Hani501 en ik bewegen ons van tafeltje naar tafeltje. Horen wat er zoal leeft onder onze lezers. Vaak verzuchten ze dat ze zeer tevreden ziijn omdat ze zich éindelijk als méns behandeld voelen op deze Beurs. Dat ze zich eindelijk eens wélkom voelen. Als je doorvraagt hebben we het over gratis koffie - en ook nog eens lékkere koffie - , gratis hápjes, gratis parkéren, gemakkelijke bereíkbaarheid, een organisatie die behulpzaam is, en dat alles het dóet. Van die basisdingen.
Dat er aan de tafeltjes minder klanten komen dan gehoopt, dat vinden de mensen àchter de tafeltjes zorgelijk. Gaan jullie zelf nog wel het land in, vraag ik. Want was ik niet te Doesburg, waar de winkelier zei: ‘Hoezo hebben die producenten het moeilijk? Er komt hier niemand langs. Als ze langs zouden komen, dan zouden ze kunnen schrijven. Maar niemand komt voorbij Utrecht’. Er sprak een diep gevoel van miskenning uit. De provincie miskend door de Randstad.
Het als-mens-behandeld-willen-worden klinkt zo vaak dat je je werkelijk een beetje zorgen gaat maken. Zit iedereen een beetje miskend zijn vak uit te oefenen? Die hele Beurs is ontstaan omdat sommige mensen andere mensen niet even opbelden. Hoeveel beter zouden de zaken gaan als mensen zich niet zo miskend zouden zitten voelen? (Foto Hani501).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten