan gebeuren, ook al zag je er van tevoren tegenop, dat is toch een wonder!

Op Nu.nl staat een foto waar we allemaal op staan. Niemand zal iemand herkennen, maar onze boot lag aan de overkant, net rechts van de linker grijze vrachtwagen.

De ochtendstond

'Laten we dan om acht uur 's morgens gaan', stel ik voor, 'als de meutes er nog niet zijn.' Het is wel veelgevraagd op zaterdagochtend, maar het is mooi om al die schepen wakker te zien worden. Wat wordt er wat afgepoetst. Heel veel matrozenjongens- en meisjes zie je met spons, zeem en dekschrobbers in de weer. Tegen tienen begint het echt en komen de meutes op gang. Er past nu eenmaal niet oneindig veel meute op zo'n smalle kade. Ik vlucht maar gauw terug naar bed, waar Vespa me trouw gezelschap houdt. Vanavond Prinsengrachtconcert. Weer meutes. Ik kan er nu al niet van slapen.

Toch maar gegaan...

Aangestoken door de rechtstreekse reportage van Sail op tv met Joost Karhof... bedenk ik dat ik toch maar even naar Sail ga. Al die gelukkige mensen! Ze stralen allemaal van binnen en buiten alleen maar omdat ze naar boten kijken! Wat hebben zij dat ik niet heb?

Maar alleen wil ik niet. Ik moet wel even mijn best doen om iemand mee te krijgen, maar dat lukt. Ik heb werkelijk geen centje spijt. Sail is hartstikke leuk, zeker op donderdagavond. Je ziet en hoort de wonderlijkste dingen. We gaan op een Bulgaars schip. En op een replica van een boot uit 1430 (of 1340, daar wil ik van af zijn) met gepensioneerde Kamper mannen als Middeleeuwers verkleed. We kletsen met hele jonge puberjongens die blikjes rapen. Zij komen uit Gouda, werken als vrijwilliger en slapen op een mijnenveger! We blijven staan kijken naar pubermeisjes die gillend van de lach out in the open midden op de kade zitten te pissen. Ja, men maakt wat mede!

Het festijn eindigt met vuurwerk. Elke avond van 22.15 tot 22.45 uur. Dat is best slim, want dan is er een einde en gaat iedereen naar huis. Will beweert dat het leukste is om om een uur of zes in de ochtend de boten te bekijken.

Sail 1995

Gevonden! De foto van Felicity Sail 1995. We deden zo te zien alles om het Felicity (rechts op de foto) naar de zin te maken. Zij had de dag van haar leven. Draaimolens, patat, ijsjes. We scoorden zelfs een vriendinnetje voor haar.

Onze vriendinnen mochten niet lachen om de naam Felicity. Dat had je nu eenmaal, zeiden wij, mensen die kinderen Felicity noemden. Daar had je er heel veel van in de buurt waar wij naar toe getrokken waren. Ik zette me er in elk geval snel overheen. Felicity en ik waren dol op elkaar. Toen in ik 1999 naar het centrum terugverhuisde ben ik haar helaas uit het oog verloren.

Ik weet nog goed dat het vreemd was om van zulke buren (postbodes) lesbische buren te zijn. Dat kenden ze niet. Eerst leken Felicity's ouders bang om hun kind bij ons in de tuin te laten, laat staan in huis. Bang dat we ons aan haar zouden vergrijpen. Maar na een paar maanden trok dat bij. We bleken gewone mensen, die net als iedereen boodschappen deden, bezoek ontvingen, tuinierden en werkten.

Toen ik Felicity die avond ver na 23 uur in het donker afleverde bood ik duizendmaal excuses aan, dat ik niet had gebeld. Ik vond mijzelf in haar ogen het ultieme bewijs van onverwantoordelijk onmaatschappelijk gedrag. Vooroordeelbevestigend. Of ze de waarheid sprak of niet weet ik niet, maar Felicity's moeder zei alleen maar: 'We hebben ons helemaal geen zorgen gemaakt. We wisten toch dat ze bij jullie was...'

Nautische natie (2)

Op zoek naar een foto van Felicity op Sail 1995, die ik (nog) niet gevonden heb, stuit ik op een andere foto. 1996 of daaromtrent. Ik denk dat dit was ter gelegenheid van een afscheid van een werkkring die ik had te Haarlem. De werkkring was bijna failliet en ze hadden ons te elfder ure verkocht aan een uitgeverij te Utrecht-Oost. Van een kleinschalige werkkring in een statig herenhuis aan een Haarlems park moesten we naar een marmeren kolos in Verwegistan. De Haarlemmers waren boos en gingen niet mee. Ja, het is me allemaal al eens eerder gebeurd.

Een van deze personen (pontificaal midvoor) werkt nu voor GroenLinks in Europa. Hier heeft hij nog haar. Ik stond zoals gewoonlijk de hele dag aan het roer. Dit was eigenlijk mijn eerste echte werkkring. Wat een schatten waren deze collegae! Bernadette, Loes, Nina, Esther, Hans, Joost, Eric, Annelies, Boudewijn, Kees, Ment... Slechts twee namen schieten me niet te binnen. Na afloop hadden we diner in het Eerste Klasse stationsrestaurant. In een apart zaaltje. Ik heb toen voor Esther (een van de scheidende Haarlemmers) een hartverscheurend afscheidslied gezongen. Hoe zou het met ze zijn? Ik wil een reünie!

Nautische Natie (1)

Het gaat zometeen beginnen, de intocht van IJmuiden naar Amsterdam met alle tall ships, replica's, marineschepen en andere schepen, die de stoet op weg naar hun ligplaats in de IJhaven begeleiden. 'De crews groeten vanaf hun posities in de masten en op de ra’s het publiek dat massaal is uitgelopen om de schepen welkom te heten. De beelden van deze unieke intocht gaan de hele wereld over en zetten Nederland en Amsterdam als nautische natie nadrukkelijk op de kaart.' Aldus de trotse site van Sail. Ik griezel ervan.

Gistermiddag hoorde ik Colette op Radio 1, verslaggeefster. Die dag dus te IJmuiden bij de Pre-sail. Zij was met een loods mee geweest en aldaar zeeziek geworden. Terwijl ze nog wat natrillend (en wie weet wat nog meer?) op de kade verslag stond te doen bood een heer haar een puddingbroodje aan.

Een keer heb ik Sail gedaan. 1995? Tussen de miljoenen mensen geschuifeld. We woonden net een half jaar in Noord en hadden gezellig ons nieuwe buurmeisje Felicity van vier meegenomen naar Sail. Achterop de fiets zonder kinderzitje. Het was afschuwelijk afschuwelijk afschuwelijk druk. Er ging vanwege de drukte op het water en langs de kades al gauw geen pont meer terug. En ik had geen telefoonnummer van haar ouders meegenomen. Ze huilde niet, maar viel wel steeds in slaap. Ik geloof dat we er pas om een uur of 23 in slaagden weer aan de overkant van het IJ te geraken. Toen was het nóg 30 à 40 minuten fietsen.

Nu woon ik bijna in het Sail-gebied. Wat zal ik doen? Ga ik me ermee verbinden?

Het wordt sowieso een krankzinnig weekend, want er is ook nog Grachtenfestival. Daar op een vlet op de Prinsengracht heb ik zaterdag een verjaardagspartijtje. Die plekken die ik altijd als de pest mijd, die trekken miljoenen anderen aan. De kans is groot dat ik me in huis verstop en er niets van merk.

Joppe (2)

Dilemma: welke foto plaats ik op het blog? Joppe met beestje, Bien & Joppe, of Lucie Theodora & Joppe? Om wie van de drie gaat het hier ter plekke? Er is voor alle drie de foto's wel een argument te verzinnen. Laat ik ze dan maar alle drie plaatsen.

Het is inmiddels zeven weken geleden dat Joppe geboren werd. Omdat de vakantie van zowel Bien als die van mij ertussen zat heb ik het idee dat Joppe al welhaast een jaar is. Ik vind hem nog geruststellend klein, zo veel te laat ben ik niet. Bien meldt dat hij vergeleken met het begin al erg gegroeid is. Ze is heel gelukkig.

Ik heb een beestje mee. Zo gaandeweg het jaar koop ik van tijd tot tijd een knuffel als er dan weer eens een kindeke geboren is geef ik dat weg, in de hoop dat dit het allerliefste beestej van de wereld is en dat het het lievelingsbeestje van de baby wordt . deze kocht ik vorig jaar in een benzinepomp langs de snelweg in Zuid-Duitsland of Oostenrijk, toen de RSI plots de kop op stak en ik me heel zielig voelde. Dit beertje was mijn troost. Ik geloof waarachtig dat Joppe 'm ook lief vindt.

Orrefors Jernverk

Sinds eergisteren ben ik de trotse bezitter van een messenblok. Een messenblok is een van de dingen die ik niet van huis uit heb meegekregen. Ik heb in mijn keukenlade gewoon wat schilmesjes, een broodmes, vismessen en steakmessen. Van een eervorige schoonmoeder leerde ik kipfilet knippen met een keukenschaar. Vond het altijd wel een beetje barbaars, maar het ging best lekker. Het voldoet. Voldeed. Bobby probeert mij al enige tijd de vreugde van goede scherpe messen bij te brengen. En nu heb ik een messenblok. Mét designmessen. Gekregen.

De messen kocht hij voor mij in Fjällbacka, in een Design-Outlet. Ze zijn van het Zweedse designmerk Orrefors Jernverk. Zelf kocht ik er een mooie zware snijplank bij.

Het messenblok - bamboe - hebben we dit weekend aangeschaft bij Betsies Kookwinkel aan de Vismarkt te Utrecht. Een van de beste in zijn soort. Het messenblok blok heeft uiteraard een ereplek op mijn aanrecht. Het straalt me tegemoet. Er zijn meer gaten in dan ik messen heb, ik heb er voor het geizhct maar een aardapeelmestje en een steakmes bij ingestoken. Nu lijkt het heel wat. Morgen gaat het beginnen. Morgen ga ik snijden.

Domweg gelukkig aan de Oudenoord

Beetje 'n wezenloze zondag. Bobby moet werken en ik verwerp na verloop van tijd alle plannen die de een na de ander in me opborrelen. Bij hoeveel mensen ik wel niet op bezoek kan en wil.

Maar rondhangen en niksen lijkt me als ik er even bij stilsta eigenlijk nóg lekkerder, de uren maar laten verglijden. Na een 'n beetje mislukte en een 'n beetje gelukte mandala en een halfuurtje hardlopen, weet ik ineens een echte tekening. Ik weet ook al dat-ie gaat lukken en mooi gaat worden.

Willoos om puinen waaiend

Als wateren
die willoos
het heelal instromen
Waarom niet wetend,
noch vanwaar
gekomen,
en buiten als wind
willoos om puinen
waaiend,
weet ik niet waarheen,
verstrooid op
noodlot's dromen

Omar Khayyam: De Rubaiyat

Deze tekst staat naast deze mandala in het grote mandalakleurboek. 'Willoos' en 'noodlot' zijn niet echt teksten van deze tijd. Wordt het leven niet grotendeels maak- en kneedbaar geacht te zijn? Dat concept is niet zo geloofwaardig als je naar de natuurrampen kijkt. Eerder dit jaar Haïti, nu weer Pakistan.

'Willoos om puinen waaiend'... Men voelt zich bijna decadent als men een beetje willoos zit mee te deinen op de uren. En ondertussen zit te klooien en kleuren. Diverse verven en kwasten uitproberen. Héél precies tussen de lijntjes blijven. Puntje van de tong uit de mond. Het verschil tussen heel veel kleuren doen en heel weinig. Wat er aan overdaad kan met stiften is way to far

met deze waterverf.

Fotoboek

Het Zweden-vakantiefotoboek is eindelijk afgerond en naar Kruidvat gezonden. Volgend jaar eens een andere aanbieder proberen. Over de kwaliteit van het boek en het papier, het plaatsen en op maat maken van de foto's ben ik erg tevreden, maar de tekstfunctie is een ramp. Als bij het afronden (na vele avonden doorwerken) blijkt dat het 75 euro kost dan ga je niet meer stoppen om het bij een ander nog een keer te proberen. Wel kwam er net ná het uploaden een aanbieding in mijn mailbox van de Hema dat het tweede fotoboek - als je er twee van dezelfde bestelt - voor de helft van de prijs is, maar dat kwam dus te laat. We zijn het erover eens dat die vakantiefotoboeken juweeltjes zijn. Dan maar 75 euro. Wat is dat nou, 75 euro, voor het schaamteloos romantiseren van de vertellingen en de herinneringen?

En intussen op de galerij...

Voor mijn gevoel is het máánden geleden dat Vespa in de Domstad was. 31 mei. Dat was de twééde keer dat ze wegliep. Kwijt was. Ik had de drie liften en de tientallen brievenbussen in de flat voor de tweede voorzien van noodkreten. En in de nacht van zondag op maandag vond ik mijzelf in een pyjamaatje terug op de parkeerplaats in de regen, een vreemde cyperse kat te voeren, die hysterisch naar mij blies en sloeg. Vespa, dacht ik geheel van slag, Vespa, wat is er met je gebéurd? Allemaal poezentrauma's kon ik verzinnen.

Ik weet het niet zeker, maar ik geloof dat dit de eerste keer is dat we weer samen hier zijn. Liefst wil ik dat het regent en dat de voordeur dicht mag blijven en Vespa binnen. Maar helaas, de zon schijnt. Het leven vindt plaats met open deuren. Vespa vlijt zich weer met alle overgave die zij in zich heeft op de galerij. Nooit leidde dat bij mij tot zoveel onrust.

Dakota klem

Vaak erger ik me er enorm aan dat het nieuws, dat je 's ochtends om zeven uur op de radio hoort (en niet één keer, maar wel dríe keer), 's avonds om 20 uur het hoofdnieuws van het NOS-Journaal is. Ik weet dat de journalisten tegenwoordig moeten multitasken en multichannelen, en op zich ben ik er ook niet op tegen, maar die herhaling met meer dan twaalf uur ertussen... Dat is geen aanbeveling voor het 8 uur Journaal. Vandaag kan ik eigenlijk niet wachten tot het journaal, want ik wil de beelden! Een Dakota klem op de A44. Ik had wel bij dat losmaken willen zijn, dat duurde van 01 tot 06 uur. Gelukkig hebben we YouTube. En dat allemaal voor een musical!

In Treatment

Discussie met Anneke over de serie In Therapie, die geënt zou zijn op een Amerikaans format. 'Geënt op', ja, wat betekent dat? Zij heeft de hele Amerikaanse serie gezien, In Treatment heette die, en volgens haar is de Nederlandse versie letterlijk vertaald. Zij vindt de Amerikaanse acteurs aansprekender. 'Natuurlijk kan Halina Reijn op haar manier ook heel verleidelijk en onweerstaanbaar zijn (smaken verschillen), maar zoals gezegd is de Amerikaanse Laura/ Lara dus echt gewoon een heel lekker ding. Mischien is dat mijn smaak, maar ik denk dat die actrice het gewoon erg goed doet bij het Amerikaanse publiek. Bij haar zie je direct waarom mannen het zo moeilijk krijgen in haar buurt', zegt ze.

Het kan zijn, maar ik ken de Amerikaanse serie niet en geniet volop van de Nederlandse. De Nederlandse acteurs spreken mij meer aan dan de Amerikaanse. Ik denk niet dat de serie als ze de Amerikaanse zo letterlijk gebracht hadden zo'n succes was geweest. Dan was het als veel te Amerikaans afgedaan. En Halina Reijn vind ik juist goed overkomen als chaotische sexy vrouw die mannen het hoofd op hol brengt. En wat heet 'lekker ding'? 'Sexy' heeft toch veel met uitstraling en uitdaging te maken. Maar voor wie zelf een mening wil vormen: beide afleveringen hieronder.

De Amerikaanse aflevering:


De Nederlandse aflevering op Uitzending Gemist

Zeeburgereiland

Om nog even terug te komen op het Zeeburgereiland: dat het in ontwikkeling is om een nieuwe hotspot te worden is onder meer af te leiden van de grote reclameborden langs de weg. Ik rijd er elke dag door/langs/overheen, naar en van de A10, maar dan kijk ik niet, dan ben ik alleen maar op weg naar en van de A10. Wat ik zie: tram 26 loopt er overheen, van CS naar IJburg, er zijn grote P+R parkeerplaatsen, er is een opvang voor een nog nooit door mij vastgestelde bevolkingsgroep, en sinds een paar maanden staat er een grote zwarte studentenflat in deze woestenij. Er woont nog bijna niemand, maar dat zal dezer dagen met kamertekorten wel komen. Maar: het wordt the place to be.

Er staan ook drie silo's. Die - blijkt na enig onderzoek - gaan het hart vormen van het eiland. Er is een prijsvraag uitgeschreven voor bestemmingen en rarara: het wordt het Annie M.G. Schmidthuis! Het bruisend hart van het eiland. Toeristische trekpleister van jewelste. Als ik een frisse nieuwbouwwoning te Amsterdam ambieerde, dan wist ik het wel. Nog even wachten en toehappen als dit klaar is.

Wikipedia: 'Het Zeeburgereiland is een driehoekig eiland aan de oostkant van Amsterdam. Het ligt tussen de Oranjesluizen en de Diemerzeedijk en wordt aan de oostzijde begrensd door het Buiten IJ. Het terrein werd begin 20e eeuw aangeplempt met baggerslib afkomstig uit het IJ en het Oostelijk Havengebied. Het was lang een afgelegen gebied dat in gebruik was als militair terrein met schietbanen en watervliegtuigbasis. Maar vanaf 1957, toen de Amsterdamse Brug en de Schellingwouderbrug via dit eiland de verbinding vormden tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord, werd het uit zijn isolement verlost. Sinds 1990 sluiten ook de Zeeburgerbrug en de Zeeburgertunnel en als onderdeel van de Ringweg Oost aan op het Zeeburgereiland. Sinds 1997 verbindt de Piet Heintunnel Zeeburg met het Oostelijk Havengebied en sinds 2001 vormt de Enneüs Heermabrug de verbinding met het Steigereiland van de nieuwe wijk IJburg. In 2005 is de IJtram hier gaan rijden.'

'In de jaren tachtig werd de Rioolwaterzuiveringsinrichting West naar het eiland Zeeburg verplaatst. In 2006 is ter vervanging hiervan een nieuwe installatie in het Westelijk Havengebied in gebruik genomen. Na sloop van het oude complex komt er op de vrijkomende locatie woningbouw. Naast woningbouw wordt er ook ruimte vrijgemaakt voor bedrijven, winkels en andere voorzieningen waaronder een jachthaven. In 2011 zullen de eerste woningen gereed zijn en in 2020 moet de gehele herontwikkeling van het Zeeburgereiland zijn afgerond.'

Of dat zo is, is trouwens nog de vraag in deze tijden van instorten van de koopwoningmarkt. Men is nog optimistisch. 'In de eerste bouwblokken zijn vooral huurwoningen voorzien. Dat is wellicht in ons voordeel. Verder is het een kwestie van zoeken. Het college van Burgemeester en Wethouders bezint zich thans op de bouwproductie voor de komende jaren. Wij hebben van hen nog geen negatief signaal ontvangen. Alle partijen voor dit deel van het Zeeburgereiland zijn bekend. Ook zij komen nog niet met een negatieve boodschap. Wij gaan er vooralsnog van uit dat de bouwactiviteiten gewoon doorgaan', aldus de assistent-projectmanager voor het Zeeburgereiland.

Het pad naar persoonlijk geluk, zakelijk succes en maatschappelijke voorspoed

Op zoek naar filmpjes op werkgebied stuit ik op een trailer voor het boek Verlichting in business waarin marketingstrateeg Kees Klomp inspiratie met boeddhistische inzichten biedt. De inzichten zouden tegelijkertijd belangrijke commerciële trends vormen. Small * Klein is het nieuwe groot; Spirit * De opkomst van de nieuwe spirituelen; Sustainability * De roep om duurzaamheid; Serve * De nieuwe betekeniseconomie; Sincere * De revolutie van eerlijkheid en authenticiteit; Soft * De kracht van kwetsbaarheid; Slow * Langzaam is het nieuwe snel; Safe * De winst van commercieel idealisme.

Klomp wandelt met auteur Cor Hospes met acht personages uit de wereld van management en marketing door het Drentse oerlandschap. Met consultant Albert Boswijk, maatschappelijk ondernemer Michiel Pot en marketingfilosoof Goos Geursen effenen ze het pad naar persoonlijk geluk, zakelijk succes en maatschappelijke voorspoed. Misschien maar eens uitdelen aan deze en gene.

Het laatste zetje

De vorige keer dat ik ging hollen (Jongste Nichtje zegt dat ik ècht geen 'hollen' mag zeggen, ècht niet, dat is ècht out of date, hárdlopen heet het) ben ik in Week 4 van het Beginnersschema gestrand. November was dat. Ik meende dat ik het acht weken volgehouden had, maar mooi niet.

Nu ben ik het alweer ruim twee weken aan het trainen en zit ik inmiddels in Week 3 aangeland. Het is heerlijk en ik ben trots, maar ik moet zeggen dat Week 3 wel heel wat heftiger is dan Week 2. Heb ik net achter de kiezen. Nu was het echt een kwestie van wilskracht, want veel en veel liever ging ik aan de waterkant liggen kijken naar de boten en de wolken. Zal ik erover bloggen of juist niet? Du moment dat je erover zwijgt weten zij die mij volgen: Ze heeft het opgegeven. Misschine putten zij daar troost uit. Zie je wel, zij kan het ook niet. Ze begint steeds weer, maar ze houdt niet vol...

Maar ik kan de lezertjes die ook zouden moeten/willen zweten-door-inspanning misschien net het laatste zetje geven. Blijf proberen!

Als het zomer is

Mooi boek gelezen. Ik kom je halen als het zomer is van Hans Münstermann. Mijn eerste boek van hem. Verhaal van een man over zijn broer Joachim die geestelijk/verstandelijk niet helemaal goed is. Hij vertelt een stuk of tien episodes uit hun leven. Te beginnen met de meest recente en dan steeds een paar jaar terug. Tot en met de ontzettend moeilijke geboorte. Er wordt niet gepsychologiseerd, maar het wordt meer dan duidelijk dat het leven van deze Joachim een zware wissel trekt op het leven van de moeder, het huwelijk van de ouders, en het hele gezin. Heel liefdevol. Heel mooi.

Münstermann won in 2006 de AKO-Literatuurprijs met de roman De bekoring, maar ik heb hem nooit gelezen. Zijn werk bestaat uit een reeks familieromans van zijn alter ego Andreas Klein: Het gelukkige jaar 1940, Je moet niet denken dat ik altijd bij je blijf, Certificaat van echtheid, De confrontatie (eerder verschenen als De Hitlerkus) en Land zonder Sarah.

Er staat een veelbetekenende biografie op de site van de uitgeverij. Vooral de zinnen over het rommelige leven dat op den duur in rustiger vaarwater kwam. Münstermann is van 1947, geboren te Arnhem, opgegroeid in Amsterdam, waar hij Nederlandse Taal- en Letterkunde studeerde. Daarna deed hij het Theaterwetenschap. Na zijn afstuderen begon een zwervend, enigszins rommelig leven dat hem tussen 1970 en 1980 in Griekenland, het Midden-Oosten en Indonesië bracht. En dan ze zin: 'Zijn leven kwam in rustiger vaarwater toen hij in 1981 medewerker werd aan de toneelacademie in Maastricht - het instituut waar hij nu nog werkt.'

De sluizen

Ik woon hier nog toch al ruim een half jaar, maar nog steeds ben ik niet naar de Oranjesluizen gewandeld. Vanavond moeten we kiezen uit Paulien Cornelissen (Zomergasten) en wat anders. Het wordt een wandeling eerst naar Camping Zeeburg en dan misschien nog verder.

Camping Zeeburg is zo in het hoogseizoen een nachtmerrie voor de rust-kampeerder. Honderden tentjes staan haring aan haring. Maar wel heel relaxed sfeertje. Al die campinggasten slenteren over de Schellingwouderbrug, of richting mij. Naar de tramhalte Flevopark om naar Leidseplein of Rembrandtplein te gaan. Of de andere kant op, naar tram 26 op Zeeburgereiland waar ze naar het Centraal Station kunnen. Wat een bijzonder beeld moet je van Amsterdam krijgen als je hier kampeert. Wel leuk.

Het Zeeburgereilamd is ook weer een wonderlijk fenomeen. Kunstmatig, maar al veel ouder dan IJburg. Ooit was het voornamelijk industrieel en nuts (rioolzuivering), en daarnaast een vrijhaven voor mensen die zich niet wensten te conformeren. Twintig jaar geleden was hier een anarchistisch tuinhuisjespark waar meerdere bekenden een huisje op hadden. Elk jaar werden ze er af geprocedeerd en kregen ze weer een jaar respijt. Toen de Piet Heintunnel kwam moesten ze definitief weg. Van dat tuinhuisjesparadijs van weleer is helemaal niets meer over. Op die plek is nu geloof ik een soort opvang, waarschijnlijk van junks en alcoholisten.

Een tijd was er ook een goed café-restaurant Kaap Kot, bij het toenmalige Informatiecentrum IJburg (de eerste jaren voor en van IJburg). Maffe plek zo in het water, heel populaire bestemming voor een fietstochtje voor de bewoners van de andere oostelijke eilanden. Nu is de rioolzuivering weg en is het eiland bijna helemaal kaal. Ik heb me er niet in verdiept, maar ik neem aan dat er wel weer wat grootstedelijke bouwprojecten zullen komen. Toplocatie. Wel zijn er nog watergaten met de raarste woonboten en plekken waar arty Ruigoord-achtige sferen heersen.

Fascinerende wandeling in het avondlicht langs het allerlaatste stuk van het Amsterdamrijnkanaal naar het IJ en daar over de steigers, waar gigantische binnenvaartschepen liggen te wachten op de sluis, en dan het hoekje om naar de sluizen. En dan denk ik: wat een geluksvogel ben ik. Stel dat ik dit huis aan de Zeeburgerdijk niet had gevonden, afgelopen december, en ik in Slotermeer was komen te wonen!

Zeeduivelcouscous

Erg, érg lekker gerecht heb ik gisteren gemaakt, al zeg ik het zelf. Zeeduivelcouscous. Al had ik kabeljauw in plaats van zeeduivel. Eigenlijk heel licht en eenvoudig. Uit het boek 'Marokkaanse lekkernijen'(Veltman Uitgevers). Als je daaruit kookt is het altijd prijs. Heel veel smaken. Enerzijds parika en tomaten, maar ook rozijnen en cashewnoten.

De tekst is hier niet zo leesbaar, maar het is een grote afbeelding, klik er maar een paar keer op tot je hem kan lezen.

Ik wilde beginnen met pompoensoep, maar er is geen pompoen te bekennen in AH. Naar zo'n knaap die de groenten bijvult, vragen naar een pompoen. Hij kijkt me met lege ogen aan, je ziet onmiddellijk: dit jongmens weet niet eens wat een pompoen is. Dan komt er als een geschenk uit de hemel een mediterrane mevrouw naar me toe die me toevertrouwt dat het geen seizoen is voor pompoen. O. '

'Nou ja', bedenk ik oplossingsgericht, 'dan maak ik wel wortelsoep.' De mevrouw giechelt: 'En niemand die het merkt!'

Droomboot

Sinds we terug zijn uit Zweden heeft Bobby een droom. Hij wil een boot. En niet zomaar een boot, nee, het moet er eentje worden uit de beroepsvaart die refereert aan de jongensjeugd te Maassluis. De Nieuwe Waterweg. Dagelijks krijg ik nieuwe links toegestuurd met plaatjes van droomboten. Dit is er een.

Nu is hij naar de nautische boekhandel Datema geweest om daar enige handboeken en tijdschriften te kopen over wat er zoals te koop is in de wereld. Er is veel te koop in de wereld. Vooral op botengebied. Zo'n boot kost minstens 80.000 euro.

Gisteren bij het avondeten fantaseren we met het bezoek dat we volgend jaar van deze boot een SGP-homoboot gaan maken voor de Gay Pride Botenparade. Dat we daar dan in zwarte mannen-broeder-outfit gaan paraderen, zingende 'Hijgend Hert Der Jacht Ontkomen...'

Kraamvisite 1990

Het is de wekelijkse thuiswerkdag. Ik sleep de laptop naar de woonkamer, want daar verblijft het fijner. Ik kan er wel niet printen en scannen, maar dat hoeft ook niet.

Op enig moment klinkt er enorme herrie beneden. Iets stort in. Dat kán niet bij mij zijn, dat móet bij een buur zijn. Maar als ik een uur later naar beneden loop blijkt mijn hele plank met fotoboeken (en dat zijn er nogal wat) naar beneden gevallen te zijn. Op mijn bureau, op de tafellamp, op de scanner/printer. De helft van de fotoboeken bestond uit multomappen die allemaal opengevallen zijn. Zover het oog reikt liggen er fotobladen met verleden over de vloer.

Het duurt wel een uur voordat alles weer in de mappen zit. Een paar mappen ga ik door. Deze foto lacht me ineens toe. Negentien jaar geleden? Op kraamvisite bij Jongste Nichtje. Nichtje hield toen al van me, zie ik nu, zo lekker tussen de tantetjes in geschurkt. Leuk om in te scannen. Maar de scanner werkt niet meer. Krijg een melding over een ontbrekende driver. Geen idee wat dat is, maar ik ga de boel maar weer eens de-installeren en installeren. Moest ik laatst ook al. Het duurt en het duurt. Maar toch was de zooi de moeite waard, want fijn om zo'n plaatje des levens terug te zien. Wat waren we jong...

Onderhoudsbeurt

Vandaag mag ik eindelijk weer naar Drs MeiMei. Ditmaal te Bunnik, waar ze woont, want haar Amsterdamse praktijk is gedurende de zomer gesloten. Ik begin al aan de behandeling te wennen en ik heb steeds meer het idee dat het inderdaad heilzaam is om met een jadesteen over verknoedelde spieren te schrapen.. Je voelt precies waar de spieren niet soepel zijn en knopen bevatten.

Vinnie vraagt voorzichtig naar het waarom van dit alles. Ach, zeg ik, die RSI (CANS) van vorig jaar, die is niet echt helemaal weg, ik blijf in de gevarenzone. Dus laat ik mij nu gewoon een tijdje met enige regelmaat door drie disciplines behandelen. Guasha, shiatzu en cranio-sacraal. Het is hoe dan ook bijzonder fijn om door een aardige dame bepoteld te worden en wijze raad neem ik op de koop toe, zoals Veel Water Drinken, Vroeg Naar Bed, Beetje Sporten... Het houdt me jong & soepel & bij de les. 'O! begrijpt hij, 'het is gewoon je 10.000 km-beurt! Dat is goed voor jou en daarmee voor ons allemaal!'

Tap tap tap camera

Hani501 is op bezoek en beveelt mij haar nieuwste app aan: 'Tap tap tap camera'. Je kunt er ook foto's mee op je iPhone editen. Van editen wordt men mooier, zou je hopen, maar Hani501 heeft haar eigen opvattingen van mooie foto's. 'Kijk! Deze heeft nog eens veel rimpels', zegt ze enthousiast. Dat ik die zelf niet zo flatteus vind deert haar niet, waarna ik de app ook maar ga importeren en daarmee een paar lieve, maar onscherpe en niet al te flatteuze foto's van haar maak. En zo komen we elkaar wederzijds onflatteus portretterend de avond genoeglijk door.

Job Jonathan

Er is een nieuwe achterneef. Ik heb nog geen geboortekaartje ontvangen, daarvoor is het nieuws nog te heet van de naald, maar hij heet Job Jonathan, vertelt Mutti, voor wie hij alweer haar zévende achterkleinkind is. ' Gefeliciteerd', sms't Reenske vanuit het Verenigd Koninkrijk. 'Dat je nu al een achterkind hebt!' 'Ik heb er al zéven', sms ik opschepperig terug.

Dat ik nieuwe baby's blog voor ze zelfs maar bij de Burgerlijke Stand zijn aangegeven heeft iets speciaals, schrijft Bien. Daarmee is het echt een kind van deze tijd.

Het valt niet mee de namen van alle 'achterkinderen' te onthouden. Ik moest maar eens een stamboom gaan schilderen in de gang van onze uitdijende familie. Een stamboom met veel krullen en appeltjes van oranje. Gelukkig is het vraagstuk van de namen eerder aan de hand geweest en heb ik aantekeningen gemaakt! Het zijn wel onalledaagse namen: Elin en Meja; Hidde en Marit; Nathan en Jemimah. En nu dus Job Jonathan.

De mannen van 18 miljard

Dit is niet de meest sprekende foto van het momentum van gisteren, er is een mooiere. Die stond in De Telegraaf en was van het ANP, maar die kan ik niet opslaan. Deze lijkt enorm gephotoshopt. Op de foto van het ANP zien ze er alle drie héél erg gelukkig uit. Dan denk je: wat Pechtold of Cohen ook roepen, deze drie gaan dóór. Ik zit aan de radio gekluisterd en weet niet aan wie van deze gladakkers ik de grootste hekel heb. Deze heren gaan nu 18 miljard euro bezuinigen. Ik zeg af en toe tegen bekenden die in de publieke sector werken dat ze het nog wel zullen merken, straks. Dat wij er al middenin zitten. 't Is net of ik het iedereen gun. Wat natuurlijk niet waar is.

In therapie

Het valt niet mee, elke avond van kwart voor elf tot kwart over elf kijken, maar ik ben al bijna verslaafd aan de nieuwe serie 'In therapie'. Heel goed, heel boeiend, boeiende dialogen, boeiende interactie. Ik heb m al aangeraden aan Neef Timon, psycholoog, die ook dag aan dag met moeilijke mensen zit te praten. Wat is er dan zo leuk aan, vraagt hij. Nou ja, dat eindeloze gejeuzel, zeg ik. En als therapeut, wat moet je terugzeggen? Je moet niet wegzakken, lijkt me, je moet er wel een beetje bíj blijven. Neef Timon lacht iets te hard. Ach, zeg ik, geldt dat niet voor elk vak? Dat je er wel een beetje bíj moet blijven? Iederéén droomt graag weg. Toch? In de werk-mailbox zie ik dat er een dvd-box komt met 6 cd's voor 18,50 euro. Vanaf 14 september.

Ginkgo Biloba

Drs MeiMei had me naast de guasha-therapie ook voedingssupplementen toebedacht, voor ontgifting en betere doorbloeding. Geen idee, dacht ik, maar baat het niet, enzovoort. Heb de tabletten nu ruim een maand gehoorzaam geslikt en bemerk een opmerkelijk effect. Het kruidenextract voor betere doorbloeding heet Ginkgo Biloba. Van de week was ik in een Kruidvat-winkel waar ook Ginko Biloba te koop is voor ongeveer een kwart van het bedrag dat je ervoor neerlegt bij een speciale drogist in Oud Zuid.

De Ginkgo Biloba is een boom en wordt ook wel 'Japanse notenboom', 'Japanse tempelboom' of 'Chinese tempelboom' genoemd. De boom is een levend fossiel, nagenoeg onveranderd sinds de tijd van de dinosauriërs. De boom groeit onregelmatig en kegelvormig, en wordt circa 40 meter hoog.

In het Verre Oosten is de ginkgo een voorwerp van verering. In Japan wordt de boom als een god vereerd. De ginkgo staat symbool voor onveranderlijkheid, hoop, liefde, toverkracht, tijdloosheid, en een lang leven. Vele kunstenaars zijn geïnspireerd door de ginkgoboom, de lievelingsboom van Goethe. Hij heeft er enkele honderden opgekweekt en geplant. Hij schreef er een sonnet over, zie de afbeelding.

Een apothekerssite meldt: 'Extracten van de bladeren van de Ginkgo Biloba hebben een bloedvatverwijdend effect, Ginkgo biloba kan het concentratievermogen, het geheugen, het gezichtsvermogen en het loopvermogen ondersteunen. Ginkgo zorgt dat het bloed makkelijker door de vaten stroomt. De werkzaamheid is vaak niet bewezen. Wel is de werkzaamheid aangetoond bij de doorbloedingsstoornis etalagebenen. Ginkgo zorgt dat het bloed makkelijker stroomt. Hierdoor zal het bloed de vernauwde vaten beter kunnen passeren.'

Geluk

Vandaag maken Hani501 en ik iemand heel gelukkig. Deze meneer. Hij is 60 jaar jong en beoefent zijn vak reeds 40 jaar, waarvoor hij hedenochtend een Gouden Speld krijgt. En een receptie. Zijn leidinggevende, die sinds 1 februari zijn leidinggevende is, memoreert dat de jubilaris al vanaf 1 februari regelmatig aangaf op welke datum hij 40 jaar in het vak zat. Hij heeft zijn jubileum heel goed geregeld, tot de speeches aan toe. De leidinggevende (die op de foto toekijkt) vindt het allemaal maar reuze spannend, vooral het voortdurend gefotografeerd worden.

Er is ook een zus, een broer en een zwager, en een oud-directeur. Maar dat het Vakblad gekomen was, dat is denk ik wel een bron van eeuwige vreugde.

Boekvoyeurisme

De Britse internetboekhandel The Book Depository zet ‘boekvoyeurisme' in om lezers naar haar site te trekken. Het is een bijzonder leuke toepassing van Google Maps. Je kunt er bijna in real-time zien welke boeken mensen zoal bestellen via The Book Depository, dat volgens The Guardian ambities heeft om Amazon.co.uk voorbij te streven

Het is een bekend fenomeen dat lezers vaak ontzettend nieuwsgierig zijn naar andermans boekenkast. In de trein draaien lezers hun hoofd in onmogelijke standen om de titel en schrijver van een ander te kunnen zien en boekwinkelklanten schijnen elkaar in winkels te volgen om te kijken wat een ander koopt. Op het nieuwe onderdeel van hun site kun je volgen wie welk boek koopt.

Het aardige van zo'n Engelse site is dat er boeken over de hele wereld gekocht worden, niet alleen in de UK, maar ook in Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Op de site springen steeds ballonnetjes op met de tekst: ‘Iemand in Nieuw-Zeeland kocht deze titel'. Er staat een plaatje van het betreffende omslag bij. Alsof je iemand stiekem volgt in een winkel en de titels pakt die hij of zij net meegenomen heeft. Wat de werking precies is, wordt niet duidelijk - waarschijnlijk is het de voortdurende verrassing. Het is behoorlijk verslavend en je wordt uitgenodigd tot allerlei onverwachte titels.

www.bookdepository.co.uk/live

Zee-kamperfoelie

Ik heb mijn Lumix alweer jaren, maar pas afgelopen vakantie te Zweden vond ik de macro-stand. En dat inspireert dan weer tot bloemenfoto's en tot de volgende tekening.

 

Hoewel ik vind dat het allemaal moet gaan om het plezier gaande het proces, ben ik toch behoorlijk resultaatgericht. Ben er in die zin wel wel weer trots op.

Deze kamperfoelie lijkt wel een waterplant, een soort van zee-kamperfoelie.

Kraamdrank

Bij de slijter in Zuidoost waar ik de cava haal koop ik ook een flesje Van Wees Likeur. De eigenaar weet er veel van, dat is leuk, in elke winkel is dat leuk. Hier bestaat het specialisme uit de drankjes die de Ghanezen drinken. Van de Van Wees likeuren heeft hij er drie staan die ik niet ken. Ooit had ik 'Hemel op aarde' gehad, zijn kerstlikeur, die èrg lekker is. Alsof een engeltje over je tong piest, heet dat. Nu kies ik Kandeel. Thuisgekomen blijkt het een beetje een drabbige substantie. Doet qua structuur een beetje aan advocaat denken.

Van Wees zelf: 'Kandeel is een typisch Oudhollandse likeur, bereid uit het beste van het kippenei, echte gestookte oorspronkelijke brandewijn, de beste suikers, honing en verder al de kruiderijen die rond 1600 in Amsterdam werden aangevoerd. Denk aan Curaçao-schillen, Indisch Kaneel, kruidnagelen, nootmuskaat, sukade, La Vaz en Bourbonstokjes. Vanwege de versterkende en heilzame eigenschappen werd Kandeel voornamelijk aan kraamvrouwen geschonken. Maar omdat het zo lekker was begon men kandeel ook bij andere gelegenheden te drinken en groeide het uit tot een zeer populaire drank.'

Moet ik maar meenemen naar Bien als ik binnenkort op kraamvisite ga. Hoewel kraamvisite... Haar Joppe is alweer vijf weken.